Chapter 19

สวนสัตว์เชียงใหม่

 อนวินท์แอบลอบมองภรรยาสาวแล้วนึกขำที่หญิงสาวนั่งกอดอกเกือบตลอดทาง ก่อนจะหันไปยิ้มให้เด็กชายนนทวัตรที่นอนดูดนม อนวินท์ต้องการให้ลูกชายเป็นระเบียบจึงจัดให้ไปนั่งด้านหลัง ตอนแรกเด็กชายแอบมีงอแง แต่อนวินท์ก็มีมาตรการกำหราบโดยที่เด็กชายทำตามแต่โดยดี ต้นน้ำเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ปกติน้องนนท์จะไม่ยอมอะไรง่ายๆ จนกว่าจะได้สิ่งที่ตนเองปรารถนา ต้นน้ำมีลูกชายเพียงคนเดียวดังนั้นอะไรที่เด็กชายต้องการ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงต้นน้ำก็พร้อมจะทำตามใจลูกชายตัวน้อยอย่างเต็มที่ ดังนั้นหญิงสาวมักจะเห็นเด็กชายจะร้องไห้จนกว่าจะได้สิ่งที่พอใจ  ต้นน้ำจึงแปลกใจแค่อนวินท์พูดแค่สองสามประโยค เด็กชายก็ยอมไปนั่งที่ที่นั่งเด็กอย่างโดยดี แถมยังชอบอีกด้วย

 “น้ำหิวไหมไม่ได้ทานอะไรเลย พี่กับน้องนนท์รองท้องกันบ้างแล้ว”

 ต้นน้ำนิ่งเงียบทำเสมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด  อนวินท์แกล้งเลี้ยวรถแล้วโน้มตัวมาใกล้  ต้นน้ำหันไป หมายจะด่าแต่ก็อึ้งเมื่อใบหน้าของเขาและเธอห่างกันนิดเดียว ในขณะที่รถติดสัญญาณไฟแดง

 “พี่ถาม ได้ยินไหมครับ” อนวินท์กระซิบถาม ตาจ้องหน้าภรรยาสาว แววตาส่งความหมายพิเศษ ต้นน้ำนั่งนิ่ง รีบหลบตาหญิงสาวเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าแววตาของชายหนุ่มส่งความหมายประหลาด 

 “ได้ยิน แต่ไม่อยากตอบไม่อยากพูด ไม่อยากมา อยากอยู่บ้านแต่ถูกบังคับ” ต้นน้ำกระซิบชนิดที่ได้ยินกันแค่สองคน

 เสียงหัวเราะของอนวินท์ยิ่งทำให้ต้นน้ำรู้สึกหงุดหงิด  “อดทนอีกนิดแล้วจะชอบ เราจะไปย้อนอดีตกันหน่อย กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง นี่ผมมีข้อมูลเพียบ” อนวินท์ชูมือถือรุ่นใหม่ แกว่งไปมา

 “ขี้คุย  คนกรุงเทพฯ  คุณอยู่กรุงเทพฯ มาตลอด มาเชียงใหม่ไม่กี่วันจะมาอวดคนอยู่เชียงใหม่มาหลายปีงั้นเหรอ” ต้นน้ำเถียงอย่างนึกหมั่นไส้อีกฝ่าย

 “เชื่อเถอะนะ ถึงแค่มาอยู่ไม่กี่วัน แต่ข้อมูลเพียบผมเข้าไปหาข้อมูลในกูเกิ้ลเพียบเลย” อนวินท์ยิ้มใบหน้าสดใส ช่างต่างจากนายแพทย์ที่เคร่งขรึมเอาจริงเอาจังในงานอย่างสิ้นเชิง

 “จะคอยดู” ต้นน้ำพูดเสียงเย็น

ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงต้นน้ำก็รู้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเป็นจริง ชายหนุ่มพาไปดูนกฟรามิงโก้  ก่อนจะพาขึ้นรถรางไฟฟ้าด้านบน ที่เห็นทัศนียภาพ เด็กชายนนท์วัตรเป็นคนเดียวที่ตื่นเต้นมากกว่าใคร ในขณะที่อนวินท์ก้มอ่านข้อมูลเป็นระยะๆ  มือก็อ่านแผนที่ไปด้วย  ต้นน้ำแม้ในใจจะรู้สึกมีความสุขที่เห็นลูกชายหัวเราะเสียงดัง เด็กชายกอดคอชายหนุ่มยามเมื่อนายแพทย์หนุ่มอุ้มเด็กชายขึ้นมาหลังจากเดินกันมาสักพัก 

 “เดี๋ยวเราไปดูการแสดงแมวน้ำ กับนกเพนกวินกัน น้ำหิวไหม นี่ก็สายแล้ว”

 ต้นน้ำหยุดเดินแล้วตอบ “ไม่ค่ะ ไม่หิว เลิกถามสักทีได้ไหมอยากทำอะไรก็เชิญเลย”

 อนวินท์ก้มหน้าลงหอมแก้มพยาบาลสาวอย่างรวดเร็ว ต้นน้ำตกใจก่อนจะตวาดเสียงแข็ง “นี่ ทำอะไร”

 “ก็น้ำบอกว่า อยากทำอะไรก็เชิญพี่อยากหอมแก้มเมีย พี่ก็หอม มีอะไรไหม”

 ต้นน้ำเม้มริมฝีปากก่อนบิดที่ต้นแขนของชายหนุ่มอย่างแรง  อนวินท์นิ่วหน้าแต่ก็หัวเราะเสียงดัง เด็กชายนนท์วัตรเห็นชายหนุ่มหัวเราะก็หัวเราะตามอย่างไร้เดียงสา  ต้นน้ำมองภาพนั้นแล้วรู้สึกซึ้งใจ ภาพนี้เคยเป็นภาพในความฝัน ใครจะเชื่อภาพนั้นกำลังเกิดขึ้นจริง หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายก่อนจะปล่อยหัวใจไปกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรู้สึกอ่อนใจที่จะไปแข็งขืน

 เด็กชายนนท์วัตรตื่นเต้นที่เห็นการแสดงของแมวน้ำที่แสนรู้ เด็กชายกระโดดไปมา ต้นน้ำเผลอยิ้มที่เห็นลูกชายมีความสุข  หญิงสาวเผลอยิ้มแต่เมื่อสบสายตานายแพทย์อนวินท์ที่กำลังจ้องมองนิ่งอยู่ ก็หุบยิ้มทันที ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

 “อยากยิ้มก็ยิ้ม ไม่ต้องเก๊กหรอก หน้ากากของน้ำถอดออกบ้างก็ได้”

 “อย่ายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของพี่หมอ”

 “เรื่องของพี่โดยตรงเลยล่ะ พี่ชอบเห็นน้ำยิ้มมันทำให้โลกสดใส” อนวินท์ก้มหน้าลงมากระซิบข้างๆหู

ต้นน้ำเบนหน้าหนี มีความคิดจะเดินหลีกไปอีกทางแต่ถูกชายหนุ่มดึงแขนไว้ ต้นน้ำถลึงตาดุ แต่อนวินท์ทำสีหน้าปกติ ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะติดที่ลูกชายตัวน้อยที่ดูมีความสุขกับทริปสวนสัตว์ที่มานับครั้งไม่ถ้วน แต่อาจพิเศษที่ครั้งนี้มากันพร้อมหน้า และอนวินท์เป็นไกด์ได้ดีตามที่คุยไว้ ยิ่งทำไห้เด็กชายนนท์วัตรสนุกที่ได้มีส่วนร่วมกับบิดามารดาพร้อมหน้า ยิ่งทำให้เด็กชายสดใส หัวเราะ กระโดดโลดเต้นตลอดทาง  ความสุขของลูกทำให้ต้นน้ำพลอยมีความสุขตามไปด้วย ก่อนจะสะท้อนใจว่าความสุขครั้งนี้มันจะอยู่นานสักแค่ไหน ต้นน้ำถอนหายใจก่อนจะมองลูกชายตัวน้อยซบนอนที่บ่าของชายหนุ่มหลังจากทั้งวิ่งและเดินหลายกิโลเมตร

 “เราไปพักดื่มน้ำกันตรงโน้นดีกว่า  น้ำคงเหนื่อยแล้ว นี่น้องนนท์ก็หมดฤทธิ์แล้วเหมือนกัน ลูกมีความสุขมากเลยวันนี้” ต้นน้ำพยักหน้าแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่าย พลางคิดในใจ ปล่อยให้เวลาแห่งความสุขนี้

ผ่านไป ปล่อยใจไปกับความสุข ระหว่างพ่อแม่ลูก เผื่อว่าวันหนึ่ง เขาต้องจากไป อย่างน้อยช่วงหนึ่งยังไม่เวลาดีๆ ที่อยู่ร่วมกัน

 ร้านอาหารไก่ย่างเชิงดอย  อนวินท์เลือกโซนที่อยู่ใกล้ต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณ ทำให้รู้สึกสดชื่นตั้งแต่เดินเข้ามา 

 “ตอนที่มาประชุมท่านผู้อำนวยการ พามาทานอาหารร้านนี้พี่ติดใจ คิดในใจว่าต้องพาน้ำกับนนท์มาทานให้ได้ อาหารอร่อยบรรยากาศดี” อนวินท์พูดขณะพาเดินไปที่โต๊ะ

 ต้นน้ำมองไปรอบๆ ถึงแม้ว่าเธอจะมาอยู่เชียงใหม่หลายปี แต่ไม่เคยมาทานอาหารร้านนี้เลย อาจเป็นเพราะงานที่รัดตัวแล้วยังมีลูกน้อยอีก ทำให้ส่วนใหญ่จะหากินแถวๆ ตลาด หรือในห้างที่ใกล้บ้านมากกว่า แอบนึกชื่นชมชายหนุ่มไม่ได้ว่า เขาช่างมีรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ อนวินท์อุ้มเด็กชายนนท์วัตรที่ยังคงง่วงนอนเพราะหลับมาตลอดทางจากสวนสัตว์จนถึงร้านอาหารนี้ ชายหนุ่มให้ลูกชายนอนแนบอกซึ่งเด็กชายนนท์วัตรกอดคอแล้วซบหลับอย่างสบาย  ต้นน้ำมองภาพนั้นอย่างรู้สึกตื้นตันใจแม้ว่าภายในใจจะปฏิเสธมากแค่ไหน แต่ภาพความอบอุ่นของครอบครัวกลับทำให้เธอทำใจแข็งไม่ได้นาน

 “พี่หมอส่งนนท์มาให้น้ำเถอะค่ะ”

 “ไม่เป็นไร ให้นอนอีกสักหน่อย รออาหารมาแล้วค่อยปลุก”

 “แต่....”

“นนท์ก็ลูกพี่เหมือนกัน ให้พี่แบ่งเบาภาระน้ำบ้าง พี่เสียเวลาไปหลายปีแล้วต่อจากนี้พี่จะไม่เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว”

อนวินท์จ้องหน้าภรรยาสาวอย่างจริงจัง ต้นน้ำประสานสายตาอย่างนิ่งสงบ  เมื่อพนักงานเอาเมนูอาหารมาให้ หญิงสาวเลยหันไปสนใจกับเมนูอาหารเพราะเริ่มรู้สึกหิวมากๆเหมือนกัน

 “เอาไก่ย่างหนังกรอบ ตำปูปลาร้ารสจัด ลาบไก่ ผัดผัก คอหมูย่างโหระพา ต้มยำเห็ด” ต้นน้ำสั่งเพลินเพราะไม่ได้ทานอะไรตลอดทั้งวัน

 อนวินท์หัวเราะเบาๆ แล้วถาม “สั่งมานี่ทานไม่หมด จะโดนนะ”