เจ้าตัวแสบของแม่

“แง๊!”

ภาพนั้นทำให้ทุกคนตกใจ รีบผุดลุกขึ้นหมายจะช่วยประคองแม่หนูน้อยขึ้นจากพื้นด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าจะเจ็บ หากทว่ามีเสียงร้องห้ามเสียก่อน

“ทุกคนอย่าเพิ่งช่วยค่ะ”

ชิษณุกรที่กำลังจะปราดเข้าไปหาเด็กน้อยหยุดกึกหันไปมองคนห้ามอย่างขุ่นเคืองปนตำหนิ แม่ประสาอะไร ลูกหกล้มแทนที่จะรีบวิ่งไปช่วยพยุงขึ้น แต่นี่กลับยืนนิ่งเฉย แถมมาห้ามคนอื่นช่วยอีก

ยัยแม่ใจร้าย!

คนที่ถูกนินทาในใจรีบเดินตรงเข้าไปหาลูกสาวตัวน้อยด้วยสีหน้าสงบ ไม่ได้มีทีท่าตกใจ และไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยประคองลูกสาวตัวน้อยขึ้นจากพื้น

“เวียงพิงค์จ๋า คนเก่งของแม่เม”

“แม่เมจ๋า...พิงค์เจ็บขา ฮือๆ อุ้ม...” หนูน้อยร้องไห้กระซิกๆ แขนเล็กๆ อ้ากว้างหมายให้มารดาช่วยอุ้ม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ทำตาม และส่งสายตาปรามชายหนุ่มหน้าหยิ่งข้างกายที่มีท่าทีห่วงใยใจแทบขาดเมื่อเห็นน้ำตาเด็กน้อย

“ไหน เจ็บขาตรงไหน ลุกมาให้แม่ดูซิคะ” เมรีส่งยิ้มหวานปลอบประโลมให้ ก่อนนั่งตรงหน้าหนูน้อย

เมื่อเห็นว่าแม่ไม่ได้โอ๋ หรือเข้ามาอุ้ม คนตัวเล็กจึงค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นเองจนสำเร็จท่ามกลางการเอาใจช่วยของคนรอบข้าง พอลุกขึ้นได้เด็กหญิงเวียงพิงค์ก็รีบโผเข้ากอดคอมารดาที่อ้าแขนรอรับทันที

“เก่งมากจ้าลูกแม่ ในเมื่อหนูล้มเองก็ต้องรู้จักลุกขึ้นได้ด้วยตัวเองแบบนี้” ปากพูดกับลูกสาว แต่สายตากลับแฉลบไปมองใครบางคนที่ยืนข้างกายนันทิกา “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน เราต้องช่วยตัวเองก่อน อย่ามัวแต่รอให้คนอื่นมาช่วย รู้ไหมลูก”

เมรีรู้ว่าคำสอนนั้นออกจะเกินกว่าวัยของลูกน้อยจะเข้าใจ แต่เธอต้องการตอกย้ำไม่ใช่แค่ลูกแต่เป็นตัวเองด้วย เธอเคยล้มไม่เป็นท่า แต่ล้มแล้วก็ต้องรีบลุกให้ได้ ให้ไว แล้วมูฟออนต่อไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง

“รู้ค่ะ แต่พิงค์เจ็บมากๆ เลย”

เสียงเล็กๆ ฉะอ้อนบอกชวนให้ใครต่อใครใจบางไปหมด รวมถึงชิษณุกรที่ยืนมองเหตุการณ์นิ่ง แปลกใจกับวิธีสอนของหญิงสาวตรงหน้า แต่ก็อดรู้สึกดีลึกๆ ในใจไม่ได้ ยิ่งเห็นสองแม่ลูกกอดกันกลมแบบนั้น เขาก็เกิดความรู้สึกอยากเข้าไปรวบทั้งสองมากอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงของตน และเชื่อว่าทั้งคู่จะปลอดภัยเมื่ออยู่ในมือของเขา

เดี๋ยวนะ! กอดงั้นเหรอ เขาเนี่ยนะอยากกอดเธอกับลูก ไอ้ชิษเอ๊ย ดูลูกตายัยเสือแม่ลูกอ่อนนั่นเสียก่อนไหม ขืนนายยื่นมือเข้าไปยุ่งสิจะได้โดนตะปบหัวหลุด แต่ก็นั่นแหละ ไอ้ความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านในใจเขาตอนนี้มันคืออะไรกัน แล้วทำยังไงมันถึงจะยอมสงบลงได้

 “อูย...เจ็บจัง แม่เมจ๋า พิงค์เจ็บม้ากมากเลยจ้า”

“ก็หนูวิ่งไม่ระวังนี่นา ไหนมาให้แม่ดูสิคะ มีแผลต้องใส่ยาไหมน้อ...”

พอได้ยินคำว่ายา เจ้าตัวน้อยก็รีบส่ายหน้าหวือจนผมกระเซิง

“ไม่มีจ้า ไม่มีแผล ไม่เอายาจ้า”

“ทำไมล่ะ มีแผลก็ต้องใส่ยาสิคะ หนูร้องไห้เสียงดังแบบนี้แปลว่าต้องเจ็บมาก งั้นเดี๋ยวแม่ใส่ยาให้ดีกว่า”

“ไม่เจ็บแล้วจ้า หนูไม่ร้องด้วย ไม่มีน้ำตา ไม่เอายา ไม่เอา...” คนฉลาดแกมโกงรีบส่ายหน้า เช็ดน้ำตารัวๆ เพราะกลัวโดนใส่ยาแสบๆ ของแม่ จนทำให้คนรอบข้างเปลี่ยนจากห่วงใยเป็นขำขัน

“ตัวแสบของป้าเอ๊ย แสบเหมือนแม่ไม่มีผิดเลย” รจนายิ้มขำหลานสาว

“เดี๋ยวนะพี่รจ เมรีแสบตรงไหนกัน น้องออกจะเรียบร้อย”

“ย่ะ เรียบร้อยเหมือนผ้ายับพับไว้ในโรงจำนำน่ะสิ” รจนาแซวน้องสาว “จริงไหมจ๊ะ พี่สาจ๋า”

“จริงจ้ะ” สาธุคุณผู้คลั่งรักเมียรีบตอบเอาใจ

“อ้าว! พี่สาธุ ไหงแปลพักตร์มาว่าน้องแบบนี้ล่ะ” เมรีแกล้งโวยวาย ก่อนหัวเราะออกมา และจูบที่แก้มยุ้ยๆ ของลูกสาวตัวแสบที่พลอยหัวเราะตามเสียงใส 

“เจ้าตัวแสบของแม่”

ภาพอันน่าอบอุ่นนั่นกระตุกหัวใจใครบางคนอย่างแรง เขาเองก็อยากมีส่วนร่วมกับเหตุการณ์ตรงหน้า แก้มยุ้ยๆ ขาวๆ ของเด็กน้อยผู้นั้นจะหอมแค่ไหนกันนะ เขาเองก็อยากลองหอมดูสักครั้ง

“น่ารักจังเลยนะคะพี่ชิษ”

เสียงหวานใสกระชากเขากลับมาจากมโนสู่โลกที่เป็นจริง

“ครับ?”

“น้องเมรีกับเจ้าเวียงพิงค์น้อยน่ารักจัง ถ้ามีลูก แนนก็อยากได้ลูกสาวน่ารักๆ แบบนี้บ้าง พี่ชิษว่าไงคะ”

“ครับ”

“ครับนี่คืออะไรคะ อยากได้หรือไม่อยากได้” หญิงสาวแกล้งกระเซ้าโดยไม่รู้สิ่งที่อยู่ในใจคู่หมั้นหนุ่มที่สายตาตามติดร่างของสองแม่ลูกที่โอบอุ้มกันไปนั่งรวมกลุ่มกับพ่อแม่ของเขา

ดูเหมือนรอยยิ้มแสนหวานน่ารักของเธอมีแจกจ่ายให้ทุกคนรอบข้างไม่มีอั้น ยกเว้นก็เพียงคนเดียวที่เธอหวงรอยยิ้มไม่ยอมให้เห็น

จะใครล่ะ ก็เขานี่ไง

“ไงคะคุณแนน เลือกได้หรือยังว่าอยากไปเที่ยวที่ไหนดี” รจนาหันไปถามคู่หมั้นของน้องชายสามีอย่างมีอัธยาศัย

“ยังเลยค่ะพี่รจ พอมีไกด์เก่งๆ แนะนำไหมคะ แนนมืดแปดด้านเลย” นันทิกาจูงมือชายหนุ่มเข้ามานั่งรวมกลุ่ม

“ไกด์เก่งๆ เหรอคะ เอ...พี่ว่าพี่มีอยู่คนหนึ่งนะคะ ว่าไงเจ้าเมรี!”

ไกด์ผีสะดุ้งหน้าเหวอ

“กะ...ไกด์อะไรกันพี่รจ”

“ก็เธอไง ไกด์เจ้าถิ่น เที่ยวหัวหกก้นขวิดมาทั่วสารทิศ พาพี่แนนกับพี่ชิษเขาไปทัวร์หน่อยเป็นไร”

เมรีเกือบเผลอค้อนพี่สาวให้แล้วเชียว พี่หนอพี่ เธอยิ่งเหม็นหน้าน้องชายของพี่เขยอยู่ ยังจะมายัดเยียดให้ต้องมานำเที่ยวอีก เออ ถ้าอยากทัวร์อเวจีสิก็ว่าไปอย่าง นังเมรีคนนี้จะได้จัดเต็มให้

“งั้นก็เป็นอันตกลงครับ” ชิษณุกรตัดบทหน้าตาเฉย ทำเอาทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว

“ตกลงอะไรของแกเจ้าชิษ” คนเป็นพี่ชายถามอย่างแปลกใจ

“ก็ตกลงให้น้องเมียพี่เป็นไกด์พาผมเที่ยวไงครับ ผมโอเคนะ”

เมรีลอบถลึงตาใส่คนพูด ถามเธอสักคำหรือยังว่าโอเคด้วยไหม ไกด์เถื่อนไฟท์บังคับเข่นเขี้ยว

“นั่นสิคะ อันนี้แนนเห็นด้วยกับพี่ชิษ น้องเมรีเป็นเจ้าถิ่น ต้องรู้จักที่เที่ยวเยอะแน่ๆ แล้วเราก็คุยกันถูกคอเสียด้วย นะคะน้องเมรี ไปเที่ยวด้วยกันนะ”

แหะๆ จะดีเหรอ หากพานันทิกาไปคนเดียวก็พอได้อยู่หรอก เธอไม่ได้รังเกียจพี่สาวหน้าหวานใจดีคนนี้ แต่ใครอีกคนที่ต้องเกาะคณะทัวร์ไปด้วยกันนี่สิ ไม่เอาได้ไหม