บทที่ 5

"ฮาโหล วันนี้ว่างไหม"

"วันนี้พาเด็กไปถ่ายแบบนะ มีอะไรเหรอ"

"วันนี้มิสเตอร์ เวลล์ นัดไปคุยงานเรื่องถ่ายแบบสายการบิน"

"ไปสิ...มีอะไรก็โทรหานะ แล้วก็เอกสารนะอ่านให้ละเอียดด้วย วันนี้ไม่ว่างจริงๆ ติดเด็ก"

ลูเซีย แปลกมาก งานช้างขนาดนี้ต้องไปกับฉันซิ ทำไมจะสละเวลาไม่ได้

"งานขนาดนี้ทำไม่พี่ไปด้วยทุกทีถึงไหนถึงกัน"

"เอาไว้เลิกคุยกับมิสเตอร์เวลล์แล้วฉันจะโทรหาเขาเอง"

"ก็ได้ค่ะ แค่นี้นะ"

ฉันวางสายแล้วถอนหายใจรีบแต่งตัว สวมใส่ชุดเดรสกำมะหยี่สีดำรัดรูปสั้นเหนือเข่าสองคืบ แขนเปิดไหล่ ใส่สูทสีดำคลุมรองเท้าส้นสูงห้านิ้วสีดำให้เข้ากับชุด ฉันเลือกที่จะทาปากสีแดงสด จนคิดในใจว่า...

นี้ฉันไปอ่อยเขาหรือเปล่านะ

แต่ก็ก้าวเดินไปที่ลิฟต์กดลงไปด้านล่าง

"อรุณสวัสดิ์"

เสียงของเขาทำให้ฉันตกใจ แล้วเซจะล้ม เขาเข้ามาประคองฉันไว้ ฉันทอดสายตามองเขา และเขามองฉัน เหมือนกับว่าโลกทั้งโลกหยุด มีเพียงแค่เราสองคน พอฉันได้สติจึงเอ่ยขอโทษเขาทันที

"ขอโทษค่ะ"

ออสตินประคองให้ฉันตัวตรง ฉันจึงยืนตรงตาม

"ระวังหน่อยนะ ผมไม่อยู่จะได้ดูแลตัวเองได้" เขาเอ่ยด้วยความเป็นห่วง หรือฉันคิดไปเองกันแน่นะ แต่ก็เอ่ยตอบรับเขา

"ค่ะ"

"ไปกันเถอะ" เขาเอ่ยบอก เขาจึงเปิดประตูรถหรูของเขาให้ฉันนั่ง ฉันจึงเอ่ยแผ่วเบา

"ขอบคุณค่ะ"

ออสตินยิ้มให้ฉัน ฉันจึงหันหน้าหนีทันทีด้วยความเขินอาย...คนบ้าอะไรหล่ออย่างกับเทพบุตร

เราก็มาถึง บริษัท เวลล์โฮลดิ่งมาร์เก็ตติ้งอินเตอร์เนชั่นเนล จำกัด ฉันกับเขาเดินผ่านพนักงานพวกเขาทำความเคารพเจ้านายของพวกเขา ฉันเองก็รู้สึกตำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นคนเหล่านั้นก้มหัวให้เขา ทั้งไม่ได้ก้มหัวให้ฉัน

"วันนี้เสียดายที่คามาร่าไม่ได้มาด้วย" ฉันเอ่ยบอกกับเขา แก้เขินไปก่อน

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ วันนี้ผมอยากให้คุณอยู่กับผมจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานได้ไหม" เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ดูทรงอำนาจ ฉันกลับคิดว่า

ทำไม...เพราะอะไร...คำถามเกิดขึ้นในหัวของฉัน

"ทำไมคะ" ฉันถามเขา

"ผมแค่...อยากเห็นใบหน้าของคุณ"

"ห๊ะ"

อะไรแค่...อยากเห็นหน้า ในนิตยสารมีตั้งเยอะ ตั้งแยะ

"เรามาเป็นแฟนกันไหม"

เขาถาม เหมือนเป็นคำถามที่เรียบง่ายแต่มันลึกซึ้งมาก

"แต่ฉันยังไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ...มิสเตอร์เวลล์"

เขาเดินมาจับมือฉัน

"ไปไหนคะ" ฉันถาม

"ไปที่หนึ่ง...แต่ไม่ใช่ที่นี่" เขาพาฉันไปยังลานจอดรถ แล้วเขาเปิดประตูรถออดี้สีดำให้ฉันก็ขึ้นไปนั่ง ฉันก็ขึ้นไปนั่งตาม เขาเดินไปบอกบอดี้การ์ดของเขา ชื่อว่าแมตต์ เจสัน แล้วเดินมาที่นั่งคนขับ เขากไม่พูดอะไรอีกเลย จนกระทั่งถึงบ้านของเขา ฉันคิดว่านะ