บทที่ 17 เกือบเผชิญหน้า

รุ่งเช้า

สาวสวยห้องในสุดรีบวิ่งออกจากห้องในขณะที่ชายหนุ่มห้องติดบันไดเปิดประตูออกมาพอดี ทั้งคู่แทบจะชนกันบนทางเดินแสนคับแคบของตึกและตกใจซึ่งกันและกันจนชะงัก

“เอ่อ...ขอโทษนะคะขอทางด้วยค่ะ”

“หมี่ ๆ แกลืมมือถือ” เสียงเรียกของเพื่อนทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองแล้วต้องเดินกลับห้องเมื่อเพื่อนชูมือถือของเธอออกมาจากหน้าประตูเป็นจังหวะที่จาติรัชรีบลงบันไดทีละ 2 ขั้นด้วยขายาว ๆ ของเขาและกว่าที่หญิงสาวจะลงมาถึงชั้นล่าง ชายหนุ่มก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปก่อนหน้าอย่างหวุดหวิด

“ไวแท้วะ ซักวันต้องรู้ให้ได้ว่าใคร ทีแรกคิดว่าพี่ชาติแต่ตัวสูงขนาดนั้นไม่ใช่พี่ชาติแน่นอน แล้วแต่งตัวไม่เหมือนพนักงานออฟฟิศด้วยหรือจะแค่รีบเอารถไปจอดแล้วไปทำงานที่อื่นวะถึงได้แต่งตัวแบบนั้น” หญิงสาวพึมพำเดินออกไปรอรถเมล์ด้านหน้าตึกเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา

โรงทอไทยวรวัฒน์

รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่วิ่งเข้ามาจอดที่จอดรถส่วนบุคคลที่เดิมเหมือนเช่นทุกวัน พร้อม ๆ กับรถเก๋งยุโรปสีดำที่วิ่งตามเข้ามาจอดข้างกัน ชายวัยกลางคน 2 คนรูปร่างใกล้เคียงกัน คนหนึ่งผมสีดอกเลาแทบทั้งศีรษะ อีกคนร่างบางกว่าผมสีดำมีขาวแซมประปรายเปิดประตูลงมาจากรถคนละด้านพร้อม ๆ