ไม่เคยห้าม

อารยาได้แต่นั่งเงียบ มองทิวทัศย์ด้านนอกแทนทางข้างหน้า เธอไม่ค่อยได้นั่งรถของสามีไปทำงาน เพราะเคยบอกไปแล้วว่าเกรงใจเลขาของเขา ที่ต้องมาส่งเธอที่ทำงานอยู่คนละทางกับของสามี พอวันนี้ได้มานั่งหลังจากที่ถูกพูดคุยเรื่องหย่า มันให้ความรู้สึกแปลกๆ แตกต่างจากที่เคยนั่งมาพอสมควร

อัครราชขยับตัวไปใกล้เธอมากขึ้น ดึงเธอเข้าหาเบาๆ ก่อนจะกดจมูกลงบนลาดไหล่ขาวเนียน ชุดที่เธอเลือกใส่วันนี้ขัดใจเขานิดหน่อย แม้เธอจะถือเสื้อคลุมไปด้วยเหมือนจะใช้มัน แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่เปลี่ยนไป หวง เขาหวงร่างกายเธอเหลือเกิน ซ้ำยังรู้สึกผิดที่เห็นร่องรอยบนตัวเธอ ทั้งรอยที่เกิดจากชายอื่น และรอยที่ตัวเองทำ เธอคงรีบมาก จนไม่ทันได้สังเกตตัวเองอีก หรือไม่ก็ลืมไปว่าเคยเกิดเรื่องอะไรกับตัวเอง เหมือนคนไม่ใส่ใจ ว่าบนร่างกายจะมีรอยอะไรของใครบ้าง

“อื้อ! เสี่ยจะกัดทำไมคะ” 

อารยาก้มหน้าลง เพราะรู้สึกอายเลขาที่อยู่ในรถด้วย อยู่ดีๆ สามีก็ทำเรื่องให้อับอายต่อหน้าคนอื่น เธอจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนดีละเนี้ย

“ฉันไม่ชอบเห็นรอยคนอื่น” 

อัครราชพูดอย่างหงุดหงิด กัดซ้ำลงในจุดเดิม ที่เขาเพิ่งเห็นว่ามันมีรอยแดง รอยแดงจากผู้ชายคนอื่นตั้งแต่เมื่อคืน เธอไม่คิดจะปิดมันไว้เลย ซ้ำยังใส่เสื้อผ้าเปิดเผยเนื้อหนังอีก

“รอยนี่ อ๊า!” 

เสียงหวานสั่นเครือเพราะความเจ็บ อ้าปากจะบอกความจริงก็ถูกกัดซ้ำลงแรงๆ เสี่ยเปลี่ยนไป! ไม่เห็นอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนเดิมเลย

“ร้องไห้ทำไม?” 

“ก็เสี่ยกัด มันเจ็บ” 

“ถ้าให้คนอื่นมายุ่งยามอีก ฉันก็จะกัดเธออีก” 

“เสี่ยทำเหมือนหวง?” 

“ก็หวงไง” 

อัครราชมองใบหน้าแดงก่ำอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่เคยบอกเหรอว่าเขาหวง เคยนะ! ตอนแต่งงานใหม่ๆ เลย เขาเคยบอกแล้วว่าเธอเป็นของเขา อย่าให้ผู้ชายคนไหนเฉียดเข้าใกล้ เพราะเขาขี้หวง

“ถ้าเสี่ยไม่เคยพูดเรื่องหย่ากับไอซ์ ไอซ์คงจะดีใจกว่านี้” 

น้ำตาเม็ดโตหยดแมะลงบนหลังมือที่ยกขึ้นทันทีตั้งแต่เห็นมันคลอหน่วย อารยากลายเป็นคนขี้แยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเอาแต่ร้องไห้ จนเขาเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว

“ก็ไม่หย่าแล้วไง” 

น้ำเสียงดูลนลาน จนเลขาที่นั่งเงียบยังเหล่มองผ่านกระจกมองหลัง เหตุผลที่เมื่อวานเจ้านายเป็นแบบนั้นเพราะเรื่องนี้เองสินะ

“ถึงเราจะไม่หย่า แต่ความจริงที่ว่าเสี่ยทำผู้หญิงคนอื่นท้องก็ไม่เปลี่ยนไป เสี่ยจะคุยกับเธอเอง หรือจะให้ไอซ์คุยคะ ไอซ์มีสิทธิ์คุยกับเธอนะคะ ในฐานะเมียแต่ง” อารยาเชิ่ดหน้าขึ้นนิดๆ อย่างไม่ยอม กอดอกมองตรงจนสามีกลืนน้ำลายลงคอ

อารยามุมนี้ก็แอบน่ากลัวนิดๆ แฮะ!

เลขาหนุ่มยิ้มขำกับท่าทางของเจ้านาย เขาไม่เคยเห็นเสี่ยขุนงุ่นง่านขนาดนี้มาก่อน คงจะคุยกันด้วยดีถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไปทั้งคู่ เจ้านายเขาดูหลงเมียเด็กหนักกว่าเดิม ในขณะที่เมียเด็กของเขาก็ดุเอาเรื่อง จากที่นิ่งเฉยเรื่องผู้หญิงอื่นของเสี่ย กับพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดซะจนเสี่ยกลัว

“เดี๋ยวฉันคุยเอง” 

“แน่ใจนะคะ ว่าจะไปคุยเพื่อจบเรื่อง ไม่ใช่ชวนกันไปคุยบนเตียงแล้ว ไม่ยอมจบนะคะ ไอซ์ไม่คิดเลยว่าเสี่ยจะเป็นคนแบบนี้” 

อารยาตัดพ้อ เมื่อก่อนเสี่ยไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เขาเพิ่งจะมาเป็นเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ยอมให้ผู้หญิงอื่นมาเกาะแกะจนลงเอยที่เตียง คิดแล้วมันก็น่าโมโห กับเธอนี่แทบจะไม่แตะเนื้อต้องตัว ซ้ำยังนอนแยกห้องกันอีก

“เป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ” 

“ไม่ต้องมาโบ้ยให้ไอซ์เลย ไอซ์ก็ไม่เคยห้ามให้ทำเรื่องนั้นสักหน่อย มีแต่เสี่ยที่คิดไปเองแล้วไม่ยอมทำ อื้อ!” 

มือหนารีบยกขึ้นปิดปากช่างเจรจาไว้แน่น เมื่อเห็นสายตาเลขามองมาอย่างสงสัยในคำพูดของเธอ คงไม่มีใครคาดคิดนั่นแหละ ว่าเขาจะไม่เคยแตะต้องเธอมาตลอดหนึ่งปี คนอื่นคงคิดว่าเธอเสร็จเขาไปนานแล้ว ขนาดตัวเขาเองยังไม่อยากเชื่อ ว่าที่ผ่านมาทำไมถึงไม่เคยทำอะไรร่างกายสุดแสนจะเย้ายวนของเธอเลย

“อื้อ อ่อยไออะ” 

“ชู่ว อายเขา” 

อัครราชหน้าแดงก่ำ กระซิบบอกภรรยาที่ดิ้นรนขันขืนให้หยุดดิ้น แค่คำพูดของเธอ ก็อายจะตายอยู่แล้ว ท่าทางของเขาตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เก็บทรงไม่ไหว จนไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด

“อะแฮ่ม ถึงแล้วครับ” 

ปณิธานกระแอมเบาๆ พูดจบก็รีบเสมองออกไปนอกรถ เพราะไม่อยากมองฉากสวีทที่หาได้ยากของเจ้านายกับภรรยา ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา เขาไม่เคยเห็นเจ้านายมีโมเมนต์แบบนี้กับสาวคนไหนเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจ้านายถึงมองหาสาวอื่น ทั้งๆ ที่ภรรยาคนนี้ก็ดูน่ารักน่ากินกว่าผู้หญิงพวกนั้นซะอีก

“ปล่อยแขนที่กอดอยู่ด้วยค่ะ มันสายมากแล้ว ถึงไอซ์จะเป็นหัวหน้า แต่มาสายมันก็ไม่ดี” อารยามองแขนสามีที่เกาะอยู่บนเอวคอดกิ่ว ปล่อยแต่มือออกจากปาก แต่ไม่ยอมปล่อยแขนอีกข้างให้เธอเป็นอิสระ

“อยากได้รถหรือเปล่า” 

ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วมุ่น เคยคิดจะถามอยู่เหมือนกันว่าเธออยากได้รถสักคันไหม เห็นเธอไม่พูดขออะไร เขาก็ไม่กล้ายัดเหยียดให้ กลัวเธอคิดไปว่าเขาเอาเงินฟาดหัว เหมือนตอนแต่งงานกันใหม่ๆ 

“ไม่ค่ะ ขับไม่เป็น” 

อารยาตอบแบบไม่ต้องคิด ชีวิตที่ไม่มีรถขับก็ไม่ได้ลำบากนะ แค่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อมาขึ้นรถประจำทางก็เท่านั้น แม้จะโดนคนในบริษัทพูดเหน็บแนม เธอก็ไม่แคร์ ก็ขับไม่เป็นอะ ซื้อไปก็ใช้ไม่เป็น ใครจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ

“เดี๋ยวสอน” 

เป็นครั้งแรกที่เขาไม่อยากปล่อยเธอลงจากรถ อยากอ้อยอิ่งอยู่กับเธอแบบนี้ไปนานๆ แต่เหมือนเธอจะไม่ต้องการแบบนั้น ดวงตาสีน้ำตาลวาววับขึ้น จนเขาต้องปล่อยมือให้เธอเป็นอิสระ

“อย่าลืมคำพูดของตัวเองนะคะเสี่ย รวมทั้งเรื่องผู้หญิงคนนั้นด้วย” 

อารยาขยับตัวไปหอมแก้มนุ่มๆ ของสามีเร็วๆ เพื่อร่ำลา กำลังจะหันไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งก็ถูกดึงรั้งเข้าไปจูบ คนตัวเล็กที่เคยทำท่าทางมั่นใจ ดูเงอะงะทันที เมื่อโดนจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ยกมือสั่นระริกขึ้นกำเสื้อสูทราคาแพงไว้เหมือนหาที่ยึดเกาะ ในหัวได้ยินเสียงวิ๊งๆ เหมือนแมลงบินไปมา เมื่อเจอจูบกระชากวิญญาณของสามีเข้า

“เดี๋ยวเดินไปส่ง” 

อัครราชพูดและทำทันที แย่งเสื้อคลุมมาสวมให้เธออย่างมิดชิด จากนั้นก็ผลักแผ่นหลังเล็กเบาๆ ให้ลงจากรถไปก่อน ขยับตามลงไปช้าๆ ดึงรั้งข้อมือเล็กไปจับ บังคับให้เดินตามเข้าบริษัทที่ตัวเองเป็นเจ้าของ แต่เหมือนจะไม่ต้องการให้เธอรู้ความจริงข้อนั้น

อารยาจำต้องปล่อยให้สามีทำตามใจ ครั้นจะดื้อดึงโต้เตียงกันไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า เดินตามย่างก้าวที่ยาวกว่า เข้าในในอาคารที่ทำงานอย่างไม่มั่นใจ