Novels by เฮียกังฟู

ตอนที่ 12 สังเวยรักรุ่นลูก NCหลังจากนั้นอินทัชก็ไปนั่งเล่นบนแคร่ไม้ที่ตั้งอยู่หน้ากระท่อม เขาเอาผ้าห่มปูเป็นที่นอนหนึ่งผืนพร้อมกับหมอนคนละหนึ่งใบ ก่อนจะนำฟืนมาก่อกองไฟเล็กๆ เพื่อไล่ยุงและให้ความอบอุ่น มีนาอยู่ในชุดกาสะลองและผ้าถุงซึ่งเป็นชุดพื้นเมืองที่เผยให้เห็นทรวดทรงองค์เอวของร่างกายที่ดูงดงามน่าทะนุถนอมเด็กสาวเดินมานั่งลงข้างๆ อินทัชบนแคร่ไม้ ก่อนจะเอ่ยถามพ่อเลี้ยงหนุ่ม“ทำไมไม่เปลี่ยนกางเกงละคะ เดี๋ยวก็คันแย่หรอก” เธอถามด้วยความกังวล เมื่อเห็นเขาถอดแค่เสื้อผิงไฟเอาไว้“ไม่ค่อยถนัดใส่ผ้าขาวม้านะสิ” อินทัชตอบอย่างตรงไปตรงมา“ถอดผึ่งไว้สิคะ มันจะได้แห้ง”“ก็ได้ ๆ” เขารีบถอดกางเกงตัวนอกออก มีนานั่งมองอยู่ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ พอพ่อเลี้ยงหนุ่มถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ออก เด็กสาวก็รีบหันหน้าไปทางอื่นทั้งสองนั่งอยู่ข้างกัน มองดูเปลวไฟที่ลุกโชน มีนาเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของอินทัช“ขอบคุณนะคะพ่อเลี้ยง” อินทัชโอบกอดเธอไว้แน่น“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันเต็มใจ ฉันยอมให้หนูเป็นอะไรไปไม่ได้หรอก” “หนาวมั้ยคะ ไม่ได้ใส่เสื้อ” เด็กสาวถามพลางซบอกแกร่ง มือเรียวบางโอบกอดร่างหนาเอาไว้“รีบนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้

อินทัชพาตัวมีนาเข้ามาในความมืดมิดของป่าทึบ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระแวดระวังและหวาดกลัว เสียงปืนที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ ทำให้ทั้งสองต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น“พวกนั้นยังตามมาอยู่เลยเอาไงดีคะ” มีนาถามเสียงสั่น ร่างกายเริ่มอ่อนแรงจนหายใจหอบถี่“ยังไงมันก็ไม่ปล่อยเราแน่ รีบหนีเถอะ” อินทัชตอบเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มไม่ไหว เขาจึงหยุดพักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถาม“ไหวมั้ย...มีนา!!!”ทันใดนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง อินทัชรีบช้อนตัวเธอขึ้นขี่หลังแล้วออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต“หนีก่อน…มีนา!” ในขณะที่วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต มีนาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกมันที่กำลังตามมา“พ่อเลี้ยงไหวมั้ยคะ” เธอร้องถามอย่างเป็นกังวล“ไม่ต้องห่วง ฉันยังไหว” อินทัชตอบอย่างหนักแน่น ก่อนจะแบกร่างของมีนาวิ่งหนีจนมาจนถึงทางตัน เบื้องล่างคือธารน้ำตกใหญ่ที่ไหลเชี่ยว“เอาไงดีคะพ่อเลี้ยง” มีนาถามเสียงสั่น“เกาะแน่นๆ นะมีนา!!!!” สิ้นเสียง อินทัชก็ตัดสินใจกระโดดลงหน้าผาทันที เด็กสาวกอดคอเขาแน่นหลับตาปี๋ เมื่อร่างของทั้งคู่ร่วงลงสู่ผืนน้ำตูม!!!!!เสียงน้ำแตกกระจายดังสนั่นไปทั่วป่า“เฮ้ย!!!...มันกระโดดลงไปได้ยังไงวะ” เสียงห

ตอนที่ 10 เป็นทุกอย่างให้เธอหลังจากแวะเยี่ยมอัศวพจน์ที่เรือนจำแล้ว อินทัชก็พามีนาไปโรงพยาบาลตามนัด หมอตรวจดูอาการของมีนาอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าเธอฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แล้ว“แผลผ่าตัดดีขึ้นมากแล้วนะครับ ส่วนมดลูกก็เข้าที่แล้ว” คุณหมอบอกพร้อมรอยยิ้ม“กลับไปก็พักผ่อนเยอะๆ นะครับ อย่าเพิ่งยกของหนัก แล้วก็ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ อีกหนึ่งเดือนค่อยมาตรวจอีกที” มีนาพยักหน้าอย่างโล่งอก“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ” อินทัชยิ้มรับด้วยความดีใจ“ขอบคุณครับคุณหมอ” อินทัชกล่าวขอบคุณนายแพทย์ที่ทำการตรวจให้มีนาระหว่างเดินออกมาจากห้องตรวจ เด็กสาวก็หันไปมองพ่อเลี้ยงหนุ่ม“เห็นมั้ยคะ ว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” มีนาเอ่ยขึ้นพลางยิ้มหวานให้เขา“ก็ไม่รู้สิ เห็นตัวร้อนเมื่อคืนก็คิดว่าแผลจะอักเสบ อีกอย่างวันนี้คุณหมอก็นัดตรวจอยู่แล้วนี่”“พ่อเลี้ยงเป็นห่วงหนูเหรอคะ”“ห่วงสิ ฉันรับปากอัศวพจน์แล้ว ว่าจะดูแลหนู”“ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง”“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” อินทัชเอ่ยอย่างอ่อนโยน“ฉันสัญญาว่าจะดูแลหนูแบบนี้ไปตลอด” คำพูดของเขาทำให้หัวใจของมีนาเต้นรัวอีกครั้ง เธอรู้แล้วว่านับจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่ต้องเดียวดายอีกต่อไปแล้วหลังจากธ

หลังจากผ่านค่ำคืนที่แสนอบอุ่น อินทัชตื่นขึ้นในยามเช้าตรู่ เขาหันไปมองร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างกายอย่างสงบ ก่อนจะยื่นหลังมือสัมผัสไปที่หน้าผากมนของเด็กสาวอย่างแผ่วเบาอินทัชยิ้มอย่างดีใจเมื่อไข้ของมีนาลดลง เธอตัวไม่ร้อนเหมือนอย่างเมื่อคืนแล้ว เขาคิดอะไรบางอยากได้ก็รีบลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เธอตื่นพ่อเลี้ยงหนุ่มเดินเข้าครัว เขามองเครื่องครัวด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคยนัก แต่ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำข้าวต้มให้มีนาทานด้วยตัวเอง ป้าคำแก้วที่กำลังเตรียมอาหารอยู่เห็นพ่อเลี้ยงงก ๆ เงิ่น ๆ ทำบางอย่างอยู่ในครัวก็ถึงกับแปลกใจจนต้องเอ่ยถาม“ธัมโมสังโฆเต๊อะ.....ป้อเลี้ยงจะเยียะอะหยั๋งฮั้นหน่ะ มะมะป้าจะเยียะฮื้อ” (พ่อเลี้ยงจะทำอะไรเหรอ มา ๆ เดี๋ยวป้าทำให้) ป้าคำแก้วเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบวางงานที่ตัวเองกำลังทำอยู่ แต่เห็นสาวใช้เดินเข้ามาพอดีจึงรีบสั่ง“คำเปียง มึงไปจ๋วยป้อเลี้ยงตางปุ๊น” (คำเปียง มึงไปช่วยพ่อเลี้ยงทางนู้น) ป้าคำแก้วสั่งสาวใช้ที่เป็นลูกมือของตัวเองให้ไปช่วยพ่อเลี้ยง“ไม่ต้องคำเปียง เดี๋ยวฉั้นทำเอง” พ่อเลี้ยงรีบบอก คำเปียงหันมามองหน้าป้าคำแก้วราวกับจะถามว่าเอายังไงต่อ ก็เมื่อเห็นสายตา

ตอนที่ 8 ของดีมีประโยชน์ NCท่ามกลางความเงียบงันในห้องนอน อินทัชจับมือเรียวบางที่กำลังสั่นเทาของเด็กสาวเอาไว้แน่น ก่อนจะปลอบประโลมเธอ“ไม่เป็นไรนะมีนา เดี๋ยวฉันจะช่วยหนูเอง” เขาพูดปลอบโยน ก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อชุดนอนของเธอออกอย่างเบามือ เด็กสาวจับมือเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะทำท่าลังเล แล้วจ้องหน้าเขาเขม็ง“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับหนูหรอก แค่จะช่วยเฉย ๆ” เขาเอ่ยสิ่งที่ตรงกันข้ามกับหัวใจ“เราพอจะหาซื้อที่ปั๊มนมได้ไหมคะ” มีนาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“กลางดึกเช่นนี้จะไปหาจากที่ไหนกันล่ะ” เขาส่ายหน้าเบา ๆ พลางมองใบหน้าของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เมื่อสองเต้าของเธอถูกปลดเปลื้องจนเปลือยเปล่า อินทัชค่อย ๆ ประคองร่างบางมานั่งบนตักในลักษณะหันหน้าเข้าหากัน เด็กสาวยอมทำตามอย่างว่าง่าย“ฉันจะดูดระบายน้ำนมออกให้นะ” สิ้นเสียงทุ้ม พ่อเลี้ยงหนุ่มก็รีบโน้มตัวลงอย่างช้า ๆ ประคองเต้านมอวบเต่งตึงของเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา แล้วใช้ปากครอบดูดหัวนมของเด็กสาวอย่างนุ่มนวล อุ้งปากร้อน ดูดดึงมาจนถึงลานนม ไม่นานนักน้ำนมที่คั่งค้างก็พุ่งเข้าปากของเขา “อื้มมม...อย่าค่ะพ่อเลี้ยง อร๊ายย!!! เบา ๆ ค่ะ อื้มมม”“เจ็บเ

ตอนที่ 7 ช่วยหนูหน่อยค่ะ NCมีนาเงยหน้าขึ้นมองอินทัชด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พ่อเลี้ยงอินทัชคงจะรู้สึกโกรธเคืองที่เธอกับลูกเลี้ยงของเขาปิดบังเรื่องสำคัญขนาดนี้เอาไว้ จึงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด“พ่อเลี้ยงโกรธหนูหรือเปล่าคะ” มีนาถามเสียงแผ่วเบา อินทัชยิ้มบางๆ ที่มุมปาก“ไม่หรอก ฉันจะไปโกรธหนูทำไม...หืม์!!! ตรงกันข้ามฉันรู้สึกเห็นใจหนูต่างหาก ที่หนูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้”“ขอบคุณค่ะ” มีนากล่าวด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยได้รับความเมตตาจากใครขนาดนี้มาก่อน“แล้วหนูยังรักนพดลอยู่หรือเปล่า” อินทัชถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย มีนาส่ายหน้าเบา ๆ “หนูเลิกตาบอดนานแล้วค่ะ เขาไม่เคยปกป้องอะไรหนูได้เลย ลูกแหง่...อย่างนพดลยังไม่โตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตใครหรอกค่ะ เพราะเขาเอาแต่เชื่อฟังแม่ของเขาอยู่ฝ่ายเดียว” อินทัชพยักหน้าอย่างช้าๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม“ถามหน่อย หนูอายุเท่าไหร่แล้ว” อินทัชถามพลางมองสำรวจเรือนร่างของมีนา คืนนี้เธอสวมเสื้อชุดนอนซาตินสีขาวขาวบางเบาและกางเกงขาสั้นผ้าซาตินตัวใหญ่ที่เขาตั้งใจซื้อให้เธอใส่จะได้ไม่อึดอัด เพราะแผลผ่าตัดเธอยังไ

ตอนที่ 20 ข้อเสนอที่แสนเจ็บปวด NCเสี่ยอ้วนยังคงแกล้งทรมานเธอ ก่อนจะผละริมฝีปากออกมาแล้วกระซิบข้างใบหู เสียงแหบพร่าของเสี่ยเต็มไปด้วยความต้องการที่พุ่งพล่าน“เสี่ยอยากได้ตรงนี้ ยอมเสี่ยอีกสักครั้งเถอะนะ” เสี่ยอ้วนเอ่ยขึ้น พลางใช้นิ้วมือสัมผัสไปบนรูทวารของเธออย่างไม่ลดละ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความปรารถนา นลินทิพย์เบิกตากว้างเล็กน้อย เธอเคยลองมาแล้ว และมันสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัส“ไม่เอาค่ะเสี่ย....หนูเจ็บ!!!” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง แววตาเต็มไปด้วยความกังวล แม้ความเสียวจะแล่นริ้วไปทั่วร่าง แต่ความทรงจำของความเจ็บปวดก็ยังคงชัดเจน เสี่ยอ้วนยิ้มกริ่ม มือหนาของเขาลูบไล้ไปตามสะโพกกลมกลึงของนลินทิพย์อย่างยั่วเย้า“ถ้าหนูไม่ขัดใจเสี่ย อยากได้อะไรเสี่ยจะจัดให้หนูหมดเลย” เขาเสนอข้อแลกเปลี่ยนที่ดูน่าสนใจ ด้วยรู้ดีว่านลินทิพย์นั้นหลงใหลในวัตถุสิ่งของและความหรูหรา หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นในใจก็อยากจะร้องตะโกนว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการนั้นคือเจ้านายเธอต่างหากนลินทิพย์ลังเลระหว่างความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญ กับสิ่งที่เธอจะได้รับกลับมา ก่อนจะเงยหน้ามองเสี่ยอ้วน แล้วเอ่ยปากต่อรองอีกครั้ง“ถ้าเอาก้นหน

เสี่ยอ้วนหยุดการกระทำตามคำร้องขอของหญิงสาว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจที่ได้เห็นความทรมานอันแสนหวานของเลขาฯสาว รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวย่น เขาละเลียดมองความกระสันที่ฉายชัดในแววตาของเธอ ก่อนจะไล้ฝ่ามือหนาหยาบกร้านขึ้นมาที่ปลายยอดถันสวยสีชมพูระเรื่ออีกครั้งอย่างช้าๆ ทั้งสองเต้าอวบอิ่มดูน่าลิ้มลองจนเขาเลือกไม่ถูกว่าจะปรนเปรอส่วนไหนให้เธอก่อนดีหัวนมสีชมพูระเรื่อของเลขาฯ สาวค่อยๆ แข็งชูชันขึ้นเป็นเม็ดไต มันแข็งตามอารมณ์ที่ถูกมือหนาของเสี่ยปลุกเร้าด้วยมือเพียงข้างเดียว นิ้วโป้งหนาของเขานวดคลึงเบาๆ บริเวณรอบฐานหัวนม ขณะที่ริมฝีปากก็ดูดดุนเต้านมอวบอีกข้างด้วยปลายลิ้นร้อนอย่างหิวกระหาย ส่วนมืออีกข้างก็ไม่ว่างเว้น ยังคงบดเม็ดกระสันเสียวให้เธออยู่ตรงด้านล่างเสียงดูดจ๊วบจ๊าบดังขึ้นเป็นจังหวะ ราวกับเสียงแห่งความสุขสมที่ก้องกังวานในความเงียบสงัด ลิ้นหนาตวัดวนรอบหัวนม สลับกับการดูดเม้มอย่างหนักหน่วงจนเนื้อหน้าอกกระเพื่อมไหวไปตามแรงปรารถนาของเขา นลินทิพย์บิดกายเร่าๆ แอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากเขาอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป ความรู้สึกวาบหวามแล่นพล่านไปทั่วร่าง จนเธอต้องแหงนหน้าคราง

นลินทิพย์แอบเบ้ปากเล็กน้อย ขณะที่สายตาของเธอจะมองลงไปเบื้องล่างของเขา น้ำรักเริ่มซึมมาตามขอบบิกินีเมื่อถูกมือหนาบปลุกเร้า ท่อนเอ็นลำยาวขนาดกำลังพอดีของเสี่ยกระดกขึ้นลง จนทำเอาเลขาฯ สาวเผลอกลืนน้ำลาย ถึงแม้ขนาดของมันจะไม่ใหญ่เมื่อเทียบเท่ากับขนาดของเตชินก็ตาม แต่ก็สร้างความต้องการให้เธอได้ไม่น้อยหลังจากที่เตชินไม่เคยเหลียวแลเธอมาเป็นเวลานานจนของเริ่มขาด นลินทิพย์รู้สึกถึงความอบอุ่นจากภายในกายสาวที่เริ่มชื้นแฉะ“เสี่ยยังใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะคะ” นลินทิพย์แกล้งกระซิบถาม เสี่ยจ้องบิกินีสายผูกข้างของเธอ มือหนาของเสี่ยพยายามลูบไล้ไม่หยุด ขาเรียวยาวที่เคยเหยียดตรงเริ่มจิกปลายเท้าอย่างควบคุมไม่ได้ ความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้ากำลังแผดเผาภายในกายของเธออย่างรุนแรง แต่นลินทิพย์ก็พยายามทำเสียงให้เป็นปกติ“ก็เสี่ยมีอารมณ์ตั้งแต่เห็นหนูอยู่ในสระแล้วนี่จ๊ะ” เสี่ยอ้วนพูดบอกความรู้สึกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาเป็นประกายเรืองรองด้วยความปรารถนา มือหนาไม่รอช้ารีบปลดสายบิกินีออกอย่างรวดเร็ว แต่มือเรียวบางกลับห้ามการกระทำนั้นเอาไว้“ใจเย็น ๆ ก่อนสิคะเสี่ย!!!” เธอร้องห้าม เสียงพร่าเล็กน้อยจากความหนาวเย็นของน้ำและ

ค่ำคืนนั้น ณ บ้านพักส่วนตัวของเสี่ยอ้วน แสงไฟสปอร์ตไลต์สีนวลส่องต้องผิวน้ำในสระขนาดใหญ่ สะท้อนเป็นประกายระยิบระยับจับไปบนเรือนร่างอรชรของนลินทิพย์ เลขาฯ สาวสวยของเตชิน ที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในสระอย่างพลิ้วไหวเธออยู่ในชุดว่ายน้ำทูพีซสีชมพูอ่อนชุดเซ็กซี่ เผยให้เห็นเนินอกอิ่มและหน้าท้องแบนราบที่รับกับช่วงเอวคอดกิ่ว เนื้อผ้าที่บางเบาเมื่อเปียกน้ำยิ่งแนบสนิทไปกับผิวเนียนละเอียด เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน และทุกครั้งที่เธอโผล่พ้นผิวน้ำสายตาหื่นกามที่จับจ้องอยู่ด้านบนก็แทบจะทะลุออกมานอกเบ้าแผ่นหลังเนียนละเอียดสะท้อนแสงไฟสปอร์ตไลต์เป็นประกาย ผิวขาวผ่องตัดกับสีน้ำของสระราวกับนางเงือกที่กำลังร่ายรำอยู่ใต้น้ำ เส้นผมยาวสลวยเปียกปอนลู่ไปตามแผ่นหลัง ยามที่เธอส่ายหน้าสะบัดผมขึ้นมาจากน้ำช่างเป็นภาพสวยเซ็กซี่ที่น่ามอง ร่างท้วมใหญ่อายุราวห้าสิบปลาย กำลังเอนกายอยู่บนเก้าอี้ชายหาดหวายตัวใหญ่ สายตาหื่นกระหายจับจ้องไปยังเรือนร่างของนลินทิพย์ไม่วางตา ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ มือข้างหนึ่งถือแก้วไวท์ยกขึ้นจิบก่อนจะวางมันลงข้าง ๆ แล้วพลางยกมือถือขึ้นมากดปุ่มบันทึกวิดีโอด้วยความกระหายหื่น

หลังจากบทรักร้อนแรงในห้องน้ำจบลง เตชินก็พาโรสจรินทร์ออกมาจากคอนโดเพื่อไปซื้อชุดชั้นในให้เธอตามที่สัญญาเอาไว้ ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว แสงไฟระยิบระยับจากป้ายโฆษณาประดับประดาไปทั่วท้องถนน เตชินเลือกร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งสำหรับมื้อค่ำ บรรยากาศภายในร้านเงียบสงบขณะที่ทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับดินเนอร์หรูและพูดคุยกันอย่างเข้าอกเข้าใจ เตชินก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้โรสจรินทร์นั่งอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง แล้วทันใดนั้น! เสียงทักทายที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ด้านหลังโต๊ะอาหารที่โรสจรินทร์นั่งอยู่“น้องโรส!!”“ใช่น้องโรสจริง ๆ ด้วย” โรสจรินทร์หันไปตามเสียง หัวใจเธอหล่นวูบ เมื่อเห็นร่างท้วมของใครบางคนยืนยิ้มแป้นอยู่ด้านหลังของเธอ“พี่มองอยู่ตั้งนาน กลัวจะทักคนผิด เราไม่เจอกันนายเลยนะครับ”“อ๋อ!!!...สวัสดีค่ะเสี่ย...โรสก็นึกว่าใคร” โรสจรินทร์ยิ้มทักทายอย่างฝืนๆ แต่สิ่งที่ทำให้โรสจรินทร์อดแปลกใจไม่ได้ ก็คือเสี่ยอ้วนมากับนลินทิพย์ เลขาฯ สาวสวยของเตชินที่เธอเพิ่งปะทะคารมไปเมื่อเช้านี้ไม่นานนักเตชินก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เขารู้สึกหึงหวงขึ้นมาทันทีที่เห็นเสี่ยอ้วนมายืนพูดคุยกับโรสจรินทร์ แต่ที่ต้องแปลกใจไม่น้อยก

ในห้วงเวลาที่ความคิดและเหตุผลเลือนรางไปสิ้น โรสจรินทร์ค่อยๆ ก้มหน้าลงริมฝีปากอิ่มครอบครองปลายแท่งเอ็นร้อนผ่าวของเขาอย่างแผ่วเบา ความนุ่มหยุ่นและร้อนผ่าวของมันทำให้ลมหายใจเธอสะดุด เธอเริ่มดูดดึงอย่างช้าๆ ราวกับต้องการลิ้มรสทุกอณูสัมผัส กายที่อ่อนแรงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ยอมจำนนต่อแรงปรารถนาที่ไม่อาจต้านทาน มือเรียวเล็กบรรจงประคองแท่งเนื้อร้อนผ่าวของเขาขึ้นมาอย่างแผ่วเบา สัมผัสถึงชีพจรที่เต้นระรัว โรสจรินทร์ก้มหน้าลงอีกครั้ง ริมฝีปากอิ่มค่อยๆ ครอบครองส่วนปลายของเขาอย่างช้าๆ ความร้อนและแข็งแกร่งของมันทำให้เธอรู้สึกวาบหวามไปทั้งร่าง ราวกับกระแสไฟฟ้าที่แล่นผ่านทุกเส้นประสาท“อะ… โอ๊ยย… โรสจ๋า… คุณเก่งจังเลย… ที่รัก” เตชินครางออกมาด้วยความสุขสม เสียงพร่าสั่นบ่งบอกถึงห้วงอารมณ์ที่พุ่งทะยาน เขาไม่สามารถควบคุมเสียงของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ร่างกายของเขากระตุกเกร็งเป็นจังหวะตามการดูดดึงของเธอ“คุณชอบไหมคะ… ที่รัก” โรสจรินทร์กระซิบถามเสียงสั่นพร่า ดวงตาเงยขึ้นมองเขาเพียงครู่เดียว ก่อนจะก้มลงดื่มด่ำอีกครั้ง ความสุขที่เขาได้รับจากการกระทำของเธอคือความสุขอันแสนวิเศษ เตชินหลับตาพริ้ม ครางต่ำในลำคอด้ว