3

ช่วงวินาทีนั้นจอมภูก็ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงลุ้นตาม พอสักพักถนนโล่ง

        มอเตอร์ไซค์คันดังกล่าวจึงแล่นพรวดเข้าไปทันที รถแท็กซี่มีรถเก๋งจะเลี้ยวเข้าไปในซอยเช่นกัน กั้นหน้า แต่ก็ขับแล่นตามมาติด  มองเห็นมอเตอร์ไซค์วินคันเดียว แล่นผ่านถนนในซอย

ชะลอหยุดที่ตรงลูกระนาด ในที่สุดตามมาทัน จอมภูพยายามเบี่ยงหลบเพื่อไม่ให้มณีรัชดามองเห็นร่างเขา    

ทีนี้เห็นชัดแล้ว เกือบท้ายซอยนี่เอง ที่หล่อนลงจากรถแล้วควักเงินจ่ายค่าโดยสาร หนุ่มมอเตอร์ไซค์ตีรถกลับ 

รถแท็กซี่ตามคำสั่งของชายหนุ่ม จอมภูกวาดสายตาเมื่อเห็นหญิงสาวก้าวเข้าไปในบ้านที่เป็นลักษณะทาวเฮาส์ ค่อนข้างเก่า มีรั้วอัลลอยด์แบบเก่า  หล่อนก้าวเข้าไปในประตูเล็ก

        ทีนี้รู้แล้วอยู่บ้านหลังนี้นี่เอง จอมภูบันทึกภาพลงสมอง

คนขับเอ่ยถามอีกครั้ง

        “ว่าไงครับ คุณ จะลงตรงนี้หรือเปล่า”

        จอมภูสั่นหน้า

        “ไม่ครับ ผมแค่รู้ก็พอแล้ววันหลังจะตามมาที่นี่เองกลับเถอะไปส่งผมที่” 

จอมภูบอกเส้นทางกลับบ้านที่เป็นคฤหาสน์หลังงามแถวถนนศรีนครินทร์หัวหมาก แต่ลืมไปว่ารถคันหรูตัวเองก็เอามา ด้วยเช่นกันหากแต่เขาจอดหลบไว้ที่อาคารจอดรถของ บริษัท เพื่อนแถวสีลมเพิ่งฉุกใจคิดขึ้นได้                               

        “เฮ้ย นี่ ผมจำได้ว่าเอารถมาเหมือนกัน อยู่ที่อาคารสำนักงานสีลม ตายจริง เกือบลืม วานลุงช่วยไปส่งผมที่นั่นก่อน” 

คนขับตามใจผู้โดยสารอย่างเขาทันที และพอไปที่อาคารของเพื่อนจอมภูควักเงินค่าโดยสารแถมทิปด้วย ค่ารถประมาณ สองร้อย เขาให้ทิปเพิ่มอีกหนึ่งร้อยจากนั้นก็ผลุบหายเข้าไปข้างใน

                                **************

        เมื่อสถากรเพื่อนรักนั้นทักขึ้น

        “เฮ้ย นี่ นายไปไหนมาวะไอ้เสือท่าทางเหมือนคนหอบเหนื่อยกลับมา”  สถากรจ้องหน้าเพื่อนแล้วรู้สึกขำ

        “แกไม่ต้องถามหรอกว่ะ มีธุระนิดหน่อยและฉันต้องติดตามเรื่องนี้ เพราะมันสำคัญ”

        จอมภูจ้องหน้าเพื่อนอย่างหมั่นไส้เบรกห้ามด้วยการยกมือไว้เพราะคนเพิ่งมาถึงรู้สึกเหนื่อย ไม่อยากจะตอบอะไรทั้งสิ้น

แต่สถากรที่แหย่เพื่อนรักก็ถามอีก

        “เอ้า ใครกันวะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วมันจำเป็นมากแค่ไหนสำหรับแกล่ะ”

        สถากรยิ่งแหย่เพื่อน  และเขาก็กลับตามเซ้าซี้เพื่อที่อยากจะรู้อีก ทำให้เพื่อนสนิท แสนรำคาญใจอย่างยิ่ง แต่ก็เอ่ยตอบ  

“หล่อนเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยหรือไม่สวย ก็ตาม แต่ก็ทำให้น้องชายของฉันนั้นมันหลงหัวปักหัวปำแล้วล่ะ สัญญาว่าจะแต่งงานด้วย นี่ ฉันไม่ยอมนะ ที่ไอ้พลทำแบบนี้ เพราะน้องชายของฉันมีคนที่เหมาะสมที่คุณแม่แล้วก็ฉันหาให้แล้ว ฉันเลย ต้องมาจัดการกับผู้หญิงคนนี้ให้เลิกยุ่ง กับน้องชายของฉันเสียที”

        “แล้วได้ผลไหม?  หล่อนเลิกยุ่งหรือเปล่า”

        “เปล่า ยังไม่ได้ตกลงทำอะไรทั้งสิ้น รอโอกาสหน้า แต่ฉันสะกดรอยไปเพื่อให้รู้จักบ้านเท่านั้น”

        “แล้วนายจะทำอะไรต่อไปอีกล่ะ จะรุกคืบติดตามหล่อนหรือไง”

        “ใช่ล่ะนั่นคือแผนการขั้นเด็ดขาด”

        เขาพยักหน้าตอบเพื่อน     

        “ที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้เลิกยุ่งเกี่ยวจากน้องชายของฉันให้ได้  เพราะว่าฉันกลัวว่า  หล่อนจะเข้ามาปอกลอกเจ้าพลมากกว่า”

จอมภูชี้แจงพร้อมประกาศลั่นกับเพื่อนสนิท 

สถากรจึงเห็นหัวสมองปัญญาอ่อนของเพื่อน ที่เอาเวลามาใส่ใจเรื่องนี้ คงจะเป็นเรื่องสำคัญของมันนั่นล่ะ เขาไม่อยากขัดคอ ท่าทางตั้งหวังและมุ่งหวังเหลือเกินนี่             

        เมื่อหล่อนกลับมาถึงบ้าน น้าสาวของหล่อน ไพจิตร กับรัชนีมารดาก็ทัก  “อ้าวยัยณี กลับมาแล้วหรือ”

        มณีรัชดาเงยหน้าสบสายตาทั้งมารดาและผู้เป็นน้าที่กำลังสาละวนและยุ่งอยู่หน้าเตาเพื่อทำขนมขายในวันพรุ่งนี้ มีการเตรียมแป้งเพื่อทำขนมครองแครง และนวดแป้งเพื่อปั้นขนมบัวลอย รวมทั้งเส้นรวมมิตรสิงคโปร์ที่ว่างเมื่อไหร่มณีรัชดา เป็นต้องเข้าไปช่วยทุกครั้ง

        นี่เป็นอาชีพของครอบครัวถือว่ายังหาเช้ากินค่ำ แต่เป็นอาชีพที่สุจริตและต้องขยัน  ดังนั้นฐานะทางครอบครัวของมณีรัชดาถือว่าเป็นชนชั้นล่างที่พ่อแม่ต้องลำบากในการหาเงินเพื่อจุนเจือ เมื่อจบการศึกษาอย่างนี้แล้ว

        มณีรัชดาจึงอยากแบ่งเบาภาระของครอบครัว ด้วยการเริ่มต้นหางานทำเสียที การเรียนนั้นคือความยากลำบากอย่างหนึ่ง ที่เธอมุ่งมั่นเพื่ออนาคตและบัดนี้มณีรัชดาทำตามความฝันสำเร็จมีแต่งานที่ต้องสมัครอีกรอบ 

        นางรัชนีรู้สึกดีใจแทนลูกสาวมณีรัชดาเลือกคณะบริหารธุรกิจเพื่อจบมาจะได้สมัครงานในตำแหน่งพนักงานบัญชียิ่งในละแวกนี้ต่างพากันชื่นชมถึงความอุตสาหะ บากบั่นฝ่าฟันจนกระทั่งคว้าปริญญามาให้พ่อแม่เชยชมสมใจ 

        แต่มณีรัชดาบอกกับตัวเองว่าตั้งแต่เธอเรียนในมหาวิทยาลัย เป็นการเรียนที่ยากและเหนื่อยสุด ครั้นเธอออกมาทำงานแล้ว ก็วาดหวังถึงงานที่จะสุขสบาย แต่มณีรัชดายังไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก

        เพราะเธอได้รู้รสชาติจากการตระเวนสมัครงานแล้วทั้งแดดที่แผดเปรี้ยง  แต่บอกตัวเองว่าต้องอดทนอย่างเดียว หากว่าภูวพลได้นัด เพื่อพบกับหล่อน 

        และหล่อนนึกถึงเขาในภาพความรู้สึกคิดอย่างเดียวว่าภูวพลเป็นคนดี  น่ารัก เขาสุภาพเหมาะที่หล่อนจะฝากอนาคตทั้งกายใจให้เขา

        หากทว่ามันก็ต้องมีเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เหมือนกัน  มณีรัชดาเป็นคนที่ไม่อยากใฝ่ฝันเกินตัว แค่ฐานะของหล่อนกับเขามันก็ต่างชั้น แต่ถ้าภูวพลรักเธอ และพร้อมที่พิสูจน์ทำให้เป็นไปได้

มณีรัชดาก็คล้อยตาม ให้เขาพิสูจน์จริงเถอะว่า เขารักหล่อน  โดยไม่เกี่ยวข้องกับครอบครัวเขา อย่างที่บอกว่า ถ้ากัดก้อนเกลือกินกับเขา หล่อนก็ยอมเพราะว่านี่คือรักแท้

        ดังนั้นมณีรัชดาจึงขอตัวกับมารดา

จะเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งกายอาบน้ำ เพราะในวันนี้รู้สึกล้าไปหมด แล้วจะลงมากินข้าวกับทุกคน

ในห้องหับส่วนตัวกว้างขวางพอสมควรสำหรับหล่อน

ที่นอนอยู่คนเดียวนางรัชนีเองก็พอรู้ว่าลูกสาวกลับมาด้วยอาการที่เหน็ดเหนื่อย

        จอมภูก็เดินทางกลับมาถึงบ้านอีกครั้ง ในเวลาหนึ่งชั่วโมงต่อมาขณะนั้นเวลาคืบคลานและปาเข้าทุ่มครึ่งพอดี