คำลวง

ไทฮองไทเฮา พูดขึ้นต่อหน้าพระพักตร์และเหล่าขุนนาง

“สามเดือน หมอหลวงเจ้าบอกข้าว่าตรวจครรภ์ของกุ้ยเฟย ในครั้งนั้นก่อนที่นางจะต้องโทษนางตั้งครรภ์ได้กี่เดือน”

หมอหลวงกลอกตาไปมาก้มหน้ามองพื้น ก่อนจะประสานมือตรงหน้า

“ฝ่าบาททารกในครรภ์ของกุ้ยเฟยอายุได้…. สามเดือน”

“แน่ใจหรือไม่ บอกมาบอกความจริงมา”

จางหลงคาดคั้น

“ฮ่องเต้ ย่าเคยพบกุ้ยเฟยก่อนหน้านั้นทารกในครรภ์ของนาง ขยับตัวได้แล้ว”

จางหลงตัวชา รู้สึกถึงโทสะที่พุ่งจนถึงขีดสุด หากเขาจำไม่ผิดในวันที่พบกับซินเฟย เวลาล่วงเลยมาสี่เดือนกว่าเช่นกัน จะโมโหใครหากไม่ใช่ตัวเองที่ไม่ได้ใส่ใจนางทั้งๆที่รู้สึกว่าซินเฟยไม่เหมือนคนอื่น แต่เขากลับลืมเลือนนางไป

“ข้าให้โอกาสเจ้าพูดอีกครั้งลูกของข้า ในครรภ์ของกุ้ยเฟยอายุได้เท่าไหร่”

หมอหลวงตกใจกับคำว่าลูกของข้าเข่าอ่อนทรุดกายลงกับพื้น ก้มลงคุกเข่าโขกศีรษะลงบนพื้นอย่างแรงไม่รู้สึกเจ็บปวด

“ฝ่าบาท ไว้ชีวิตด้วย ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต”

“บอกข้ามา”

“สะสะ สี่เดือน”

จางหลงทรุดกายลงบนบัลลังก์ ตัวสั่นด้วยความโกรธ

“นำตัวหมอหลวงไปประหาร”

“ช้าก่อนฮ่องเต้ หากประหารเขาเสียตอนนี้แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหลัง เล่า”

ไทฮองไทเฮาทรงท้วงติง

“เสด