All Chapters of เขยอีสาน จาติรัช: Chapter 1 - Chapter 10

“โอ๊ย! เรียกรถผ่านแอปนี่ทำไมมันรอนานขนาดนี้วะ นัดสัมภาษณ์ 10 โมงมันจะทันมั้ยเนี่ย” เสียงเล็ก ๆ โวยวายตามองถนนพลางยกข้อมือดูนาฬิกาอย่างหัวเสียวันนี้เป็นวันนัดสัมภาษณ์งานของสาวสวยผู้ว่างงานอยู่เหย้าเฝ้าหอเป็นแม่ถูเรือนให้เพื่อนมาปีกว่า เลยพากันตื่นเต้นกันเป็นพิเศษทั้งตัวเธอและเพื่อนร่วมห้อง ขนาดที่ว่านัดสัมภาษณ์ล่วงหน้า 1 สัปดาห์ เธอถึงกับลงทุนซื้อรองเท้าส้นสูงมาใส่เดินในห้องให้ชินเวลาเดินจะได้สง่าผ่าเผย ให้สมกับตำแหน่งที่จะเข้าสัมภาษณ์ เพราะงานนี้เธอจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ด้วยประกาศิตของคุณนายแม่สั่งมาว่า **ถ้าไม่ได้ทำงานก็กลับบ้านไปเลี้ยงควายช่วยพ่อซะ ทีแม่ไม่เชื่อแล้วว่าเธอมีแฟนอยู่ที่นี่จริง** และวันนี้เธอก็ตื่นตั้งแต่ตี 5 อาบน้ำแต่งหน้าทำผมซ้อมตอบสัมภาษณ์ทั้งภาษาไทยภาษาอังกฤษกว่า 2 ชั่วโมงโดยมีเพื่อนคอยคอมเพลนเพื่อป้องกันการผิดพลาดและยังฝึกยิ้มมารยาทหน้ากระจกจนหมดน้ำไปหลายแก้ว ก่อนจะลงมารอรถที่เรียกซึ่งตอนนี้ก็ผ่านมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่ารถที่เรียกจะมาถึงแต่อย่างใด“มึงเรียกรถอะไรเนี่ยหมี่ ครีมกูก็ไม่ได้ทา หน้าก็ไม่ได้ล้างผู้ชายเดินผ่านราคาตกหมดแล้วเนี่ย” เพื่อ

“แสดงว่าบอสที่นี่ไม่ได้มีแค่กูหรือไง” ว่าแล้วเปิดเอกสารไปที่คนสุดท้ายอ่านหัวกระดาษพลางยิ้มที่มุมปากขำ ๆ กับความจริงจังกับคำสั่งของลูกน้อง“คนที่ 3 จบมาปีกว่ายังไม่ได้ทำงาน เคยฝึกงานที่บริษัททัวร์ของฝรั่งเศสเลยได้ภาษามาด้วยนิดหน่อย ภาษาอังกฤษค่อนข้างดี เมื่อกี๊บอกว่าจะไปสมัครฝั่งโรงทอด้วยจะได้ไม่เสียเที่ยว เอ้อ...ฝากบอกบอสด้วยครับ” “บอกว่า?” “ทีหลังถ้าจะเรียกมาเอาปริมาณทั้ง ๆ ที่ล็อกคนไว้แล้วก็อย่าเรียก เสียดายค่ารถ เสียความรู้สึกแล้วก็เสียเวลานอนด้วยครับ” สุรชาติว่าพลางหลบตา จริง ๆ ประโยคนี้เขาไม่จำเป็นต้องบอกผู้เป็นนายก็ได้แต่อยากรู้ว่านายจะทำหน้ายังไง ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้คือเหมือนเขาไม่ได้ยินในสิ่งที่เลขาบอกหรืออาจได้ยินแต่ไม่เข้าใจทั้งหมด“หึ! บ้านเลี้ยงควาย”“ครับ ที่บ้านเธอเลี้ยงควาย” สุรชาติพยักหน้าทันที“เรียกมาเริ่มงานเลย” ว่าพลางจรดปากกาเซ็นเอกสารรับหญิงสาวเข้าทำงานแบบไม่เปิดอ่านประวัติแล้วยื่นเอกสารส่งคืนให้เลขา“คนไหนครับบอส”“คนเลี้ยงควาย โทรบอกตอนนี้เลย” ว่าพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหยิบแว่นตามาสวมทำท่าจะเดินออกจากห้อง “ขอเหตุผลได้มั้ยครับ ผมคิดว่าท่านดอกเตอร์ต้องถามแน่ ๆ”

“เออ...จริงด้วย กูบอกอ้ายหมอกมาช่วยมึงดีกว่า” คนตัวเล็กหันมาชี้หน้าเพื่อนยิ้ม ๆ“โวะ! กูพูดเล่นค่ะ อ้ายมึงอยู่คนละฟากกรุงเทพ มาทีกูนึกว่าผู้ปกครองมาเฝ้าลูกทำกิจกรรม กูก็แค่ไปเร็วหน่อยค่อย ๆ จัดไปแค่นั้น มึงได้งานก็ดีแล้วไงวะ จะได้ไม่ต้องกลับบ้านอยู่เป็นเพื่อนกันกูไม่ชอบนอนคนเดียว” น้ำฝนว่าพลางกอดคอซบบ่าเพื่อน“แต่อ้ายกูนอนเป็นเพื่อนมึงได้นะ” มัดหมี่ยังไม่เลิกแซวเพื่อน“บอกอ้ายหมอกดึงวิญญาณออกจากกองหนังสือก่อนค่ะ เปลี่ยนเรื่องค่ะ เอางี้ ฉลองมึงได้งาน กูซื้อชุดใหม่ให้เอง”“จริง!” หญิงสาวกระโดดกอดคอถามเพื่อน“ชัวร์อยู่แล้ว นี่ใคร (ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง) ว่าที่ลูกสะใภ้ใหญ่กำนันเมฆเชียวนะ สวยและรวยมากนะจ๊ะ” น้ำฝนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ซึ่งกำนันเมฆที่ว่าก็คือพ่อของมัดหมี่นั่นเอง“จ้า พี่สะใภ้ที่รัก มัวแต่เล่นตัวไม่ได้นะมึงเดี๋ยวก็ซิ่วเหมือนกูหรอก แต่รับรองได้นะ อ้ายกูไม่เชี้ยเหมือนไอ้โต้งแน่นอน” หญิงสาวกอดคอเพื่อนพูดถึงแฟนเก่าตัวเองที่หาข้ออ้างเลิกกับเธอเพียงเพราะขอหอมแก้มเธอไม่ให้แค่นั้น (แต่ตัวเองดันทำผู้หญิงท้อง)“จ้า งั้นก็ช่วยภาวนาให้คุณรองสารวัตรพชระออกจากดงวิจัยปริญญาเอก มาจีบกูด้วยเถอะน

‘อีกแล้วนะแม่เนี่ยบอกไม่จำ’ ดอกเตอร์รวัชบ่นให้ผู้เป็นแม่ที่วุ่นวายหาคู่ให้หลานชายคนโตของบ้านตั้งแต่เขากลับมาใหม่ ๆ ไม่หยุด“อย่าให้หมดความอดทนนะเว้ย พูดไม่ฟังผมกลับฝรั่งเศสนะอา”‘ใจเย็นสิวะ มึงนี่ได้พ่อมาเลยนะสันดานเนี่ย อุตส่าห์ส่งไปเรียนอีกฟากโลกยังจะเก็บนิสัยเอาแต่ใจมันไว้อีก’ คุณอาด่าหลานเสียงดัง‘พูดเหมือนมึงใจเย็นนะไอ้โรม นิสัยไอ้จามันก็คือมึงนั่นแหละ เลี้ยงแบบแกะบล็อกกันมาเองอย่ามาโทษกู’ เสียงพี่ชายของอาหรือคุณพ่อสรัญด่าน้องชายมาตามสาย“เอ้อ...ไม่ต้องโทษกันครับ อาเจ้าไปไหน” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องถามหาอาสะใภ้ที่สนิทมากกว่าพ่อแม่‘ไปชอปปิ้ง พรุ่งนี้จะไปหาลูกสาว ไอ้น้องมึงนี่ก็นะเชิญยากจนกูเหนื่อย เงินเดือนที่อิตาลีมันเท่าไหร่วะกูจะจ้างมันกลับบ้าน’ ท่านดอกเตอร์พูดถึงลูกสาวที่ไปเรียนแฟชั่นดีไซน์ที่อิตาลี่ตั้งแต่ระดับปริญญาตรีจนจบปริญญาโททางด้านแฟชั่นด้วยวัยเพียง 23 ปี เธอได้ทำงานที่บริษัทแฟชั่นอันดับต้น ๆ ของเมืองมิลาน ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบปริญญาตรีจนตอนนี้จบปริญญาโทมาปีกว่าแล

สุรชาติถอนหายใจลุกไปเปิดตู้หยิบแฟ้มเอกสารบางส่วนไปวางที่โต๊ะของทั้ง 2 สาว “ดูเอกสารพวกนี้คร่าว ๆ มีอะไรสงสัยก็ถาม ส่วนหน้าที่ผู้ช่วยก็เหมือนเลขาทุกส่วน เอกสารที่จะเสนอเซ็นถ้าเป็นภาษาไทยให้แปลเป็นอังกฤษแนบด้วย บอสเป็นคนที่ละเอียดมาก ฉะนั้นต้องตรวจทานให้ดีก่อนยื่น ถ้าท่านเข้าออฟฟิศเอกสารต้องพร้อมเสนอหลังจากที่ท่านนั่งเก้าอี้ไม่เกิน 5 นาที โดยเฉพาะบอสหรือรองประธานจาติรัชห้องข้างหลังนี่ ถ้าเข้ามาให้ถือเอกสารตามเข้าไปเลย ต้องรายงานทุกหน้าอย่างละเอียด จะให้เซ็นตรงไหนต้องมาร์คให้เรียบร้อย ส่วนตารางนัดต่าง ๆ วันที่ เวลาและสถานที่ต้องห้ามพลาดเด็ดขาดอัพเดตทุกเช้า ถ้าเป็นนัดเย็นต้องแจ้งสายสุดไม่เกิน 10 โมง จดด้วยนะ” ร่ายยาวพลางถอนหายใจเมื่อเหลือบเห็นสาวสวยด้านในกำลังนั่งแต่งหน้าไม่ได้สนใจที่ตนพูดนัก “บอสมีงานที่ไทย 2 บริษัทต้องดูแลและบริษัทส่วนตัวที่ฝรั่งเศสอีก 1 ฉะนั้นเรื่องเวลาสำคัญมากที่สุดนะ เอ้อ...อันนี้สำคัญ บอสเราไม่รับนัดภายในวัน ไม่รับนัดทานข้าวเย็นเป็นการส่วนตัวทุกกรณี ส่วนท่านประธานจะรับนัดเฉพาะที่มีบัตรเชิญเท่านั้น เอ้อ...คนเข้าพบต้องนัดล่วงหน้า ห้ามให้มานั่งรอเด็