บทที่2 เงื่อนไขระหว่างเรา

วันต่อมา

เช้าวันใหม่คมกฤษไปรับปราภัทรสรที่บ้านแต่เช้ามายังมหาวิทยาลัยพร้อมกัน ชายหนุ่มเดินไปส่งเธอถึงหน้าตึกคณะจากนั้นก็ปลีกตัวออกไป มีนาแอบแปลกใจที่เห็นคมกฤษมาส่งปราภัทรสรถึงคณะแต่เช้า ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยความสงสัย

"แก้ม ทำไมโอมเขาถึงมาส่งเธอแต่เช้าล่ะ" มีนาเดินเข้าไปหาเพื่อน

"คือตั้งแต่วันนี้ไป โอมเขาจะเป็นคนไปรับส่งเราทุกวันเองน่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยไปยิ้มไป

"หมายความว่ายังไงเหรอ" มีนาขมวดคิ้วมุ่น

"คือเราสองคนตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว"

"อะไรนะ! ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" มีนาตกใจแต่พยายามเก็บอาการเอาไว้

"เมื่อวานตอนเย็นน่ะ โอมเขาเป็นคนขอเราก่อน มาเรามีรูปให้ดูด้วย" ปราภัทรสรยื่นโทรศัพท์มือถือตนเองให้มีนาดูรูปถ่ายเธอกับคมกฤษในร้านอาหารหรู

มีนาค่อยๆ เลื่อนดูรูปภาพปราภัทรสรกับคมกฤษที่ถ่ายคู่กันอย่างสนิทสนมด้วยความอิจฉา ริษยาภายในใจ ยิ่งเห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่ชายหนุ่มเป็นคนมอบให้ปราภัทรสรก็ยิ่งไม่พอใจ รอยยิ้มของคนทั้งคู่และบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกหรูหรามันยิ่งทำให้เธออยากจะเข้าไปแทนที่ปราภัทรสรเหลือเกิน

"เป็นไง สวยไหมนา" ปราภัทรสรเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของเพื่อนตรงหน้า

"อืม เรายินดีด้วยนะ" มีนายื่นโทรศัทพ์คืนให้ปราภัทรสร

"งั้นเราไปเรียนกันเถอะ" ปราภัทรสรเดินนำมีนาเข้าไปข้างในตึก

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงวันในโรงอาหารของมหาลัย ระหว่างที่ปราภัทรสรกับมีนากำลังนั่งทานมื้อเที่ยงด้วยกัน คมกฤษก็เดินถือน้ำหวานสามแก้วตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่พร้อมกับนั่งลงข้างๆ ปราภัทรสรพลางวางแก้วน้ำหวานลงบนโต๊ะอย่างอารมณ์ดี

"น้ำหวานคนละแก้วนะ เราซื้อมาฝาก" มือหนาเลื่อนแก้วน้ำหวานไปตรงหน้าปราภัทรสรและมีนา

"ขอบใจจ้ะ" ปราภัทรสรส่งยิ้มให้คมกฤษ

"ขอบคุณนะ โอม" มีนาเอ่ยขึ้นพลางมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าแวบหนึ่ง

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก เราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็แบ่งปันกันมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มหันไปมองหน้ามีนา

"อืม เรายินดีด้วยนะ ที่โอมกับแก้มคบกันเป็นแฟนแล้ว" มีนาเอ่ยออกไปทั้งๆ ที่ตรงข้ามกับความรู้สึกข้างใน

"ขอบใจนะ" ชายหนุ่มยิ้มรับ

ช่วงหัวค่ำปราภัทรสรยืนหมุนสำรวจตนเองอยู่ตรงหน้ากระจกในห้องนอน หลังจากที่สวมใส่ชุดเดรสยาวเหนือเข่าลายดอกไม้สีฟ้าด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า รอคมกฤษมารับไปดูหนังตามที่ได้นัดหมายกันไว้ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน ยายบัวยืนมองหลานสาวที่สวยสะพรั่งขึ้นทุกวันด้วยความกังวลใจ กลัวว่าหากวันหนึ่งเธอผิดหวังจากความรักจะทำใจไม่ได้ ยิ่งมีฐานะที่แตกต่างกันเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความเสี่ยงสูง

"ยาย แก้มสวยไหมจ๊ะ" ร่างบางหันไปเอ่ยถามยายบัว

"จ้ะ สวยมากเลยลูก" หญิงสูงวัยส่งยิ้มให้หลานรัก

"เดี๋ยวขากลับแก้มจะซื้อขนมมาฝากนะ ยายอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม"

"จ้ะ ไม่ต้องห่วงยายหรอก เรานั้นแหละดูแลตัวเองให้ดีๆ รู้ไหม จำที่ยายเคยบอกได้ใช่ไหม"

"จำได้จ้ะ แก้มจะรักนวลสงวนตัว ไม่ใจง่ายปล่อยตัวให้ใครเด็ดขาด ถ้ายังไม่ได้แต่งงาน"

"เยี่ยมเลย แต่แก้มรู้ใช่ไหม ว่าเรากับโอมมันต่างกันเกินไป เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะลูก"

"จ้ะ ยาย" ร่างบางแอบกังวลใจ

ไม่กี่นาทีคมกฤษก็แล่นรถมาจอดตรงหน้าบ้านเช่า ปราภัทรสรเห็นอย่างนั้นก็รีบพาตนเองขึ้นไปบนรถนั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จาจนคมกฤษแปลกใจสงสัยกับท่าทางของหญิงสาวข้างกายที่เพิ่งตกลงคบกันเป็นแฟนหมาดๆ

"แก้มเป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่า แก้มแค่...." ร่างบางหยุดคำพูดไว้แค่นั้นด้วยความขลาดกลัว

"มีอะไรไม่สบายใจ ก็พูดออกมาเถอะ เราพร้อมรับฟังเสมอ ไว้ใจเราได้"

"โอมจะไม่ทิ้งแก้มไปใช่ไหม"

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน

"โอมก็เห็นว่าเรามันต่างกันเกินไป อีกอย่างโอมมีสิทธิ์จะเลือกผู้หญิงคนไหนก็ได้"

"ต่างกันแล้วยังไง มันไม่สำคัญสำหรับโอมหรอกนะ มันสำคัญที่ว่าโอมรักใครต่างหาก โอมยอมรับนะว่าเมื่อก่อนเคยคบผู้หญิงหลายคน แต่ตอนนี้เรามีแค่แก้มคนเดียวเท่านั้น รู้ไหม"

"แก้มรู้ แต่แค่นั้นมันคงไม่พอ"

"เอาเป็นว่าคบกันสักหนึ่งปี โอมจะพาไปพบพ่อกับแม่ก็แล้วกันนะ"

"จริงเหรอ แล้วพ่อกับแม่โอมจะรับได้เหรอ"

"ได้สิ ได้แน่นอน ขอแค่แก้มทำตัวน่ารักก็พอ"

"อืม" ร่างบางยิ้มพยักหน้ารับ

ภายในโรงหนังในห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองที่มืดสลัวมีแต่แสงจากจอภาพที่สาดแสงส่องสว่างออกมาเท่านั้น สองหนุ่มสาวที่นั่งเคียงข้างกันกำลังหัวเราะขบขันด้วยกันอย่างมีความสุขให้กับหนังที่ดูอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับคนอื่นๆ

เวลาผ่านไปกว่าเกือบสองชั่วโมงทั้งสองคนก็พากันเดินออกมา แล้วเลยเข้าไปในร้านขนมเค้กเจ้าดังเพื่อซื้อกลับไปฝากยายบัว จากนั้นคมกฤษก็พาปราภัทรสรบึ่งรถคันหรูแล่นไปยังคอนโดหรูส่วนตัวของตนเองด้วยความรวดเร็ว

ชายหนุ่มเดินนำหน้าร่างบางเข้าไปข้างในห้องพร้อมกับกดรีโมทเปิดแอร์ ปราภัทรสรเดินกวาดสายตามองไปทั่วห้องด้วยความชื่นชมกับการออกแบบตกแต่งภายในห้องที่ดูหรูหรา จนไม่คิดว่าเธอจะได้มีโอกาสได้เข้ามาสัมผัสและเห็นกับตาตนเองในวันนี้

"ชอบไหม" ร่างหนาเอ่ยขึ้นพลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานุ่ม

"อืม สวยมากเลย" ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม

"ในห้องนอนยังสวยกว่านี้อีกนะ อยากเห็นไหม" สายตาคมจ้องมองใบหน้าเนียนไม่วางตา

"มันจะดีเหรอ" มือบางกระชับกำกระเป๋าสะพายบนตักแน่นขึ้น

"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย แค่เข้าไปดูเฉยๆ เอง ไป" ร่างหนาลุกขึ้นยืนเดินนำหน้าเธอตรงไปยังห้องนอน

ปราภัทรสรค่อยๆ ลุกขึ้นเดินตามหลังชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งเอาไว้ต้อนรับเธอ ทันทีที่เธอก้าวขาเข้าไปข้างในเธอก็ถูกร่างหนารวบเข้าไปกอดจากทางด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว

"อุ้ย! " ร่างบางสะดุ้งตกใจ

"ขอโทษนะ ที่ทำให้ตกใจ" กอดรัดร่างบางแน่นขึ้น

"โอมจะทำอะไร ปล่อยแก้มเถอะ"

"ทำไม เราเป็นแฟนกันแล้ว จะแสดงความรักต่อกันมันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรสักหน่อย"

"โอมปล่อยแก้มก่อนได้ไหม"

"ได้สิ" ท่อนแขนหนายอมเปลี่ยนเธอให้เป็นอิสระทันทีตามคำขอ

"โอมพาแก้มกลับเถอะ เดี๋ยวมันจะดึกมากไปกว่านี้ แก้มเป็นห่วงยายด้วย"

"อยู่ต่ออีกสักหน่อยนะ" มือหนาค่อยๆ เชยคางมนขึ้นแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเนียนจนลมหายใจรดกัน

"อย่า" ร่างบางรีบหันหน้าหนีพร้อมกับใช้มือบางแตะริมฝีปากหนาค้างเอาไว้

"ทำไม" ถามพลางรวบจับมือบางเอาไว้

"แก้ม ขอได้ไหมระหว่างที่เราคบกัน เราสองคนจะไม่มีอะไรเกินเลย จนกว่าเราสองคนจะแต่งงานกัน"

"อะไรนะ!" คมกฤษไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง

"แก้มขอได้ไหม" มองสบสายตาชายหนุ่มอย่างสื่อความหมาย

"ได้สิ ถ้ามันจะทำให้แก้มสบายใจ"

"ขอบคุณนะ โอม ที่เข้าใจแก้ม" ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

"แล้วโอมทำอะไรได้บ้าง บอกหน่อยได้ไหม" รวบร่างบางเข้ามาแนบอกกว้าง

"เอ่อ...กอดก็พอแล้วมั้ง"

"ขอจูบ กับหอมเพิ่มหน่อยได้ไหมนะ"

"ก็ได้" ยิ้มเขินอาย

"ได้ยินแบบนี้ ค่อยชื่นใจหน่อย" ร่างหนาค่อยๆ ผละออกจากร่างบางพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเนียนตาเป็นมัน

ทั้งสองคนต่างก็มองสบตากันไปมาด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน เปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลงช้าๆ เมื่อใบหน้าสากยื่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน ไม่กี่อึดใจริมฝีปากหนาก็ประกบจูบลงบนริมฝีปากบางของเธอด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยนแล้วค่อยๆ ผละออกจากกัน แล้วสวมกอดกันไว้แน่นด้วยความสุขใจ

หลายวันต่อมา

เวลาพลบค่ำภายในห้องนอนปราภัทรสรนั่งมองภาพถ่ายฤดีมารดาที่เสียไปตั้งแต่เธอยังไม่รู้ความ หลังจากที่วางสายจากคมกฤษที่กำลังเที่ยวผับกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานเธอไม่ได้ห้ามปรามหรือต่อว่าอะไรที่ชายหนุ่มเที่ยวกลางคืน เพียงแต่เตือนให้ชายหนุ่มดื่มน้อยๆ หน่อยแค่นั้น

ดวงตาหวานจ้องมองมารดาในรูปที่มีหน้าตาสะสวย ซึ่งเธอถอดแบบมารดาออกมาไม่มีผิดเพี้ยน หากใครที่เคยหน้ามารดาของเธอมาก่อน แล้วมาพบเธอก็คงจะเดาออกไม่ยากว่าเธอเป็นลูกสาวของใครอย่างแน่นอน ยิ่งรอยยิ้มหวานนั้นมันยิ่งทำให้ชายหนุ่มหลายคนไหวใจ

"แม่สวยมาก เลยรู้ไหมคะ แก้มรักแม่มากนะคะ แก้มใกล้จะเรียนจบแล้ว หวังว่าแม่กำลังมองดูความสำเร็จของแก้มอยู่บนฟ้านะคะ" ร่างบางจูบลงบนรูปภาพแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

ภายในผับชื่อดังมีนาในชุดเดรสอกเกาะสีแดงสั้นแค่ห่อหุ้มสะโพกเผยให้เห็นเรียวขาอ่อนขาวเนียนกำลังนั่งจ้องมองคมกฤษกับกลุ่มเพื่อนชายสามสี่คนอยู่ตรงโต๊ะมุมหนึ่งของผับห่างๆ พลางดื่มเครื่องไปด้วยเพียงลำพัง ระหว่างนั้นก็มีชายหนุ่มมากหน้าหลายตาเข้ามาขอชนแก้วเธออยู่เป็นระยะ

เมื่อสบโอกาสที่คมกฤษลุกออกไปจากกลุ่มเพื่อนเพียงลำพัง มีนาก็ไม่รีรอรีบลุกตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ จนถึงหน้าห้องน้ำ รอไม่นานชายหนุ่มก็เดินออกมาเธอจึงทำท่าเดินโซซัดโซเซเข้าไปชนชายหนุ่มจังๆเหมือนคนกำลังเมามายไม่ได้สติ จนตกอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างที่ต้องการ

"โอ้ย! ขอโทษค่ะ ฉันเมาไปหน่อย" แสร้งทำเป็นไม่รู้จักชายหนุ่มตรงหน้า

"นี่ มีนา เธอเองเหรอ" ชายหนุ่มมองสำรวจใบหน้าเนียนที่แต่งแต้มสีจัดและเสื้อผ้าน้อยชิ้นเผยให้เห็นเรือนร่างผิวขาวเนียนล่อตาล่อใจ

"ใครเหรอ" ร่างบางจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มพร้อมกับเอียงคอไปมา

"นี่ เธอเมาจนจำเราไม่ได้เลยเหรอ ฉันโอมไง"

"อ่อ โอมเพื่อนรักนี่เอง ฉันกลับก่อนนะ" มีนาหมุนตัวหันหลังให้ชายหนุ่มทำท่าจะเดินออกไปแต่กลับล้มพับไม่ได้สติลงพื้นไปต่อหน้าคมกฤษเสียอย่างนั้น

"นา นา ตื่นสิ นี่เธอเมามากขนาดนี้เลยเหรอ ให้ตายเถอะ" คมกฤษรีบช้อนอุ้มเธอขึ้นแล้วรีบเดินตรงไปยังรถคันหรูทันควัน

คมกฤษตัดสินใจพามีนากลับไปยังคอนโดของตนเองเมื่อเรียกปลุกเท่าไรเธอก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมา อีกอย่างถ้าพาเธอกลับบ้านตอนนี้เธออาจจะโดนพ่อแม่ดุด่าเอาก็ได้และเขาจะโดนหางเลขไปด้วย ร่างหนาค่อยๆ วางร่างบางลงบนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้เธอ แล้วปลีกตัวพาตนเองไปนอนห้องถัดไป มีนาแอบยิ้มดีใจอยู่ใต้ผ้าห่มที่สามารถทำให้ชายหนุ่มที่เธอชอบพอสนใจจนได้แค่นี้เธอก็มีความสุขมากแล้ว

เช้าวันใหม่คมกฤษไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำพร้อมกับเคาะประตูเรียกคนข้างในออกมา ทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดจากคนข้างในคมกฤษก็รีบหันหน้าหนีทันควันด้วยความตกใจ มีนาในสภาพผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียวแอบยิ้มมองแผ่นหลังกว้างด้วยความขบขัน

"นายตกใจอะไรเหรอ"

"เปล่า รีบกลับไปได้แล้ว มีเรียนช่วงบ่ายไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ แต่ตอนนี้เพิ่งจะสิบโมงเอง จะรีบไล่ไปไหนล่ะ"

"ฉันว่าเธอควรจะทำตัวให้มันดีๆ หน่อยนะ ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้น โดยที่ไม่มีเพื่อนไปด้วย คราวหน้าคราวหลังอย่าให้เห็นอีกนะ"

"ทำไม ใครจะเรียบร้อยเหมือนแก้มล่ะ" มีนาเอ่ยประชดประชัน

"ใช่ รู้ตัวก็ดี รีบกลับไปซะ" คมกฤษเอ่ยจบแล้วเดินออกไปทันที

"เชอะ! คอยดูเถอะ สักวันฉันจะทำให้นายหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ" มีนายกยิ้มมุมปาก