บทที่ 2 ไม่เห็นสวย

MagNus Company LTD.

ฟากเดียวกันชายหนุ่มผมสีเงินหน้าตาไร้อารมณ์นั่งเขียนโค้ดซับซ้อนที่ชวนให้บอดี้การ์ดของเขาที่ยืนขนาบอยู่ด้านข้างพาลตาเหล่ตาลายไปพร้อมพร้อมกัน ทั้งที่เขาทำได้แค่ยืนมองอย่างเดียวและคอยอ้าปากถามว่า 'คุณแม็กจะรับอะไรเพิ่มมั้ยครับ ชาหรือกาแฟ?'  แต่เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาสองชั่วโมง บอสหนุ่มหัวสีเงินก็ยังนั่งเงียบอยู่บนโต๊ะทำงานเหมือนเดิมไม่ขยุกขยิกใดๆ

"วันนี้ผมมีงานที่ไหนบ้างครับ"

"คุณแม็กมีงานที่ลินคอร์นเซ็นเตอร์ครับ คุณแม็กจะไปเปลี่ยนชุดก่อนมั้ยครับ"

"เปลี่ยนสิ.....หรือคุณจะให้ผมชิว ๆ ออกไปในชุดเสื้อฮาวายลายต้นมะพร้าวสีขาวแบบนี้ล่ะคุณฮัลค์"

เสียงเข้มตอกกลับบอดี้การ์ดหนุ่มฉายาฮัลค์เขียวจอมมึนที่เขาตั้งให้ จากนั้นจึงกลับมาสนใจงานเขียนโปรแกรมที่ชวนปวดขมองต่ออย่างสบายใจ

At Lincon Center

เวลาทุ่มตรงที่รถเทสล่าสีน้ำเงินคันโปรดทะยานเข้ามาถึงจุดรับรถ เพราะแสงสว่างของหอศิลปะการแสดงลินคอร์นเซ็นเตอร์ชวนให้ใบหน้าขาวจัดถึงกับหรี่ตามอง ให้ตายเถอะ เขาไม่ชอบแสงสว่างพวกนี้เลยจริงๆ

นิ้วเรียวยาวรีบเปิดกล่องเก็บแว่นตากันแสงสีฟ้าอ่อนมาสวมเพื่อบดบังอำพรางความเจิดจ้าของหอศิลปะชื่อดังแห่งนี้ ก่อนขายาวจะก้าวลงจากรถ ให้บอดี้การ์ดคนสนิทเพียงคนเดียวอย่างฮัลค์นำรถไปจอดที่โซนวีไอพี

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาถึงด้านในหอศิลป์ ก็ถูกกองทัพนักข่าวกรูเข้ามาอย่างฝูงวานรผู้หิวกระหาย โชคดีที่ฮัลค์เดินมากันสื่อหิวข่าวพวกนั้นไว้ได้ เขาจึงมีโอกาสเดินเข้าไปทักทายสปอนเซอร์และผู้จัดงานที่หน้าแบล็คดรอปขนาดใหญ่ ซึ่งมีคนดังอีกคนที่ทำงานให้เทเนเชียสเหมือนกับเขา และกำลังยืนคุยกับเหล่านักธุรกิจหนุ่มสาวอย่างจริงจัง

"อ้าว!...คนดังระดับโลกมาถึงแล้ว มานี่เลยค่ะ.....มาถ่ายรูปกับฉันหน่อยสิคะ แม็กนัส"

ฟีโอน่า พาร์สัน เจ้าของบริษัทโฆษณาชื่อดังของฮอลลีวู้ดโผเข้ามาดึงแขน ทั้งที่เขาตั้งใจจะเดินไปแสดงตัวกับเซท เอร์โดอัน พี่ใหญ่ของสมาคมที่ได้รับเชิญมาในงานนี้ด้วย แต่ขาดคนเดียวคือ พี่รอง อิศณะ ภวัตกวินันท์ที่มาไม่ได้เพราะติดเรื่องภารกิจที่ทะเลคอสตาเดลโซ ในสเปนกับหวานใจคนสวย พี่โมนา 

ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังฝืนถ่ายรูปกับฟีโอน่า พาร์สัน ให้นักข่าวพากันกดชัตเตอร์กระหน่ำ เพราะนี่เหมือนภาพประวัติศาสตร์เลยก็ว่าได้ที่อัจริยะแห่งซิลิคอนวัลเล่ย์อยู่ในเฟรมเดียวกับนักธุรกิจสาวพราวเสน่ห์

จังหวะเดียวกันนั้นดวงตาเรียวของเขาก็ถลึงมองร่างสูงระหงที่มีเส้นผมตรงยาวสีดำขลับเยื้องกรายขึ้นมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย

นัยน์ตาสีเข้มภายใต้แว่นราคาแพง เผลอสำรวจมองหญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวผ้าซาตินมันวาวสีขาวที่ยาวคลุมถึงหัวเข่า โชว์ท่อนขาเรียวเล็กแต่พอเหมาะ ยามที่รองเท้าส้นเตี้ยสีขาวเปลือยเท้าเนียนกริบอมชมพู ก้าวเดินเป็นจังหวะ พลอยให้สายตาของเขาที่มองอยู่คล้อยตามอย่างลืมตัว 

เพราะใบหน้าสวยคมปนความจิ้มลิ้มชวนสะกดใจ ทำให้บุรุษนักธุรกิจทั้งหลายที่ยืนคุยกันอยู่ต้องหยุดชะงักมองตามตามกัน โดยมีสายตาของอริเก่าแอบสังเกตุมองอย่างขัดเคือง

เฮ้ย!...แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดด้วย แม็กนัสกำมือแน่นแล้วรีบเดินไปหาพี่ใหญ่ของสมาคมเพื่อเบี่ยงเบนความอึดอัดประหลาดที่แผ่ซ่านเข้ามาในอก

อัจฉริยะหนุ่มซุ่มมองอยู่ห่าง ๆ เมื่อเห็นเธอกำลังส่งยิ้มทักทายแขกคนอื่นด้วยรอยยิ้มสดใส แตกต่างกับยิ้มเมื่อ 5 ปีก่อนราวฟ้ากับเหว สมัยนั้นเธอก็แค่ยัยเพิ้งหัวฟูฟ่องที่สะพายกระเป๋าผ้ามัดย้อมจากเมืองไทย และนั่งวาดรูปอยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้านของเขา

แต่แล้วก็เกิดเรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่สาวที่อยู่บ้านฝั่งตรงข้ามต้องจบลงอย่างไม่สวยงาม

เดมี่กวาดตามองหากุ๊กไก่เลขาฝึกหัดของเธอที่เดินทางมาถึงงานก่อน กระทั่งเธอเดินเข้ามาสะกิดหัวไหล่

"โหววววพี่.....สวยมากเลยอ่ะ อ้อมีเรื่องจะบอกด้วย พี่ดูโน่นสิ! ศัตรูคู่แค้นสุดหล่อของพี่ ยังไงเดี๋ยวฉันไปหาไรรองท้องก่อนนะคะ หิวมาก" กุ๊กไก่พยักพเยิดไปทางกลุ่มนักธุรกิจ แล้วเดินหายเข้าไปในโซนอาหารบุฟเฟต์นานาชาติ

ทิ้งให้เจ้านายสาวเป็นฝ่ายถูกเหล่าหนุ่มหล่อหล่ำสูงยาวเข่าดีทั้งหลายคนยืนโม้และคอยส่งยิ้มทำคะแนนมาให้ บางคนก็คุยโวเรื่องแผนธุรกิจในไตรมาสหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้

มีเพียงคนเดียวในนั้นที่เงียบที่สุด แต่ก็ยังดูโดดเด่นกว่าใคร เพราะผมสีเงินของเขาที่ทำให้ทุกคนจำได้ขึ้นใจว่าเขาคือ 'แม็กนัส'

พลันนั้นดวงตาทั้งสองสอดประสานกัน การมองนี้ไม่ใช่การมองด้วยความคิดถึงคะนึงหา แต่เป็นการจ้องตากับคู่ต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย 

ฮึ่ย! นายหงอก! ไม่ได้ ๆ สติ ๆ เดมี่อย่าไปท้ารบกับคนพรรค์นี้เลย เธอต้องตั้งสติ"

หญิงสาวบ่นอุบแต่กลายเป็นว่าเขากลับอ่านปากเธอได้อีก

"ไม่เห็นสวย"

ห๊ะ!!!!!!!! ไม่สวย อ้อใช่สิตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยมองว่าเธอสวยอยู่แล้วนี่ เดมี่ทำหน้าบึ้งตึงกลับไป พร้อมสะบัดกายเดินหนีไปทางอื่น