บทที่ 43 อยากแก้แค้นหรืออยากเอาคืน

คราวนี้เธอไปต่อไม่เป็นเลย

“คุณนายเฮ่อโตจนป่านนี้แล้วยังชอบดูดนิ้วอยู่อีกเหรอ?” เฮ่อเฉินโจวกลัวเธอจะอายไม่พอมั้งถึงได้จงใจถามกลั่นแกล้ง

ตอนแรกร่างกายของเจียงหร่านก็ร้อนเพราะกินอาหารเผ็ดอยู่แล้ว ตอนนี้ยังเจอเรื่องน่าอับอายซ้ำอีก ทำเอาปลายจมูกของเธอมีเหงื่อออกชุ่มในพริบตา ใต้แสงไฟที่สาดส่องจะมองเห็นเม็ดเหงื่อผุดพรายเป็นชั้นบางๆ

“ไม่ใช่นะคะ...เพราะซอสมันรสเข้มข้น เป็นจิตวิญญาณของกุ้งเครย์ฟิชค่ะ” เจียงหร่านพยายามหาข้ออ้างให้ตัวเอง แต่ขณะเดียวกันก็พูดความจริงด้วย

การกินกุ้งเครย์ฟิชให้ฟินที่สุดไม่ใช่จังหวะที่เนื้อกุ้งเข้าปาก แต่เป็นตอนที่ดูดน้ำซอสเข้าไปต่างหาก

เฮ่อเฉินโจวเห็นว่าเธอถูกตนเองแกล้งจนกระอักกระอ่วนแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ “ชอบดูดนิ้วก็คือชอบดูดนิ้ว จะปากแข็งทำไม”

แล้วแบบนี้เจียงหร่านจะกินต่อลงได้ยังไง?

ช่างเถอะ ไม่กินแล้วก็ได้

เธอถอดถุงมือออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ เฮ่อเฉินโจวก็หยิบถุงมือที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาใส่ เขายื่นมือหยิบกุ้งเครย์ฟิชไปแกะเปลือกออก จากนั้นก็เอื้อมแขนยาวๆ มาป้อนเนื้อกุ้งใส่ปากเจียงหร่าน

เจียงหร่านเบิกตากว้างจ้องมองเขา เขากลับหยิบกุ้งเครย์ฟิชขึ้นมาแกะอย่างเชี่ยว