Masukปัจจุบัน
เอริญาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าระหว่างที่ญาณิศาลงไปซื้อข้าว หญิงสาวมองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจ ร่างกายมีร่องรอยสีชมพูอยู่เต็มไปหมด หญิงสาวเสียใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ เธอรู้สึกว่าชีวิตของตนเองมันไร้ค่าเมื่อได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับคนที่ไม่รู้จักไปแล้ว
เธอยืนนิ่งใต้ฝักบัวปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านเรือนร่าง ครีมอาบน้ำถูกฟอกไปทุกซอกมุมเพื่อหวังจะลบร่องรอยแต่กลับยิ่งทำให้รู้สึกขยะแขยงตัวเองมากขึ้น
“เอริ ฉันซื้อข้าวมาแล้วนะ” ญาณิศาตะโกนเรียก
“รอแป๊บนะใกล้เสร็จแล้ว” เอริญาตะโกนตอบด้วยเสียงที่พยายามจะเป็นปกติมากที่สุด แม้ในใจจะคิดมากแต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องทุกข์ใจไปด้วย
ไม่นานนักเอริญาก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ดวงตากลับบวมช้ำเพราะการร้องไห้อย่างหนัก
“ไหวไหมแก”
“ไหวสิ กินเถอะฉันหิวแล้ว” แม้จะบอกว่าหิวแต่หญิงสาวก็ทานข้าวได้ไม่กี่คำเพราะรู้สึกจุกอยู่ในลำคอจนกลืนอะไรแทบไม่ลง
“ฉันรู้นะว่าแกเสียใจนะแต่แกก็ควรกินข้าวด้วยนะ ถ้าไม่สบายไปจะแย่เอานะเรายังมีรายงานที่ต้องทำส่งอาจารย์” ญาณิศาเตือนสติเพื่อน
“ขอบใจนะณิ แต่ฉันไม่รู้ทำยังไงในหัวมันเอาแต่คิดถึงเรื่องนั้น”
“มันยากที่จะบอกให้แกลืม แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะอยู่ข้างแกนะ”
“แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ช่วงนี้ฉันอาจจะงี่เง่าไปบ้างแกต้องคอยเตือนฉันนะ ฉันรู้ว่าการนอนกับใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแต่จะมีกี่คนกันที่โดนแฟนหลอกให้ไปนอนกับคนอื่น”
“แก่โชคไม่ดีที่มีแฟนอย่างพี่กันต์ฉันเองก็มีส่วนผิดด้วยถ้าฉันไม่ชวนแกไปดูรถแกกับพี่กันต์ก็คงไม่ได้เจอกัน”
“มันไม่เกี่ยวกับแกหรอกณิ ฉันจำได้ว่าแกเคยเตือนฉันแล้วว่าพี่กันต์ดูไม่ค่อยหน้าไว้ใจแต่ฉันก็ไม่เชื่อแก มันก็สมควรแล้วที่ฉันจะได้บทเรียนราคาแพงแบบนี้ ฉันว่าเดี๋ยวฉันก็ทำใจได้”
“แกเก่งอยู่แล้วเอริ ฉันเชื่อว่าเดี๋ยวแกก็ผ่านเรื่องนี้มาได้ กินอีกนิดนะ”
“อือ”
หลังจากอิ่มแล้วเอริญาก็มานั่งบนโซฟาตัวเล็กกลางห้องที่อยู่ระหว่างเตียงนอนทั้งสอง
“เอริ แกทำอะไร”
“ลบรูปคู่ของฉันกับพี่กันต์” แม้รู้ว่าการลบรูปไม่อาจจะลบความทรงจำได้แต่เอริญาก็ไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว
“แกจะตัดใจจากเขาจริงๆ ใช่ไหม”
“จริงสิ ใครมันจะไปคบต่อล่ะ จากนี้ไปฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว”
“ถ้าพี่กันต์เขามาขอโทษ และบอกแกว่าเขามีความจำเป็นที่ต้องทำแบบนี้ล่ะ แกจะใจอ่อนไหมเอริ”
“ต่อให้จำเป็นแค่ไหนเขาก็ไม่ควรทำแบบนี้กับฉันนะ ฉันเสียดายเวลามากๆ จากนี้ฉันจะไม่มีแฟนอีกแล้ว”
“เอาน่าอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย บางทีในอนาคตแกอาจจะเจอผู้ชายดีๆ ก็ได้นะ”
“แกคิดว่าในอนาคตใครเขาจะมาเป็นแฟนฉันล่ะ”
“โธ่....เอริผู้ชายสมัยนี้เขาไม่สนใจหรอกว่าแกจะเคยนอนกับใครมา ถ้าเขารักแกมากเรื่องนั้นมันก็ไม่ใช่ปัญหา”
“ฉันรู้ แต่ตอนนี้ฉันขออยู่เป็นโสดดีกว่าและฉันก็มีร้านที่จะทำด้วย ฉันจะเอาเงินที่ได้มาเปิดร้านแกว่าดีไหมช่วงนี้ฉันอยากหาอะไรทำจะได้ไม่คิดมาก”
“ดีแต่แกต้องเอาเช็คไปขึ้นเงินก่อนนะ”
“นั้นสิฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยไม่รู้ว่าจะเป็นเช็คปลอมหรือเปล่า เราลองไปที่ธนาคารกันไหม วันเสาร์แบบนี้สงสัยต้องไปที่ห้าง”
“ดีเลยฉันว่าจะชวนแกไปซื้อของใช้ เราไปตอนบ่ายๆ ก็ได้นะ ฉันว่าแกนอนพักก่อนดีไหม เดี๋ยวฉันจะลงไปเอาผ้าที่ซักไว้ แล้วบ่ายๆ ค่อยไปกันนะ”
“อือ”
ญาณิศาลงมาด้านล่างของหอพักและเอาผ้าซักไว้ออกจากเครื่องใส่ตะกร้าและกำลังจะกลับขึ้นห้องแต่เสียงเรียกก็ทำให้เธอหยุดเดิน เมื่อหันกลับไปตามเสียงก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“มาทำไมคะ” หญิงสาวถามแล้วมองหน้าของเขาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความโกรธและเมื่อเขาเข้ามาใกล้เธอก็เห็นว่าใบหน้าของเขาบวมช้ำ
“พี่มาหาเอริ”
“มาหาทำไม”
“ณิถามอะไรแปลกๆ นะปกติแล้วพี่ก็มาหาเอริอยู่บ่อยๆ”
“พี่กันต์หน้าด้านเหมือนกันนะคะ”
“มันจะมากไปแล้วนะ ณิเป็นใครถึงกล้ามาว่าพี่แบบนี้”
“แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ พี่ทำอะไรไว้กับเอริแล้วยังจะกล้ามาหาอีกเหรอ”
“พี่ไปทำอะไรเพื่อนเธอ เพื่อนเธอต่างหากที่ทำให้พี่ต้องเป็นแบบนี้” เขาชี้ไปบนใบหน้าของตัวเอง
“เอริไปทำอะไรพี่”
“ก็เพราะเพื่อนของเธอไม่ไปตามนัดทำให้พี่ต้องเป็นแบบนี้”
“พี่โดยแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เอริต้องเจอ”
“หมายความว่ายังไง เพื่อนเธอเจออะไร”
“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยค่ะ พี่กันต์ทำอะไรไปก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ” เอริญาที่เดินลงมาเพราะมีเพื่อนร่วมหอไปบอกว่าแฟนของเธอกำลังคุยอยู่กับญาณิศาก็เลยลงมาดู
“เอริ.....”
“ทำไมตกใจเหรอที่เห็นหนูอยู่ที่นี่”
“พี่อยากคุยกับเอริ”
“คุยกันตรงนี้เลยสิ”
“พี่อยากคุยแค่สองคนตามลำพัง”
“แต่หนูไม่มีความลับกับเพื่อน ถ้าพี่อยากจะคุยก็ต้องให้ณิอยู่ด้วยถ้าไม่ก็เชิญกลับค่ะ”
กันต์ธีร์รู้ว่าสองคนนี้สนิทกันมาและญาณิศาก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาไม่มีโอกาสอยู่กับเอริญาตามลำพังเลย
“เอางั้นก็ได้”
ชายหนุ่มยอมเดินตามเอริญาและญาณิศามายังเก้าอี้ที่อยู่ด้านหน้าหอพัก
“พี่จะคุยอะไรก็ว่ามา”
“เมื่อคืนเอริหายไปไหน ทำไมไม่ไปเจอเสี่ยสมานตามที่พี่บอก”
“พี่กันต์แน่ใจเหรอคะว่าเมื่อคืนจะให้หนูไปคุยกับเสี่ยสมาน”
“แน่ใจสิ เอริไม่ไปพวกของเสี่ยมันเลยมารุมกระทืบพี่”
“แค่หนูไม่ไปเขาจะมากระทืบพี่ทำไมล่ะ”
“ก็เอริผิดนัด”
“อ๋อ....ณิเข้าใจแล้ว”
“เธอเข้าใจว่ายังไง”
“ก็เข้าใจว่าพี่เอายาให้เอริกินจากนั้นก็ส่งไปให้เสี่ยสมานใช่ไหม”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะเอริ พี่อยากให้เอริไปคุยกับเขาจริงๆ”
“ถ้าแค่ไปคุยพี่จะเอายาใส่น้ำส้มให้หนูกินทำไมคะ หนูกินน้ำส้มที่พี่ให้แล้วหนูก็ร้อนไปทั้งตัว หนูโทรตามพี่แต่พี่ก็บอกให้หนูรอจนมีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาแล้วเขาก็บอกว่าจ่ายเงินค่าตัวหนูไปแล้ว”
“อะไรนะ”
“แสดงเก่งดีนะคะพี่กันต์ พี่เอาเรื่องร้านเบเกอรี่มาอ้างเพื่อให้เอริไปนอนกับผู้ชายคนอื่น”
“เอริไปนอนกับใครมา” กันต์ธีร์ตกใจเพราะเสี่ยสมานให้คนมาซ้อมเขาตั้งแต่เช้าเพราะบอกว่าผู้หญิงที่เขาส่งไปใช่เอริญา
“แล้วพี่ส่งให้หนูไปนอนกับใครล่ะคะ หนูน่าจะถามพี่มากกว่าว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครชื่ออะไร” หญิงสาวจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“พี่ว่าเอริกำลังข้าใจอะไรผิด เสี่ยสมานบอกพี่ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้เจอเอริเลย” กันต์ธีร์มั่นใจว่าที่เสี่ยสมานพูดจริงเพราะลูกน้องของเขาก็ยืนยันว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องกับเสี่ยสมานไม่ใช่เอริญา
“หนูมีความสุขที่สุดเลยค่ะ” เอริญาพูดกับรามิลหลังจากทั้งสองทานอาหารเที่ยงด้วยกันแล้ว หญิงสาวพิงศีรษะบนอกของเขาแล้วกอดไว้แน่น“ฉันก็เหมือนกัน หายน้อยใจฉันแล้วใช่ไหม”“ยังเหลืออีกนิดหน่อย”“งั้นให้ฉันชดเชยความสุขให้อีกดีไหม” รามิลถามพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์“เอาไว้ก่อนดีไหมคะ หนูอยากคุยกับคุณก่อน”“จะคุยอะไรล่ะ”“หนูอยากรู้ว่าที่คุณหายไปนานไปทำอะไรบ้างคะ แอบไม่คนอื่นหรือเปล่า”“ฉันทำงานอย่างเดียวเลย ฉันบินไปหลายประเทศแต่รับรองว่าไม่มีคนอื่นอย่างแน่นอน“หนูเชื่อใจคุณได้ใช่ไหมคะ”“ได้สิ ฉันคิดถึงเธอตลอดเวลาเลยนะ คิดถึงมากที่สุด เธอต้องทำเสน่ห์ใส่ฉันแน่ๆ ฉันถึงได้หลงเธอขนาดนี้”“คุณต่างหากที่ทำเสน่ห์ใส่หนู ตอนคุณไม่อยู่หนูคิดถึงคุณมากๆ คุณรามิลจะว่าอะไรไหมถ้าหนูบอกว่าหนูรักคุณ” เพราะไม่อยากจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้กับตัวเองอีกแล้ว เธอไม่หวังเขาตอบรับความรักของเธอแต่คิดว่าบอกออกไปแล้วน่าจะสบายใจมากกว่า“รักเหรอ”“ค่ะ หนูรักคุณรามิลว่ามันน่าอายไหมคะที่หนูเป็นผู้หญิงแต่ไปบอกรักผู้ชายก่อน”“มันไม่น่าอายเลยถ้าผู้ชายที่เธอบอกรักคือฉันเพราะฉันคิดว่าตอนนี้ฉันอาจจะหลงรักเธอไปแล้วเหมือนกัน” รามิลพูดความ
มาเฟียหนุ่มยืนขึ้นประกบจูบลงบนปากอีกครั้ง เอริญาตอบรับด้วยความเต็มใจ เมื่อปลายลิ้นหนาส่งเข้ามาในโพรงปากเล็กกวาดต้อนความหวานอย่างหลงใหล รามิลไม่เคยรู้สึกอยากจูบกับใครจนแทบจะกลืนกินแบบนี้มาก่อน แต่กับเอริญาแล้วเขาแทบไม่อยากจะหยุดจูบเลยสักนิด กว่าเขาจะยอมปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระหญิงสาวก็แทบขาดใจ“คุณรามิล อยากให้หนูกินคุณบ้างไหม”“ถามมาได้ไม่คิด ฉันอยากใจแทบขาดแล้ว”แล้วเอริญาก็คุกเข่าลงเธอเงยขึ้นสบตาคมของมาเฟียหนุ่มแล้วยิ้มยั่วยวนก่อนจะยื่นมือมาสัมผัสกับความเป็นชายที่แข็งตระหง่านอยู่ตรงหน้า“อื้อ....อ่า....มือเธอนุ่มมากเอริ”เพียงแค่มือของหญิงสาวสัมผัสรามิลก็ครางสะท้าน เอริญาส่งลิ้นร้อนสัมผัสส่วนปลายอย่างแผ่วเบา ไล้วนส่วนหัวหยักแล้วลากปลายลิ้นเปียกชื้นลงมายังส่วนโคนหยอกเย้ากับก้อนกลมที่กดเกร็ง เธอรู้ว่าเขาชอบแบบไหนและวันนี้ก็ตั้งใจจะให้เขามีความสุขอย่างที่สุด“อูซ.....อ่า....”เสียงแหบพร่าครางฮึมฮัมอยู่ในลำคอก็ยิ่งทำให้เอริญาได้ใจ ปากเล็กขบเม้มเรื่อยๆ จากโคนถึงปลาย ก่อนจะตวัดปลายลิ้นรอบรอยหยัก มือใหญ่ลูบศีรษะและกดเบาๆ ให้เธอกลืนกินแท่งร้อนอย่างแนบชิด“เยี่ยมที่สุด สุดยอดเมียของฉัน”ใบห
เอริญากลับมาจากมหาวิทยาลัยในเวลาบ่าย หญิงสาวเผลอหลับไปบนโซฟาและตกใจตื่นอีกครั้งในเวลาค่ำ ภายในห้องกว้างดูเงียบเหงานั่นก็ยิ่งทำให้คิดถึงรามิลมากขึ้นไปอีก“คุณใจร้ายมากนะ ทำไมไม่โทรหากันบ้าง” หญิงสาวบ่นกับตัวเอง ตอนนี้เธอเริ่มชินชากับการอยู่คนเดียวและคิดว่ามันคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอดหญิงสาวอยากถามข่าวคราวของรามิลจากลูกน้องของเขาแต่คิดว่าถามไปคำตอบก็คงจะเหมือนเดิมและเธอก็ไม่อยากจะเซ้าซี้เพราะคิดว่าคนเราถ้ามีใจจะตื๊อไปก็เท่านั้นเอริญาถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำความสดชื่นจากสายน้ำทำให้หญิงสาวรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างแม้ว่าภายในหัวใจจะรู้สึกห่อเหี่ยวมากก็ตามเอริญากำลังยืนอาบน้ำอยู่ใต้ฝักบัวอยู่พักใหญ่ เมื่ออาบน้ำเสร็จปิดน้ำและหันหลังกลับแต่ก็ต้องตกใจเมื่อหันมาชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของรามิล“คุณรามิล...ใช้คุณจริงด้วย” หญิงสาวกอดเขาโดยไม่สนใจว่าตัวเองยังไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยสักชิด“ก็ใช้ฉันน่ะสิ เธอคิดว่าใคร”“หนูคิดถึงคุณ” เธอกอดเขาแน่นเสียงพูดสั่นเครือด้วยความดีใจ“ฉันก็คิดถึงเธอนะ” รามิลกระชับอ้อมกอดแน่น จมูกโด่งหอมไปบนหน้าปากด้วยความคิดถึง“แต่คุณมาช้า....”“มา
หลังจากคุยโทรศัพท์กับรามิลในวันนั้นก็ผ่านมาอีกสองสัปดาห์แล้วแต่มาเฟียหนุ่มก็ยังไม่มาหามิหนำซ้ำยังโทรมาหาเอริญาแค่ครั้งเดียวจากนั้นก็เงียบหายไปนานหลายวัน“แกเป็นอะไรเอริ หน้าเครียดมาหลายวันแล้วนะ” ญาณิศาสังเกตมาหลายวันแล้วว่าเพื่อนไม่ค่อยร่าเริงเหมือนก่อน“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” เอริญาถอนหายใจก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สีหน้าของหญิงสาวดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด“เรื่องร้านเหรอ มีปัญหาตรงไหนล่ะมีอะไรให้ฉันช่วยไหมบอกได้นะ”“ไม่ใช่เรื่องร้านหรอกณิ ฉันเครียดเรื่องคุณรามิลน่ะ”“ทะเลาะกันเหรอ”“ไม่เชิงหรอก”“ฉันพร้อมฟังนะถ้าแกอย่างเล่าไหม เผื่อได้พูดออกมาแล้วจะสบายใจขึ้น”“ก็คุณรามิลน่ะสิ เขาไม่ติดต่อฉันมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ”“เขางานยุ่งหรือเปล่าเอริ”“จะงานยุ่งอะไรกันเชียว เวลาแค่ห้านาทีโทรหาฉันมันจะยากอะไรกันล่ะ ฉันว่าเขาน่าจะลืมฉันไปแล้วจริงๆ แต่ก็ดีนะ” แม้ปากจะบอกว่าดีแต่สีหน้าของเธอไม่เป็นแบบนั้น“นี่แกหมายความว่าถ้าเขาลืมแกแล้วแกจะแฮปปี้เหรอ” ญาณิศาถามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจนักเพราะเห็นแล้วว่าตอนนี้เพื่อนของตนเองไม่ได้มีความสุขอย่างที่พูด“ฉันก็ควรจะแฮปปี้ไหมล่ะ ฉันจะได้หลุดพ้นไงไม่ต้องเ
ผ่านไปเกือบสองเดือนแล้วที่รามิลไปจากที่นี่ ตอนนี้เอริญาคิดถึงเขาแทบขาดใจ หญิงสาวรูสึกว้าเหว่และเหงามากเพราะเธอย้ายออกจากหอพักมาอยู่ที่คอนโดแบบถาวรเนื่องจากมารดาของญาณิศาป่วยเธอจึงต้องกลับไปนอนที่บ้านและขับรถมาเรียนในเวลาเช้าส่วนเรื่องร้านเบเกอรี่ก็กำลังอยู่ในขั้นเตรียมสถานที่เพราะอาคารที่เธอดูไว้ยังสร้างไม่เสร็จแต่ทางเจ้าของโครงการก็กำหนดแล้วว่าทุกอย่างจะเสร็จภายในสามเดือนนี้ซึ่งมันก็พอดีกับเอริญาเรียนจบระหว่างนี้หญิงสาวจึงใช้เวลาว่างส่วนใหญ่อยู่ที่ร้านของพี่กวางเพื่อเรียนรู้งานให้มากที่สุดโดยไม่รับเงินค่าจ้าง นอกจากจะสอนงานแล้วพี่กวางยังแนะนำแหล่งซื้อวัตถุดิบ แผนการตลาดเทคนิคการคุยกับลูกค้าซึ่งบางอย่างไม่ในห้องเรียน ทำให้เอริญามีความมั่นใจมากขึ้นว่าตนเองจะเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่ได้อย่างแน่นอนขณะที่กำลังนั่งดูเมนูขนมใหม่ๆ อยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเอริญายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือคนที่กำเธอกำลังคิดถึงและอยากเจอมากที่สุด“สวัสดีค่ะคุณรามิลเป็นยังไงบ้างเหนื่อยไหมคะ” เธอทักทายออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใสแสดงถึงความดีใจที่ได้คุยกับเขาเพราะเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่รามิลไม่
เอริญาไม่เคยคิดว่าตนเองจะกล้ามากขนาดนี้ แต่เพราะคนที่เธอรักกำลังจะกลับไปทำงาน หญิงสาวจึงอยากมอบความสุขให้เขามากที่สุด เธอแอบหวังลึกๆ ว่าการกระทำของเธอในคืนนี้จะทำให้รามิลกลับมาหาเธอที่นี่อีกครั้งและระหว่างนี้เขาจะไม่นึกถึงผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอคนเดียว“ได้สิเอริ เธอรู้ใจฉันมากที่สุด”รามิลกระซิบแหบพร่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความต้องการ เขารีบดึงท่อนเอ็นร้อนออกจากร่องรักแล้วพลิกมานอนหงายบนเตียงกว้าง“เอาเลยเอริ ขย่มผมเลยนะคนเก่ง”หญิงสาวยกสะโพกขึ้นแล้วกดลงช้าให้ร่องรักครอบครองท่อนเอ็นไปทีละนิดโดยมีมือใหญ่คอยประคองสะโพกของเธอไว้“อื้อ...คุณรามิล”ร่างกายเธอสั่นสะท้านเมื่อท่อนเอ็นกำลังเข้าไปในร่องรักอย่างช้าๆ ตามแรงกดของสะโพกกลมกลึง“ขยับช้าๆ เอริอยากได้แบบไหนก็ขยับตามใจเลยเธอนะ”ชายหนุ่มช่วยประคองสะโพกเอริญาไว้ในขณะที่หญิงสาวก็ขยับบดเบียดอยู่บนกายของเขา เอริญาหมุนวนและส่ายร่อนบดเบียดเข้าหาท่อนเอ็นร้อนไปตามอารมณ์ ทุกการเคลื่อนไหวของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเย้ายวนและเร่าร้อนทำให้เขาเสียวไปทั่วทั้งตัว“เอริเธอเก่งมาก....อื้อ....”“ชอบไหมคะ ชอบให้หนูทำแบบนี้หรือเปล่า”“ชอบมาก ถูกใจฉันที่สุดเลย”
![สมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)






