ตอนที่13.

ตอนที่13.

“ใช่” หญิงสาวตอบเสียงสะบัดพลางเมินหน้าหนีไม่อยากสบตาของเขา ใบหน้าแดงๆ ท่าทางงอนๆ ของเธอดูน่ารักดีในสายตาของเขาและเขาไม่เคยคิดว่าตนจะนึกชมใครว่างอนแล้วน่ารักเลยสักครั้ง

“เอาล่ะ เสร็จแล้วก็ตามมา แล้วอย่าบ่นอะไรที่มันจะทำให้เธอโดนลงโทษล่ะ”

“ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบถึงจะต้องมาลงโทษฉัน ฉันไม่ใช่ลูกจ้างคุณนะ” หญิงสาวเดินตามเขาไปแต่ก็อดถามเขาเสียงเขียวไม่ได้ คนอะไรพูดจาเอาแต่ได้ มัดมือชกและเออออเองคนเดียวตลอด

“นับจากนี้ไปเธอจะต้องมาอยู่ในความดูแลของฉัน ซึ่งแน่นอนเธอไม่ใช่ลูกจ้างและฉันก็ไม่เคยคิดว่าเธอกับป้าสายใจเป็นลูกจ้าง แต่ป้าสายใจคือญาติของฉัน ดังนั้นหลานของป้าสายใจที่แกรักนักรักหนาก็เป็นเสมือนน้องสาวของฉันแต่ฉันไม่ได้คิดว่าจะให้เธอมาเป็นน้องสาวหรอกนะ” เขาพูดเรื่อยๆ ขณะเดินนำเธอไปยังห้องที่เขาบอกให้เธอขึ้นมาพัก

“นี่คุณพูดอะไรฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”

“เธอนี่ดูๆ ไปก็เหมือนจะฉลาดนะ แต่ดูไปดูมาก็เหมือนจะโง่เสียอย่างนั้น”

“นี่คุณ หลอกด่าฉันเหรอ” สายรุ้งหน้าแดงมองเขาอย่างฉุนเฉียวซึ่งท่าทางของเธอทำให้จัสตินพอใจมาก เขารู้สึกว่าชีวิตหนุ่มโสดที่โลดโผนมานานของเขามีสีสันมากก็ตอนที่เจอเธอนี่ล่ะ

“เอาล่ะ เธอพักผ่อนเถอะ หรือถ้าไม่อยากพักก็มาทำอย่างอื่นกัน”

“นี่คุณ...”

“ตกลงเธอจะทำอย่างอื่นใช่มั้ย” จัสตินถามยียวนและรู้สึกพอใจที่เห็นสีหน้าแดงก่ำของเธอมันดูดีกว่าสีหน้าเศร้าหมองและเป็นทุกข์เป็นไหนๆ

“ฉันจะนอนแล้วออกไปสิ”

“ฝันดีล่ะ แล้วอย่าลืมฝันถึงฉันนะ” จัสตินกล่าวยิ้มๆ แล้วเดินผ่านหน้าเธอไปด้วยท่าทางยียวนนัก และก่อนที่เขาจะออกไปพ้นประตูตอนเธอกำลังจะปิดประตูชายหนุ่มก็โฉบใบหน้าลงมาหอมแก้มนวลของเธอฟอดใหญ่แล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว

“อี๊ คนหื่น คนบ้า...” สายรุ้งเต้นเร่าๆ อยู่หน้าประตูอย่างเจ็บใจ มองประตูที่ปิดสนิทตรงข้ามกันอย่างโมโห...

หญิงสาวปิดประตูดังปังแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างและแสนนุ่มสบายแต่มันไม่อาจช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นหรือชื่นชมกับความงดงามของห้องนอนสุดหรูที่ทั้งชีวิตของเธอไม่อาจจะมีห้องแบบนี้ได้และเธอคงไม่ได้อยากมีห้องนอนกว้างๆ สวยงามแบบนี้หากไม่มีป้าสายใจผู้เสมือนแม่คนที่สองของเธอเป็นผู้ที่มีรอยยิ้มอบอุ่นให้เธอเสมอ เป็นผู้ที่คอยอยู่เคียงข้างยามที่เธอท้อแท้กับชีวิตการทำงาน และหากเธอไม่มีป้าสายใจชีวิตเธอจะเป็นอย่างไรนะ 

“ป้าสายจ๋าอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะ หากไม่มีป้า รุ้งจะอยู่อย่างไร รุ้งไม่เหลือใครแล้ว...” หญิงสาวนอนน้ำตารินเมื่อคิดถึงวันที่ต้องพรากจากผู้ซึ่งเป็นที่รักที่สุดในชีวิต...

ร่างที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกของป้าสายใจนอนหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้า แต่ใบหน้าของผู้สูงวัยยังคงมีรอยยิ้มบางๆ แม้โรคร้ายกำลังจะคร่าชีวิตของนางไป สายรุ้งกุมมือเหี่ยวแห้งของนางไว้พยายามกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถแต่ก็ยังมีน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาช้าๆ ชิดชัยซึ่งวันนี้ว่างมาเยี่ยมป้าสายใจยืนมองหญิงสาวที่เขาแอบรักมานานด้วยความสงสาร หากเป็นไปได้เขาจะขอดูแลเธอเองและเขาจะให้บิดามาสู่ขอสายรุ้งหลังจากที่ผ่านเรื่องนี้ไป

“รุ้ง ทำใจดีๆ ไว้นะ อย่างไรเสียป้าสายก็คงต้องจากเราไป”

“แต่มันเร็วเกินไป ป้าสายไม่เคยมีทีท่าว่าจะป่วยเลย รุ้งทำใจไม่ได้...” สายรุ้งกล่าวอย่างหดหู่ เฝ้ามองว่าเมื่อไหร่ป้าสายใจจะตื่นขึ้นมาคุยกับเธอ

“รุ้ง หากป้าสายใจจะจากเราไปจริงๆ เราก็ต้องทำใจ พี่เป็นห่วงรุ้งนะไม่อยากให้รุ้งเป็นอะไรไปอีกคน” ชิดชัยเดินมาตบบ่าบอบบางเบาๆ อย่างปลอบประโลม ไม่นานป้าสายใจก็เริ่มขยับตัวช้าๆ ดวงตาที่ฝ้าฟางค่อยๆ ลืมขึ้นมา ตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่นางต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนางเฝ้ามองหลานสาวผ่านความลางเลือนมาตลอดและรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่สายรุ้งมีต่อนางและรู้ว่าคนที่นางคิดจะฝากฝังหลานสาวคนเดียวไว้ด้วยก็ทำให้นางเบาใจ

“รุ้ง...” เสียงแหบแห้งดังแว่วๆ มาจากลำคอเหี่ยวย่น สายรุ้งตาโตด้วยความยินดี

“ป้าสายใจเป็นอย่างไรบ้างคะ หิวมั้ย อยากได้อะไรรึเปล่า” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสดใสทำให้ป้าสายใจยิ้มบางๆ ในหน้า เมื่อเห็นแววตาของหลานสาว

“สวัสดีครับป้าสายใจ วันนี้ดูสดใสกว่าทุกวันนะครับ”

ป้าสายใจยิ้มให้ชายหนุ่มบางๆ กระชับมือบางของสายรุ้งแล้วขยับปากช้าๆ เหมือนถามหาใครสักคนทำให้สายรุ้งต้องเลื่อนใบหน้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังสิ่งที่แกพูด แล้วก็ต้องทำหน้ายุ่งเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เธอพยายามหลบหน้ามาตลอดหลายวัน ใบหน้านวลแดงก่ำเมื่อนึกถึงเขา

“คุณจัสตินมีประชุมค่ะ บ่ายๆ น่าจะมาเยี่ยมป้าสาย นี่ก็เที่ยงกว่าแล้วเดี๋ยวเขาก็คงมาค่ะ”

“จ้ะ”

ป้าสายใจกล่าวเสียงเบาหวิวยิ้มบางๆ ให้เหมือนเคย ไม่นานคนที่นางคิดถึงก็เปิดประตูเข้ามาราวมีพรายกระซิบ สายรุ้งเมินหน้าหนีคนที่เข้ามาใหม่ด้วยความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาแล้วภาพที่เขาจูบเธออย่างเร่าร้อนเมื่อตอนเช้าก็แวบเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมเขาถึงชอบมาจูบเธอนักนะตั้งแต่เจอเขาเธอก็เสียจูบให้เขาไปแล้วหลายครั้ง