ตอนที่ 10 คนเฉิ่มโดนประจาน

“นุ่มนิ่ม วันนี้พี่ไปกินข้าวแล้วผ่านร้านลอดช่องร้านประจำของแม่พี่ พี่เลยซื้อมาฝาก อร่อยมากเลยนะ การันตีด้วยการที่แม่พี่เป็นลูกค้าประจำ เจนด้วยนะ เอาไปคนละถุงสิ” ศรัณญูวางถงขนมไว้ที่ด้านข้างเคาเตอร์ที่นริศราและจิราภายืนประจำตำแหน่งอยู่ สายตาของเขามองเพียงแค่นริศราคนเดียวเท่านั้น หาได้ชายตาแลหญิงสาวอีกคนไม่

“ขอบคุณนะคะพี่ยู” นริศรายิ้มให้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องทำงานด้านในอย่างขวยเขิน

ศรัณญูรูปร่างสูงโปร่ง ผิวพรรณขาวสะอาด ดวงตาเล็กชั้นเดียวเพราะมีเชื้อสายจีน เวลายิ้มทีไรหน้าแดงซ่านตาหยีแทบไม่เห็นลูกตา แต่กระนั้นก็น่ารักมาก สถานะยังโสดและมักจะโดนลูกค้าในร้านเต๊าะอยู่เป็นประจำหากเขาออกมาหน้าร้าน ครั้งหนึ่งเคยมีสาวสวยมานั่งเฝ้าตามจีบเขาถึงในร้าน เทียวไล้เทียวขื่อทว่าชายหนุ่มขี้อายและสุดท้ายก็ปฏิเสธเธอไปเพราะไม่ชอบผู้หญิงเข้าหาก่อน

“ยิ้มอะไรอีเจน” จิราภายิ้มยั่วเย้าใส่นริศราตั้งแต่เห็นศรัณญูเดินเข้ามาในร้านแล้ว

“มึงเห็นยัง”

“อะไรของมึง” นริศราขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพลางเดินไปเดินมาที่หน้าเคาเตอร์อย่างไม่นึกอยากจะสนใจคำพูดของเพื่อนสาวมากนัก

“ก็พี่ยูไง”

“พี่ยูทำไมล่ะ”

“เขาจีบมึงชัวร์” สิ้นประโยค นริศราหันมามองค้อนเพื่อนสาวที่ชอบทำตัวสาระแนนักเชียว

“มึงเอาอะไรมาพูด เบาๆ หน่อยเดี๋ยวเขามาได้ยิน กูอายเขา” 

คนอย่างศรัณญูน่ะเหรอจะมาจีบอีเพิ้งอย่างเธอ ถ้าเขาเคยเจอเธอตอนแปลงโฉมเป็นคนสวยยังพอว่าไปอย่าง อีเพื่อนคนนี้ก็สงสัยอยู่นั่นแหละ ไม่ดูสภาพหนังหน้าของเพื่อนบ้างเลยว่าเป็นอย่างนี้ใครเขาจะมาจีบ

“ก็มึงดูสิ มาถึงก็ทักแต่มึง ไปไหนมาก็เอาแต่ของมาฝากมึง” จิราภาจีบปากจีบคอล้อเลียน

“เขาก็ซื้อมาฝากทั้งกูทั้งมึงนั่นแหละ”

“เขาซื้อมาฝากมึง กูเลยพลอยได้อานิสงส์ไปด้วย เขาไม่เคยเห็นกูอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ” 

“ไม่อ่ะ อย่างเขาอ่ะนะจะมาจีบกู เขาก็ทำดีด้วยตามประสาเจ้านายลูกน้องอย่างนั้นแหละ มึงช่วยดูหนังหน้าเพื่อนมึงก่อน มึงคิดว่าหน้าอย่างนี้เขาจะมาชอบกูเหรอ ประสาทแดก” ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ตัวว่าสภาพตัวเองเป็นเช่นไร

สภาพอย่างนี้ใครจะกล้ามั่นหน้าคิดว่าเขาจะมาชอบได้ลง

“ก็กูสังเกตมาสักพักแล้ว แล้วมึงก็รู้ว่าพี่ยูขี้อายจะตาย เขาชอบมึงแต่ไม่กล้าจีบตรงๆ แต่อาการของเขาเป็นใครก็ดูออกว่าชอบมึง”

“โอ๊ย มึงเลิกมั่นแทนกูเหอะ ให้เกียรติหนังหน้ากูด้วย”

“เออๆ แล้วไปเดตกับอีนพเป็นไงบ้าง” ก่อนหน้านี้นริศราเคยบอกว่านพชวนไปกินข้าว เธอบอกจิราภาไปแค่นั้นแต่ยังไม่เคยบอกเรื่องที่เขาขอคบกับเธอ

พอพูดถึงนพขึ้นมาพลันใบหน้าซีดขาวของนริศราขึ้นสีเรื่อจนจิราภาจับสังเกตได้

“ก็…ดี”

“ยังไง เป็นยังไงบ้างวะ”

“แล้วมึงจะจ้องกูอย่างนั้นทำไม กูเขินนะโว๊ย” ก็จิราภาเล่นจ้องตาไม่กะพริบอย่างนั้น เป็นใครก็เขิน 

“อ้าว ก็อยากรู้นี่หว่า นี่มันเลิกกับแพรวจริงๆ เหรอ ก็คงเลิกจริงๆ แหละ ไม่งั้นจะชวนมึงออกเดททำไม อ๊ะนี่…มันได้ขอมึงคบหรือเปล่า” เพื่อนสาวพูดเองเออเองพลางยื่นหน้ามาใกล้ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น

“มึงนี่ก็…” เขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว 

ทว่ากำลังจะบอกเพื่อนสาวไปว่านพขอคบกับเธอกลับมีลูกค้าเข้ามาในร้านเสียก่อน จิราภาและนริศราเงียบกริบทันทีที่เห็นลูกค้าคนใหม่เข้ามา

“เนี่ยน่ะเหรอ ร้านกาแฟที่ทำงานอยู่” แพรวา อดีตแฟนสาวของนพก้าวเข้ามาในร้านพลางกวาดสายตาไปทั่วทุกมุมในร้านด้วยสายตาเหยียดหยันก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หน้าเคาเตอร์มองจิราภาไม่วางตา

“สวัสดีเพื่อนเก่า ที่งานปาร์ตี้เลี้ยงรุ่นก็ไม่ได้เจอกันเลยนะ” แพรวาทักจิราภาด้วยสายตาเย่อหยิ่ง ภายในใจกำลังดูถูกว่าเพื่อนที่อดีตเคยเรียนด้วยกันมานั้นไปไม่ถึงไหน เป็นได้แค่ลูกจ้างรายวันของร้านคาเฟ่ที่ก็ไม่ได้ใหญ่มากอะไร

ทว่าแพรวานั้นเรียนจบและทำงานเป็นอินทีเรียที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างเอกชนที่เงินเดือนสูงลิบลิ่ว และตอนนี้ยังได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นอีกด้วย

“สวัสดี ทำไมวันนี้มาที่นี่ได้ล่ะเนี่ย” จิราภาทักตอบตามมารยาท

“วันนั้นเจอยัยนุ่มนิ่มที่งานปาร์ตี้เลยรู้ว่าทำงานด้วยกันที่นี่ แล้วนี่ไปไหนเสียล่ะ ไม่ได้มาทำงานเหรอ” ขณะที่พูดก็กำลังแสดงออกด้วยถ้อยคำที่ข่มคนตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด นิสัยของยัยลูกคุณหนูแพรวานี่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน คิดว่าโตมาจะดีขึ้นแต่กลับยังชอบดูถูกคนเหมือนเดิม

“อ้าว ทำเป็นไม่เห็นกันไปได้ ก็นี่ไงนุ่มนิ่ม” จิราภาดันไหล่นริศราให้ออกมายืนประจันหน้ากับแพรวา

แพรวาจ้องนริศราและหลุดขำพรืดออกมาอย่างน่าหมั่นไส้

“ฮิๆๆ เฮ๊ย ทำไมเธอเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะนุ่มนิ่ม ทำเอาฉันจำไม่ได้เลย นี่ถ้าเจนไม่บอกฉันก็ไม่รู้นะเนี่ยว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้” แพรวาหัวเราะพลางเอามือปิดปาก เธอสวมชุดเดรส สร้อยแหวนนาฬิกาและรองเท้าที่ล้วนเป็นแบรนด์เนมทั้งตัวก็เพื่อมาอวดนริศรา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะมาเจอนริศราในสภาพที่ดูไม่ได้เอาเสียเลย ช่างแตกต่างจากคืนปาร์ตี้ราวฟ้ากับเหว

นริศรากำหมัดแน่นกัดฟันกรอดๆ ที่โดนเหยียด จิราภาเองก็หน้าเสีย ไม่รู้เหมือนกันว่าคืนนั้นนริศราแต่งตัวแต่งหน้าอย่างไรถึงโดนแพรวาพูดจากระทบใส่อย่างนี้

“ทำไมล่ะ ถึงฉันจะขี้เหร่ ไม่สวย แต่ก็มีคนมาขอคบด้วยแล้วกัน” นริศราตอกกลับอย่างเอาคืนความมั่นหน้ามั่นโหนกของอดีตเพื่อนสมัยเรียนม.ต้น

แต่แพรวากลับหัวเราะดังกว่าเดิมเสียอีก

“ใครเหรอ หรือว่าพนักงานคาเฟ่ด้วยกัน หรือว่าเป็นคนระดับเดียวกันแต่ทำอาชีพอื่นน่ะ” แพรวาเอ่ยกลั้วหัวเราะอย่างดูแคลนคนตรงหน้า 

จิราภารู้สึกโกรธแทนเพื่อนสาวที่โดนดูถูกซึ่งๆ หน้าอย่างนี้ 

อยากตบสั่งสอนอีคนมั่นเกินเบอร์เสียจริงๆ มือนี่สั่นจนนริศราต้องจับกดเอาไว้

“ทำไมเหรอแพรว คนระดับนี้มันทำไม แล้วเธอเป็นใครกันเหรอ สูงส่งมาจากไหน ก็พูดคุยกันรู้เรื่องนี่หว่า”

แพรวาเงียบไปแต่ยังคงแสดงสีหน้าเหยียดหยามเช่นเดิม

“อยากรู้ไหมล่ะแพรว ว่าคนที่มาขอฉันคบคือใคร” นริศราหยักมุมปาก “ก็แฟนเก่าของเธอยังไงล่ะ นพเขาเพิ่งขอฉันคบตอนที่เราไปเดทกันเมื่อวันก่อน”

แพรวาหน้าเสีย รู้อยู่แล้วแหละว่านพและนริศราจะต้องแอบไปคุยกัน และที่เธอเลิกกับนพก็เพราะนริศรานี่แหละ

“ฉันอยากจะรู้จังเลยว่าถ้านพมาเห็นสภาพเธอตอนนี้อย่างที่ฉันเห็นจะเป็นยังไง” แพรวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าแบรนด์เนมแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน

“…นพ วันนี้ฉันเจอนุ่มนิ่มกับเจนด้วยแหละ อยู่ที่ You & Me Café น่ะ นายอยู่แถวนี้ไหม ออกมาคุยกันหน่อยสิ นานๆ ทีจะได้เจอเพื่อนเก่า…อะไรนะอยู่แถวนี้พอดีเหรอ ดีเลยจะออกมาใช่ไหม โอเค ฉันจะรอนะ” แพรวาวางสาย เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนที่จะหันมายิ้มหยันให้กับทั้งสองคน

“นี่เธอโทรตามนพมาเหรอ”

“ทำไมล่ะ นพเขาดูกระตือรือร้นที่จะมามากเลยนะ สงสัยคงอยากจะมาเจอเธอน่ะ แต่ไม่รู้ว่าพอมาแล้วจะผิดหวังหรือเปล่านะ” คนพูดจีบปากจีบคอพลางยิ้มหยันกลอกตามองบนอย่างน่าหมั่นไส้ อย่างนี้มันน่าจะโดนตบให้ตาปลิ้นไปเลยนะ

นริศรารู้สึกอายมากและถ้าหากนพมาที่นี่จริงๆ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ในเมื่อสภาพที่เขาเจอวันนั้นกับตอนนี้มันต่างกันลิบลับอย่างกับหน้ามือกับหลังตีน และคงหนีไปไหนไม่ได้เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลางานอยู่ อีกทั้งแพรวาคงไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหน ยังไงก็คงต้องรั้งเธอไว้ประจานต่อหน้านพแน่ๆ

ไม่รู้หรอกนะว่านพมาเจอเธอในสภาพนี้แล้วเขาจะแสดงอาการยังไงออกมา ทว่าเธอก็ภาวนาให้เขารับเธอในสภาพนี้ได้ถ้าเขาชอบเธอจริงๆ ไม่ได้ชอบแค่ที่รูปร่างหน้าตา

…

“แพรว เจน แล้วไหนนุ่มนิ่มล่ะ” นพมาถึงก็กวาดสายตามองหาคนที่อยากเจอมาที่สุดทันที แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นแพรวาหัวเราะอย่างขบขันอย่างชอบอกชอบใจ

“มองดีๆ สินพ”

นพรู้สึกงุนงงพลางหันไปเจอร่างบอบบางที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่หน้าเคาเตอร์ ผมของเธอฟูฟ่องราวกับฝอยขัดหม้อ หน้าตาขาวซีดมีแว่นตาทรงป้าทาบทับอยู่บนหน้า 

“นี่เธอเหรอ นะ…นุ่มนิ่ม” นพไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาแสดงความผิดหวังออกมาทางแววตาเพียงแวบเดียวเท่านั้นแต่นริศราก็สังเกตเห็นมันได้ทัน

“ใช่ ฉันเอง นุ่มนิ่มคนที่เธออยากลองคบด้วยไง”

“ฉันไม่คิดเลยนะ ว่านายอยากจะคบกับนุ่มนิ่มด้วย” แพรวาได้ทีก็เข้ามาแทรก

“มะ…ไม่ ฉันไม่ได้…อยากจะคบกับเธอหรอก”

“อะไรนะ แล้ววันนั้นที่ร้านอาหาร เธอเมาหรือละเมอกันแน่ถึงมาพูดกับเราแบบนั้น” นริศรารู้สึกโกรธมากจนอยากเข้าไปทึ้งร่างไอ้คนที่มองคนแค่ภายนอก เห็นคนสวยหน่อยไม่ได้ก็ชอบไปหมด แต่พอมาเห็นตอนไม่สวยก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เสียแรงที่อุตส่าห์แอบชอบมาตั้งนาน

“เออ มึงมาพูดแบบนั้นกับเพื่อนกูได้ยังไง กูว่าละ พวกมึงสองคนน่ะเหมาะสมกันที่สุดแล้ว พวกมึงจะไปทางไหนก็ไปเลยนะ ทั้งสองคนเลย คนนึงก็ขี้เหยียดดูถูกคนอื่น คนนึงก็กลับกลอกปลิ้นปล้อนกะล่อนสิ้นดี ไปไกลๆ เลย ที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างพวกมึง!” จิราภาด่ากราด

แพรวาและนพหน้าเสียที่โดนไล่อย่างนั้น ทุกสายตาในร้านต่างจับจ้องมาที่ทั้งคู่อย่างอยากรู้อยากเห็น ทั้งสองคนทนโดนด่าไม่ได้ก็รีบออกไปจากร้านทันที

“ไม่เป็นไรนะมึง นุ่มนิ่ม แม่งอย่างไปสนใจไอ้พวกผีเน่ากับโลงผุคู่นั้นเลย เสียเวลาชะมัดยาด” จิราภาว่าพลางตบหลังปลอบใจเพื่อน

“เออ กูไม่เป็นไรหรอก ขอบใจมึงมากนะเจน อย่างน้อยกูก็ได้รู้ธาตุแท้คน”