บทที่ 3 ทำไมเป็นเขา

เดมี่ทำหน้าหงิกงอใส่อีกฝ่าย ปากขมุบขมิบสบถด่าไอ้ลูกครึ่งผมสีเงินในใจ "ไม่สวยแต่รวยด้วยล้ำแข้งก็แล้วกัน ไอ้หัวขาวเอ้ย"

วินาทีที่หญิงสาวคิดจะหลีกเลี่ยงที่ ๆ คนจอแจพลุกพล่าน และหลีกจากสายตาแน่นิ่งของเขา ทว่านักข่าวที่ทยอยสัมภาษณ์คนดังรายอื่น ๆ เสร็จก็ดันยกทัพแห่กันเข้ามาหาเธอแทน 

"คุณเดมี่ครับเชิญทางแบล็คดรอปหน่อยครับ ขอสัมภาษณ์หน่อยครับ"

เป็นจังหวะเดียวกับดาราเด็กสองคนวิ่งโร่เข้ามาหา ด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ เด็กทั้งสองจึงได้แต่ยืนดูห่าง ๆ เพราะบรรดานักข่าวที่รุมสัมภาษณ์เจ้าของสถาบันด้านศิลปะและการเต้นรำคนดังผลัดกับรับผลัดกันส่งไมค์กันจ้าละหวั่น

"คุณเดมี่คะช่วยแจ้งกำหนดการแสดงภาพวาด 4D ที่จะผสานการเต้นรำแต่ละแบบเข้าไปด้วยหน่อยได้ไหมคะ"

"อ๋อค่ะ กำหนดการแสดงจะมีเดือนหน้านี้ค่ะ รอชมได้เลย ทีมงานของฉันเต็มที่กับงานนี้มากๆ ค่ะ"

"พวกเราขอให้งานประสบความสำเร็จนะคะ"

"ขอบคุณพี่ๆ นักข่าวทุกท่านมากค่ะ แล้วก็เราสองคนมาทางนี้สิจ๊ะ" 

เธอกวักมือเรียกดาราเด็กสองคนที่ยืนจด ๆ จ้อง ๆอยู่นานสองนาน เพราะสังเกตุเห็นอยู่ก่อนแล้วว่าแฟนคลับตัวน้อยต้องการเข้ามาถ่ายรูปด้วย แต่เพราะคนจำนวนมากที่ล้อมวงเข้ามาทำให้ยากที่จะแหวกฝูงสื่อออกมาหาเด็กทั้งสอง

หลังจากกระหืดกระหอบตอบคำถามนับสิบและถ่ายรูปกับเหล่าแฟน ๆ เรียบร้อยดีแล้วลำคอสวยก็รีบร้อนกรอกค๊อกเทลรสเยี่ยมที่เด็กเสริฟ์เดินมาบริการให้หลายรอบ เดมี่จึงดื่มอักอักลงคอไปหลายแก้วไม่ให้เขาเสียแรงที่เขามีน้ำใจ

แม้ว่าจะรู้สึกคอแห้งเผือด แต่ค่ำนี้ถือว่าเธอโชคดีมากแล้วที่ไม่มีสำนักข่าวไหนเอ่ยถามเรื่องอิตาเด็กหัวหงอกคนนั้นกับเธอเหมือนเมื่อเช้าอีก

"พี่ ๆ พี่เดมี่ เกิดเรื่องแล้วค่ะ"

กุ๊กไก่วิ่งหอบชายกระโปรงยาวกรุยกรายเข้ามาหาเจ้านายสาวพร้อมส่งโทรศัพท์สายด่วนให้กับเดมี่

"มีอะไรกุ๊กไก่...วิ่งมาแบบนี้เดี๋ยวก็สะดุดล้มหน้าคะมำหรอก"

"น้าพี่อ่ะ....น้าดิวโทรมาอาละวาดใหญ่เลย แต่แกวางสายไปแล้ว หนูนี่โดนด่าหูแทบพังเลยพี่"

"อีกแล้วเหรอ" 

"พี่จะเอาไงคะงานก็จะเริ่มแล้วนะ"

"เอางี้เธอไปเป็นตัวแทนร่วมงานของพี่นะกุ๊กไก่ พี่จะกลับบ้านก่อน เป็นห่วงแม่อ่ะ"

"หนูเข้าใจค่ะ งั้นพี่รีบไปเถอะ"

"อ้ออีกอย่าง....งานที่นี่น่าจะเลิกดึก ซอยแมนชั่นที่เธออยู่ก็เปลี่ยว พี่ว่าเธอขับรถพี่กลับบ้านก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่ไปเอง"

"โอเคค่ะ ยังไงพี่เดมี่ก็ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรแจ้งตำรวจเลยนะพี่"

"อึ้ม"

หญิงสาวโบกมือบ๊ายบายแล้วรีบเดินลงบันไดไปอย่างรีบร้อน โดยมีสายตาของชายหนุ่มชำเลืองมองตามด้วยความสงสัย และเป็นเหตุให้ปล่อยเท้าส้นแหลมสีดำของเขาก้าวตามไปอย่างไม่รู้ตัว

รถแท็กซี่จอดเทียบท่าบ้านสไตล์อเมริกันคันทรี่สีฟ้าสดใสที่เดมี่ซื้อไว้ให้แม่ของเธอเมื่อสองปีที่แล้ว

เพื่อให้แม่มีชีวิตที่สุขสบายมากขึ้นไม่ต้องเช่าอพาร์ทเม้นต์ขนาดเท่ารูหนูอยู่อีก แต่แม่ก็ดันยังดันทุรังเอาน้าสาวที่ขี้เกียจตัวเป็นขนเที่ยวเก่งสุรุ่ยสุร่ายมาอาศัยอยู่ด้วย 

ไหนจะมีคดีที่ทำครอบครัวอาเวนชี่แตกหัก ทว่าข้อครหานี้กลับไม่ส่งผลต่อชีวิตของน้าแม้แต่น้อย แต่ส่งผลกลับตัวเธอผู้เป็นหลานแท้ ๆ เสียมากกว่า

พักหลัง ๆ ธุรกิจร้านอาหารไทยในย่านซิลิคอนวัลเล่ย์ของแม่เริ่มมีลูกค้าเยอะขึ้น แต่ว่าชีวิตหลังเลิกงานของเธอก็คือทาสของน้าอยู่ดี

สองขาที่รีบวิ่งเข้าบ้านไปเพราะได้ยินเสียงปาข้าวของที่มาพร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายของคนขี้เมาเจ้าเดิม

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เขม็งมองฝ่ามือของน้าสาวที่ง้างขึ้น ในมือของน้าขี้เมามีรองเท้าบู๊ทเป็นอาวุธ

เมื่อเห็นแบบนั้นร่างกายของเธอก็พุ่งเข้ารับแรงฟาดจากรองเท้าบู๊ทเข้าเต็มๆ

ปั้บ!!!

ใบหน้าฉาบเครื่องสำอางที่อุตส่าห์แต่งแต้มเพื่อร่วมงานที่ลินคอร์นเซ็นเตอร์สะบัดหันไปอีกข้าง

"เดมี่!!!!!"

ดุสิตาแม่ของเธอร้องพลางกระชับกอดลูกสาวเอาไว้ไม่ให้เธอโดนทำร้ายอีกเป็นครั้งที่สอง

"ปล่อยหนูเถอะค่ะ....หนูไม่เป็นไร แม่ไปอยู่ทางโน้นก่อน"

เธอบอกให้แม่หลบอยู่ที่มุมเสาอีกฟาก ขณะที่ใบหน้าแสดงออกอย่างเหยเก เพราะแรงฟาดจากฝีมือของน้าสาวที่สิ้นสติ ทำให้ใบหน้าเกิดรอยครูดถลอกเป็นทางยาวและค่อย ๆ เห่อเป็นปื้นนูนแดงเด่นชัดขึ้นภายในเสี้ยววินาที

"น้าดิวจะเอาอะไรอีกคะ"

"เงิน ฉันต้องการเงิน รีบส่งมาเซ่"

เดมี่ยอมควักเงินสดในกระเป๋าเท่าที่มีส่งให้ น้าสาวรับมาแล้วนับแบงค์อย่างกระสับกระส่าย

"มันน้อยไปเอามาอีก"

"แต่หนูมีแค่นี้"

"แกโกหก!!!!"

ตวาดแล้วกระชากแขนเธออย่างแรง ใช้หลังมือตบลงมาที่ใบหน้าของเดมี่อีกสองฉาดใหญ่จนหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวล้มกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ

"พอแล้วดิวอย่าทำหลานเลย พี่ขอร้อง"

ปลายนิ้วโป้งปาดเช็ดคราบเลือดที่ฉาบอยู่บนริมฝีปากของตัวเองแล้วพยายามหยัดตัวลุกขึ้นมา

"ถ้าแกไม่มี....ฉันจะฆ่าแกทั้งแม่ทั้งลูกเลย"

เดมี่เหลือบมองแม่ของเธอ แล้วส่ายหน้าบอกแม่ว่าอย่าเข้ามา เพราะครั้งก่อนแม่โดนมีดปอกผลไม้บาดแขนมารอบนึง เธอจะไม่ยอมเห็นแม่เจ็บตัวเพราะน้าเฮงซวยของเธออีกแล้ว

"เอาอย่างงี้นะคะ.....หนูจะไปกดเงินมาให้แต่น้าดิวต้องสงบสติอารมณ์ก่อนนะคะ"

"แกจะตุกติกใช่ไหม!!!"

ตะคอกใส่เสียงดัง คว้าขวดเหล้าที่อยู่บนโต๊ะกินข้าวเตรียมที่จะฟาดลงที่หัวของเธอ เดมี่ยกแขนขึ้นรับแรงปะทะ ดวงตาปิดสนิด

"แกเป็นใคร!!"

ขวดเหล้าในมือของหญิงขี้เมาถูกแย่งไป เปลือกตาลึกสองชั้นรีบลืมขึ้นดู 

สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าช่างน่าตกใจยิ่งกว่าเห็นผีซะอีก

ทำไมเป็นเขาไปได้ล่ะ ....วินาทีนี้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นจนรู้สึกสับสนและหวิว ๆ พิกล 

อาการนี้เป็นเพราะว่ากลัวขวดเหล้าที่น้าเตรียมฟาดลงมาหรือเปล่า หรือเพราะเขา 'แม็กนัส อาเวนชี่' มาช่วยเธอไว้