บทที่ 1

“จริงๆ ทางบริษัทอยากได้คนที่มีประสบการณ์แล้ว อย่างน้อยสักหกเดือนถึงหนึ่งปีน่ะครับ”

“แต่ว่าในเว็บไซต์บอกว่ารับเด็กจบใหม่นี่คะ?”

“อ่า... แปลว่าลูกน้องผมคงใส่ข้อมูลผิด ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เสียเวลา”

ครืด!

ร่างเล็กหากแต่อวบอิ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเมื่อได้ข้อสรุปที่ชัดเจนแล้ว เธอมองหน้าคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะแบมือออกไปข้างหน้า

“ครับ?”

“ขอรูปคืนด้วยค่ะ”

“ระ...รูป?”

“ใช่ค่ะ รูป”

เสียงที่จริงจัง ท่าทางที่ไม่ได้ล้อเล่น ทำให้ชายหนุ่มรีบแกะรูปที่ติดอยู่บนใบสมัครคืนเจ้าของอย่างรวดเร็ว

“แล้วก็นะคะ... ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะเรียกลูกน้องที่ทำงานพลาดมาตักเตือน คุณรู้ไหมคะว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน ดอนเมือง แล้วที่นี่ที่ไหน สาทร ค่ารถจากดอนเมืองมาสาทรมันตั้งเท่าไหร่ ไหนรถจะติดอีก ความสะเพร่าของลูกน้องคุณทำให้ฉันเสียเวลาชีวิตไปหนึ่งวันเต็มๆ”

“คุณ!”

“ลาล่ะค่ะ”

พูดจบร่างอิ่มก็เดินจากไปทันที พอพ้นจากห้องสัมภาษณ์แล้วหญิงสาวที่เคยปากเก่งก็ลูบอกตัวเองเบาๆ

“ฟู่ว!”

ตากลมโตเหลือบมองห้องที่เดินจากมาอีกครั้ง ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไป ไม่ได้ก็ไม่เห็นง้อ เด็กเกียรตินิยมแบบเธอมีอีกตั้งหลายบริษัทที่อยากได้เธอไปทำงานด้วย

.

.

“ท่านครับ คุณเนยถามว่าท่านจะเข้าไปหาเธอหรือเปล่าครับ”

‘ท่าน’ เงยหน้าขึ้นจากไอแพดเครื่องบาง ดวงตาคมกริบเหลือบมองลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่ตอนหน้าของรถ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ครับ”

ชายหนุ่มตอบรับ ก่อนจะส่งข้อความกลับไปหาคุณเนย ผู้หญิงหนึ่งในสองที่เจ้านายเลี้ยงดูเอาไว้ เพียงไม่นานก็ได้รับสติกเกอร์แสดงความดีใจกลับมา เมื่อเสร็จธุระเขาก็เก็บมือถือเข้าสูทเหมือนเดิม

พิธานมองออกไปด้านนอกของรถ การจราจรที่ติดขัดไม่ได้ทำให้คนที่อยู่บนรถหรูแบบเขาอารมณ์เสีย เพราะมีทั้งแอร์เย็นๆ และดนตรีเพราะๆ ที่เปิดคลอให้ผ่อนคลายตลอดเวลา

ต่างจากคนที่อยู่ด้านนอก อากาศร้อนๆ คงทำให้คนที่เดินอยู่บนฟุตบาทหงุดหงิดน่าดู ชายหนุ่มเฝ้ามองผู้คนที่เดินสวนไปมาเรื่อยๆ แต่แล้วจู่ๆ ก็สายตาคมกริบก็หยุดลงที่ผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอคนนั้นน่าจะอยู่ในวัยทำงาน เพราะชุดสูทสีอ่อนเข้ารูปนั่นทำให้เขาคิดแบบนั้น รูปร่างของเธอไม่ได้ผอมบางเหมือนสาวๆ สมัยนี้ แต่ดูอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ผิวขาวผ่องที่ยิ่งโดนแสงแดดก็ยิ่งดูกระจ่างใส และใบหน้าที่จืดสนิทสวมแว่นตาหนาเตอะ

น่าเสียดาย

เธอมีรูปร่างที่เขาพึงพอใจมาก แต่เขาดันไม่ชอบสาวแว่น ไม่ชอบสาวเรียบร้อยแบบนี้เท่าไหร่ แต่ถึงชอบ เขาก็ไม่สามารถชี้นิ้วบอกว่าอยากได้ผู้หญิงคนนั้นแล้วจะได้ตามที่ต้องการอยู่ดี ถ้าเธอไม่ได้เต็มใจหรือเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาก่อน

“ท่านครับ คุณหวานถามเรื่องดินเนอร์อาทิตย์หน้า...”

เสียงเรียกของลูกน้องทำให้ตาคมละจากหญิงสาวคนนั้น พิธานนิ่งคิดเพียงครู่ ก่อนจะตอบลูกน้องเสียงเรียบ

“ที่เดิมนั่นแหละ”

“ครับ”

เมื่อหมดธุระแล้วพิธานก็มองออกไปด้านนอกอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้เขาไม่เห็นหญิงสาวคนนั้นอีกแล้ว แม้จะพยายามมองหาแค่ไหนก็ไม่เจอ เธออาจจะขึ้นรถแท็กซี่ หรือขึ้นรถเมล์ซักคันไปแล้วก็ได้

พิธานหันกลับมาสนใจหน้าจอไอแพดอีกครั้ง เพียงไม่นานไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว รถตู้หรูสัญชาติยุโรปสีดำขลับมุ่งตรงไปยังคอนโดใจกลางเมืองที่มีใครบางคนรออยู่