ตอนที่12.

ตอนที่12.

“แล้วเธอจะเสียใจที่ไม่ทำตัวให้น่ารัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยแต่สายรุ้งไม่สนใจและฉุนเฉียวมากขึ้น หญิงสาวจะอ้าปากเถียงเขาแต่แค่เธอเผยอปากขึ้นเท่านั้นก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเขาฉกริมฝีปากลงมาอย่างว่องไว

“อื้อออ คุ...” สายรุ้งอุทานอู้อี้ในลำคอพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่เขาตรึงท้ายทอยเธอไว้บังคับให้เธอแหงนหน้ารับจุมพิตจากเขา ในขณะที่ลิ้นร้ายกาจกำลังกวาดต้อนให้ลิ้นเล็กๆ ของเธอยอมจำนน แล้วบดเบียดร่างแกร่งดันให้แผ่นหลังบางชิดผนังกักเธอไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงมือหนากระชับเอวบางยิ่งขึ้นจนเธอรับรู้ถึงความแข็งกระด้างของกล้ามเนื้อกายชายที่แน่นตึงสายรุ้งรู้ได้ทันทีว่าร่างสูงนั้นแข็งแกร่งเพียงใดและเธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่า อะไร ที่ดุนดันอยู่กับหน้าท้องเรียบตึงของตนแต่เธอก็อ่อนแรงเกินกว่าจะต่อต้านแรงจุมพิตที่ร้อนแรงแรงขึ้น มือหนาก็เคล้นหนักๆ ที่สะโพกมนมากขึ้นจนเธอหัวหมุน สมองขาวโพลนเริ่มคิดอะไรไม่ออก และจัสตินก็ลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับป้าสายใจไปเสียสิ้น...

จัสตินจูบเธอเท่าที่อยากจะจูบ เท่าที่อยากจะระบายความอัดอั้นที่ถูกเก็บกักมาตลอดสองสัปดาห์ ความหอมหวานจากโพรงปากสาวที่เขาไม่อาจจะแสวงหาได้จากหญิงสาวคนใดนั้นหวานล้ำอย่างที่เขาจินตนาการไว้ไม่มีผิดซ้ำยังให้ความรู้สึกดีกว่าคราวแรกที่เขาจูบเธอเสียอีก ชายหนุ่มละริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดายเมื่อได้ยินเสียงเดินเบาๆ มาหยุดที่ประตูห้องพักฟื้น เขาจำต้องหยุดจูบเธอแม้ในใจจะขัดเคืองที่ถูกขัดจังหวะแต่รู้ดีว่าหากมีใครมาเห็นเขากับเธอจูบกันอยู่ตรงนี้มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ส่วนสายรุ้งก็กำลังรวบรวมสติให้กลับคืนมาอย่างมึนๆ งงๆ หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ รวบผมให้เรียบร้อยและแค่อึดใจที่เขาผละออกมาให้ห่างจากเธอประตูห้องพักฟื้นก็เปิดออกพร้อมพยาบาลสาวหน้าหวานเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม 

“หมดเวลาเยี่ยมแล้วนะคะ ญาติไม่ต้องห่วงนะคะ ทางเราจะดูแลคุณป้าเป็นอย่างดีค่ะ”  

“ตะ แต่เอ่อ รุ้งอยากรอดูตอนป้าสายตื่นไม่ได้หรือคะ”

“ไม่ได้ค่ะ คนไข้ต้องพักผ่อนและรักษาตามตารางที่คุณหมอกำหนดค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะพรุ่งนี้คุณหมอก็จะถอดเครื่องช่วยหายใจหากคนไข้หายใจได้เองและร่างกายตอบสนองการรักษามากขึ้นซึ่งก็ขึ้นอยู่กับว่าคนไข้ได้พักผ่อนเพียงพอมากน้อยแค่ไน องค์ประกอบทุกอย่างมีผลต่อการรักษานะคะ” พยาบาลสาวเอ่ยอย่างสุภาพมองหนุ่มสาวที่ดูท่าทางแปลกๆ อย่างสงสัยแต่ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วส่งยิ้มให้ทั้งสอง

“กลับกันเถอะรุ้ง แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ เราควรทำตามที่คุณพยาบาลเขาแนะนำ ฝากดูด้วยนะครับ ขอบคุณมาก” ชายหนุ่มกล่าวอย่างนุ่มนวลส่งยิ้มกระชากใจให้พยาบาลสาวก่อนจะจูงมือสายรุ้งออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่มีอาจจะคัดค้าน...

“นี่คนบ้า ปล่อยฉันนะ” สายรุ้งพยายามบิดข้อมือของตนออกจากอุ้งมือหนา แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเมื่อเขาไม่ปล่อยซ้ำยังจูงเธอไปยังรถคันหรูโดยไม่สนใจสายตาของใคร แต่เธอสิกลับรู้สึกอับอายและกลัวเป็นข่าวเมื่อเธอรู้สึกถึงแสงวาบๆ มาจากมุมไหนสักแห่ง

“นี่คุณ ฉันไม่อยากเป็นข่าวกับคุณนะ ปล่อยสิ” สายรุ้งยังคงพยายามจะบิดตัวหนีเขาเมื่อเขาจับร่างเล็กๆ ของเธอเข้าไปในรถ

“เข้าไปก่อนที่ฉันจะทำให้มันเป็นข่าวใหญ่”

“คุณไม่กล้าหรอก”

“หรือว่าจะลองล่ะ ฉันไม่แคร์อยู่แล้วเพราะฉันไม่ได้อยู่เมืองไทยนานพอที่จะให้ผู้หญิงไทยหน้าโง่สักคนจับเป็นผัว” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างเย็นชาและดวงตาคมดูจริงจังจนสายรุ้งใจฝ่อยอมเข้าไปนั่งในรถดีๆ และหางตาเธอมองเห็นเงาของใครสักคนแว้บๆ หลังต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากที่ที่จัสตินจอดรถมากนัก คงเป็นนักข่าวแน่ๆ หญิงสาวคิดอย่างไม่สบายใจส่วนตัวคนที่จะทำให้เป็นข่าวกลับเข้ามานั่งประจำที่คนขับแล้วขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไรกับเธอสักคำจนถึงบ้าน

“กลับไปเก็บของที่เรือนเล็กมาแล้วมานอนบนตึกใหญ่ ห้องตรงข้ามกับฉัน ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้นเพราะตั้งแต่นี้ไปเธอจะต้องฟังที่ฉันบอก” เขาสั่งและเมื่อเธอทำท่าจะเถียงเขา จัสตินก็ยกมือห้ามแล้วมองเธอด้วยแววตาเหมือนป้าสายใจมองตำหนิเธอ   

“ฉันขอเหตุผล”

“เพราะนี่คือคำสั่งของเจ้าของบ้านและเจ้าชีวิตเธอไงล่ะ”

“นี่อย่ามามั่วนะ ฉันไม่ใช่ลูกจ้างคุณ คุณจะมาสั่งนู่นนี่นั่นได้อย่างไรฉันไม่ยอมหรอก” หญิงสาวเถียงเขาคอเป็นเอ็นไม่มีทีท่าจะอ่อนลงเลยสักนิด จัสตินมองคนตรงหน้าอย่างพยายามเก็บกลั้นความรู้สึก

“ถ้าเธอไม่เก็บของมาเอง เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเก็บให้แต่เก็บไปทิ้งนะ ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบทุกอย่างต้องเรียบร้อย...”

สายรุ้งเก็บข้าวของที่มีอยู่เล็กน้อยใส่กระเป๋าใบย่อมอย่างกระฟัดกระเฟียด พลางบ่นให้คนจอมบงการงึมงำๆ ใบหน้านวลแดงจัดเพราะโกรธและออกแรงทุ่มของใส่กระเป๋า

“หึ อีตาจัสตินบ้า ไอ้คนจอมบงการ คนหื่น โรคจิตชอบสั่งๆ แล้วก็สั่ง ถามกันสักคำมั้ยว่าอยากขึ้นไปอยู่บนตึกใหญ่รึเปล่า บ้าๆๆ”

“ฉันนับถึงสิบแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย” เสียงห้าวๆ ดังขึ้น สายรุ้งหันไปมองอย่างขุ่นเคืองเมื่อเห็นพ่อคนจอมบงการยืนไขว้ขาอิงกรอบประตูห้องนอนเล็กของเธอพลางล้วงกระเป๋ากางมองเธอด้วยแววตาที่สายรุ้งอ่านไม่ออก

“ฉันเก็บของเสร็จแล้ว”

“มีแค่นี้เหรอ”