กลัวที่ไหน!

“ว่าไง เธอกล้าไหม”

ชิษณุกรกดเสียงต่ำ ตาจ้องสบตาเธออย่างท้าทาย เมรีเองก็ไม่ยอมหลบตา เธอกล้าอยู่แล้ว ความจริงก็รู้อยู่เต็มอกแล้วจะกลัวอะไร เขาต่างหากที่ต้องกลัวความจริงมากกว่า แต่เธอไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำแบบนั้นต่างหาก หากเขารู้แล้วมาพรากแก้วตาดวงใจไปจากเธอล่ะใครจะยอมได้

“อย่ามาท้า...”

“พี่จะท้า...บอกมาว่าน้องเวียงพิงค์เป็นลูกพี่ใช่ไหม...”

“ก็บอกแล้วไงว่า...”

“พี่ชิษคะ!” ยังไม่ทันที่จะได้ปะฉะดะต่อก็มีเสียงแทรกขัดจังหวะเสียก่อน สองหนุ่มสาวสะดุ้งนิดๆ เมรีรีบหันขวับไปมองที่ประตู ใจหายวาบ

“อ้าว! มาอยู่ในครัวนี่เอง น้องเมรีก็อยู่ด้วย”

เมรีรีบดึงสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอไม่แน่ใจว่านันทิกาเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน และอีกฝ่ายทันเห็นช็อตเด็ด หรือได้ยินอะไรไปบ้าง ถึงจะโกรธน้องชายของพี่เขย แต่กับคู่หมั้นสาวของเขาไม่ใช่คู่กรณีของเธอ ไม่มีความแค้นใดต่อกัน และเธอไม่ต้องการทำร้ายใครโดยไม่จำเป็น

“พี่แนน มาพอดีเลย” หญิงสาวส่งยิ้มหวานน่ารัก จนชิษณุกรแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับที่แยกเขี้ยวแทบจะกินหัวเขาเมื่อกี้

“เห็นคุณชิษบอกว่าจะมาเอาน้ำส้มคั้นสดให้พี่แนน เมรีกำลังจะหยิบให้พอดี รอเดี๋ยวนะคะ”

นันทิกาหันไปมองคู่หมั้นนิดๆ ด้วยแววตาสงสัย

“จริงเหรอคะพี่ชิษ แต่ว่าพี่ก็รู้นี่คะว่า...แนนแพ้น้ำส้ม ดื่มไม่ได้”

เมรีชะงักกึกเมื่อรู้ว่าปล่อยไก่ตัวบะเริ่ม จึงเผลอหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาไม่คิดจะช่วยแก้ต่างใดๆ ทั้งที่เธอพยายามจะกลบเกลื่อนไม่ให้คู่หมั้นเขาต้องสงสัย

อีตาบ้านี่! ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ไอ้เมรีเอ๊ย

“อ้าว! แล้วทำไมคุณบอกฉันแบบนั้นล่ะ” เรื่องตีเนียนตามน้ำขอให้บอก นี่ใคร! เมรีเจ้าแม่ซีรีส์เกาหลีลูกแม่สีดาแฟนพันธุ์แท้ละครน้ำเน่าทั่วราชอาณาจักรเชียวนะ

“เฮ้อ...ลืมอีกล่ะสินะ ผู้ชายส่วนใหญ่ก็แบบนี้แหละค่ะพี่แนน ขี้ลืม ลืมง่าย พอได้หน้าแล้วก็ลืมหลัง”

นันทิกาฟังแล้วก็ส่งยิ้มให้คนอายุน้อยกว่าโดยไม่ทันเอะใจ

“จริงค่ะน้องเมรี พี่ชิษน่ะขี้ลืมที่สุดเลย ข้อนี้พี่ขอคอนเฟิร์ม เวลานัดกันทีไร พอทำงานยุ่งๆ พี่เขาก็พร้อมลืมนัดพี่ได้ทุกเมื่อ จะวันเกิด วันสำคัญอะไรเขาก็ไม่ค่อยจำได้เลย จนพี่ต้องคอยเตือนตลอด”

อ้าว...เป็นงั้นไป! แทนที่จะโกรธ ดันมายิ้มเห็นด้วยเสียนี่

“งั้นก็แย่จังนะคะ จริงสิ ว่าแต่พี่แนนเข้ามาในครัวอยากได้อะไรคะ เมรีเป็นคนจำแม่นไม่ลืมอะไรง่ายๆ บอกมาสิคะ เดี๋ยวเมรีช่วยหยิบให้”

“ไม่ได้ต้องการอะไรหรอกค่ะ พอดีคุณพ่อคุณแม่เห็นพี่ชิษหายไป คือเรากำลังคุยกันว่าอยากไปเที่ยวในเชียงราย เห็นว่ามีที่เที่ยวเยอะเลย ไหนๆ ก็มาแล้ว พี่ก็อยากไปเซอร์เวย์ให้ทั่ว เผื่อเจอสถานที่สวยๆ จะได้มาถ่ายพรีเวดดิงคราวหน้าด้วยเลย ดีไหมคะพี่ชิษ”

“อืม...ดีสิ”

เมรีรู้สึกตัวเองกำลังหน้าสั่นระริกเมื่อต้องมาฝืนยิ้มฟังอะไรที่ไม่อยากฟังให้ระคายหู

จะมาหวานอะไรตรงนี้ ถามฉันหรือยังว่าอยากรู้ไหมเนี่ย

“เอ๊ะ!” จู่ๆ นันทิกาก็อุทานออกมา “นั่นหน้าพี่ชิษไปโดนอะไรมาคะ มีเลือดออกด้วย”

สาวหวานยื่นมือไปประคองใบหน้าหล่อของคู่หมั้นอย่างตกใจ โดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของผู้หญิงอีกคน แต่ชิษณุกรกลับเห็นเข้าพอดี

“โดนยุงกัดน่ะ พี่คงเผลอเกาแรงไปหน่อย” ยุงตัวแสบเผลอตวัดค้อนใส่

“เจ็บไหมคะ เดี๋ยวแนนทายาให้ดีกว่า ไม่งั้นถ้าเป็นแผลเป็นจะแย่”

“แผลเล็กนิดเดียวพี่ไม่เจ็บ ไม่เป็นไรหรอก” 

“ถ้าไม่เป็นไรแล้ว งั้นพวกพี่ก็ควรรีบออกไปหาคุณลุงคุณป้าดีกว่านะคะ เดี๋ยวท่านจะรอ”

เมรีรีบกวัดไกวไสสงอย่างหมั่นไส้ปนรำคาญ ไปออเซาะกันไกลๆ หน่อยได้ไหม หมั่นไส้โว้ย!

“อ้าว แล้วน้องเมรีไม่ไปด้วยกันเหรอคะ เมื่อกี้เห็นน้องเวียงพิงค์ก็ร้องหาคุณแม่อยู่ ไปด้วยกันสิคะ”

“แต่เมรียังทำงานในครัวไม่เสร็จ”

“งานนั่นให้แม่บ้านทำต่อก็ได้” เสียงดุเข้มสำทับปิดทางรอด จนหญิงสาวนึกคันมือ เสียดายที่เล็บเธอคมน้อยไปหน่อย ไม่งั้นคงได้แผลลึกกว่านี้

สม! หน้าเสียโฉมหมดหล่อจะได้ไปหลอกสาวที่ไหนไม่ได้อีก

“นั่นสิคะ ออกไปคุยกันสนุกๆ ข้างนอกดีกว่า”

ไม่พูดเปล่า นันทิการีบคว้ามือเธอ แล้วอีกมือก็เกี่ยวแขนคู่หมั้นหนุ่มไว้ ก่อนกึ่งลากกึ่งจูงทั้งสองพากันออกจากครัวไปหน้าตาเฉย

เมรีแอบเหลือบมองใบหน้าหยิ่งยโสอย่างหมั่นไส้ ไม่เข้าใจว่านันทิกาหลงใหลได้ปลื้มหมอนี่ตรงไหน ถึงจะหล่อแต่ชอบทำหน้าตาไม่รับแขก เปิดปากพูดมาแต่ละคำชวนให้คนฟังคันมืออีกต่างหาก

เหมือนคนโดนนินทาจะได้ยินความในใจ จู่ๆ เขาก็ชายตามองมาที่เธอ แต่เมรีหรือจะกลัว เธอแอบแลบลิ้นแล้วเชิดใส่กวนประสาทกลับทันที

กลัวที่ไหน!

“แม่เมจ๋า!”

เพียงเห็นหน้า เจ้าตัวกลมก็ร้องเรียกดังลั่น ก่อนจะละมือจากของเล่นในมือที่กำลังเล่นสนุกกับสองหนุ่มฝาแฝด แล้วรีบวิ่งตรงมาหาผู้เป็นมารดาทันที

“เวียงพิงค์อย่าวิ่งลูก...”

ไม่ทันขาดคำ ร่างกลมปุ๊กก็สะดุดขาตัวเองถลาหน้าคะมำล้มไม่เป็นท่าทันที

“แง๊!”