ของเล่นคนใจร้าย

“นายครับ”

“มีใครมาก่อกวนไหม”

“ไม่ครับ”

“แล้วเดซี่ไปไหน เธอควรอยู่ดูแลโซนนี้ไม่ใช่เหรอ” ดวงตาคมกริบกวาดมองหาหญิงสาวที่ควรจะอยู่ประจำที่ตัวเอง ทว่ากลับไม่พบแม้เงาของเธอ

“วันนี้คุณเดซี่ลาครับ”

“แล้วใครมาแทน”

“เด็กใหม่ครับ เห็นคุณเดซี่บอกว่าเป็นรุ่นน้อง”

“แล้วเธออยู่ไหน”

“ห้องวีไอพีสามครับ”

“อืม” เขาพยักหน้าให้ลูกน้องก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องทำงานตัวเองที่อยู่ชั้นสี่ ชั้นบนสุด ระหว่างที่เดินสายตาก็คอยสอดส่องดูลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการกันล้นหลาม ทว่าอยู่ ๆ ต้องหยุดชะลอเท้าที่กำลังก้าวเมื่อกำลังจะผ่านห้องวีไอพีสามไป

แอดด

“อยู่นิ่ง ๆ สิวะอีนี่”

พรึ่บ!

“ปล่อยฉันนะ!” ไม่รู้อะไรทำให้เขาเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่สิ่งที่ทำเขาชะงักไปนั่นก็คือภาพที่ผู้ชายสามคนกำลังช่วยกันกดขี่ข่มเหงผู้หญิงคนหนึ่ง ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาเธอคนนั้นก็พุ่งตัวมาหลบหลังเขาทันที

“พวกมึงทำอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเยือกเย็นแววตานิ่งน่ากลัว

“พะ พวกผมไม่ได้ทำอะไรครับ” เพราะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นน่ากลัวแค่ไหน ทำให้ทั้งสามไม่กล้าที่จะต่อกลอนด้วย

“แล้วที่กูเห็นนี่คืออะไร” ถ้าปฏิเสธถือว่าหน้าตัวเมียมาก ภาพมันฟ้องขนาดนี้แล้วว่าพวกมันกำลังจะข่มขืนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีทางสู้ ยังจะบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ

“ผู้หญิงคนนี้เข้ามายั่วพวกผมครับ!”

“ใครยั่วพวกนาย ฉันแค่เข้ามาดูแลตามหน้าที่ แต่พวกนายกลับกระชากฉันลงไปทำมิดีมิร้าย” ร่างสูงเอี้ยวหน้าไปมองหญิงสาวที่เถียงกลับทันควัน ดูเธอเองก็เอาเรื่องใช่ได้ ปากกล้าดี

“มันทำอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามทำใบหน้าสวยเงยขึ้นไปมอง ดวงตากลมโตนิ่งชะงักไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าเขาชัด ๆ สันจมูกโด่ง ใบหน้าของเขาดูดีจนเธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ ทว่า..

“จะตอบฉันได้ยัง” เสียงของเขาดึงสติเธอให้กลับมา หญิงสาวพสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไปก่อนจะเอ่ยอย่างฉะฉาน

“พวกเขาจะเอาเหล้าที่ผสมยาให้ฉันกิน” เพราะเธอเห็นหนึ่งในนั้นกำลังเทยาลงใส่แก้ว และเธอก็ไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่ามันคือยาอะไร ในสถานที่แบบนี้มีแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นแหละ

“ยา?”

“ใช่ค่ะ” พยักหน้าตอบ

“ใครอยู่ข้างนอก!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกลูกน้องที่ยืนรอเขาอยู่ด้านนอกให้เข้ามา

“ครับนาย”

“ลากคอพวกมันออกไปกระทืบ” เขาสั่งลูกน้องเสียงเหี้ยมพลางจ้องไปยังทั้งสามแววตาดุดัน แม้เขาจะเปิดผับก็จริง แต่ร้านเขามีกฎชัดเจนว่าห้ามนำอาวุธและสิ่งเสพติดเข้ามาในร้านเด็ดขาด หากฝ่าฝืนเขาไม่จำเป็นต้องส่งพวกมันให้กับตำรวจ ในเมื่อตัวเองสามารถจัดการได้ทำไมเราต้องส่งให้คนอื่นจัดการแทนล่ะ ว่าไหม?

“พวกผมขอโทษครับคุณไมเนอร์”

“ลากมันออกไป”

“ไป!” เสียงร้องขอให้ชายหนุ่มไว้ชีวิตดูจะไม่เป็นผลเมื่อเขาทำเพียงปรายตามองพวกมันเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งสามถูกลากออกไปยังหลังร้าน ตอนนี้ภายในห้องก็เหลือแค่เขากับหญิงสาวอีกคน

“กลับไปทำงานตัวเองซะ” เขาสั่งหญิงสาวให้กลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

“ขอบคุณนะคะ” ร่างบางยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเขาไปอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ หากไม่ได้ผู้ชายตรงหน้าเธอก็แย่เช่นกัน

“อืม” เขาหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องไป ทว่า..

“เดี๋ยวค่ะ!” เท้าที่ก้าวหยุดชะงักโดยที่เขาไม่ได้หันกลับมา หญิงสาวมองเสี้ยวใบหน้าอีกคนก่อนแนะนำตัวเองให้เขาได้รู้จัก

“ฉันฝันดีค่ะ แล้วคุณเอ่อ..”

“ไม่จำเป็นไม่ต้องอยากรู้จัก” เพราะเธอไม่ได้มีค่ามากพอที่เขาจะต้องทำความรู้จักด้วย

“แค่ชื่อก็บอกไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวพึมพำเสียงเบา แค่ชื่อเองนะ บอกกันไม่ได้เลยงั้นเหรอ

“....” ครั้งนี้ไมเนอร์ยอมหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด เธอเป็นใครถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับเขา

“เธอคงจะมาแทนเดซี่” เขาไล่สายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเลื่อนขึ้นมาสบตากับเธออีกครั้ง

“ใช่ค่ะ คุณรู้จักพี่เดซี่ด้วยเหรอ” ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาน่ะ..รู้ลึกเลยต่างหาก

“งั้นเธอก็ควรรีบไปทำงานตัวเองดีกว่ามายืนถามชื่อคนที่เพิ่งรู้จักกัน”

“ฉันแค่..”

“หวังว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันบอกนะ” พูดจบเขาก็เดินหันหลังออกจากห้องไปทันที

“ขี้เก็กชะมัด” ปากเล็กขยับว่าตามหลังอีกคนไปด้วยความหมั่นไส้

ฝันดี หญิงสาววัย 29 ปีเจ้าของความสูง 170 เซนติเมตร เธอมีนิสัยที่ไม่ค่อยยอมคนสักเท่าไหร่ กล้าได้กล้าเสีย เป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักตัวเองมากนัก และวันนี้เธอก็ว่างพอดีเลยมารับจ๊อบทำงานแทนรุ่นพี่สาวคนสนิทอย่างพี่เดซี่ ค่าจ้างที่นี้ค่อนข้างสูงและสวัสดิการดีมาก ทุกครั้งที่มาเธอจะได้ทิปคืนหนึ่งไม่ต่ำกว่าสี่ห้าพัน ทำให้เธอสนุกกับการทำงานเป็นที่สุด และแน่นอนว่างานกลางคืนมันค่อนข้างเสี่ยงกับเธอเช่นกัน เพราะต้องกลับบ้านดึก ๆ คนเดียว ไหนจะลูกค้าที่เมาแล้วเริ่มแสดงความหื่นกามออกมา เธอต้องคอยรับมือกับคนพวกนี้ตลอด แต่ดีที่ไม่ได้มาบ่อยเท่าไหร่ แม้เงินจะดีแต่มันก็ยังเสี่ยงสำหรับเธออยู่ดี ฝันดีมองตามร่างสูงที่เข้ามาช่วยเธอไปจนลับตา เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครมาจากไหน เธอแค่อยากขอบคุณที่เขาเข้ามาช่วยเธอได้ทันพอดีเท่านั้น หากไม่ได้เขาเธอคงแย่ไปแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอมาทำที่นี่ และไม่ว่าจะมากี่ครั้งหญิงสาวก็ไม่เคยเห็นหรือรู้จักเจ้าของร้านเลยสักครั้ง เคยได้ยินผ่าน ๆ ว่าหน้าตาดีมากแล้วก็โหดมากเช่นเดียวกัน เธอเองก็อยากเห็นเพราะไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นคนยังไง ส่วนครอบครัวของเธอ..ฝันดีมีเพียงแม่ที่อยู่ด้วย ณ ตอนนี้ เธอเสียพ่อไปตอนอายุ 20 ทำให้หญิงสาวและแม่ต่างดิ้นรนทำงานจนได้บ้านมาหนึ่งหลัง พอการเงินเริ่มเข้าที่เธอจึงให้แม่อยู่บ้าน ส่วนตัวเองออกมาทำงาน บริษัทที่เธอทำเงินเดือนก็ดีใช้ได้ ทำให้เหลือกินเหลือใช้ในทุก ๆ เดือนไม่มีสะดุด ฝันดีเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างแกร่งและไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร ไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบตัวเองได้ง่าย แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่ไม่สู้เพราะตัวเองสู้ไม่ไหว นั่นมันผู้ชายสามคนเลยนะใครจะไปสู้ไหวกัน แต่ในขณะนั้นเอง..

“น้อง!” เสียงตะโกนเรียกซึ่งไม่รู้ว่าเรียกใครทำฝันดีหันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังเรียกเธอ

“ค่ะพี่” พี่ไว้ก่อนเพราะไม่รู้อายุของคนที่เรียก

“มาช่วยโซนนี้หน่อย”

“ได้ค่ะ” เธอรีบไปช่วยเพื่อนทำงานด้วยความเร่งรีบ หญิงสาวทำงานอย่างนขมักเขม้นจนกระทั่งเวลาเลิกงาน หญิงสาวรับเงินแล้วกลับไปพักผ่อนทันที ก่อนกลับไม่ลืมที่จะแวะซื้อโจ๊กไปฝากแม่และของตัวเองหนึ่งถุง เพราะเวลาที่เธอเลิกงานมันก็เกือบเช้าแล้ว ดีที่เป็นวันหยุดเลยไม่เหนื่อยมากเท่าไหร่ หลังจากซื้อของเสร็จเธอก็เรียกวินเพื่อกลับบ้านตัวเองไปทันที