บทที่ 2 วันหยุดก็ยังเรียกใช้

ขณะที่ลลินเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องเจ้านายหนุ่มไลน์ของเธอก็ดังขึ้น “ หาผู้หญิงให้ผมที่โรงแรม….. คืนนี้สี่ทุ่ม หลังเลิกงานเลี้ยงที่นี่ คนเดิมครั้งที่แล้วก็ได้ ” ไลน์จากเจ้านายที่เธอกำลังนั่งครุ่นคิดถึงเขานั่นเอง ใช่แล้ววันนี้เป็นวันศุกร์ และเมื่อไม่เห็นว่าเขาจะออกคำสั่งเรื่องให้จัดการนัดผู้หญิงให้เขาเธอก็ไม่ได้ถาม เพราะคิดว่าเขาอาจจะยังไม่ต้องการ หรือมีเรื่องยุ่งอย่างอื่นอยู่ ยิ่งเขาบอกก่อนจะออกมาจากบริษัทเมื่อตอนบ่ายว่่าเขามีนัดสำคัญและไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรแก่เธอ ลลินจึงคิดว่าเขาคงจะมีนัดเป็นส่วนตัวกับคนสำคัญซึ่งเป็นหญิงสาว และเธอก็คิดว่าไม่น่าแปลกใจเพราะคุณแม่ของเขาก็เคยบอกกับเธอว่ากำลังหาลูกสะใภ้ และมักจะนัดหญิงสาวให้เขาดูตัวบ่อย 

เมื่อครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของลลินก็ไหลรินลงช้าๆ ทรวงอกเจ็บแปลบไม่น้อย  อีกไม่นานเขาก็คงจะแต่งงานมีภรรยาอย่างเป็นทางการ หรือแม้เขาเป็นหนุ่มโสด แต่เขาก็มักจะมีอะไรกับผู้หญิงมากมายที่เธอเองเป็นผู้จัดหาให้กับเขา ด้วยหัวใจที่เจ็บแปลกทุกครั้ง อย่างเช่นครั้งนี้ก็ไม่ต่างกับครั้งที่ผ่านมา ลลินเช็ดน้ำตาของตนเอง แล้วเปิดแอพพลิเคชั่นไลน์เพื่อจัดการเรื่องนางแบบสาวคนเดิมครั้งที่แล้วให้กับเจ้านาย เมื่อตกลงกับโมเดลิ่งเจ้าประจำเรียบร้อยแล้ว เธอก็ไลน์ไปบอกเจ้านายอีกครั้ง “ คุณเขมค่ะ จัดการเรียบร้อยแล้วนะคะ คนเดิม สี่ทุ่ม ห้อง 809 โรงแรม…ขอให้มีความสุขนะคะ ” แล้วลลินก็เก็บมือถือของตนเอง สอดเอาไว้ในกระเป๋าถือ 

นั่งทำใจเพื่อปรับอารมณ์ของตนเอง ให้กลับมาเรีียบเฉยดังที่เคยเป็นมา  เพราะนี่เป็นเรื่องที่เธอพบเจอประจำอยู่แล้วในหน้าที่เลขาของเขาที่จัดการให้เขาแทบจะทุกเรื่อง ยกเว้นหน้าที่ขึ้นเตียงกับเขาเพียงเท่านั้นที่เธอยังไม่ได้ทำ ลลินหยิบทิชชูเปียกมาเช็ดหน้าเล็กน้อยให้สดชื่น แล้วก็ลงมือแต่่งหน้าใหม่เล็กน้อย วันนี้เธอแต่งกายด้วยลุคใหม่ เป็นชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มเปิดไหล่ตัวสั้นอวดช่วงขาเพรียวขาว และใส่คอนแท็กซ์เลนส์โดยไม่ได้ใส่แว่นตาอันโตเช่นเดียวกับทุกวัน เธออยากจะปรับเปลี่ยนตนเองใหม่ จึงได้ปล่อยผมยาวสยายและหนีบปลายผมเป็นลอนๆทิ้งตัวสลวยกลางแผ่นหลัง เธอคิดว่าเธออยากจะเริ่มเปิดใจมองหาหนุ่มๆอื่นๆบ้าง เธอจะได้ตัดใจจากเจ้านายหนุ่มที่เธอแอบหลงรักเขามาหลายปี เพราะเธอน่าจะเลิกเพ้อฝันลมๆแล้งๆในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เสียที

คืนนั้นลลินสนุกสุดเหวี่ยงเธอถึงกับออกไปเต้นกับบรรดาเพื่อนๆอย่างสนุกสนานปล่อยตัวปล่อยใจให้สนุกให้เต็มที่เพื่อเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่แยกเรื่องงานและเรื่องหัวใจให้เป็นคนละเรื่องให้ได้ เธอต้องทำให้ได้ เมื่อเต้นจนเหน็ดเหนื่อยเธอก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะขณะนั้นมีหนุ่มหล่อคนหนึ่งเดินมาหา “ จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมจะขอชนแก้วกับคุณ และขอ Contact ติดต่อกับคุณเอาไว้ด้วย ” เขายิ้มกว้้างให้เธอ และลลินคิดว่าหนุ่มคนนี้ก็น่ารักไม่เบา ใบหน้าของเขาก็หล่อสไตล์พระเอกซีรี่ย์จีน หน้าขาวใสเวลายิ้มเห็นฟันเรียงสวย น่าสนใจไม่น้อย ปฏิเสธไปก็โง่เต็มที เอาวะ เอาไว้ก่อน ลลินครุ่นคิดแล้วค่อยว่ากันอีกที “ ไม่รังเกียจเลยค่ะ ฉันก็เหงาๆอยู่พอดี เพื่อนๆออกไปเต้นกันหมด ” จากนั้นหนุ่มหล่อคนนั้นที่แนะนำกับเธอว่าชื่อหยวนก็แลก Contact กันเอาไว้

ขณะที่กำลังนั่งสนทนาอย่างออกรสกับหนุ่มหล่อคนใหม่อยู่นั้น เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น “ งั้นขอตัวสักครู่นะคะ พอดีเจ้านายโทรมาไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนหรือเปล่า ” แล้วลลิินก็ลุกจากโต๊ะอาหารนั้นเดินออกมาคุยโทรศัพท์ที่นอกร้าน เพราะว่าในร้านนั้นเสียงเพลงดังเกินไป “ เจ้านายมีอะไรหรือเปล่าคะ ผู้หญิงที่ลินหาให้เรียบร้อยดีใช่ไหมคะ ” เจ้านายหนุ่มส่งเสียงโหวกเหวกมาในโทรศัพท์ว่า “ เรียบร้อยกับผีอะไรเล่า ป่านนี้แล้วยังไม่โผล่หัวมา คุณรีบมาจัดการเลยนะ ผมจะรอที่ห้อง ” แล้วเขาก็วางสายไปทันทีอย่างหงุดหงิด 

อะไรของเขากันนะ ลลินละล้าละลังแต่ก็ไม่มีเวลาจะเข้าไปร่ำลาหนุ่มหล่อที่กำลังคุยติดพันกันเสียแล้ว หากไปช้าเจ้านายหนุ่มคงจะกินหัวเธออย่างแน่นอน พี่สานะพี่สา เธอบ่นโมเดลลิ่งเจ้าประจำทันที ก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าให้แองจี้ไปตามนัดให้ตรงเวลา เพราะเจ้านายของเธอเกลียดที่สุดคือคนที่ไม่รักษาเวลา ลลิลยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ตายแล้ว ตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มแล้วมิน่าเล่าเจ้านายถึงโมโหอย่างนั้น ลลินไม่มีเวลาที่จะกลับเข้าร้านแล้ว เธอรีบออกวิ่งไปที่รถของตนเองแล้วรีบเข้าไปนั่งในรถ โยนกระเป๋าถือไปที่นั่งด้านข้างแล้วก็นึกขึ้นได้

เอื้อมมือไปล้วงมือถือออกมาไลน์ไปบอกเพื่อนว่าขอตัวกลับก่อน เรื่องค่าใช้จ่ายให้ไลน์มาบอกว่าเท่าไหร่จะโอนไปให้ทีหลัง แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ก็หยิบกระดาษจดเบอร์ของหนุ่มที่เพิ่งสปาร์คกันเมื่อครู่ขึ้นมา  แล้วรีบแอดไลน์ของเขาแล้วไลน์ไปบอกเขาว่าเธอจะต้องรีบกลับก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยพบกัน หนุ่มนั่นก็อ่านทันทีแล้วส่งสติ๊กเกอร์ตอบมา และส่งข้อความอะไรก็ไม่รู้มาอีก แต่ลลินไม่มีเวลาจะอ่านแล้วเธอรีบวางมือถือลงข้างกระเป๋าถือใบเก่งแล้วรีบออกรถไปจากร้านอาหารแห่งนี้ทันที มุ่งตรงไปยังโรงแรมที่เจ้านายหนุ่มของเธอรออยู่อย่างหัวเสียน่าจะมากอย่างแน่นอน เพราะเลยนัดเวลามาเกือบชั่วโมงเช่นนี้

เมื่อรถเก๋งของลลินแล่นมาจอดที่ลานจอดรถของโรงแรม เธอรีบหอบกระเป๋าถือและสอดมือถือเข้าไปในกระเป๋าเอาไว้ แล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในโรงแรม ผ่านเคาน์เตอร์เธอก็แวะขอกุญแจที่สั่งเอาไว้ให้หยิบให้กับผู้หญิงที่มาติดต่อรับเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เมื่อได้แล้วก็รีบวิ่งตรงไปที่ลิฟท์อย่างรีบด่วน เมื่อเข้าไปในลิฟท์แล้วก็ทบทวนเรื่องเบอร์ห้องพักของเจ้านายหนุ่ม เมื่อมาถึงชั้นแปดแล้ว เมื่อลิฟท์เปิดออกเธอก็เร่งรีบเดินมุ่งตรงไปที่ห้อง 809 ทันที เมื่อถึงแล้วก็ไขกุญแจเปิดเข้าไปอย่างเร่งร้อน ห้องนี้เป็นห้อง vip มันเป็นห้องชุดที่กว้างมากเธอเดินเข้าไปแล้ววางกระเก๋าเอาไว้ที่โต๊ะรับแขกแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน

ขณะที่กำลังลุ้นว่าจะทำอย่างไรดี เพราะระหว่างที่ขับรถมาก็โทรติดต่อนางแบบสาวแองจี้ยังไม่ได้ และโมเดลลิ่งคือพี่สานั้นก็ติดต่อนางแบบสาวไม่ได้เช่นกัน ขณะที่เดินอย่างเร่งร้อนมาถึงเตียงเพื่อจะถามเจ้านายว่าจะขอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นได้หรือไม่ ก็พบว่าเขานอนเปลือยกายท่อนบนหลับตานิ่งอยู่บนฟูกนอนหนานุ่มนั้น  “ บอสคะ คุณเขมคะ ” เขาก็ยังนิ่งเงียบเหมือนหลับไปแล้ว เมื่อเดินจนชิดร่างล่ำสันที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นนั้น ก็ได้กลิ่นเหล้าหึ่ง แสดงว่าเขาดื่มไปไม่น้อยเลยหรือว่าคุณเขมจะเผลอหลับไปเสียแล้ว ลลินยื่นมือไปเพื่อสะกิดเจ้านายหนุ่ม แต่มือบางของเธอกลับเลื่อนไปลูบไล้อกแกร่งของเขาแทนอย่างเผลอไผล เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะได้สัมผัสเขาอย่างใกล้ชิด