บทที่ 7 คุยกันก่อน

เธอพูดขอบคุณเขายืดยาวก่อนจะเดินออกไป เข้มคว้าข้อมือของฝนไว้และดึงเธอเข้ามาปะทะกับอกแกร่งของเขาทันที เนื่องจากที่นี่เป็นโรงพยาบาลผู้คนพลุกพล่านเข้มจึงไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้ เมื่อฝนทำท่าจะร้องเขาจึงรีบปล่อยตัวเธอออกจากอ้อมกอดแต่ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือของเธอ

"อย่าเพิ่งไปสิ คุยกันก่อน"

ฝนจึงนิ่งและยอมคุยกับเขาต่อ

"มีอะไรคะ ?"

ถามเขาพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาที่นั่งไปด้วย เข้มเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบจูงมือเธอไปยังรถมอร์เตอร์ไซค์จุดประสงค์เพื่อให้เธอได้นั่งพักบนเบาะรถของเขา เพราะที่นี่ไม่มีที่พอจะให้นั่งพักได้เลย เมื่อมาถึงรถมอร์เตอร์ไซค์เข้มก็ยกฝนขึ้นนั่งบนรถของเขาเหมือนกับยกเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง ส่วนตัวเขาก็ยืนอยู่ไม่ห่างจากเธอเลย ฝนได้กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่บวกกับน้ำหอมผู้ชายกลิ่นมันรัญจวนใจเธอไม่น้อย

"กว่าจะเช้า ไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย ?"

เมื่อจัดแจงท่านั่งให้เธอเรียบร้อยแล้วเข้มก็เอ่ยปากถามเธอ ฝนเม้มริมฝีปาก เพราะเป็นห้องผู้ป่วยรวมพยาบาลจึงให้ญาติเฝ้าคนป่วยได้แค่คนเดียว เมื่อคุยกับแม่เสร็จแล้วเธอจึงให้แม่ขึ้นไปหาพ่อ ส่วนเธอนั้นตั้งใจว่าจะนั่งเตร่แถว ๆ หน้าตึกที่พ่อนอนรักษาตัวอยู่นั่นแหละ ความจริงก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรเพราะมีบรรดาญาติ ๆ ของผู้ป่วยปูเสื่อนอนกันใต้ตึกกันอยู่หลายสิบคน

"ก็ไม่น่าจะอันตรายนะ คนก็พลุกพล่านอยู่ อีกอย่างฝนก็ไม่มีสมบัติอะไรจะให้เขาจี้เขาปล้นด้วย"

ฝนตอบเขาไปแบบนั้น เข้มอยากจะเขกกบาลของฝนนัก ไม่ได้ดูรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวของตัวเองเลยว่ามันเย้ายวนใจขนาดไหน ถ้าเขาเป็นโจรเขาก็คงไม่คิดปล้นเงินของเธอหรอก คงจะปล้นอย่างอื่นซะมากกว่า แต่เข้มก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"พรุ่งนี้จะเอาไงต่อ จะกลับไปขายน้ำแข็งใสมั้ย"

ถามเธออย่างเป็นห่วง

"คงไม่ได้ไปขายหรอกค่ะ ไม่มีรถไป พรุ่งนี้เจ๊นกไม่ว่างด้วย เป็นวันสิ้นเดือนพอดี ต้องช่วยเฮียเค้าปิดบัญชีประจำเดือน"

เฮีย ที่ฝนพูดถึงคืออมรเพื่อนของเข้มนั่นเอง

"ฝนกะว่าจะเฝ้าพ่อในช่วงกลางวันให้แม่ได้พักด้วย พอตอนเย็น ๆ ค่อยเข้าไปทำงานที่ผับต่อ"

"แล้วจะไหวเหรอ ? ถ้าเป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะ"

เป็นห่วงเธอจริง ๆ เขากลัวว่าเธอจะเป็นลมเป็นแล้ง ยิ่งตัวเล็ก ๆ อยู่ ถึงแม้บางส่วนจะใหญ่เกินตัวก็ตาม เข้มชะงักกับความคิดของตัวเอง ไม่รู้เป็นยังไงตั้งแต่พบเธอเขาก็คิดถึงแต่เรื่องพรรณอย่างนั้น ตกใจตัวเองจริง ๆ นี่เขากลายเป็นคนหื่นกามตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"ไหวสิคะ ถึงไม่ไหวก็ต้องไหว"

ตอบเขาเสียงหนักแน่น แต่พอพูดจบเธอก็ปิดปากหาว เข้มจึงก้าวขาขึ้นคร่อมมอร์เตอร์ไซค์โดยที่มีฝนนั่งอยู่ข้างหน้า เธอตกใจที่แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับหน้าอกแกร่งของเขา เมื่อเห็นว่าเธอจะดิ้นรนเข้มก็พูดเสียงลอดไรฟันออกมา

"อยู่นิ่ง ๆ นั่งดี ๆ ด้วย"

ตกใจเสียงของเขานั่นแหละฝนจึงได้ขยับตัวจัดท่านั่งที่ถนัดให้ตัวเองเอื้อมมือไปจับแฮนด์รถไว้ให้มั่นคง เมื่อเข้มรู้สึกได้ว่าฝนได้ท่านั่งที่ถนัดแล้วเขาจึงบิดกุญแจสตาร์ทเจ้าสองสูบวีและขับออกไป โดยที่ฝนนั่งอยู่ด้านหน้าส่วนเขาก็ซ้อนด้านหลังเธอแต่เขาเป็นคนขับรถ ทำแบบนี้เสี่ยงต่อการโดนจ่าเรียกมาก ๆ แต่โชคยังดีที่ตลอดเส้นทางไม่มีด่านเลย

ประมาณยี่สิบนาทีเข้มก็พาเธอมาถึงบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ และจูงมือเธอเข้าไปในบ้านหลังนั้น ฝนตื่นตระหนกเล็กน้อยแต่ยอมเดินตามเขาไปแต่โดยดี เขาจัดการเปิดไฟและเดินไปหาน้ำในตู้เย็นมาให็เธอ เมื่อได้ขวดน้ำแล้วก็ยื่นให้เธอ

"นั่งสิ"

ฝนจึงทรุดนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก

"คืนนี้นอนที่นี่แหละ"

เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ อย่ามาคิดทำอะไรมิดีมิร้ายนะเดี๋ยวต่อยหน้าแหกเลย ฝนคิดในใจซึ่งในความเป็นจริงแล้วถ้าหากเขาคิดจะทำอะไรเธอจริง ๆ แค่ดีดนิ้วเธอก็ตัวหักเป็นสองท่อนแล้ว เพราะถ้าเทียบขนาดกันแล้วเธอก็เปรียบกับหนูตัวเล็ก ๆ ที่หาญกล้าคิดจะต่อยหน้าเจ้าสิงห์โตตัวร้าย

ฝนที่มีความสูงแค่ 160 เซนติเมตรเท่านั้น เอวเล็กคอดสะโพกผายเรียวขาเล็กยาวเมื่อเทียบกับขนาดของสะโพกแล้วไม่น่าจะรับน้ำหนักไหว อีกส่วนหนึ่งที่น่ามองของเธอก็คือหน้าอกที่แม่ให้มามันช่าง..เกินตัวจริง ๆ ส่วนเข้มนั้นเขามีความสูงถึง 180 เซนติเมตรเลยทีเดียวแถมยังออกกำลังกายเป็นประจำและฝึกมวยอยู่เสมอ ๆ เขาจึงมีหุ่นที่สมส่วนกล้ามเป็นมัด ๆ แบบลูกผู้ชาย เพราะชอบต่อยตีในตอนวัยรุ่น จึงได้ไปฝึกมวยแบบเป็นจริงเป็นจัง เมื่อเทียบขนาดกันแล้วก็เหมือนกับยักษ์และหมาตัวน้อย ๆ

"บ้านหลังนี้ของคุณเข้มเหรอคะ ?"

ในสถานการณ์แบบนี้ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาฝนจึงถามถึงเจ้าของบ้านซะงั้น

"ไม่ใช่หรอก ของเจ้าอมรมันน่ะ ไม่ต้องคิดอะไรมากนอนพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะปลุกแต่เช้า ถ้าไม่กล้าขึ้นไปนอนบนห้องนอนก็นอนที่ห้องรับแขกนี่ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเอาผ้าห่มมาให้"

พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบน สักครู่หนึ่งก็หอบหมอนกับผ้าห่มลงมาและยื่นให้เธอ ฝนมองหน้าเขานิดหนึ่งสบตาคมดุที่มีแววจริงจังและจริงใจนั้นจึงยื่นมือไปรับหมอนกับผ้าห่มมา

"อยากเปลี่ยนชุดที่มันสบายกว่านี้ไหม ?"

เข้มมองดูเสื้อผ้าของเธอแล้วอึดอัดแทน เสื้อยืดตัวจิ๋ว กางเกงยีนส์ขาสั้นที่ใส่นอนคงจะไม่สบายตัวแน่ ๆ ฝนยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็ขึ้นไปข้างบนอีกรอบ กลับลงมาคราวนี้พร้อมกับเสื้อยืดสีขาวและกางเกงบ๊อกเซอร์ลายสก็อต ยื่นให้เธอ ฝนจึงยื่นมือไปรับไว้ เพราะแววตาของเขาเธอจึงปฏิเสธความหวังดีไม่ลง

"ขอบคุณค่ะ"

"ไปเปลี่ยนในห้องน้ำนั้นก็ได้"

เข้มชี้มือไปทางห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องครัว ฝนจึงเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอบ้วนปาก ล้างหน้าล้างตาล้างแขนล้างขาให้พอสบายตัวเมื่อเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าเข้มยังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม เมื่อเขาเห็นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็พอใจเป็นอย่างมาก เสื้อยืดสีขาวขนาดพอดีตัวของเขาเมื่อฝนใส่แล้วมันกลับหลวมโคร่ง บ๊อกเซ่อร์ของเขาก็เหมือนกัน ยาวเลยเข่าของเธอลงมา แต่ก็ดูเซ็กซี่ไปอีกแบบ นี่ถ้าไม่กลัวเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น เขาจะจับเธอกดลงตรงนี้เป็นแน่ ใจเย็น ๆ เจ้าเข้ม บอกกับตัวเองในใจ แต่พูดกับเธออีกอย่าง

"นอนเถอะเดี๋ยวฉันปิดไฟ เปิดแอร์ให้"

เธอจึงล้มตัวลงนอนแต่ก็ยังไม่ยอมหลับตา เข้มจึงรีบบอกเธอว่า

"เดี๋ยวปิดไฟ เปิดแอร์ให้เธอแล้วฉันก็จะขึ้นไปนอนเหมือนกัน"

และเมื่อเข้มจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินขึ้นไปข้างบน นั่นแหละฝนจึงปิดเปลือกตา คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ในที่สุดก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

เข้มได้แต่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง มีผู้หญิงที่ถูกใจเขามานอนร่วมบ้านแต่ไม่สามารถทำอะไรได้มันช่างทรมานจริง ๆ แต่จะทำยังไงได้ เขารู้สึกได้ว่าฝนไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นที่พอเสร็จกันแล้วก็ทางใครทางมัน เขาจึงได้แต่อดทนและค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปกับเธอ อีกอย่างจีบเด็กม.ปลายต้องใช้กลยุทธ์อะไรบ้างนั้นเขาคงต้องศึกษาอย่างหนัก เกือบตีสี่เขาถึงได้ข่มตาให้หลับลง