ตอนที่ 11 เมียมาเฟีย

ณ เพ้นท์เฮาส์สุดหรูหราที่มองทิวทัศน์เมืองกรุงได้ทั่วทุกมุม ร่างสูงใหญ่ยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียงพลางสูดอากาศที่มีลมพัดมาสัมผัสกายเบาๆ ด้านหลังเป็นบอดี้การ์ดมือขวาที่กำลังรายงานเรื่องที่ผู้เป็นนายให้ไปตามสืบมา

“อะไรนะ ไอ้นั่นมันเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมาเป็นสิบๆ ปีอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ คืนนั้นที่มันไปออกเดทกับเธอ มันขอคบกับเธอครับ” ครามรายงานตามที่ตัวเองได้ข้อมูลมาหลังจากที่ตามสืบเรื่องนี้มาเป็นอาทิตย์ และวันนี้ที่คาเฟ่ก็ได้ทราบอะไรหลายๆ อย่างหลังจากที่ทำเนียนแฝงตัวในหมู่ลูกค้าในคาเฟ่และเก็บรายละเอียดทุกอย่างจนได้มารายงานให้กับเจย์เดนฟังในขณะนี้

“แล้วยังไงต่อวะ” เจย์เดนก็พอจะรู้แล้วแหละว่าชายหญิงสองคนไปออกเดทที่ร้านอาหารในบรรยากาศโรแมนติกแบบนั้นก็คงต้องมีอะไรเทือกนั้นอยู่แล้ว 

ถามไปก็รู้สึกหึงไปด้วย แต่ทำอะไรไม่ได้ก็อัดบุหรี่เข้าปอดไปฟอดใหญ่

“วันนี้มันมาหาเธอที่คาเฟ่ที่เธอทำงานอยู่ครับ แฟนเก่าของมันตามมันมาดูหน้าเธอตอนที่เธอ…เอ่อ…ไม่สวยครับ” ครามก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่สุดท้ายก็คิดไม่ออกจึงกล่าวคำว่า ‘ไม่สวย’ ออกไปอย่างนั้นพลางแอบลอบมองปฏิริยาของเจย์เดนก็พบว่าเขาทำเสียงฟึดฟัดขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ “เธอสวยครับ แต่แค่เธอไม่ได้แต่งตัว” ครามเอ่ยแก้ตัวเพราะกลัวว่าอาจจะโดนเพ่นกระบาลเอาได้ที่บังอาจไปหาว่าผู้หญิงของเจ้านายไม่สวย

เจย์เดนหันขวับมามองลูกน้องคู่ใจตัวเองพลางขมวดคิ้วตึง

“เออ แล้วไงต่อวะ” เขาสะบัดเสียงอย่างอยากรู้เต็มทีแล้ววันมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

“พอมันมาเห็นเธอในสภาพธรรมดา ไม่ได้แต่งตัวมันก็อึ้ง แล้วก็ยังปฏิเสธว่าไม่เคยขอเธอคบต่อหน้าแฟนเก่าของมันน่ะครับ”

“ไอ้หน้าเหี้ย” เจย์เดนสบถก่อนที่จะดูดบุหรี่ครั้งสุดท้ายยาวๆ ก่อนที่จะทิ้งมันลงที่แท่นทรายทิ้งก้นบุหรี่ที่อยู่ด้านข้าง

มันเป็นผู้ชายประสาเหี้ยอะไรวะถึงกล้าตอแหลอย่างนั้นได้ ตอนเขาสวยก็บอกชอบเขา แต่พอเขาไม่สวยก็โกหกหน้าด้านๆ 

แต่ก็ดี! ทำไมเขาต้องโมโหด้วยเนี่ย เขาต้องดีใจสิเพราะหมดคู่แข่งกากๆ ไปหนึ่งคน แต่ที่จริงถ้ายัยนั่นทำตัวเป็นยัยป้าหน้าเฉิ่มแบบนั้นตลอดเขาก็ไม่เห็นต้องกลัวว่าใครจะมาแย่งเลยนี่นา 

แต่ตอนนี้เธอคงจะเสียใจมากที่โดนทำแบบนั้น เพราะเรื่องอย่างนี้มันอ่อนไหวต่อความรู้สึกมาก เขาจะทำอย่างไรดีนะให้เธอหายเศร้าและเอาความมั่นใจกลับคืนมา…

 

ตั้งแต่เวลาห้าโมงเย็น เป็นเวลาทำงานพาร์ททามที่ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ภายในใจกลางเมืองย่านสถานบันเทิงชื่อดัง นริศราใจลอยฟุ้งซ่านเรื่องที่เพิ่งประสบพบเจอมาเมื่อตอนบ่ายยังไม่หายแม้ว่าจะโดนเพื่อนรักปลอบใจครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม

“นุ่มนิ่ม วันนี้เป็นอะไรวะทำไมดูหน้าเศร้าๆ อย่าบอกนะว่าดูซีรี่ส์เกาหลีแล้วอินตาม” ก่อนหน้านี้เคยเม้าท์มอยกับเจ๊แมนเรื่องซีรี่ส์เกาหลีแนวดราม่าเรื่องหนึ่งที่ออนแอร์อาทิตย์ละสองตอน นริศราติดงอมแงมและมักจะมาเล่าอย่างออกรสออกชาติกับเจ๊แมนเป็นประจำ

“เปล่า” คนโดนถามกลับตอบสั้นๆ และไม่แม้แต่จะมองหน้าคนถามเลย

“อ้าว แล้วเป็นอะไรทำไมดูเนือยๆ ไม่มีชีวิตชีวาอย่างนั้นล่ะ” แม้ว่าที่จริงสภาพของนริศราก็เป็นอย่างนั้นเกือบทุกวันอยู่แล้วแต่ก็ไม่มากเท่าวันนี้

“ไม่มีอะไร” คนโดนถามยังตอบสั้นๆ อย่างถามคำตอบคำเช่นเดิม

ประตูกระจกหน้าร้านถูกผลักออก ปรากฏร่างสูงใหญ่ภายใต้ชุดสูทดำสามคนเข้ามาภายในร้าน ทำเอาเจ๊แมนกระดี๊กระด๊าใหญ่ จำได้ว่าพวกเขาเคยเข้ามาที่นี่ครั้งหนึ่งเมื่อหลายวันมาก่อน ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจออีกครั้ง

“ว๊าว สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย วันนี้ต้องการอะไรเหรอคะ”

“เปล่าหรอกครับ ผมไม่ได้ต้องการอะไรที่นี่ แต่ว่า…ต้องการมาหาใครบางคน” เสียงทุ้มห้าวที่เอื้อนเอ่ยทำเอาเจ๊แมนออกอาการจริตกะเทยมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม 

“เอ่อ…แล้วใครบางคนที่ว่าน่ะ ใครเหรอคะ” คนพูดเอ่ยพลางจีบปากจีบคอ ส่งแววตาเป็นประกายปิ๊งๆ ให้กับทั้งสามคนอย่างออกนอกหน้า 

สามคนนี้ทั้งหล่อทั้งเท่ โดยเฉพาะคนที่อยู่ด้านหน้านี่โคตรหล่อ แถมยังมีออร่าสุดๆ อีกทั้งดูก็รู้ว่าเป็นคนที่มีอิทธิพลมากแค่ไหน สำหรับเจ๊แมนเธอไม่ขออะไรมาก ขอแค่หนึ่งในสามคนนี้ก็พอ ชีวิตนี้ถือว่าคอมพลีทสุดๆ

“ผมมาหาเมียของผมน่ะครับ” เจย์เดนเอ่ยเสียงดังฟังชัดโดยที่คนฟังได้ยินชัดแจ๋วไม่ต้องถามซ้ำ ทว่าเจ๊แมนเบิกตาโพลงเป็นไข่ห่าน ตกใจมากว่าเมียของผู้ชายคนนี้คือใคร แล้วมาตามหาที่นี่ทำไม

“คะ…ใครเหรอคะ เมียคุณ” สาวประเภทสองเอามือทาบอก ยังตกใจไม่หาย

“ก็นุ่มนิ่มน่ะสิครับ”

“ฮะ!” เจ๊แมนอุทานเสียงหลง นริศราที่ได้ยินเหมือนกันหันขวับมาที่ต้นเสียงด้วยความตกใจ

“หึ๊ย อะไรของเขาเนี่ย” นริศรารีบวิ่งมาที่หน้าเคาเตอร์ทันที “นี่คุณ จะบ้าหรือเปล่าเนี่ย ทำคนอื่นเข้าใจผิดหมด” 

เจย์เดนยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเธอวิ่งถลาเข้ามาเพราะก่อนหน้านี้แอบมองเห็นเธอทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ ตั้งแต่แรกที่รู้ว่าเขาเข้ามาแล้ว เธอกำลังหลบเขาอยู่แต่พอเขาใช้ลูกไม้นี้ปุ๊บก็รีบแสดงตัวทันที ไม่รู้ว่าดีใจหรือตกใจอย่างที่แสดงออกกันแน่

“เข้าใจผิดอะไรกันล่ะ ที่ฉันพูดน่ะเรื่องจริง” สิ้นเสียงอันทรงอิทธิพลของเขา คนในร้านต่างพากันกระซิบกระซาบกันเซ็งแซ่ 

จะด้วยความบังเอิญหรืออะไรกันก็ไม่รู้ ภายในร้านดันมีพีอาร์คนหนึ่งกำลังเลือกซื้อของใช้อยู่ดันไปได้ยินทั้งหมดที่พวกเขาคุยกันพอดี เธอตกใจตาโตเพราะรู้จักเจย์เดนดี ทั้งยังแปลกใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ ด้วยความสงสัยจึงแอบมองหน้าผู้หญิงคนที่เขาบอกว่าเป็นเมีย

โอแม่เจ้า! นั่นผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียคุณเจย์เดนจริงๆ เหรอเนี่ย…

 

“พูดเบาๆ หน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นได้ตกอกตกใจกันหมดพอดี”

“ทำไมล่ะ จะอายทำไม ก็มันเรื่องจริงนี่นา เธอเป็นเมียของฉันแล้ว”

“นี่คุณ ฉันบอกให้เงียบๆ ไง” นริศรากระซิบกระซาบกับคนตัวสูง เธออายคนอื่นเหลือเกิน ไม่ได้ภาคภูมิใจหรอกนะที่เขาพูดอย่างนี้ เธอดูเหมือนเป็นตัวตลกด้วยซ้ำ “ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง”

“ไม่อาย”

“อ้าว ดูสภาพหน้าฉันตอนนี้สิ”

“ทำไม ธรรมชาติดีออก”

“ดีออก”

“อืม”

นริศราไม่รู้จะเถียงยังไงกับเขาแล้ว ตอนนี้เจ๊แมนก็เหมือนจะช็อคไปแล้ว คนในร้านก็พากันกระซิบกระซาบกันไม่หยุด เธอจะแก้ไขสถานการณ์นี้ยังไงดีล่ะเนี่ย

ยังเสียใจกับเรื่องเมื่อตอนบ่ายไม่จบ นี่ยังมีเรื่องบ้าๆ อะไรกันอีกละเนี่ย

“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าต่อให้เธอไม่สวย ขี้เหร่ เป็นอีเพิ้งหรือยัยป้าอะไรก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าไม่เคยได้เธอเป็นเมียน่ะ ไม่เหมือนไอ้ขี้ขลาดนั่น”

“เอ๊ะ นี่คุณรู้…” 

“ใช่ ฉันรู้ดีเรื่องของเธอ ฉันอยากให้เธอลืมๆ ไอ้บ้านั่นไปซะเถอะ ไม่ต้องไปสนใจอะไรมันอีกแล้ว” เจย์เดนไม่แคร์สายตาของใครก็ตามที่มองเข้ามา เขาเพียงแค่อยากพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปให้เธอฟังเท่านั้น หวังว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“โอเค ฉันเข้าใจแล้วแหละ คุณไปได้แล้ว เถอะนะ” 

“เธอไม่รู้สึกแย่แล้วใช่ไหม”

“ใช่ ฉันโอเค” เธอตอบไปอย่างนั้นทว่าภายในใจไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ตอนนี้ต้องการให้เขาออกไปจากที่นี่ก่อน เธออายคนอื่นเต็มทนแล้ว

“ถ้าเธอดีขึ้นแล้วก็ดี งั้นพรุ่งนี้เข้าไปหาฉันที่เพ้นเฮาส์ด้วย ที่ที่เธอเคยไปน่ะ จำได้ไหม” 

นริศราพยักหน้าหงึกๆ พลางยิ้มเจื่อน ภายในใจภาวนาให้เขาหันหลังเดินออกไปเสียที

พีอาร์สาวที่แอบฟังอยู่ในมุมถึงกับปิดปากตกใจที่ได้ยินว่ายัยป้าหน้าจืดนี่เคยไปเพ้นท์เฮาส์ของเจย์เดนมาแล้ว ทีแรกไม่อยากจะเชื่อแต่พอฟังพวกเขาไปๆ มาๆ เริ่มจะรู้สึกอิจฉายัยป้าคนนี้แล้วล่ะสิ

ในที่สุด เจย์เดนและบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็เดินออกจากร้านไป เหลือไว้แต่ความช็อคของเจ๊แมนและเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของนริศรา แต่ก็ต้องรีบกลับมาทำตัวตามปกติอย่างเร็วที่สุดเมื่อลูกค้าเอาสินค้ามาจ่ายตังค์

“นุ่มนิ่ม มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย มึงอธิบายมาให้เจ๊ฟังซิ กูงงไปหมดแล้วเนี่ย มึงไปเป็นเมียเขาตอนไหน” ทันทีที่ลูกค้าชุดนั้นทยอยออกจากร้านไปจนหมด เจ๊แมนก็เข้ามาถามเธอทันทีอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ดะๆ…เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งตกใจไป ค่อยๆ พูดๆ”

“เอา มึงเล่ามาให้เจ๊ฟังเดี๋ยวนี้เลย”

“ก็…ไม่มีอะไรหรอก”

“ไม่มีอะไรได้ไง มึงไปเป็นเมียเขาเนี่ยนะ โอวพระเจ้า นี่มึงเล่นของดีซะด้วย ของหล่อของเท่ ของรวย ของเทพสุดๆ”

“โอ๊ยเจ๊ เบาๆ ก่อน อย่าเพิ่งเว่อร์อะไรไปขนาดนั้น” ทั้งที่ปรามเจ๊แมนแต่ภายในใจลึกๆ ก็ตื่นเต้นไม่น้อยเหมือนกัน

ก็เขาทั้งหล่อ รวย ทรงอิทธิพลขนาดนั้น อยู่ๆ นึกคร้ามอกคร้ามใจอะไรขึ้นมาถึงมาทวงความจริงว่าเธอเป็นเมียของเขา คนอย่างเธอนี่มันน่าภูมิใจในการที่จะประกาศให้ทุกคนรู้ใช่ไหมว่าเป็นเมียตัวเอง

เธอรู้ตัวหรอกน่าว่าตัวเองอยู่ในจุดไหน เธอมันไม่ได้น่าภูมิใจขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นจะเป็นเหมือนที่โดนหักหน้าเมื่อตอนบ่ายเหรอ

ในที่สุดเธอก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้กับเจ๊แมนผู้อยากรู้อยากเห็นฟัง เจ๊แมนส่งเสียงฮู้ฮ้าตลอดที่ได้ฟังเธอเล่า จนบางทีเธอยังหลุดขำกับจริตของกะเทยที่เล่นใหญ่เกินเบอร์ขนาดนี้ 

“โอ๊ย อีนุ่มนิ่ม วาสนากีดีแท้ ได้ผัวเป็นมาเฟีย”

“ได้คืนเดียวไม่นับเป็นผัว”  

“หล่อขนาดนั้น แสดงออกขนาดนี้มึงรออะไรอยู่ นุ่มนิ่ม เขาก็พูดอยู่โต้งๆ ว่ามึงเป็นเมีย ถ้าเป็นเจ๊นะ ป่านนี้กูหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามไปอยู่กับเขาแล้ว”

อ้าว อีเจ๊นี่ ถึงกูจะเฉิ่มเชยขนาดนี้แต่กูก็ไม่ง่ายนะโว๊ย 

เออ กูมั่น จบไหม…