กล้าตรวจดีเอ็นเอไหม

วันนี้คนตรงหน้าไม่ได้มีความสำคัญใดต่อเธออีกแล้ว ในเมื่อเธอสามารถยืนด้วยสองขาของตัวเองอย่างมั่นคงเป็นหลักให้ลูกน้อยได้อย่างไม่อายใคร หรือจะพูดให้ถูกคือเธอเลยจุดที่อับอายจนกลายเป็นด้านชาเสียแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครโดยเฉพาะคนที่เคยทิ้งกันแบบไม่มีเยื่อใยอย่างเขา

วันนี้ชิษณุกรก็แค่คนแปลกหน้าสำหรับเธอเท่านั้น   

“เอาล่ะ เห็นแก่ที่คุณเป็นน้องพี่สาธุพี่เขยฉัน พี่สาธุเขาเป็นคนดี แล้วเขาก็ดีกับครอบครัวฉันมาก ดังนั้นฉันจะลืมๆ เรื่องบัดซบในอดีตนั่นไปก็แล้วกัน ถือว่าฉันมันโง่เองที่หน้ามืดตามัวหลงผิด เชื่อใจคนง่ายๆ อยากได้ผัวดีๆ แบบพี่รจ คิดว่าคุณน่าจะใช่เพราะเป็นน้องชายพี่สาธุ ใครจะรู้ว่าพี่กับน้องต่างกันอย่างกับฟ้ากะเหวแบบนี้”

ชิษณุกรถึงกับสะอึก เถียงอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินคำพูดเหน็บแนมของเธอ ในโพรงอกก็รู้สึกแสบร้อนปนวูบโหวง

“แต่เอาเถอะ ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว เลิกเคี้ยวเอื้องแล้ว และฉันก็มีงานดีๆ มีเงินเก็บมากพอสามารถเลี้ยงดูลูกได้สบายๆ ไม่ต้องหวังพึ่งใครหน้าไหนให้มาช่วยสงเคราะห์หรือเวทนา ส่วนที่ผ่านมาก็ถือว่าซื้อบทเรียนราคาแพง ต่อไปนี้เราก็ต่างคนต่างอยู่ ชีวิตก็ใครชีวิตมัน เหมือนที่คุณทำมาตลอดนั่นแล้วกัน จบนะ...”

พอได้ระบายสิ่งที่ค้างคาในใจตลอดหลายปีออกมาเสียบ้าง หญิงสาวก็รู้สึกโล่งขึ้น โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พูดกลับกระแทกจิตใจคนฟังจนหนักอึ้งแทน

ดวงตาเข้มๆ มองใบหน้าสวยพริ้มเพราของผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่งที่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่มันกำลังบีบเค้นหัวใจเขาจนปวดหนึบ

“อ้อ! จริงสิ เกือบลืมไป”

จู่ๆ เธอก็ร้องขึ้น พลางล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แล้วยัดมันใส่ในมือของชายหนุ่ม

ชิษณุกรก้มลงมองในมือตัวเองก็พบว่ามันเป็นธนบัตรสีเทาหนึ่งใบ

“เอ้านี่ เอาของคุณคืนไป...” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับวางธนบัตรสีเขียวอีกใบในมือเขา “ส่วนนี่ทิป ฉันให้ ไม่ต้องทอนนะ”

“นี่มันอะไรกัน” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ตามองเงินในมืออย่างงุนงง

“อ้าว! ก็ค่าตัวคุณไง หนึ่งพันที่คุณให้มาตอนนั้น ฉันคืนให้ ส่วนยี่สิบนี่ ถือว่าฉันจ่ายเป็นค่าตัวคุณ ถึงจะแรงดี แต่ลีลาก็งั้นๆ บอกตามตรงว่าฉันไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ ถ้าจะมัดใจสาว คุณคงต้องพยายามฝึกฝนให้มากกว่านี้หน่อยนะ”

เมรีกดยิ้มอย่างเลือดเย็น ดวงตาคู่งามมองหน้าอีกฝ่ายก่อนหลุบตามองต่ำลงไปหยุดที่กึ่งกลางลำตัวอย่างมีนัยยะ แล้วแกล้งเบะปากส่ายหน้าไปมา

“ไม่ไหว...ไม่ประทับใจอย่างแรง”

“เมรี!”

ชายหนุ่มคำรามลอดไรฟัน จ้องมองดวงหน้าใสๆ ที่ลอยหน้าอย่างอวดดีจนน่าตีที่สุด ในใจเดือดปุดๆ ไม่เคยมีใครหยามหน้าเขาแบบที่เธอทำ ค่าตัวบ้าอะไร ตอนนั้นเขาเสียแรงไปตั้งเท่าไหร่

สี่ยก! ตั้งสี่ยก ยัยนี่ตีราคาออกมาแค่ยี่สิบบาท ก็ตกยกละห้าบาทเนี่ยนะ

เดี๋ยวนะ! นี่มันไม่ใช่ประเด็นนี่หว่า...

“เรียกทำไม หรือว่ายี่สิบมันน้อยไป ช่วยไม่ได้นะ ก็ลีลาคุณมัน          ห่วยแตกต้องพัฒนาจริงๆ จะมาโก่งค่าตัวเอาเปรียบผู้บริโภคมันก็ไม่ได้ไง อุ๊บ!”

คำพูดของเธอถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อถูกคนห่วยแตกปิดปากด้วยริมฝีปากอันร้อนผ่าวอย่างดุดัน

เมรีเบิกตาค้าง รู้สึกราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เมื่อได้พบรสสัมผัสที่คุ้นเคยมาก่อกวนตะกอนที่เคยนอนสงบในใจให้ปั่นป่วนอีกครั้ง พลันภาพในวันวานก็ผุดขึ้นในสมองเป็นฉากๆ

จูบของเขาวันนี้ไม่มีรสของสาโทหรือน้ำเมาใดๆ เจือปน แต่กลับทำให้เธอมึนเมาเสียยิ่งกว่าวันนั้น และช่างดุดันเมื่อเจ้าตัวจงใจบดขยี้มันลงมาหมายสั่งสอนคนปากดีด้วยอารมณ์โกรธกรุ่นที่ถูกสบประมาทอย่างรุนแรง

ถึงจะตกใจในตอนแรก แต่เมรีก็รีบรวบรวมสติที่กระเจิงหาย รอจังหวะเหมาะที่อีกฝ่ายเผลอตัวตายใจคิดว่าเธอหลงเคลิ้มไปกับรสจูบแสนเร้าใจของเขา พอได้ทีก็ตอบโต้กลับ

“โอ๊ะ! โอ๊ย!”

ชิษณุกรถึงกับผงะหน้าหงาย เมื่อเจอปลายเล็บแหลมคมจิกหมับเข้าที่ยอดอกของเขาแล้วบิดอย่างแรงจนเนื้อแทบหลุดติดมือ ถึงเธอตัวเล็กกว่าแต่ใช่ว่าจะยอมให้ใครรังแกเอาง่ายๆ

ดวงตาเข้มดุตวัดมองสาวแสบที่ยกเท้ากระทืบลงมาที่ปลายเท้าเขาแบบเน้นๆ จนเขาเผลอสะดุ้งผงะ ก่อนที่จะโดนผลักอกอย่างสุดแรง เกือบกระเด็นหงายเงิบ

ยังไม่ทันตั้งตัวติดชายหนุ่มก็ต้องรีบเบี่ยงตัวหลบเมื่อเห็นฝ่ามือพิฆาตตวัดลงมาที่ใบหน้าอันหล่อเหลา ถึงหลบได้ฉิวเฉียดแต่ไม่วายโดนปลายเล็บคมเกี่ยวข้างแก้มจนรู้สึกแสบวูบ

“โอ๊ะ!”

เมรีถอนหายใจฟึดฟัดอย่างเสียดายที่พลาดเป้าตบไม่โดนปากร้ายๆ หรือเบ้าตาคมเข้มกวนโอ๊ยคู่นั้นให้เสียโฉม เธอรีบถอยฉากไปตั้งหลัก พลางใช้หลังมือถูกลีบปากตัวเองรัวๆ

“อี๋...สกปรก” เจ้าของปากที่ใครๆ ต่างบอกว่าเซ็กซี่น่าจูบที่สุดถึงกับฉุนกึก เมื่อถูกสบประมาท

“มากไปหรือเปล่า”

เมรีเบ้ปากใส่ หน้าบึ้งด้วยความโกรธ

“ไม่มากหรอก คุณมันสกปรกทั้งตัวทั้งใจ อยู่ให้ไกลๆ ไว้ก่อนแหละดี ต้องไปฉีดยากันพิษสุนัขบ้าหรือเปล่าเนี่ย อี๋...”

ชายหนุ่มฟังแล้วรู้สึกมันเขี้ยว แต่สัมผัสที่ติดตรึงที่ริมฝีปากเขามันกลับร้อนผ่าวและหวานซาบซ่านยิ่งกว่าตอนที่เขาและเธอ...ในวันนั้น

“คิดอะไรของคุณ” เมรีหรี่ตามองดวงตาคมลึกคู่นั้นอย่างรู้ทัน “คิดหื่นอีกล่ะสิไอ้คนลามก”

“รู้ได้ไงว่าพี่กำลังคิดถึงวันที่เรา...”

“พอ! หยุดพูด! แล้วรีบไสหัวไปก่อนที่ฉันจะอ้วกแตก”

“เราพูดกันดีๆ ได้ไหม พูดกันให้รู้เรื่องแบบไม่ใช้อารมณ์” เขาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แม้ในใจร้อนรุ่มกับสิ่งที่อยากรู้จากอีกฝ่าย

“นี่ก็ยังไม่ได้ด่านี่ ฉันรู้เรื่องแล้ว คุณต่างหากเมื่อไหร่จะพูดรู้เรื่องสักที รีบออกไปหาคู่หมั้นตัวเองซะก่อนที่เธอจะสงสัย ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเปิดโปงคุณ ถ้าคุณไม่ระรานฉันก่อน เรายังพออยู่ร่วมโลกกันได้ ไม่ต้องมายุ่งกับพวกเราแม่ลูกอีก มันน่ารำคาญ”

“แต่ลูก...”

“ลูก...ลูกอะไร ลูกทำไม ก็บอกแล้วว่าลูกฉันกับคนอื่น ไม่ใช่ลูกคุณสักหน่อย”

“งั้นกล้าพิสูจน์ไหม เราไปโรงพยาบาลตรวจดีเอ็นเอกันเดี๋ยวนี้เลยไหม...”

ยิ่งพูดก็ยิ่งปวดตับ เมรีแยกเขี้ยวใส่ เขาจะมาอะไรนักหนา เธออุตส่าห์หาทางจบสวยๆ ให้ ตัวเองก็จะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว ยังจะมาตรวจหาความจริงให้มันได้อะไรขึ้นมา หรืออยากยั่วประสาทให้องค์แม่ลงประทับ

“ว่าไง เธอกล้าไหม”