เด็กบ้า

: เพียงขวัญ

เช้าวันต่อมา

วันนี้ฉันได้รับอนุญาตให้หยุดแต่ไม่ใช่เพื่อพักผ่อน ฉันจะต้องขนของเข้าห้องพักที่อยู่ติดกับคุณธามนั้น ซึ่งฉันต้องทำมันให้เรียบร้อยภายในวันนี้

แต่วันนี้มันก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องทำคือการไปปลุกนายแบบคนดังไปทำงาน แอบสงสัยเหมือนกันว่าคนบ้าอะไรต้องให้คนอื่นมาปลุกทุกวัน ตื่นเองมันยากนักหรือไง?

ฉันทั้งบ่นทั้งหงุดหงิดที่ต้องมาคอนโดแต่เช้าเพียงเพราะเหตุผลแค่นี้ ยิ่งเมื่อวานพอกลับบ้านไปขออนุญาตพ่อแม่ก็โดนบ่นมายกใหญ่ เพราะคิดว่าฉันโตแล้วอยากจะออกไปอยู่คนเดียวและทิ้งพวกท่านจนฉันต้องรีบโทรหาทางบริษัทให้ช่วยอธิบายและพี่ฟางก็รีบขับรถไปหาฉันถึงบ้าน

กว่าทั้งสองคนจะเข้าใจก็เล่นเอาพี่ฟางเหนื่อยเหมือนกัน แต่ยังดีที่พี่ฟางเป็นคนมีเหตุผลมากจึงทำให้พ่อและแม่ไว้ใจ เขาเลยช่วยฉันขนของบางส่วนมานอนที่นี่เพราะตอนเช้าฉันต้องปลุกคุณธาม

ตืด

หลังกดรหัสฉันก็เดินตรงเข้ามายังตู้โชว์ตุ๊กตาหมีอย่างเช่นเมื่อวาน น่าจะนุ่มกอดอุ่นจังนะ...

ไม่ได้ๆ ต้องรีบไปปลุกคุณธามเดี๋ยวจะสายเอาถ้าแบบนั้นฉันคงเป็นผู้ช่วยที่แย่มาก

ฉันเดินตรงเข้าไปข้างเตียงแล้วโน้มตัวลงสังเกตใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับตาพริ้มด้วยความตื่นเต้น ให้ตาย! พอได้มองหน้าเขาแบบนี้แล้วเข้าใจเลยว่าทำไมใครๆ ก็ชื่นชมเขา

สมองก็คิดวิธีปลุกต่างๆ นานา คิดไปคิดมาอันที่จริงก็ไม่ต้องแคร์ว่าเขาจะโมโหเลยนิ เพราะยังไงเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไล่ฉันออก

"คุณ คุณ..."

"อืม..."

ฉันเอื้อมมือไปสะกิดที่ไหล่เปลือยเปล่านั้นเบาๆ แต่แทนที่เขาจะตื่นกลับพลิกตัวหนีไปอีกข้างเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหลังเรียงสวยเป็นมัดที่โผล่ออกมานอกผ้าห่มหนา

แม่เจ้า...ดูแน่นจัง ไม่ๆ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นฉันมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่ดึงสติหน่อยเพียงขวัญ!

"อืม คุณธาม"

พรืบ!

"ว๊าย!"

ถ้าเป็นหนังหรือละครฉากนี้นางเอกคงถูกพระเอกดึงลงไปนอนกอด แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่! เพราะเมื่อกี้พอฉันเขย่าตัวเขาแรงๆ มือหนาของเขาก็หยิบหมอนข้างกายฟาดใส่หน้าฉันเต็มๆ จนแทบหงายหลังแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงไม่ลืมตาเลยสักนิด

"หน่อย~ ในเมื่อปลุกดีๆ แล้วไม่ตื่น หึ"

พูดจบฉันก็ก้มลงหยิบหมอนใบโตค่อยๆ วางลงบนใบหน้าคมเพื่อกะตำแหน่ง ก่อนที่ฉันจะยกมันขึ้นเหนือหัวแล้วจัดการฟาดมันลงบนใบหน้าหล่อนั้นอย่างแรง! หลายๆ ครั้ง!

"โอ๊ยย โอ๊ย พอ!"

คนตัวสูงร้องเด้งตัวนั่งแล้วกระชากหมอนในมือฉันออกไปปาทิ้งเมื่อเขาเห็นว่าฉันไม่มีที่ท่าจะหยุดตีเขาสักที

ดวงตาคมตวัดมองฉันอย่างคาดโทษทำให้ฉันต้องรีบยืนตัวตรงก้มหน้ามองพื้นเพราะความกลัวถูกดุ แต่เขาก็ทำฉันก่อนเองนะ...

"ช่วยปลุกดีๆ ได้ไหม! ลืมไปหรือไงว่าหน้าฉันมันสำคัญแค่ไหน ถ้าเธอฟาดมันแรงขนาดนี้ฉันฟ้องเธอได้นะยัยบ้า!"

"ไหนพยานคุณอาจจะฝันก็ได้ อุ๊บ ขอโทษค่ะ"

เอาอีกแล้วนิสัยปากไวของฉันมันทำงานอัตโนมัติอีกแล้ว เล่นเอาคนฟังถึงกับกอดอกมองฉันนิ่งเลย

"ยัยเด็กประสาท รำคาญ!"

"รำคาญฉันพร้อมกับอาบน้ำไปด้วยได้ไหมคะ พอดีกลัวสาย"

ฉันไม่ได้ยียวนนะ แค่คิดว่ามันจะสายจริงๆ ถ้าเขายังลีลาอยู่แบบนี้ คนตัวสูงเมื่อฟังจบก็ได้แต่ส่ายหัวก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้น

"คุณ!"

"อะไร"

ฉันรีบหันหลังให้เขาทันที ที่สายตาไปสะดุดกับกางเกงบล็อกเซอร์ตัวบางที่เขาใส่ สภาพล่อแหลมขนาดนี้ยังมีหน้ามาถามว่าอะไรอีก

"ไม่เคยเห็นหรือไง? กล้ามเนื้อผู้ชายน่ะ"

เขาพูดพร้อมเดินขยับเข้ามาใกล้จนฉันต้องรีบเดินหนีแต่ช้ากว่าเจ้าของร่างสูงเขาจับเข้าที่ข้อมือของฉันก่อนที่จะจับมือฉันไปวางแปะอยู่ที่หน้าท้องสวยนั้น ใบหน้าฉันร้อนราวกับยืนตากแดดมาทั้งวันยิ่งได้มองสายตาคมนั้นที่จ้องเข้ามาอย่างเจ้าเล่ห์มันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังแกล้งฉันอยู่

บีบ บีบ

"เอ้ย! ทำบ้าอะไร"คุณธามร้องพร้อมปัดมือฉันทิ้ง

"ก็คุณให้จับฉันก็บีบดูไม่เคยจับของจริงไง ไหนลองใหม่หน่อย"

"เด็กบ้า!"

เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เขาคงคิดว่าแกล้งฉันไม่สำเร็จแต่ที่ไหนได้ ฉันเขินและใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาจากอกอยู่แล้ว ให้ตายเถอะเพียงขวัญเขาหล่ออันตรายจริงๆ

หลายนาทีผ่านไป

"เฮ้ย!"

ฉันจะสะดุ้งตัวโยนเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคอ และเมื่อหันไปมองก็พบเข้ากับเจ้าของห้องกำลังยืนอยู่ในสภาพเพิ่งผ่านการอาบน้ำมาใหม่ผมสีดำเทานั่นยังคงมีหยดน้ำเกาะกุมไหลผ่านใบหน้าใส แถมชุดคลุมอาบน้ำยังแหวกออกลึกจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก

เซ็กซี่~

โปก!

นิ้วเรียวของเขาดีดเข้าที่หน้าผากของเธออย่างจังทำเอาเจ็บจนต้องยกมือขึ้นลูบ

...มือหนักชะมัด...

"ยัยเด็กโรคจิต ไปเตรียมของสิจะได้ไปทำงาน นั่งเหม่ออยู่ได้"

เขาพูดเสียงนิ่งราวกับสั่ง แต่ถ้าเขาพูดแบบนั้นคงยังไม่รู้ว่าฉันได้รับอนุญาตให้หยุดสินะ

"วันนี้ฉันแค่มาปลุกค่ะ พี่ฟางรอคุณอยู่ที่สตูดิโอแล้ว"

"ทำไม?"

เขาที่กำลังจะเดินกลับเข้าห้อง หันกลับมาถาม

"เพราะฉันต้องย้ายของมาอยู่ข้างห้องคุณ"

"เหอะ...ฉันอยู่ได้เธอกลับไปอยู่ในที่ของเธอเหอะอยู่ไปก็รำคาญ"

"ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่หรอกค่ะ แต่มันเป็นคำสั่ง"

"นี่เธอ!"

ธามกัดฟันกรามแน่นจนต้องรีบถอยห่าง เกลียดความปากไวของตัวเองจริงๆ เลย เป็นแค่พนักงานจะมาต่อปากต่อคำแบบนี้ไม่ได้นะ!

"ขอโทษค่ะ ลืมตัว..."

"หึ เพิ่งนึกได้เหรอว่าฉันเป็นใคร งั้นก็ออกไปเตรียมของของตัวเองในห้องนั้นสะ แต่...ถ้ามาอยู่ที่นี่หากไม่จำเป็นอย่าเข้าห้องฉันเด็ดขาด!"

"ถ้ามันเป็นคำสั่งจากพี่ฟาง?..."

"เธอมาได้แค่ปลุกฉันเท่านั้นแหละ"

เขายื่นคำขาดก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปทิ้งให้ฉันเดินคอตกหลับห้องตัวเอง งงไปหมดแล้ว คนหนึ่งบอกต้องตามติดคนหนึ่งก็ไล่ให้ไปไกลๆ ตกลงต้องเชื่อใครเนี่ย