ตอนที่ 2 แฟนเก่า 2

สายธารเคาะประตูห้องสามครั้งไม่รอให้คนด้านในอนุญาตด้วยซ้ำก็เปิดประตูเข้าไปทันที สายตาของคนทั้งสามดูจะไม่แปลกใจสักนิด คงเพราะเห็นตอนที่เธอถูกลากมาแล้วนั่นแหละ มีเพียงสายตาเป็นคำถามและมองอย่างไม่ไว้ใจมาที่เธอเท่านั้น

"มีอะไร" ชลันธรเอ่ยถามน้องสาวตัวเอง อย่างไม่สนใจนัก แล้วก็หันไปมองที่ทีวีจอใหญ่ด้านหน้าต่อ ณัฐกรกับภูวดลก็มองมาอย่างรอลุ้นคำตอบเช่นกัน

"พี่ธรจะกลับตอนไหน ฝากรดากลับด้วย แวะส่งที่คอนโดก็ได้ พอดีจ๋าจะไปต่อกับเพื่อน"

ทุกคนแทบจะปรับสีหน้ากันไม่ทัน ศิรดาก็ตกใจที่อยู่ๆ ตัวเองจะถูกทิ้งเสียอย่างนั้น แถมยังให้กลับกับเขาอีกด้วย สองหนุ่มที่รอลุ้นคำตอบจากน้องสาวเพื่อนแทบจะอ้าปากค้าง มีเพียงชลันธรที่มีสีหน้าเรียบเฉย

เธอแทบจะลืมหายใจ รอลุ้นว่าจะถูกเขาด่าอะไร หรือยายจ๋าจะถูกด่า

"อือ รอบอลจบก่อน" เขาหันมามองหน้าเธอ เอ่ยตอบเสียงเรียบ แล้วก็หันไปสนใจทีวีตรงหน้า สองหนุ่มที่อ้าปากกว้างแทบจะกรามค้างอยู่ตรงนั้นเมื่อได้ฟังคำตอบของเพื่อน ได้แต่เหล่สายตามองหน้ากัน ก่อนจะแยกย้ายคนละมุม ณัฐกรกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานราวกับเอกสารบนโต๊ะสำคัญยิ่ง ต้องตรวจดูตอนนี้

"เดี๋ยวกูลงไปดูข้างล่างหน่อย" ภูวดลหนีออกจากห้องทันที ณัฐกรหันไปเข่นเขี้ยวใส่มันเพราะรู้ตัวว่าพลาดที่กลับไปนั่งทำงาน คิดว่าไอ้ดลมันจะอยู่เป็นเพื่อนก่อน ที่ไหนได้เสือกหนีลงไปข้างล่างเสียอย่างนั้น

"ขอบคุณนะคะพี่ธร ฝากยายรดาด้วยนะ" สายธารรีบดันเพื่อนเข้าไปในห้อง แล้วตัวเองก็ชิ่งหนี

"นั่งรอก่อน" ชลันธรบุ้ยปากไปทางโซฟาตัวที่เหลืออยู่ พร้อมทั้งเอ่ยบอกคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปอยู่ส่วนไหนของห้อง ศิรดารีบเดินมานั่งที่โซฟาเดี่ยวข้างๆ พลางมองไปที่ทีวีที่เขากำลังสนใจ

"แม่ง...เอ้ย" เสียงสบถคำใหญ่คงเพราะทีมที่เชียร์เสียประตู เธอจึงได้เห็นว่าเขาเชียร์ทีมไหน แอบมองตัวเลขที่มุมจอว่าเวลาในการเล่นไปกี่นาทีแล้ว เผื่อจะได้คำนวณเวลาที่เหลือ เธอเห็นยังเหลือเวลาอีกกว่าสิบนาที แต่คนตัวสูงเจ้าของเรือนผมสีบอร์นเทาก็ลุกขึ้นเสียแล้ว เธอเห็นเขาหยิบกุญแจรถที่โต๊ะกลางโซฟาจึงรู้ว่าเขาคงจะกลับตอนนี้

"ไปแล้วไง" เสียงณัฐกรเอ่ยถาม เขาเพียงทำเสียงตอบในลำคอเท่านั้น

ศิรดารีบลุกขึ้นยืนตามเขากระชับกระเป๋าสะพายใบเล็กไว้แน่น พอเห็นเขาเดินนำออกไปเธอจึงรีบหันไปสวัสดีพี่ณัฐกรก่อนกลับ จนเจ้าตัวเกือบรับไหว้ไม่ทัน

เสียงรองเท้าส้นเข็มกระทบพื้นดังกึกๆ ไปตลอดทาง เพราะเธอต้องเดินเร็วขึ้นเกือบจะตามคนขายาวไม่ทัน มาถึงรถเขาก็ขึ้นไปนั่งรอก่อน เธอรีบเปิดประตูฝั่งตรงข้ามคนขับขึ้นตามไป

"ให้ไปส่งที่ไหน"

"คอนโดก็ได้ค่ะ" เธอเอ่ยบอกชื่อคอนโด พร้อมกับถนนเส้นหลัก แต่ไม่แน่ใจว่าคนเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกจะรู้จักหรือเปล่า

"บอกอีกทีแล้วกัน"

เธอจึงเปิดจีพีเอส ส่งโทรศัพท์ให้คนขับรถคันหรู เพราะกลัวจะบอกทางผิดๆ ถูกๆ จนทำเขาเลี้ยวผิด เดี๋ยวจะถูกด่าหรือไม่ก็อาจจะถูกไล่ลงจากรถเอาซะ เขารับไปดูแล้วก็ส่งคืนให้เธอ

"พี่ชายเธอไปอยู่เชียงใหม่หรือ"

"อ๋อ..ค่ะ พี่รุตไปดูแลโรงแรมที่เปิดใหม่ที่เชียงใหม่ค่ะ"

"เธอจำแฟนพี่ชายเธอ ที่ชื่อ พิมพ์พิมลได้ไหม"

"จำได้ค่ะ แต่เลิกกันไปหลายปีแล้ว"

"เธอรู้ไหม ว่าพิมพ์ เคยเป็นแฟนฉัน"

สีหน้าแปลกใจของศิรดาหันหน้าไปมองคนขับรถยนต์คันหรู อย่างไม่อยากเชื่อเรื่องที่ได้ยินสักนิด ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ให้เห็น เห็นเพียงเรือนผมสีเทาสลวยนั้นที่ละปลายผมอยู่ที่หางตา จนเธอนึกอยากเอื้อมมือขึ้นไปปัดมันให้พ้น แต่พลันสายตาคมที่หันมามองเมื่อรู้สึกตัวว่าถูกจ้องอยู่นาน สบตาเขาเธอก็รีบเบนสายตากลับมายังท้องถนนตรงหน้า

"รดา ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนค่ะ ตอนที่พี่รุตคบกับพี่พิมพ์ รดาเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย ส่วนพวกพี่ก็เรียนจบ พี่ธรไปเรียนต่อเมืองนอก รดายิ่งไม่ทราบค่ะ ไม่เคยเห็นยายจ๋าพูดถึงด้วย"

เธอเอ่ยอธิบายเสียงอ่อย ไม่แน่ใจว่าที่เขาบอก เพราะต้องการอะไร คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว คนทั้งคู่เลิกกันได้อย่างไรแล้วตอนที่พี่พิมพ์มาคบกับพี่รุต ฟังจากน้ำเสียงเขา เหมือนมันจะมีเรื่องไม่ค่อยดีสักอย่างเกิดขึ้นแน่นอน

เขาไม่ได้เอ่ยตอบให้ความกระจ่างสักนิด ได้แต่ยักไหล่ให้ ครั้นเธอจะเอ่ยถามต่อก็ไม่กล้า ความเงียบจึงเข้าครอบงำภายในห้องโดยสารชวนให้อึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

คนที่ดูจีพีเอสแล้วบอกว่าให้เธอบอกทางอีกที สุดท้ายเขาก็มาจอดที่หน้าคอนโดอย่างที่เธอไม่ต้องเอ่ยอะไรออกมาสักคำ

"ขอบคุณพี่ธรนะคะ เอ่อ... ขึ้นไปดื่มกาแฟก่อนไหมคะ" เสียงตะกุกตะกักที่เอ่ยชวนอย่างไม่เต็มเสียงนัก เพียงเพราะชวนตามมารยาทไม่ได้หวังเรื่องอื่น แต่ไม่รู้ว่าคนฟังจะคิดอย่างไร เพราะสายตาที่เขาหันมามอง แล้วไอ้รอยยิ้มมุมปากนั่น มันชวนขนลุก