การเตรียมตัวที่แสนวุ่นวาย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

เวลาตีสามกว่าเพียงขวัญกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมของใช้ส่วนตัวของธามตามที่ฟางได้ส่งมาให้ ซึ่งของแต่ละอย่างกว่าจะหามาได้ครบก็ทำเอาเพียงเพราะขวัญอดหลับอดนอนไปไม่น้อย ไหนจะของใช้ส่วนตัวที่ต้องไปเอาจากห้องของคนขี้โมโหนั้นอีก

"เสร็จสักทีเว้ย เห้ย! เหลือเวลาอีกชั่วโมงเดียวต้องไปบริษัทแล้ว"

เพียงขวัญบ่นอุบ ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้นอนจนได้  เธอหันมองกระเป๋าใบโตที่เต็มไปด้วยอาหารสำหรับธามอัดอยู่จนแน่นด้วยความสงสัยว่านายแบบเขาไม่สามารถกินอะไรเหมือนชาวบ้านได้หรือยังไง ถึงต้องจัดเตรียมไปเองขนาดนี้

"บ่นไปก็เท่านั้น เพื่อเงิน!"

หลังจากเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองเรียบร้อย หญิงสาวก็รีบไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมของใช้ของตัวเองสำหรับการไปถ่ายงานที่ทะเลวันพรุ่งนี้ เพราะจะต้องนอนค้างหนึ่งคืนซึ่งข่าวร้ายก็คือเธอต้องไปกับธามแค่สองคน!

เธอแอบคิดไปว่าฟางมั่นใจอะไรในตัวเธอถึงกล้าปล่อยเด็กใหม่ไปดูแลนายแบบเบอร์หนึ่งเพียงคนเดียวแบบนี้ ทั้งที่เธอก็ยังไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ

พอถามก็ได้คำตอบมาว่าเดี๋ยวธามจะบอกความต้องการของเขาเอง ซึ่งเธอคิดว่าเขาคงไม่บอกธรรมดาแต่คงตะโกนบอกนั่นแหละ =_=

กึก...กึก

"เห... ทำไมประตูเปิดไม่ออก ทั้งที่ใส่รหัสถูกแล้วนี่ หรือว่า..."

ธามคงตั้งใจเปลี่ยนรหัสแน่นอน โชคดีนะที่เธอคิดไว้แล้วว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นเลยขอกุญแจจากทางบริษัทไว้ด้วย คงกลัวเธอเข้าไปทำอะไรบ้าๆ อีกละมั้ง

เมื่อไขประตูเข้าไปได้เพียงขวัญก็รีบเดินสำรวจเก็บของใช้ส่วนตัวธามตามที่ทางฟางได้ส่งมาให้ใส่ในกระเป๋าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินบุกรุกเข้าไปในห้องนอนของตัวสูงอย่างถือวิสาสะ

สายตาก็อดแอบชำเลืองมองชายหนุ่มผมฟูที่กำลังนอนเปลือยกายท่อนบนอย่างอดไม่ได้ ก็เขาทั้งล่ำทั้งหล่อเป็นใครก็ต้องหยุดมองทั้งนั้นราวถึงตัวเธอด้วย

ตืด ตืด

"แย่ละ..."

เสียงแจ้งเตือนปลุกโทรศัพท์ในกระเป๋าของหญิงสาวดังขึ้นเรียกสติให้เธอหยุดสนใจรูปลักษณ์ของชายหนุ่มตรงหน้า เธอกดปิดมันก่อนจะดึงหมอนข้างกายชายหนุ่มขึ้นมาง้างสุดแขนหวังจะฟาดลงที่ตัวเขาเป็นการปลุก แต่เธอต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาไปสะดุดกับน้ำใสที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากปลายหางตาคมนั้นเป็นทาง

...เขา...เป็นอะไร หรือว่ากำลังฝันร้าย?...

เธอวางหมอนลงแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายของเขาก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาใสนั้นเบาๆ ด้วยความเป็นกังวล

ที่ฟางบอกว่าเขามักจะฝันร้ายคงเป็นเรื่องจริง เมื่อนิ้วเรียวสัมผัสโดนแก้มเนียนของชายหนุ่มกลับทำให้คนที่กำลังหลับลืมตาตื่นขึ้นทันที เขามองเธอด้วยความตกตะลึง สายตาของทั้งคู่กำลังมองสอดประสานกันท่ามกลางแสงจันทร์ที่สอดส่องลอดม่านเข้ามาทำให้ทั้งสองคนหยุดชะงักไป

พรืบ!

ทว่าแทนที่เขาจะตกใจจนผลักตัวเธอออกกลับใช้แขนแกร่งโอบรัดเข้าที่เอวทำให้ตัวเพียงขวัญต้องเซลงไปนอนทับร่างกายล่ำนั้นอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเพียงขวัญออกแรงดันแผงอกกว่านั้นมากแค่ไหนเขาก็ยิ่งออกแรงกอดรัดตัวเธอให้แนบชิดเข้าไปอีกราวกับตั้งใจจะแกล้งเธอ

"คุณ! ปล่อย!"

"เช้าๆ ได้กอดอะไรนุ่มๆ มันก็รู้สึกดีเหมือนกัน"เสียงแหบพร่ากระซิบเบาๆ ที่ข้างหูอดทำให้เพียงขวัญหน้าแดงอย่างเสียไม่ได้

"ทะ ทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยเราต้องไปทำงานกันแล้ว"

"หืม? เขินงั้นเหรอ ไหนตอนนั้นยังบีบกล้ามฉันเล่นอยู่เลยนิ"ธามแซวหญิงสาวไปอีกหนึ่งรอบ ทำเอาคนตัวเล็กดิ้นพล่านพยายามเด้งตัวออกห่างจากเขาแต่คนเจ้าเล่ห์กลับไม่มีที่ท่าจะปล่อยเธอเลย

"คุณธาม คุณอย่ามาแกล้งแบบนี้นะมันไม่ถูกต้อง!"

"เอ้าๆ โมโหสะแล้ว หึ หึ"

"ก็ต้องโมโหสิ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น๊าาา"

เพียงขวัญดิ้นพล่านอย่างสุดแรงอีกครั้งก่อนที่ธามจะใช้ความเร็วแสงกดตัวเพียงขวัญในนอนราบลงกับเตียง ก่อนที่ตัวเขาจะพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเธอไว้แล้วใช้มือหนารวบทั้งสองมือของเธอชูขึ้นเหนือหัวอย่างรวดเร็วและยังโน้มใบหน้าคมลงมาใกล้จนเพียงขวัญตกใจ

เธอมองเขาโดยไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากเหลือเกิน เธอกลัวว่าถ้าขืนขยับปากพูดแม้แต่นิดเดียวริมฝีปากของทั้งคู่คงแตะกันแน่นอน

"ยัยเด็กน้อย...เธอมานั่งบนเตียงฉันทำไมถ้าไม่ได้อยากอ่อยฉัน"

"ฉันเปล่านะ"เพียงขวัญพูดเบาๆ

"หมายความว่าไงพูดเบาขนาดนี้...หืม"

"คุณเอาหน้าออกไปก่อนสิ ถ้าขยับเยอะ...ปากมันจะ"

"โดนกัน? นั้นไม่ใช่เหตุผลที่เธออ่อยฉันเหรอ"

"ก็บอกว่าไม่ใช่!"

แตะ... จนได้

เพียงขวัญที่หงุดหงิดจากข้อกล่าวหาของชายหนุ่มจึงตะคอกออกมาเต็มเสียงทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันเบาๆ ธามเองเมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งไปทันทีก็อดจะขำออกมาไม่ได้ ตัวเขาน่ะการจูบหรือสัมผัสกับเพศตรงข้ามมันเป็นเรื่องธรรมดาแต่สำหรับเด็กคนนี้คงจะไม่ใช่เพราะเท่าที่ดูตอนนี้เธอทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ก็ไม่ปาน

พรืบ...

ธามปล่อยเพียงขวัญให้เป็นอิสระก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ เพียงขวัญที่เห็นเขาไม่สนใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่แถมยังมโนไปเองว่าตัวเธอหลงเสน่ห์เขาไปเสียแบบนั้นจึงรีบอธิบาย

"ฉันนั่งลงเช็ดน้ำตาให้ต่างหาก"

"หึ ครั้งหน้าไม่ต้อง"

"เอ้า..."

เขาพูดเหมือนไม่ค่อยพอใจนักแต่น้ำเสียงนั้นมันกลับฟังดูเศร้าชอบกลจนเธอแอบรู้สึกแปลกใจกับคนคนนี้ว่านิสัยแบบไหนกันแน่ที่เป็นตัวตนจริงๆ ของเขา

"รอตรงนี้เตรียมตัวให้พร้อม แล้วเปลี่ยนชุดด้วย ไปทำงานนอกสถานที่ใส่ชุดบ้าอะไรของเธอ"เขาพลางเหล่ตามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ก็ไปทะเล ใส่กางเกงยีนขาสั้นกับเสื้อคอปกมันผิดตรงไหนหรือฉันต้องใส่แว่นตาด้วย มันไม่ครบเหรอ"เธอถาทพร้อมสำรวจตัวเอง

"ยัยบ้า...แล้วมันจำเป็นต้องเป็นเสื้อสีส้มสะท้อนแสงลายนกแก้วเต็มเสื้อขนาดนี้ไหม สีอ่อนมีลายหรือไม่ก็เสื้อสีพื้นไม่มีลายสิมันถึงเข้ากัน"ธามพูดอย่างอดไม่ได้จนต้องเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ

เพียงขวัญที่เพิ่งสังเกตว่าชุดของเธอมันออกจะไม่เหมาะเท่าไหร่จึงพยายามนึกถึงเสื้อผ้าที่อยู่ในห้องว่าพอจะมีชุดไหนเปลี่ยนได้บ้างไหม แต่คิดไปคิดมาแล้วมันก็มีแต่แบบที่เธอใส่อยู่ทั้งนั้น

หลายนาทีผ่านไปธามออกมาในชุดคลุมอาบน้ำแล้วต้องแปลกใจ เพียงขวัญยังนั่งรอเขาอยู่ในห้องนอนเหมือนเดิมแถมยังอยู่ในสภาพเดิมจนเขาต้องเท้าเอวมองใบหน้าหวานที่กำลังส่งยิ้มแห้งๆ มายังเขา

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้แน่นอน เขาถอนหายใจยาวก่อนที่จะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วเปิดลิ้นชักออกมาก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีขาวไซซ์เอสของผู้หญิงส่งให้หญิงสาวตรงหน้า

"เสื้อผู้หญิงนี่?"

"ฉันมีไว้เผื่อฉุกเฉิน"

คำว่าฉุกเฉินของเขาทำให้เพียงขวัญรู้ทันทีว่าเขามีมันเพื่ออะไร เขาก็คงเหมือนผู้ชายทั่วไปที่มีผู้หญิงเข้าหาและคงทำเรื่องแบบนั้นกันแบบไม่ได้เตรียมตัวแต่มันจะต้องเกิดขึ้นบ่อยขนาดไหนกันถึงต้องมีเสื้อผ้าผู้หญิงสำรองไว้ในห้องแบบนี้

"รับไปสิ"

"คะ? อ่อ"

หญิงสาวมองเสื้อในมืออย่างพินิจว่าเธอควรจะใส่มันหรือไม่เพราะไม่รู้ว่าผ่านมากี่คนแล้วที่ได้ใส่เสื้อตัวนี้

"เสื้อใหม่ ปกติฉันให้ผู้หญิงพวกนั้นกลับไปเลยไม่ต้องกลัว"

"คุณนี่ร้ายนะ...ไม่กลัวชื่อเสียงเสียหายหรือยังไง?"

"ฉันไม่ใช่ดารา ไม่จำเป็นต้องระวังขนาดนั้น"

"แต่คุณก็มีแฟนคลับตั้งเยอะ แถมมีคู่หมั้นแล้วไม่กลัวเธอเสียใจหรือไง?"

โป๊ก! นิ้วเรียวดีดเข้าที่หน้าผากเพียงขวัญเพื่อหยุดความปากมากของหญิงสาว จริงๆ แล้วชายหนุ่มอยากจะต่อว่าเธอด้วยซ้ำที่ยุ่งเรื่องของเขาไม่เข้าท่า แต่รู้ว่าจะต้องทำงานด้วยกันอีกจึงต้องเก็บอารมณ์ไว้ เพราะเขาคิดจะไล่เธอออกทันทีที่จบงานถ่ายแบบที่ทะเลไงละ เรียกว่าขอใช้งานสักสองสามวันแล้วก่อนจะเลิกจ้างก็แล้วกัน

"ออกไปรอด้านนอกได้แล้ว รีบไม่ใช่หรือไง"

"ใช่ คุณก็ไปเร็วๆ สิ"

เพียงขวัญนึกขึ้นได้จึงยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างให้เดินถอยออกห่างก่อนจะรีบวิ่งออกไปรอนอกห้อง

เหลือไว้เพียงแต่ชายหนุ่มที่ยกมือขึ้นมาลูบบริเวณที่ถูกมือน้อยนั้นสัมผัสแล้วอดจะเลื่อนขึ้นมาลูบเบาๆ ที่ริมฝีปากไม่ได้

เขาไม่เคยสัมผัสเนื้อตัวของเธอสาววัยแรกรุ่นมาก่อนที่ผ่านมาก็จะเป็นคนวัยเดียวกันหรือรุ่นน้องไม่กี่ปีแต่กับเธอคนนี้ห่างกับเขาถึงหกปี

ทำเอาความรู้สึกข้างในปั่นป่วนไม่น้อยจนต้องสะกดกันอารมณ์เลยทีเดียว เพราะตัวของเด็กนั้นทั้งนุ่มและหอม ยิ่งเจ้าตัวก็เป็นประเภทสัมผัสคนอื่นโดยไม่กลัวอะไรแบบนั้นช่างไม่รู้เลยว่ามันอันตรายต่อตัวเองแค่ไหน