เกมหัวใจ…นายรูมเมต

‘ฉันรักเธอนะ ชาร์ลี และเธอจะมีที่พิเศษในใจฉันเสมอ แต่ฉันต้องการพื้นที่ส่วนตัว เราเลิกกันเถอะ’

คำพูดของลุคในคืนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของชาร์ลี

‘ฉันต้องโฟกัสกับการเรียนแล้วก็บาสเกตบอล ปีนี้จะมีแมวมองมาที่เมืองนี้ และนี่อาจเป็นโอกาสเดียวของฉันที่จะได้เข้าร่วมแข่งเอ็นบีเอ ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจนะ ชาร์ลี’

เขาหมายความว่าจากนี้ไปบาสเกตบอลจะเป็นชีวิตของเขา และเธอก็เป็นแค่สิ่งที่ทำให้เขาไขว้เขวเท่านั้น

ชาร์ลีเคยตั้งใจจะแนะนำลุคให้รู้จักกับครอบครัวของเธอ ซึ่งลุคคงจะต้องตื่นเต้นมากแน่ ๆ แต่โชคร้ายที่เขาเลิกกับเธอก่อนจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของชาร์ลี เรย์ คิง

ชาร์ลีกำลังดูการแข่งขันระหว่างทีมประจำมหาวิทยาลัยลักซ์ฟอร์ดอย่างทีมอะตอมมิก ฮีท กับทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์ส

มหาวิทยาลัยของพวกเขามีทีมบาสเกตบอลอยู่สี่ทีม และในแต่ละปีทุกทีมจะต้องแข่งกันเพื่อสิทธิ์ในการเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยเข้าร่วมการแข่งขันบาสเกตบอลมหาวิทยาลัยระดับประเทศ

และลุค ซัลลิแวนก็เป็นกัปตันทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์ส

ทีมนี้เป็นตัวแทนของคณะบริหารธุรกิจในขณะที่ทีมอะตอมมิก ฮีท เป็นตัวแทนของนักศึกษาคณะวิศวกรรม

ในสนาม ลุคกำลังเลี้ยงลูกบาสเกตบอล

ความเข้มข้นของเกมทำให้ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาดูยุ่งเหยิง

แนวสันกรามคมและสีหน้าจริงจังของเขายิ่งเสริมให้เขาดูโดดเด่นขึ้น

ทุกการเลี้ยงลูกอย่างมั่นคง ทำให้แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาเกร็งขึ้น และท่วงท่าก็แสดงให้เห็นถึงพละกำลังของเขา

‘เขาทั้งหล่อ ฉลาด เล่นกีฬาเก่ง และมีพื้นฐานครอบครัวดี’ เธอพูดอย่างเสียดาย ‘พ่อกับแม่ต้องชอบเขาแน่’

‘เขาพลาดเองนั่นแหละ เขาจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวสุดเจ๋งของฉัน’ ชาร์ลีสรุปแบบนั้น แต่ยิ่งเธอจ้องมองเขา ความเจ็บปวดก็ยิ่งทวีคูณ

ถึงยังไงลุคก็เป็นรักแรกของเธอ เป็นแฟนที่คบกันมาสองปี

“โอ้ พระเจ้า! ลุคได้บอลแล้ว!” แอชลีย์ สาวผมแดงเพื่อนสนิทของชาร์ลี ตะโกนลั่น

“เขากำลังจะยิงสามแต้ม ไปเลยลุค! นายทำได้แน่! สู้เขา!” โซเฟีย เพื่อนสนิทอีกคนของชาร์ลี ส่งเสียงเชียร์

แล้วทั้งสองคนก็หยุดชะงัก พวกเธอรู้ตัวว่าเสียงเชียร์ของพวกเธอส่งผลกระทบต่อชาร์ลี

“เธอคงไม่โกรธใช่ไหม ชาร์ลี?” แอชลีย์ถาม

ก่อนที่ชาร์ลีจะตอบ โซเฟียก็ครางออกมา

“โธ่ ไม่นะ! ไอ้บ้าเทย์เลอร์ เวสต์แย่งลูกไปจากลุคแล้ว!”

สีหน้าผิดหวังของเพื่อนทั้งสองแสดงออกมาอย่างชัดเจน ชาร์ลีเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจและทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์สก็เป็นตัวแทนของคณะพวกเธอ

แต่เธอกลับดีใจที่ลุคทำบอลหลุดมือ

เธอถือว่านั่นเป็นการเอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการที่เขาขอเลิกกับเธอในคืนนั้น

“ฉันสาบานเลย ฉันเกลียดเทย์เลอร์ เวสต์!” แอชลีย์ตะโกน

“ฉันก็เกลียดเขาเหมือนกัน!” โซเฟียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ดวงตาสีน้ำตาลของเธอลุกวาบด้วยความโกรธจัด พลางสางผมสีน้ำตาลของตัวเองอย่างแรง “เขาจองหองชะมัดเลย!”

เทย์เลอร์ เวสต์ คือคู่แข่งอันดับหนึ่งของลุค

ตลอดสามปีที่ผ่านมา ทีมของพวกเขาต้องเจอกันในนัดชิงแชมป์เสมอ

เพราะลุค ชาร์ลีถึงกับประกาศให้เทย์เลอร์เป็นศัตรูไปด้วย แต่ตอนนี้เธอกลับไม่เกลียดเขาเลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่เพื่อนเธอกำลังพูดจาว่าร้ายเทย์เลอร์ ชาร์ลีกลับเงียบ

เธอหันกลับไปสนใจเกมการแข่งขันต่อ ทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์สพยายามเรียกคืนความได้เปรียบ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะทำอย่างไร ทีมอะตอมมิก ฮีทก็ยังคงมีคะแนนนำอยู่ดี และทั้งหมดก็เป็นเพราะกัปตันของพวกเขาอย่างเทย์เลอร์ เวสต์

ก่อนที่พวกเธอจะรู้ตัว เกมก็จบลงแล้ว ทีมอะตอมมิค ฮีตเป็นฝ่ายชนะ ซึ่งหมายความว่าทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์ส ต้องชนะทีมบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยลักซ์ฟอร์ดอีกสองทีม เพื่อจะได้ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศ

“พระเจ้า! ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะแพ้พวกนั้น!” แอชลีย์คราง

“เดี๋ยวก็ถึงทีเราบ้างเหมือนกัน แล้วเธอก็จะได้เห็นเอง ทีมเราซ้อมกันหนักมากเลยนะ บางทีเทย์เลอร์อาจจะใช้สเตียรอยด์หรือสารกระตุ้นอะไรก็ได้” โซเฟียบ่นพลางกลอกตา “พวกเขาโชคดีแค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ”

“ใช่ วอลล์สตรีท วอริเออร์สจะต้องกลับมาสู้ได้แน่ แล้วพอถึงรอบชิง เทย์เลอร์กับทีมของเขาก็จะต้องขายหน้า!” แอชลีย์ประกาศ

จากนั้นพวกเธอก็หันมาทางชาร์ลีแล้วถามว่า “นี่ เธอไม่พูดอะไรเลยนะ เธออยู่ฝ่ายไหนกันแน่? อย่าให้ความสัมพันธ์ของเธอกับลุคมีผลต่อเธอล่ะ ยังไงซะเราก็ต้องเชียร์วอลล์สตรีท วอริเออร์สนะ”

เหตุผลที่ว่าทำไมพวกเธอต้องอินจัดขนาดนี้น่ะเหรอ? ก็เพราะมหาวิทยาลัยลักซ์ฟอร์ดสนับสนุนการแข่งขันบาสเกตบอลอย่างจริงจังน่ะสิ ตอนที่ชาร์ลีเริ่มเรียนปีหนึ่ง นักศึกษาทุกคนต่างก็คลั่งไคล้บาสเกตบอลกันสุด ๆ นักบาสเกตบอลทุกคน ไม่ว่าจะทีมไหนก็มักจะกลายเป็นคนดังทันที รวมถึงคนที่เป็นแฟนกับนักบาสเกตบอลด้วย

การแข่งขันระหว่างแต่ละคณะนั้นเข้มข้นมาก พวกนักศึกษาบางครั้งถึงขั้นทะเลาะกันตอนเชียร์ทีมของตัวเอง

ดังนั้นเมื่อได้ยินเพื่อนรักตั้งคำถามกับความจงรักภักดีของเธอ ชาร์ลีก็ตอบว่า “แน่นอน ฉันเชียร์ทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์สเต็มที่นั่นแหละ แค่...รู้สึกแย่นิดหน่อย”

“โถ” แอชลีย์พูดพลางขมวดคิ้ว แววตาของเธอฉายแววกังวล ขณะสวมกอดชาร์ลี

“ฉันเสียใจด้วยนะเรื่องที่ลุคเลิกกับเธอ ฉันหวังว่าพอมีทางที่จะทำให้เขาทบทวนอีกรอบจัง”

โซเฟียก็เข้ามาร่วมกอดด้วยแล้วเสริมว่า “ไม่ต้องห่วงนะ พวกเรายังอยู่ตรงนี้เสมอ เราจะช่วยให้เธอลืม

ลุคเอง ยังไงเราก็เป็นเพื่อนรักกันนี่นา”

น่าเศร้าที่แม้ชาร์ลีจะอยากเชื่อแบบนั้น แต่แอชลีย์กับโซเฟียเป็นแฟนของทอมกับอาร์ชี ซึ่งเป็นผู้เล่นของทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์ส เป็นธรรมเนียมของทีมที่จะไปฉลองชัยชนะหรือคลายเครียดหลังแพ้ที่คาเฟ่เดอะนุ๊กแอนด์บริว

อ้อมกอดเพื่อนรักระหว่างทั้งสามก็จะจบลงที่นั่น และชาร์ลีก็จะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ทุกคนในทีมจะไปที่นั่น รวมถึงแฟนสาวของผู้เล่นด้วย แม้ว่าชาร์ลีจะเป็นเพื่อนรักกับแอชลีย์และโซเฟีย แต่เธอก็ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของกลุ่มนั้นอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นหลังจากที่เดินลงจากอัฒจันทร์ ชาร์ลีก็พูดออกมาว่า “ฉันจะกลับบ้านเลย”

“แน่ใจนะ?” โซเฟียถามด้วยแววตารู้สึกผิด “เธอไม่อยากไปที่ห้องแต่งตัวแล้วดูพวกหนุ่ม ๆ หน่อยเหรอ?”

แน่นอนว่าเธอไปไม่ได้ เพราะเธอกับลุคเลิกกันไปแล้ว

ชาร์ลีจึงตอบว่า “ไม่ล่ะ ฉันจะไปหาอะไรทำที่บ้านดีกว่า”

“ไว้เจอกันนะ จำไว้นะ พวกเรารักเธอ ชาร์ลี” แอชลีย์พูดพลางโบกมือลา “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็ยังเป็นเพื่อนรักกัน แล้วเธอก็ยังมีพวกเราอยู่!”

ชาร์ลียิ้มอย่างฝืนใจแล้วตอบว่า “ฉันดีใจนะที่ยังมีพวกเธออยู่”

……

สองชั่วโมงต่อมา

ชาร์ลีนั่งเซ็งอยู่ในอะพาร์ตเมนต์ที่เธอแชร์อยู่กับโซเฟียและแอชลีย์ เพราะเธอทำอาหารไม่เก่ง เธอเลยทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งชามแล้วนั่งดูทีวีบนโซฟา

ชาร์ลีได้รู้จักเพื่อนรักทั้งสองคนของเธอผ่านลุค

พวกเธอเป็นคนท้องถิ่นและรู้จักกันมาก่อน มีเพียงชาร์ลีเท่านั้นที่เป็นคนหน้าใหม่ของเมืองลักซ์ฟอร์ด

ทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกัน แทบจะไม่เคยแยกจากกัน เหล่าผู้ชายในทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์ส เรียกพวกเธอว่า ‘แชมเปญแอนด์สไปซ์’ เพราะสีผมของพวกเธอ แอชลีย์มีผมสีแดง ชาร์ลีเป็นสาวผมบลอนด์ และโซเฟียมีผมสีน้ำตาลอ่อน

เมื่อสองปีก่อน ทั้งสามคนย้ายเข้าอยู่ในอะพาร์ตเมนต์สองชั้นนอกมหาวิทยาลัย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีมาตลอด แต่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป

“ทุกอย่างจะยังเป็นเหมือนเดิมได้อยู่ไหมนะ?” ชาร์ลีพึมพำก่อนจะซดบะหมี่จนหมดชาม

หลังจากที่อิ่มท้องแล้ว ชาร์ลีก็ตัดสินใจเปิดโทรศัพท์ เธอไม่ได้เป็นแฟนกับลุคอีกต่อไปแล้ว และเธอก็อยากลบรูปของลุคออก แต่ชาร์ลีก็นึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขตอนที่ยังเป็นคู่รักกัน

ในนั้นมีทั้งภาพที่เธอกับลุคนั่งกินข้าวกันในมหาวิทยาลัย ภาพที่กอดกันในงานเต้นรำของมหาวิทยาลัยเมื่อปีที่แล้ว เดตมื้อค่ำ เวลาออกไปเที่ยวเล่น ตอนลุคทำอาหารกลางวันให้และอีกมากมาย

จากนั้นเธอก็เห็นวิดีโอเซอร์ไพรส์วันเกิดที่ลุคทำให้เธอ หลังจากพาเธอไปดินเนอร์ ลุคก็จุดดอกไม้ไฟเต็มท้องฟ้าให้เธอต่อหน้าเพื่อน ๆ ของเขา มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่น่ารักที่สุดที่ลุคเคยทำให้เธอ

ชาร์ลีนึกย้อนไปถึงปีแรกในมหาวิทยาลัย ลุคตามจีบเธออยู่หนึ่งปีก่อนที่เธอจะยอมตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา ความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่เธอบอกได้ว่าเธอมีความสุข เพราะลุคทำให้เธอมีความสุขและพวกเขาก็รักกัน ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงยอมแพ้เรื่องเธอขึ้นมา

หยดน้ำตาไหลลงบนแก้มของชาร์ลี และหน้าอกถูกบีบรัดจากความเจ็บปวด เธอเช็ดน้ำตาแล้วปลอบใจตัวเองว่า “บางทีฉันอาจต้องไปคุยกับเขาอีกรอบ ในขณะที่เขาไล่ตามความฝัน ฉันก็ยังคงเป็นกำลังใจให้เขาในฐานะแฟนสาวได้นี่”

ชาร์ลีตัดสินใจว่าจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เพราะด้วยนิสัยของเธอแล้วเธอไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ อยู่แล้ว เธอจึงเปลี่ยนชุดแล้วไปที่คาเฟ่เดอะนุ๊กแอนด์บริว เธอรู้สึกประหม่าขณะที่เดินเข้าไปในร้าน

ที่มุมหนึ่งของร้าน เธอก็มองเห็นทีมบาสเกตบอลทันที เธอสูดหายใจเข้าลึกแล้วเตรียมใจให้พร้อม แต่เมื่อเธอมองเห็นกลุ่มพวกเขาได้ชัดเจนขึ้น หัวใจของเธอก็ดิ่งวูบลง

ชาร์ลีเห็นลุคกำลังจูบกับผู้หญิงคนอื่น และคนที่เธอถือว่าเป็นเพื่อนสนิทก็กำลังเชียร์พวกเขาอยู่

“เอาเลย ลุค!” แอชลีย์พูดจากมุมหนึ่ง

“พวกเธอดูเหมาะกันสุด ๆ ไปเลย!” โซเฟียชมพลางชูขวดเบียร์ “เอาเลย เรจิน่า ทำให้กัปตันของเรามีความสุขล่ะ!”

“ที่รัก หวังว่ามันจะช่วยให้นายรู้สึกดีขึ้นนะ” ผู้หญิงที่จูบลุคพูดหลังจากผละออก

ลุคจูบหญิงสาวที่ชื่อเรจิน่าอีกครั้ง เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ขอบคุณนะ ที่รัก ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลย”

ชาร์ลีพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับความโกรธ แต่หัวใจของเธอกำลังแตกสลาย และเธอห้ามตัวเองไม่ให้โพล่งออกมาไม่ได้ “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!”

“ลุค ทำไมล่ะ!”