ตอนที่ 10 มีห้องว่างมั้ยครับ

ตอนที่ 10 มีห้องว่างมั้ยครับ

การที่รถติดแหง็กอยู่บนถนนในตัวเมืองเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา ทำให้เตชินรีบบึ่งรถมาตามนัดไม่ทัน หญิงสาวที่รอคอยนัด เธอจึงไปเปิดจองห้องพักเพื่อจะรอเขาต่อ และถ้าจะขับรถกลับในตอนนี้รถก็ไม่สามารถจะแล่นผ่านเส้นทางดังกล่าวไปได้อยู่ดี และอีกอย่างเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรีบกลับไปอยู่แล้ว

ด้วยเหตุไม่คาดฝันของสภาพอากาศที่เลวร้ายด้านนอก ทำให้ห้องพักของโรงแรมที่อยู่นอกเมืองเพียงโรงแรมเดียวเต็มไปเป็นที่เรียบร้อย เจ้าหน้าที่ของโรงแรมกำลังประชาสัมพันธ์กับแขกผู้เข้าพักว่าตอนนี้ไฟฟ้ากำลังขัดข้อง และทางโรงแรมกำลังใช้ไฟสำรองอยู่ จึงจำเป็นจะต้องใช้ไฟอย่างประหยัด เจ้าหน้าที่ของโรงแรมต้องขอปิดไฟบางบริเวณที่ไม่จำเป็นออกไป อย่างเช่นด้านหน้าของโรงแรมแถวบริเวณลานจอดรถ หลังจากสิ้นเสียงของฝ่ายประชาสัมพันธ์ สถานที่ของโรงแรมบางจุดก็มืดสนิท....ทำให้หญิงสาวที่เข้าพักรู้สึกใจคอไม่ดี แต่ไม่นานนักเธอก็เห็นแสงไฟสว่างจ้าของรถยนต์ที่ขับเลี้ยวเข้ามาจอดทางด้านหน้าโรงแรม อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอนึกอุ่นใจขึ้นมา

the Luxe Hotel

รถยนต์สปอร์ตคันหรูวิ่งช้าๆ เข้าไปที่ลานจอดรถของโรงแรม คนขับรถมองเห็นที่ว่างจึงเคลื่อนรถเข้าไปจอด หลังจากดับเครื่องยนต์เรียบร้อย เจ้าของรถก็เอื้อมมือไปทางเบาะด้านข้างเพื่อหยิบกระเป๋าเอกสารก่อนจะรีบออกจากตัวรถแล้ววิ่งฝ่าสายฝนเข้าไปภายในโรงแรม

ชายหนุ่มร่างสูงสางผมที่เปียกน้ำเล็กน้อยก่อนจะก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่ฝ่ายต้อนรับของโรงแรม

“เปิดห้องพักห้องหนึ่งครับ” เสียงทุ้มกังวานใสที่พูดขึ้นอย่างนุ่มนวล ทำให้หญิงสาวร่างเล็กที่เป็นพนักงานต้อนรับส่งยิ้มให้กับเขา

พนักงานต้อนรับยิ้มและกำลังยืนอึ้งกับความหล่อสมาร์ตของชายร่างสูงที่ยืนตรงหน้า ด้วยสายตาตื่นเต้น แถมยังอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก เพราะเดือนที่แล้วเธอเพิ่งจะเห็นเขาสัมภาษณ์ออกช่องรายการดัง และไม่คิดว่าเธอจะเห็นเขาตัวจริงที่นี่

“มีห้องว่างมั้ยครับ ผมต้องการห้องหนึ่ง” เสียงพูดที่ดังออกจากปากหนุ่มหล่อเรียกสติพนักงานต้อนรับของโรงแรมกลับมา

“ดะ..ได้..ได้จองเอาไว้หรือเปล่าคะ” น้ำเสียงหวานสะดุดเล็กน้อยในทีแรก ก่อนจะยิ้มอย่างสุภาพให้ชายหนุ่ม

“ไม่ได้จองไว้ครับ”

“เอ้อ....คือว่า.....พอดีทางโรงแรมไม่มีห้องว่างเหลืออยู่เลยค่ะ..คุณลูกค้า ต้องอภัยจริง ๆ ค่ะ” คราวนี้ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแสดงความรู้สึกเป็นกังวลถูกส่งกลับมาที่เขา

“งั้นไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะโทรหาเพื่อนที่นัดเอาไว้ก่อน” เตชินรีบบอกและไม่แสดงอาการกังวลใดๆ ออกมา

“ค่ะ” เตชินยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินจากมา เขาเดินไปที่ลอบบี้ก่อนจะโทรหาจิรัชยาเผื่อว่าเธอยังคงจะรอเขาอยู่