บทที่ 1

“ฝ่าบาท ในรัชสมัยนี้ขาดแคลนชายหนุ่มอย่างหนักพ่ะย่ะค่ะ!”

“ร้ายแรงถึงขั้นไหน”

“ในหนึ่งร้อยคน มีชายหนุ่มไม่ถึงยี่สิบคน หลายปีมานี้ มีหญิงสาววัยเหมาะสมจำนวนมากจบชีวิตตนเองเพราะไม่มีใครแต่งงานด้วย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่ารากฐานของแผ่นดินอาจสั่นคลอนได้พ่ะย่ะค่ะ”

“จงประกาศราชโองการลงไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกเขตการปกครอง เมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองให้ดำเนินการจัดสรรการแต่งงาน ผู้ใดยินดีรับมากกว่าสามคน มอบรางวัล!”

“ผู้ใดให้กำเนิดบุตรชาย มอบรางวัลใหญ่!”

“ภายในสามปี ต้องพลิกปรากฏการณ์หญิงมากชายน้อยของแผ่นดินให้จงได้!”

-

เฉินฝานตื่นขึ้นด้วยเสียงร้องไห้รบกวน

เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องที่ตนไม่รู้จัก

มีหญิงสาวนั่งปิดหน้าร้องไห้เสียงเบานั่งอยู่ข้างกาย

“หยุดร้องได้แล้ว ข้ารำคาญ!”

เมื่อได้ยินเสียงของเฉินฝาน หญิงสาวปาดน้ำตาและมองเขาทันที “นายท่าน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ!”

เฉินฝากเงยหน้ามองหญิงสาว……

ผมเผ้าดำเงาวับ ผิวขาวนวลผุดผ่องดังหยก ดวงตาคู่งามแลมองหมุนรอบเป็นพันครั้ง ทุกการขมวดคิ้วคือการตีความคำว่าสง่างามน่าประทับใจ

ผ้าดิบหยาบกระด้าง ก็ไม่อาจปกปิดรูปร่างน่าเอ็นดูของนาง

เฮ้ย!

เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

โตป่านนี้ เขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีหน้าตาอ่อนโยนสวยงามเท่านี้มาก่อน

“พี่สาว คือ……”

เมื่อเห็นว่าเฉินฝานจ้องหน้านางไม่ขยับ ใบหน้าขาวผ่องของนางพลันแดงก่ำในทันใด

ใบหน้าที่แดงก่ำยังแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว

“ข้าน้อยไปตักน้ำมาให้เจ้าค่ะ!”

พูดจบ หญิงสาวลุกขึ้นเปิดม่านกั้นและเดินออกไปทันที

เฉินฝานมองม่านกั้นประตูที่แกว่งไปมาแล้วถึงได้สติ

เฉินฝานกวาดตามองรอบ ๆ ก็พบว่าภายในห้องนี้ ไม่เพียงแค่ม่านกั้นประตูที่ผุพังดูไม่ได้ แต่ทั้งห้องนี้ยังทรุดโทรมทั้งห้องด้วย

นี่เขาอยู่ที่ไหน!

ความทรงจำวุ่นวายที่ไม่คุ้นเคยผุดขึ้นมาประหนึ่งกระแสน้ำทะลัก

เขาทะลุมิติข้ามเวลา!

ข้ามเวลามายังร่างกายของผู้ชายที่มีชื่อและนามสกุลเดียวกับเขา

ที่แห่งนี้เรียกว่ารัชสมัยต้าชิ่ง เป็นรัชสมัยที่ไม่สามารถพบได้ในหนังสือประวัติศาสตร์

“นายท่าน!”

คือผู้หญิงเมื่อครู่นี้

การเดินเข้ามาครั้งนี้ มีอ่างใส่น้ำอยู่ในมือนางเพิ่มขึ้นหนึ่งใบ อ่างใบนั้นเต็มไปด้วยรอยบิ่น เก่าผุหลุดลุ่ย

“นายท่านเจ้าคะ!”

หญิงสาวถืออ่างใส่น้ำมาถึงหน้าเฉินฝาน เมื่อเห็นเขาเงียบเลยเรียกเขาอย่างแผ่วเบา ซึ่งเสียงเบาและอ่อนโยนกว่าประโยคเมื่อครู่นี้

เฉินฝานไม่ตอบสนอง เพราะเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแค่รูปงาม แต่น้ำเสียงยังน่าฟังอย่างยิ่ง

เหมือนน้ำพุบนภูเขาที่ใสสะอาดกระทบหิน กระแทกหัวใจคนและอ่อนโยนเหนือสิ่งใด

หญิงสาวใกล้เข้ามาอีก

เวลานี้ เฉินฝานเพิ่งพบว่าขาข้างขวาของหญิงสาวไม่ค่อยคล่องแคล่ว

นางวางอ่าง จากนั้นนั่งลงแล้วดึงแขนเสื้อ มือเล็ก ๆ เรียวยาวคู่หนึ่งพลันเผยต่อหน้าเฉินฝาน

ความเรียวยาวนี้ไม่ใช่การชื่นชม มือของผู้หญิงคนนี้ซูบผอมเกินไปจริง ๆ เฉินฝานมองแล้วยังรู้สึกสงสาร

เพียงเหม่อลอยครู่เดียว ก็มีการสัมผัสนุ่มนวลเกิดขึ้นตรงสองแก้ม ทันใดนั้นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพลันมืดลงทันใด

เขาสะดุ้งและลุกขึ้นยืน

หญิงสาวตกใจกับท่าทีของเฉินฝาน พลางกำผ้าขนหนูในมือแน่นและถอยไปหลายก้าว

“นายท่าน เพราะข้าน้อยมือหนักไปหรือเจ้าคะ!”

เวลาพูดจา ดวงตาสดใสแวววับ กะพริบตาปริบ ๆ คู่นั้น

นางเหมือนจะกลัวเฉินฝานเป็นอย่างมาก

“......”

เฉินฝานเพิ่งจะเข้าใจว่าเมื่อครู่นี้หญิงสาวเข้ามาใกล้เพียงเพราะจะเช็ดหน้าให้

“เปล่า ไม่ใช่” เฉินฝานรีบกล่าว

ไม่ใช่เพราะนางมือหนัก แต่เพราะนางสวยเกินไปต่างหาก ที่ทำให้เขายั้งสติไม่อยู่

“ถ้าเช่นนั้นนายท่านนั่งลงก่อน ข้าน้อยจะดูแลชำระล้างให้ท่านเจ้าค่ะ”

นางพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง นางยกผ้าขนหนูอุ่น ๆ ขึ้นเช็ดหน้าของเฉินฝานอย่างเบามือ

ร่างกายของหญิงสาวเอนตัวเข้าไปใกล้เฉินฝาน นางยืนอยู่ ส่วนเขานั่งอยู่ ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก

สายตาของเฉินฝาน บังเอิญอยู่ตรง……

“นายท่าน ข้าเช็ดหน้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวข้าล้างเท้าให้นะเจ้าคะ”

โชคดีที่เช็ดเสร็จแล้ว ไม่เช่นนั้น ในฐานะผู้ชายปกติคนหนึ่ง เฉินฝานไม่สามารถนั่งนิ่งและสงบอารมณ์ได้จริง ๆ

หญิงสาวยกอ่างไว้ใกล้เท้าเฉินฝานพร้อมนั่งลง นางยกเท้าของเฉินฝานขึ้นแล้ววางในกะละมังช้า ๆ

ฝ่าเท้าของเฉินฝานเพิ่งแตะถึงผิวน้ำ หญิงสาวพลันหยุดลงและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“น้ำร้อนกำลังดีหรือไม่เจ้าคะ นายท่าน!”

“กำลังดี!”

เมื่อได้รับคำตอบจากเฉินฝานแล้ว นางถึงทำต่อ

เฉินฝานก้มสังเกตหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้

นางเรียกเขาว่านายท่านและเรียกตนเองว่าข้าน้อย

ในสมองของเขามีความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างไม่มาก มีไม่มากและยังไม่ต่อเนื่อง เฉินฝานหลับตานึกทวนอยู่นานกว่าจะจำสถานะของนางคนนี้ได้

นางคือภรรยาของเจ้าของร่างเดิม มีนามว่าฉินเย่ว์โหรว เป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนน่าประทับใจเหมือนชื่อของนาง

นี่คือรัชสมัยที่ผู้ชายอยู่เหนือกว่าผู้หญิง ผู้หญิงมีมากกว่าผู้ชาย ผู้ชายทุกคนจะได้รับการจัดสรรภรรยาให้โดยราชสำนัก

ผู้หญิงหลังจากออกเรือนแล้ว จะต้องเรียกสามีว่านายท่าน เวลาอยู่ต่อหน้านายท่านจะต้องตนเองว่าข้าน้อย

สิ่งนี้เหล่าไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญคือ

เรือนอาศัยที่ผุพังเช่นนี้ ทางราชสำนักกลับจัดสรรภรรยาแสนสวยเช่นนี้ให้!!

หากเป็นยุคสมัยปัจจุบัน……

ตอนที่เฉินฝานส่ายหัวประทับใจ สายตาตกอยู่ที่กะละมังโดยไม่ได้ตั้งใจ

โห!

บนผิวน้ำมีผู้ชายผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าสกปรก รูปร่างซูบผอมดูไม่ได้คนหนึ่ง

ผู้ชายที่มีสภาพแย่ขนาดนี้…..คงไม่ใช่เขาในเวลานี้หรอกมั้ง!

เฉินฝานส่ายหัวหงึก ๆ

……ศีรษะที่อยู่ข้างในกะละมังขยับเหมือนกัน!

!!!!

หมายความว่าผู้ชายคนนี้ก็คือเจ้าสวะคนหนึ่ง

ราชสำนักยังจัดสรรภรรยาสวยดุจนางฟ้ามาให้ไอ้ขยะคนนี้!!

นี่มันประเทศพิลึกอะไรกันเนี่ย!

“นายท่านน้ำหนักมือนี้ใช้ได้หรือไม่เจ้าคะ” ฉินเย่ว์โหรววางสองมือที่เท้าเฉินฝานและเริ่มล้างเท้าให้เขา

นิ้วมือเรียวยาวนวดอยู่บนเท้าของเฉินฝานเบา ๆ และไม่รีบร้อน

ราวกับริบบิ้นที่อ่อนนุ่มพันรอบผิวหนัง และราวกับริมฝีปากแดงจุมพิตลงมาอย่างแผ่วเบา

เฉินฝานถึงกระทั่งสูดหายใจลึก

สบาย……

มีชีวิตมาแล้วยี่สิบปีในยุคปัจจุบัน เฉินฝานได้แต่พบปะกับคนหยาบในกองทัพทั้งนั้น ไม่เคยมีความรักเลยสักครั้ง

เมื่อได้ข้ามทะลุมิติมาที่นี่ นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้ภรรยาสวยดั่งนางฟ้ามาด้วยอีกคน

เขาทั้งตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เขาควรจะใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาคนนี้อย่างไรล่ะ

อืม นี่คือปัญหา

ต้องคิดไตร่ตรองให้ดี

“นายท่านโปรดรอข้าสักครู่ได้หรือไม่เจ้าคะ” ฉินเย่ว์โหรดเงยหน้าเอ่ยถามเฉินฝานอย่างอ่อนโยน

“ทำไมล่ะ” เฉินฝานตั้งสติไม่ทันจึงถามออกไปทันทีตามสัญชาตญาณ

ฉินเย่ว์โหรวหลบสายตาทันทีที่ปะทะดวงตาของเฉินฝาน นางไม่กล้าสบตากับเขา “น้ำร้อนไม่พอ ข้าน้อยจะไปเปลี่ยนน้ำให้ใหม่เจ้าค่ะ”

พูดจบ ฉินเย่ว์โหรวลุกขึ้นทันที ความรู้สึกนั้นราวกับว่าหากนางยังชักช้า เฉินฝานจะต้องทุบตีนางอย่างแน่นอน

เวลานี้ ในสมองของเฉินฝานมีความทรงจำสั้น ๆ ผุดขึ้นกะทันหันอีกครั้ง

เมื่อก่อนเวลาที่เจ้าของร่างเดิมล้างเท้า เขาจะใช้น้ำหลายกะละมัง หากฉินเย่ว์โหรวทำช้าก็จะถูกเขาทุบตี

ซี๊ด……

เจ้าของร่างเดิมมันไม่ใช่คน

“ไม่ต้อง ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว!” เฉินฝานกวักมือเรียกทันที

ขาข้างขวาของผู้หญิงคนนี้มีปัญหา เดินทีไรลำบากทุกที ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลานั่งล้างเท้าให้เขา

เสียงเรียกของเฉินฝานทำให้ฉินเย่ว์โหรวรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง นัยน์ตาแวววับคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากอมชมพูสั่นระริก

“นายท่านเห็นว่าฝีมือข้าน้อยไม่ดีหรือเจ้าคะ!”

“เปล่าเลย ฝีมือเจ้าดีมาก”

เฉินฝานปฏิเสธอีกครั้ง แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำท่าทางใหญ่ไปเล็กน้อยจนมือของเขาไปสัมผัสเข้ากับฉินเย่ว์โหรว

คงเป็นเพราะขาที่ไม่สันทัด และคงเป็นเพราะนั่งยองนานเกินไป ฉินเย่ว์โหรวขานตอบแล้วล้มไปข้างหลังทันที

“แย่ล่ะ!”

เฉินฝานไม่มีเวลาคิดมาก เขาโน้มตัวเข้ากอดเอวนางไว้ทันใด

“อื้อ~”

ฉินเย่ว์โหรวกล่าวเสียงพึมพำเบา ๆ และตกสู่อ้อมกอดของเฉินฝานตามแรงโน้มถ่วง

กลิ่นหอมจาง ๆ ลอยมาจากหญิงงามในอ้อมอกแตะเข้าที่จมูก

เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจอย่างสบายใจ

แนบชิดในอ้อมกอดเช่นนี้ เขารู้สึกชอบ

ในเมื่อเป็นภรรยาของเขา ถ้าเช่นนั้นเขาควรประคบประหงมนางสักหน่อย

“นายท่าน” ฉินเย่ว์โหรวที่อยู่ในอ้อมกอดของเฉินฝานแสดงสีหน้าตื่นตกใจและหน้าแดงก่ำทันที สองแก้มแดงระเรื่อราวกับดอกกุหลาบ

เฉินฝานมองจนเกือบไม่มีสติ

เขาไม่เคยรู้เลยว่าเวลาผู้หญิงหน้าแดงจะสวยเช่นนี้

กลิ่นหอมจากตัวฉินเย่ว์โหรวลอยอบอวลไปทั่วห้อง

เฉินฝานยกมือขึ้นแล้วขยับไปที่ขาอันขาวนวลผ่องของฉินเย่ว์โหรวโดยไม่รู้ตัว……

ฉินเย่ว์โหรวเห็นมือของเฉินฝานที่ยื่นมายังขาของตนเอง ใบหน้าที่แดงก่ำในตอนแรกซีดเผือดในทันใด

เสียงดังปัง……

นางพลันคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินฝานพร้อมเนื้อที่สั่นระริก