“แค่ลิ้นกับนิ้วอา หนูม่านไม่ท้องหรอก”
บอกพลางกรีดปลายนิ้วลงบนรอยแยกปิดมิดชิด รับรู้ได้ถึงอาการสั่นระรัวของเด็กสาว
กลีบเนื้อนุ่มผลิแยกก่อนที่เม็ดกระสันจะโผล่มาให้ยลโฉม ธรรศใช้ปลายนิ้วบดบี้แผ่วเบา กระตุ้นความอยากในกายสาวให้ลุกโชน ได้ผล...
คนที่นอนแข็งเหมือนหิน ขยับสะโพก พยายามที่จะหุบขาทั้งสองข้างเข้าหากัน
“ให้อาชิมหนูม่าน” ไม่ว่าเปล่า ธรรศโน้มใบหน้าเข้าใกล้ดอกไม้งามสีชมพูระเรื่อ ความสด ความสะอาดเรียกร้องให้ชายหนุ่มวัยกลัดมันเกิดความซาบซ่านกระสันจนส่วนนั้นแข็งจัดอยู่ภายใต้กางเกงยีนสีเข้ม
“อาธรรศ” ม่านมุกกัดริมฝีปากล่างจนรู้สึกเจ็บพร้อมจิกเล็บลงบนผ้าปูที่นอน หายใจเร็วแรงจนหน้าอกกระเพื่อมเมื่อท้องลิ้นสากแนบลงบนเม็ดกระสันที่อยู่ตรงกลางกายสาว
เสียงปาดเลีย ดูดดึงทำเอาใจคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์เตลิดจนเผลอเกร็งเท้าเล็กทั้งสองข้าง มือที่ขยุ้มผ้าปูเลื่อนมาจับผมสั้นดกดำ
จังหวะที่ธรรศกระดกปลายลิ้นขึ้นลง ม่านมุกก็แอ่นสะโพกรับอย่างลืมตัว
เสียว...ใจแทบขาด
ในช่องท้องเกิดความปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จะว่าดีก็ไม่ จะว่าร้ายก็ไม่ใช่อีก
ธรรศกำลังทำให้เธอทรมาน
ความกระสันซ่านมันพุ่งเป้าไปที่จุดเดียว
...ตรงนั้น ตรงส่วนอ่อนไหว
น้ำหวานไหลเยิ้ม เลอะลิ้นเลอะปากของธรรศเด็กน้อยของเขาเยิ้มจัด น้ำใคร่ไหลรินจนอาบทั่วดอกไม้แรกแย้ม เขาผละใบหน้าออกห่าง ปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงยีน ล้วงแก่นกายออกมา
ยันหัวเข่าหนึ่งข้างลงกับเบาะนอน โน้มตัวลง จับปลายหัวแฉกถูไถกับความงดงามฉ่ำเยิ้ม
“อาธรรศใส่ถุงก่อนค่ะ” ม่านมุกผงกหัว เกร็งส่วนนั้นต่อต้าน ยกมือขึ้นยันที่แผงอกของธรรศ
เธอไม่อยากมีลูกของเขาติดท้อง
“อะ”
ธรรศกดปลายหัวป้านลงบนโพรงเนื้อนุ่มแค่เพียงนิด ยังไม่ทันได้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์ คนที่นอนหายใจรวยริน ดวงหน้าแดงซ่านเพราะความกระสันอยากผสมกับความกระดากอายก็หลุดเสียงครางหวาน
“ครั้งนี้ยังไม่ต้องใช้”
บอกแค่นั้น ธรรศก็แยกขาขาวเล็กให้อ้ากว้างอีกพลางจับตัวตนถูไถเข้ากับร่องสาวเปียกแฉะ
ถูขึ้น ถูลง เร็วถี่
อารมณ์วาบหวามรัญจวนชวนให้ใจหวามหวิวเกิดขึ้นอีกครั้ง ม่านมุกไม่ได้รู้สึกเจ็บ แต่กลับรู้สึกว่าตรงนั้นของเธอเสียวสะท้าน ทั้งที่ธรรศยังไม่ใส่มันเข้ามา
“อาไม่มีถุง ขอทำแบบหยาบก่อน” ถูไถส่วนนั้นเข้ากับดอกไม้งามเน้นหนักขึ้นก่อนจะจับส่วนปลายถูกับโคนขาเล็ก จับขาขาวให้ชิดกันโดยมีแก่นกายแข็งจัดอยู่ตรงกลางระหว่างขา
ม่านมุกกระดากอายจนใบหน้าแดงระเรื่อลามไปจนถึงใบหู เมื่อเห็นความเป็นชายของธรรศผลุบเข้าออกผ่านช่องขาของเธอ ส่วนปลายของมันวาววับด้วยน้ำเมือกสีใส ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นพวยพุ่งกระเซ็นทั่วทั้งหน้าท้อง
ใบหน้าคมแดงจัดพลางส่งเสียงครางลึกอยู่ในคอ มือหนาจับขาเล็กอ้าออก อีกข้างจับที่แก่นกายอุ่นร้อน รูดรึง รีดพิษออกจากกายทุกหยาดหยด
“หนูม่านเสร็จด้วยปากอา ส่วนอาเสร็จด้วยขาของหนูม่าน” ธรรศยิ้มพรายก่อนที่จะโน้มตัวคร่อมเด็กสาวไว้ด้วยความหวงแหน ริมฝีปากหยักแนบลงปากเล็กจิ้มลิ้มแล้วผละออก รอยยิ้มอ่อนโยนฉายอยู่บนใบหน้าคมเข้มที่มี
ริ้วรอยตามวัยให้เห็นธรรศจัดเป็นคนหน้าตาดีแบบฉบับเจ้าของไร่ ผู้ที่ไม่ได้นั่งทำงานตากแอร์อยู่ในห้องทำงานเย็น ๆแต่กระนั้นทุกอย่างที่เป็นเขาก็ยังถือว่าเป็นผู้ชายที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ที่ดูดีและมีเสน่ห์
“ผมเตรียมโต๊ะให้แล้วครับนาย” ลุงสุขเดินเข้ามาหาธรรศ ดวงตาฝ้าฟางของชายสูงวัยเลื่อนมองไปยังหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยสะอาดสะอ้านโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว สวยเสียด้วย“ขอบคุณครับลุง”ม่านมุกยิ้มน้อย ๆให้ชายชราผู้ซึ่งที่กำลังมองมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนจะเคยเจอ แต่คิดว่าคงไม่ใช่เพราะเพิ่งเคยมาไร่องุ่นของธรรศ ไม่น่าจะเคยเห็นหรือเคยรู้จักคุณลุงคนนี้“ไปตักข้าวกัน” ธรรศแตะที่หลังศอกของม่านมุก บอกให้อีกฝ่ายเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีถาดอาหารวางเรียงรายอยู่หลายถาด“นายรับอะไรดีคะ”“หนูม่านเลือกก่อนเลย” เหลียวหน้าบอกคนที่ยืนอยู่ข้างกาย ม่านมุกมองถาดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วจึงบอกแม่ครัวที่รอตักอาหารให้อยู่“เอาผัดผักคะน้ากับไข่เจียวค่ะ เอาข้าวนิดเดียวนะคะ” ไม่ได้รู้สึกหิวมาก แต่กินเพราะเกรงใจธรรศ“เอาแบบนี้อีกจาน แต่เอาข้าวเยอะกว่านี้”ธรรศสั่งเหมือนม่านมุก ยืนรอแค่เดี๋ยวเดียวก็ถือจานข้าวกลับมาที่โต๊ะที่ลุงสุขเตรียมทไว้ให้ ยังไม่ทันได้ลุกไปเอาน้ำดื่ม วิมาลาก็เดินเอาแก้วน้ำมาเสิร์ฟให้แล้ว“แว๋วไม่รู้ว่าคุณธรรศจะมากินข้าวกลางวันด้วย ไม่งั้นก็คงให้แม่ครัวเตรียมอาหารดี ๆให้แล้วค่ะ”วางแก้วน้ำดื่มลงบนโต๊ะให
“ห้องทำงานอา”แม้แต่ห้องทำงานก็ยังเงียบง่าย มีโต๊ะทำงาน มีชั้นวางเอกสาร เรียบง่ายเหมือนห้องนอนที่บ้านม่านมุกกวาดตามองสำรวจ สะดุดตาเข้ากับบานประตูบานใหญ่ที่อยู่ติดผนังด้านหลังโต๊ะทำงานของธรรศ คงเป็นห้องน้ำละมั้ง“ห้องนอน อาทำไว้เผื่ออยากนอนพัก เข้าไปดูกันไหม อาให้คนมาทำความสะอาดแล้ว” เพราะเห็นว่าเด็กดีมองไปยังห้องนอนห้องเล็กที่ทำไว้เผื่อขี้เกียจกลับไปนอนที่บ้าน เขาก็จะนอนที่ห้องนี้แทน แต่ก็นาน ๆทีถึงจะนอนจูงมือม่านมุกเดินไปหลังโต๊ะทำงาน เปิดประตูแล้วให้เด็กสาวเดินเข้าไปก่อน ธรรศเปิดไฟจนสว่างทั่วห้อง เป็นห้องที่ไม่กว้างมาก มีเตียงขนาดสามฟุตและมีห้องน้ำเล็ก ๆอยู่ข้างในด้วยเล็กแต่ก็ไม่ได้ชวนให้อึดอัด“ให้หนูม่านมานอนรอตอนอาทำงาน”“ม่านอยากช่วยงานอาธรรศค่ะ” คิดไว้แล้วว่าจะของานธรรศทำ งานอะไรก็ได้ ขอแค่ได้แบ่งเบาภาระของอีกฝ่ายบ้างก็ยังดี “ม่านไม่เอาเงินเดือนค่ะ ม่านแค่อยากช่วยงานอาธรรศบ้าง”“เป็นเมียเจ้าของไร่ ใครให้ทำงานกันเล่า”“อาธรรศ ม่านจริงจังนะคะ”พอเห็นธรรศยิ้มเหมือนไม่จริงจังกับสิ่งที่เธอบอก ม่านมุกก็ทำหน้าตึงมองเขาแบบเคือง ๆ“อาก็จริงจังกับหนูม่าน จริงจังมาก ๆด้วย”“อาธรรศ” น้ำ
“ม่านไม่เหงาหรอกค่ะ”“อารู้ว่าหนูม่านเก่ง เก่งมาก ๆด้วย” ยกมือลูบศีรษะของม่านมุก ต้องเหงาอยู่แล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ ม่านมุกแค่พูดเพื่อให้เขาสบายใจจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลม่านมุกยิ้มอ่อน รู้สึกสบายใจทุกครั้งเวลาที่ธรรศลูบศีรษะ เขาดูอ่อนโยน แววตามีแต่ความอบอุ่นถ้าไม่ติดว่าเขายื่นข้อเสนอให้เธอเอาตัวเข้าแลกกับเงิน ไม่แน่ เธออาจจะลองเปิดใจให้ธรรศก็ได้เลือกเดินซื้อของที่จะเอาไปทำกินมื้อกลางวันกับมื้อเย็นได้จนครบ ธรรศเป็นฝ่ายหิ้วของเต็มไม้เต็มมือทั้งสองข้าง โดยที่ม่านมุกเสนอตัวจะช่วยหิ้ว เขาก็ไม่ยอม“อาธรรศแบ่งให้ม่านหิ้วบ้างสิคะ มืออาธรรศแดงหมดแล้ว” เห็นนิ้วมือทั้งสิบนิ้วของธรรศที่ถูกหูหิ้วรัดแน่นจนเนื้อเปลี่ยนเป็นสีแดง ม่านมุกก็เป็นห่วง เอ่ยขอจะช่วยหิ้วของตั้งหลายที อีกฝ่ายก็ตีมึน ทำไม่สนใจ หิ้วของเดินหนีอยู่นั่นแหละ“จะถึงรถแล้ว หนูม่านช่วยล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงให้อาหน่อยสิ”“ได้ค่ะ”“ล้วงดี ๆนะ เดี๋ยวจับโดนอย่างอื่น”กำลังจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของธรรศ ทว่าสิ่งที่เขาพูดตามมาเล่นเอาม่านมุกชะงักพร้อมช้อนตาขึ้นสบด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยม่านมุกระบายลมหายใจเนิบช้า ค่อย ๆล้วงมือเข้
“หนูม่านทำอะไร”ม่านมุกที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาพับเสื้อผ้าของธรรศเก็บเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยสะดุ้งนิดเมื่อได้ยินเสียงของธรรศพูดขึ้น“ม่านเก็บเสื้อผ้าให้อาธรรศค่ะ”ด้วยความที่ถูกแม่สอนตั้งแต่เด็กว่าให้จัดเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อย แยกเสื้อกับกางเกงไว้คนละส่วน เวลาที่จะหยิบออกมาใส่จะได้ง่ายและสะดวก“เละเทะมากใช่ไหม”ธรรศถามยิ้ม ๆ เขาเป็นผู้ชาย เสื้อผ้าตัวไหนอยู่ใกล้มือก็หยิบมาใส่ไว้ก่อน ไม่ได้เลือกมาก เน้นที่เร็วและง่ายที่สุดเป็นหลักเด็กดีของเขาเห็นแล้วคงขัดใจหรือไม่ก็รำคาญตากับความไม่เป็นระเบียบ ถึงได้เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ แยกสี แยกกางเกงกับเสื้ออย่างเรียบร้อยแบบนี้“ผู้ชายก็แบบนี้แหละค่ะ” ดันประตูตู้เสื้อผ้าปิดก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ธรรศเดินเข้ามาใกล้ “ธุระของอาธรรศเสร็จแล้วเหรอคะ”“เสร็จแล้ว หนูม่านหิวรึยัง”“ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยค่ะ” หลังจากที่ธรรศออกไปจากบ้าน ม่านมุกก็นอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่แป๊บหนึ่ง ตั้งใจว่าจะลุกมาทำข้าวเช้าไว้รอเขา แม้ธรรศจะบอกว่าอาจจะกลับมาสาย แต่พอไปเปิดตู้เย็นดู ไม่มีอะไรนอกจากน้ำเปล่ากับเบียร์“อาทำกับข้าวไม่เป็น อยากมีคนทำใ
หลังจากที่สั่งการลูกน้อง ธรรศก็ยืนนิ่งมองบ้านพักคนงานที่ถูกไฟไหม้ไปหลายหลัง โชคดีที่คนงานช่วยกันดับไฟทันและไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ“ไอ้หมึกมันติดยากับนาย”ยาเสพติดอีกแล้วสินะเขาเคยสั่งนักสั่งหนา สั่งห้ามลูกน้องยุ่งเกี่ยวกับมัน ถ้าใครฝืนคำสั่งแอบเล่นยา ถ้าเขารู้ เขาไม่ปล่อยให้อยู่ที่ไร่เพื่อจะกลายเป็นปัญหาสำหรับคนอื่น“มันคงตั้งใจเผาห้องพักมันแล้วอาศัยจังหวะที่คนงานออกมาช่วยกันดับไฟเข้าไปขโมยเงิน”“ใครที่โดนขโมยเงินให้ไปแจ้งกับคุณแว๋ว เดี๋ยวผมจะจัดการให้เอง” สร้างเรื่องได้ถูกจังหวะ คนงานเพิ่งได้รับเงินเดือนจากฝ่ายบัญชีเมื่อสองวันก่อนคงมีบางคนที่ยังไม่ทันได้เอาเงินไปฝากธนาคารไอ้สารเลวมันเลยได้โอกาสขโมย“ครับนาย”“เด็กคนนั้น ลูกสาวพี่เปี่ยม...อยู่ที่นี่”“นายไปรับมาแล้วเหรอครับ” ชายชราเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยสีหน้าและแววตานอบน้อมธรรศพยักหน้า สองตายังจับอยู่ที่กลุ่มควันที่ลอยขึ้นมาจากกองเถ้าถ่านที่ไฟมอดแล้วสิบกว่าปี ที่รู้จักกับเปี่ยมตอนนั้น เขาเพิ่งอายุได้ยี่สิบต้น ๆ รู้จักกับอีกฝ่ายด้วยเหตุบังเอิญล้วน ๆ“ช่วงนี้หลานสาวของลุงปิดเทอมใช่ไหม”“ครับ นายจะใช้อะไรมันรึเปล่าครับ”“ให้มาอยู่เป็
“พรุ่งนี้อาจะพาหนูม่านไปทำงานด้วย”อาบน้ำเสร็จ ธรรศก็เดินมายืนอยู่ด้านหน้าของ ม่านมุกในขณะที่เด็กสาวกำลังนั่งหวีผมอยู่ที่ปลายเตียง ดวงตาคมกริบจับไปยังดวงตากลมโตที่ยังคงปรากฏความเศร้าสะท้อนออกมาให้เห็นปลายนิ้วสากเชยคางมนให้เงยขึ้น ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน ผ่านความวาบหวามมาก็หลายครั้งเขาเองก็ดูออกว่าเด็กดีของเขาพยายามที่จะเป็นคนเข้มแข็งทั้งที่ใจกำลังเปราะบาง“อยากร้องไห้ไหม หนูม่านร้องออกมาได้เลยนะ ร้องออกมาดัง ๆ”มือขาวเล็กที่จับหวี กำแน่นเข้าจนสั่น ริมฝีปากเล็กบางขยับนิด ต่อจากนั้นเสียงสะอื้นแผ่วเบาถูกปล่อยออกมาพร้อมด้วยหยาดน้ำตาที่ค่อยเอ่อล้นอยู่ที่เบ้าตาก่อนที่จะกลิ้งผ่านขนตาไหลลงมาตามแก้มขาวนวล กายเล็กค่อย ๆไหวเอน หยดน้ำตาไหลรินหยดแล้วหยดเล่า เธอคิดถึงแม่“ม่านคิดถึงแม่”ธรรศทิ้งตัวนั่งชิดกับเด็กสาว สวมกอดแล้วโน้มใบหน้าจูบที่ขมับของอีกฝ่าย ฟังเสียงร่ำไห้จากคนที่พยายามฝืนเป็นคนแข็งแกร่งมาได้ตั้งหลายวัน“แต่งงานกับอานะ อาจะดูแลหนูม่านเอง”“แต่ม่านไม่ได้รักอาธรรศ” รอจนตัวเองสงบแล้ว ม่านมุกก็บอกธรรศไปตรง ๆ บอกธรรศไปแล้วและก็ยินดีจะย้ำให้เขาฟังอีกครั้งโดยที่ไม่มีความลังเลเธอไม