บทที่ 6

“ยังมีอะไรให้ต้องคิดอีกเหรอ?” ชาร์ลีถาม สีหน้าแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด

“ไม่รู้สิ แค่อยากให้เราคิดให้รอบคอบน่ะ ชาร์ลีสาวผมบลอนด์” เทย์เลอร์พูด เขาดูนาฬิกาแล้วพูดต่อ “ถ้าไม่ไปตอนนี้ ฉันจะไปเรียนสายแล้ว”

เทย์เลอร์ลุกขึ้น สะพายเป้ขึ้นบ่า แล้วพูดว่า “ไว้เราค่อยคุยกันต่อเย็นนี้นะ”

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เทย์เลอร์ก็เดินเข้าเรียนวิชาการวิเคราะห์โครงสร้างและเห็นชาร์ลี

ชาร์ลีคนนี้เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ชาร์ลีสาวผมบลอนด์ที่เขาเผลอให้แบ่งคอนโดของทันย่าครึ่งหนึ่งให้เช่าโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขาไม่เหมือนชาร์ลี คิงเลย ชาร์ลีคนนี้เป็นผู้ชายแท้ ๆ และเป็นคนอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันอีกด้วย

เทย์เลอร์เดินเข้าไปหาชาร์ลีแล้วถามว่า “ไง ชาร์ลี ขอโทษทีนะ แต่นายนามสกุลอะไรนะ?”

“อ้อ สเลดน่ะเพื่อน” ชาร์ลีตอบพร้อมรอยยิ้ม เขายื่นมือออกมาหาเทย์เลอร์แล้วพูดว่า “ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะ”

เขาหัวเราะ และเทย์เลอร์ก็หัวเราะเบา ๆ ขณะจับมือกัน

“ขอโทษนะ สเลด ฉันจำชื่อคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่” เทย์เลอร์สารภาพ “ฉันจำได้ว่านายกำลังหาที่พักใช่ไหม? ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยให้เช่าครึ่งหนึ่งของคอนโดที่ฉันอยู่ นายยังสนใจอยู่ไหม?”

“แน่นอนสิ! ฉันอยากเป็นรูมเมตกับนายอยู่แล้ว!” ชาร์ลี สเลดตอบอย่างตื่นเต้น

‘บ้าเอ๊ย’ เทย์เลอร์คิด ‘แม้แต่ผู้ชายยังตื่นเต้นที่จะได้มาอยู่กับฉัน แต่ชาร์ลีผมบลอนด์นั่นเป็นอะไรของเธอกัน?’

เมื่อได้สเลดมาเป็นรูมเมต ปัญหาก็ถูกแก้เรียบร้อย เทย์เลอร์พูดออกไปว่า “เยี่ยมเลย! สัปดาห์หน้านายย้ายมาอยู่ได้เลย”

เทย์เลอร์จงใจเว้นช่วงให้ชาร์ลีผมบลอนด์มีเวลาย้ายออก เขาบอกสเลดถึงเงื่อนไขในการเช่า “ฉันคิดค่าเช่าเดือนละแสนห้าบาท ต้องวางมัดจำสองเดือน แล้วก็จ่ายล่วงหน้าอีกหนึ่งเดือน…”

“โห!” สเลดร้องออกมา เขาทำหน้าตกใจแล้วพูดว่า “แพงเกินไป ฉันจ่ายไม่ไหวหรอก!”

“ก็นะ ราคาฉันเป็นแบบนี้แหละ ทำเลดี คอนโดก็เฟอร์นิเจอร์ครบด้วย” เทย์เลอร์ชี้ให้เห็น “นายไม่มีทางหาที่ไหนดีกว่านี้ได้แล้ว”

ชาร์ลี สเลดส่ายหัวแล้วตอบว่า “ขอโทษนะ เทย์เลอร์ ไม่เอาหรอก ฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันสามารถ...อยู่ที่ไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องจ่ายแพงขนาดนั้นเพื่อที่นอนหรอก”

เขาตบไหล่เทย์เลอร์แล้วพูดว่า “แต่ยังไงก็ขอบคุณมาก”

……

อีกฟากของมหาวิทยาลัย ชาร์ลีเหม่อลอยตลอดทั้งวันระหว่างเรียน เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอต้องมาอยู่ร่วมกับเทย์เลอร์ แบดบอยของมหาวิทยาลัย!

ในช่วงว่างระหว่างแต่ละวิชา ชาร์ลีก็หาดูประกาศห้องว่างอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนใกล้แบบนี้และตั้งแต่ได้เห็นคอนโดของทันย่า มาตรฐานของเธอก็ถูกตั้งไว้สูงเสียแล้ว สุดท้ายเธอก็เริ่มคิดว่าอาจจะยอมทนอยู่กับแอชลีย์และโซเฟียไปก่อน

“เอาเถอะ อยู่กับพวกนั้นไปจนกว่าจะหาที่ดีกว่านี้เจอก็ได้ หรือไม่ก็ทนจนกว่าจะหมดเทอม” ชาร์ลีพึมพำ

ด้วยความตั้งใจนี้ ชาร์ลีก็ตรงไปที่อะพาร์ตเมนต์ที่เธอเคยอยู่กับแอชลีย์และโซเฟีย ตอนที่เธอไปถึงนั้นประตูเปิดค้างอยู่และมีกล่องใส่ของวางอยู่ข้างนอก เมื่อเธอเดินเข้าไป ก็เห็นแอชลีย์กับโซเฟียเดินลงมาพร้อมเรจิน่า โดยมีลุคอยู่บนบันไดด้านหลังพวกเธอ

ปากชาร์ลีอ้าค้าง เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นลุคกับแฟนใหม่ของเขาอีก!

“ชาร์ลีเหรอ? เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ?” แอชลีย์ถาม

โซเฟียกระแอมแล้วพูดว่า “เธอเคยบอกเราว่าให้เรจิน่าย้ายมาอยู่แทนเธอได้ ตอนนี้เรจิน่ากำลังย้ายเข้ามาอยู่กับเราไง”

“โอ้!” ชาร์ลีตอบ ใช่ เธอเคยพูดไว้แบบนั้น แต่หัวใจเธอก็ยังเจ็บปวดเมื่อได้ยินแบบนั้น

“เธอเปลี่ยนใจแล้วเหรอ?” แอชลีย์ถาม

‘เปลี่ยนใจเหรอ? ไม่มีทางโว้ย!’ ชาร์ลีกรีดร้องในหัว

เธอกลืนน้ำลายแล้วตอบว่า “เปล่า ฉันไม่ได้จะกลับมา แค่ลืมของไว้ในห้องน่ะ”

เธอเดินผ่านพวกเขาไปอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปที่ห้องเก่าของตัวเอง แอชลีย์เดินตามหลังมา ชาร์ลีจึงแกล้งทำเป็นหาอะไรบางอย่าง สุดท้ายเธอก็เจอกระเป๋ายางมัดผมที่ลืมเอาไว้

ชาร์ลีรีบคว้ามันไว้ หน้าเธอแดงก่ำขณะพูดว่า “ยางรัดผมสุดที่รักของฉัน! ลืมเธอไปได้ยังไงกัน!”

เธอหันมาแล้วแสร้งยิ้มให้แอชลีย์ จากนั้นเธอก็รีบเดินออกมา แต่ลุคก็วิ่งตามมา

“ชาร์ลี ชาร์ลี เดี๋ยวก่อน!” ลุคเรียก

“อะไร!” ชาร์ลีสวนกลับ

“ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ?” ลุคถาม

“ที่ที่ดีกว่าเดิมไง” ชาร์ลีตอบอย่างมั่นใจ “ขอตัวก่อนนะ”

ชาร์ลีหันหลังและเดินจากไป

ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็มายืนเผชิญหน้ากับเทย์เลอร์ เวสต์ที่คอนโดอีกครั้ง

ชาร์ลีพูดว่า “คือฉัน…”