ความผิด 2

เพราะคิดเพียงแค่ว่าตัวเองรอดครอบครัวก็จะกลับมาเหมือนเดิม แต่กลับไม่คิดถึงจิตใจเด็กสาวที่อายุเพียงแค่ 15-16 ยังเรียนไม่จบ ม. ต้นด้วยซ้ำ

แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง เพียงแค่เธอได้ตกเป็นผู้หญิงของเขาไม่ต้องตกไปอยู่ในเงื้อมมือเจ้าหนี้พนันพวกนั้น

“3 ปีแล้วสินะ” แนนนี่เดินเหม่อนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา

สาวน้อยแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันสดใส พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก เมื่อนึกถึงรอยยิ้มเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของเด็กชายตัวน้อยที่เธอเพิ่งได้เจอเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

“เธอต้องอดทน! แนนนี่! ขอแค่เธอเรียนจบทุกอย่างต้องดีขึ้น!”

ด้วยพลังด้านบวกในตัว ไม่ว่าจะโดนกระทำให้เจ็บช้ำแค่ไหนเด็กสาวก็ยังคงยิ้มสู้กับมัน “คนอื่นที่ลำบากกว่าเธอเขายังทนได้แค่นี้เองสู้ ๆ” เด็กสาวพูดให้กำลังใจตัวเองแล้วเดินไปรอรถเมล์เพื่อกลับบ้าน

บ้านเบญจวัฒนานันท์

“แนตตี้นนท์พี่กลับมาแล้ว!”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเท้าแตะลงบนพื้นบ้าน สิ่งแรกที่เธอทำไม่ว่าจะไปไหนเมื่อกลับมาบ้านคือเรียกหาน้องสาวและน้องชาย

“ไปไหนกันหมดทำไมบ้านเงียบจัง” แนนนี่เดินหาน้อง ๆ ทั่วทั้งบ้านแต่ไม่เจอใคร

“หรือจะไปกับแม่” ว่าแล้วมือเรียวก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาแม่ทันที

[มีอะไร!]

“น้องอยู่กับแม่หรือเปล่า แนนหารอบบ้านแล้วแต่ไม่เจอเลย”

​​​​​​​

[อือ พอดีฉันมีธุระเลยเอาแนตตี้กับตานนท์ออกมาด้วยจะให้อยู่ตามลำพังก็เป็นห่วง ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะ]

ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!

“......” แนนนี่ได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจ เพราะปกติผู้เป็นแม่ไม่เคยพาน้อง ๆ ออกไปไหนถ้าเธอไม่อยู่ก็จะปล่อยให้เด็กทั้งสองอยู่บ้านเพียงลำพัง แต่วันนี้...กลับทำตัวแปลก ๆ

“คิดมากแม่คงเป็นห่วงน้องแหละ วันนี้เธอก็กลับช้าด้วย!”

เด็กสาวสะบัดความคิดทุกอย่างทิ้ง เปิดจอโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง เพื่อดูรูปที่แอบถ่ายเด็กน้อยสุดหล่อของเธอไว้ เธอดูแล้วยิ้มพร้อมกับเดินขึ้นไปบนห้องอย่างอารมณ์ดี

“ทำไมน่ารักแบบนี้นะ!”

ใบหน้าหวานเปื้อนด้วยรอยยิ้ม พูดพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้หน้าจอเหมือนคนที่กำลังมีความรัก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มไม่อาจละสายตาจากหน้าจอได้แม้แต่เสี้ยววินาที

แกรก!

เธอเปิดประตูเข้าห้องนอนวางกระเป๋าสะพายหลังไว้ที่ปลายเตียง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เหมือนที่เคยทำทุก ๆ วัน

“วันเกิดปีหน้าจะซื้ออะไรให้ดีนะ”

สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอพร้อมรอยยิ้มที่ไม่หยุดหุบจนลืมสังเกตถึงความผิดปกติบางอย่างในห้องนอน

เพราะตอนนี้มีสายตาเยือกเย็นคู่หนึ่งกำลังจ้องมองทุกการกระทำของเธออยู่

“ปีนี้ซื้อเสื้อผ้าให้ ปีหน้าอะไรดีนะ!” เด็กสาวยังคงครุ่นคิดนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน โดยไม่รู้ตัวว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว

สายตาคมกริบคู่นั้นมองเธออย่างไม่สบอารมณ์เพราะเธอขัดคำสั่งเขาที่ห้ามไม่ให้เข้าใกล้เด็กชายตัวน้อย

หมับ!

พรึบ!!

“เฮือก!!” เด็กสาวตกใจตาเบิกกว้างเมื่อกำลังจะลุกขึ้นไปดูเงินในบัญชีที่เธอมี แต่กลับโดนมือหนาคว้าตัวดันร่างเล็กนอนราบไปกับเตียงตามเดิม

“วันนี้เธอไปไหนมา!” เสียงทุ้มต่ำพร้อมสายตาโกรธเกรี้ยวจ้องหน้าเด็กสาว

“......” แต่เธอเลือกที่จะเงียบ

“ฮึ...” ชายหนุ่มเค้นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ฉันถามว่าเธอไปไหนมา!!” เขาตะคอกใส่เธอเสียงแข็ง เมื่อเธอเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบ

“นะ...หนูแค่เอาของขวัญวันเกิดไปให้น้องพาร์ท!” เด็กสาวพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็พูดและมองหน้าสบตาชายหนุ่มและรู้ว่าจะเจอกับอะไรเมื่อขัดคำสั่งเขา

“ไม่เจอแค่ 5-6 เดือน” มือสากเอื้อมไปลูบที่หัวสาวน้อยที่นอนตัวแข็งทื่ออย่างแผ่วเบา สายตาคมกริบไล่มองที่หน้าอก พร้อมเลื่อนมือปลดกระดุมเสื้อนักเรียนทีละเม็ดอย่างใจเย็น

“อึก!” เด็กสาวกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ

“ยะ...อย่าทำอะไรหนูเลยพรุ่งนี้หนูมีสอบ”

สองมือเรียวยกขึ้นไหว้ขอความเห็นใจ ถึงรู้ว่าคำขอของเธอมันจะไม่เป็นผลแต่ก็ดีกว่าเธอยอมเขาทุกครั้งไป

“แล้ว?” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงยกค้างขมวดเข้าหากันเป็นปม

“ถ้าคุณทำแบบนั้นกับหนู....” เด็กสาวเม้มปากแน่นไม่กล้าพูดต่อเมื่อสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นผ่านสายตาคู่ที่จ้องหน้าเธออย่างเลือดเย็น

“หึ...ทำไมกลัวฉันรู้ว่าเธอไปนอนกับคนอื่น?” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างรำคาญ

“......” สาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธ

“แล้วทำไม?” ปลายจมูกโด่งก้มลงคลอเคลียสองแก้มนุ่ม

“......” เด็กสาวได้แต่นอนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ หัวใจดวงน้อย เต้นโครมครามเมื่อมือสากค่อย ๆ ล้วงลูบไล้เรียวขาอย่างแผ่วเบา

หัวใจเธอตกวูบ! เมื่อสัมผัสอุ่น ๆ แตะต้องที่เนินน้องสาว!