เมียแต่ง

“เสี่ยไม่ได้แอบโง่หรอกค่ะ โง่แบบโจ้งแจ้งเลย ไอซ์ไม่หย่าค่ะ เหตุผลเดียวของไอซ์คือเสี่ย” มือเล็กผลักสามีออกห่าง ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะพูดความรู้สึกตัวเองออกไปให้เขารับรู้

“แล้วจะทำยังไง ฉันทำผู้หญิงคนนั้นท้อง” อัครราชพูดอย่างจนปัญญา เขาอยากรับผิดชอบลูกที่เกิดมา แต่ถ้าไม่รับผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยา เขาจะไม่ได้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูก ไม่อยากฟ้องร้องกันไปมา แม้จะอยากจบปัญหาง่ายๆ ด้วยการจ่ายเงินชดเชยให้เธอคนนั้น เธอก็ไม่ยอมรับเงิน ได้แต่ยื่นคำขาด ว่าต้องรับผิดชอบทั้งสองคนเท่านั้น เธอถึงจะยอม

“สำส่อน” อารยาพึมพำเบาๆ แต่สามีคงได้ยิน เพราะเขาดึงเธอมากอดไว้ พร้อมกระซิบเบาๆ ให้เธออาย

“ก็เธอไม่ยอมนอนด้วย ฉันเป็นผู้ชาย” อัครราชขบเม้มใบหูเล็กเบาๆ โกรธนิดๆ ที่เธอหาว่าเขาสำส่อน แม้มันจะเป็นความจริงทั้งหมด แต่เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ว่าตัวเองโง่ถูกผู้หญิงพวกนั้นมอมเหล้า เพราะให้เกียตริผู้หญิงมาตลอด เขาจึงปล่อยเลยตามเลย รับดูแลเธอพวกนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าโดนหลอก

“อย่ามาโบ้ยความผิดให้ไอซ์นะคะ เสี่ยต่างหากที่ไม่พอใจร่างกายของไอซ์ เจอหน้ากันทีไรมีแต่เบือนหน้าหนี ถูกตัวกันแต่ละที ก็ขยับหนีเหมือนคนรังเกียจกัน” อารยาย่นคอหนีริมฝีปากร้ายกาจ ที่ขบเม้มล้อเล่นกับกายสาว ร่างสั่นระริกเบาๆ ไม่รู้ว่าสั่นเพราะหนาวหรือเพราะอะไร

“ฉันกลัวห้ามใจไม่ไหว” ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ จริงๆ แล้วเขาขี้อาย ต่างจากบุคคลิกที่พยายามทำให้มันดูน่าเชื่อถือ เขาคุมคนเป็นร้อยเป็นพัน จะปล่อยให้ตัวเองนั่งหน้าแดงทั้งวัน ใครมันจะไปเชื่อ

“ทำไมต้องห้ามละคะ เสี่ยแต่งไอซ์มาเป็นเมียไม่ใช่เหรอ หรือตั้งใจแต่งมาไว้ดูเล่นกันแน่?” อารยาข่มความอาย ทำใจกล้าไล้มือไปตามแผ่นอกของสามี ถ้ามีวิธีมัดใจเขาไว้ได้ เธอก็อยากทำ 

แม้จะไม่ชอบใจที่สามีมีบ้านเล็กบ้านน้อย แต่เมื่อไหร่ที่คว้าหัวใจเขามาครองได้ เธอจะสั่งให้เขาไล่ผู้หญิงพวกนั้นออกไปจากชีวิตให้หมด

อัครราชจับมือซุกซนมากุมไว้แน่น บังคับให้เลื่อนลงต่ำ ก่อนจะวางมือสั่นเทาลงบนแท่งเนื้อที่ขยับขยายตัวใต้ร่มผ้า ดวงตาสีน้ำตาลโตขึ้น จนเขาอยากขำ ทั้งๆ ที่มันดุนดันร่างกายเธอมาตั้งนาน กลับเพิ่งมาทำตาโตตอนที่ได้จับมัน

“งื้อ” อารยาเบะปากนิดๆ ตากลมโตคลอหยาดน้ำใสอย่างห้ามไม่อยู่ ไอ้ตัวใหญ่ที่มือเธอจับอยู่ เธอรู้ว่ามันคืออะไร แม้จะไม่เคยเห็นเคยสัมผัสมาก่อน แต่เธอรู้จักมันดี และสามีก็ช่างแกล้ง ขยับมือเธอไปมาทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังอาย

“หึ!” 

อัครราชเบะปากนิดๆ เมื่อความคิดชั่วๆ ไม่เคยสลัดออกไปจากหัวเขาได้เลย เธอทำเหมือนไม่เคย ทั้งที่เลขาส่งรูปของเธอกับชายอื่น แบบเนื้อแนบเนื้อมาให้เขาอยู่ตลอด เขาก็อยากจะเชื่อคำพูดเธออยู่หรอก แต่เขาไม่อยากเชื่อร่างกายเธอเลยสักนิด

อารยามองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อครู่เธอตาฟาดหูฟาดหรือเปล่า ถึงได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นจากปากเขา แววตาที่ไหววูบเมื่อครู่ ดูรังเกียจเธอมากกว่าจะรักใคร่ มือเล็กดึงออกจากการเกาะกุม ขยับตัวไปอีกด้านของเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแกะพันธนาการที่ผูกมัดขาออก

“ไอซ์ง่วงแล้วค่ะ พรุ่งนี้ไอซ์ต้องทำงานแต่เช้า ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” อารยาคว้าเสื้อผ้าไปถือไว้ เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องอย่างเร่งรีบ พูดเร็วๆ บอกคนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินหนีออกไปทันที 

เรื่องวันนี้ยังไม่มีอะไรชัดเจนเลย เขาอยากหย่า เธอไม่อยากหย่า พรุ่งนี้ไม่รู้จะวางหน้ายังไงตอนเจอกัน เธอจึงต้องชิงหนีออกจากบ้านแต่เช้า เพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้า

เข้าวันรุ่งขึ้น

อารยาเดินย่องลงมาจากข้างบน เหมือนเด็กที่กำลังจะหนีผู้ปกครองไปเที่ยว ทั้งๆ ที่บอกไปว่าจะออกจากบ้านแต่เช้า เธอกลับตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะนอนคิดเรื่องหย่าจนเกือบเช้าและเผลอหลับไป ตื่นมาก็สายโด่ง กว่าจะจัดการอะไรเสร็จ ก็เป็นเวลาที่สามีไปทำงานพอดี จึงต้องค่อยๆ ย่องลงมา เพราะกลัวว่าจะเจอหน้าเขาเข้า

“คุณไอซ์ทำอะไรค่ะ!” 

“ตาเถร! ตกใจหมดเลยค่ะป้า” 

อารยายิ้มแห้งส่งให้ป้าแม่บ้าน ที่ทำหน้าที่ดูแลบ้านทั้งหมดให้เสี่ย หยืดหลังให้ตรงขึ้นเดินลงบันไดช้าๆ เมื่อแผนแอบออกจากบ้านพังไม่เป็นท่า เพราะสามีที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกที่อยู่ไม่ไกล หันมามองพร้อมกับส่งยิ้มทักทาย เหมือนไม่เคยมีเรื่องเมื่อวานเกิดขึ้น

“ตื่นสาย!” 

คำพูดและแววตาล้อเลียนของสามี ทำให้อารยารู้สึกว่าเรื่องเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน เขาคงจำได้ ว่าเธอบอกจะออกจากบ้านแต่เช้า ทั้งยังพูดล้อเลียนเธอต่อหน้าป้าแดงที่เป็นแม่บ้านเก่าแก่อีกด้วย 

“ไอซ์นอนไม่ค่อยหลับค่ะ” อารยานั่งลงฝั่งตรงข้ามสามี มองป้าแดงที่หายไปทำหน้าที่ของตัวเองในครัว อยากจะบอกว่าวันนี้เธอไม่อยากจะรับอาหารเช้า แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว

“ฉันก็นอนไม่หลับ” เมื่ออยู่เพียงลำพัง อัครราชก็ใช้น้ำเสียงนุ่มขึ้นพูดกับเธอ สายตาคู่คมที่มีแว่นปิดบัง มองใบหน้าสวยหวานที่เอาแต่หลบสายตา เธอคงนอนไม่หลับจริงๆ ใต้ตาถึงได้หมองคล้ำขนาดนั้น

“ไอซ์ไปทำงานเลยนะคะ ฝากขอโทษป้าแดงด้วยค่ะ ที่ไม่ได้อยู่ทานอาหารเช้า” อารยาลุกขึ้นยืน หมุนตัวเตรียมออกเดิน แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อสามีลุกขึ้นรั้งข้อมือไว้เบาๆ 

“..?” 

“จะไปส่ง สายป่านนี้แล้ว ไม่มีรถหรอก” 

อัครราชเก็บแว่นตาใส่กล่อง หลังจากปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ เดินนำออกไปทันที ปล่อยให้คนเป็นภรรยายืนงงอยู่เพียงลำพัง

“อ้าว ไม่ทานอาหารเหรอคะคุณไอซ์” ป้าแดงที่ยกถาดอาหารกับกาแฟที่อารยาชอบเข้ามาให้ห้อง ร้องถามคนที่เดินตามเจ้าของบ้านไปด้วยท่าทางเร่งรีบ ส่ายหน้านิดๆ เมื่อเจ้านายสาวหันกลับมาก้มหัวขอโทษขอโพยท่าน จากนั้นก็รีบวิ่งตามหลังสามีไป 

อัครราชเปิดประตูค้างไว้ เพื่อให้ภรรยาขึ้นไปนั่ง ทั้งๆ ที่มันควรเป็นหน้าที่ของเลขา แต่เขากลับทำทุกอย่างเองด้วยความเต็มใจ ก้าวขาขึ้นไปนั่งข้างๆ ปิดประตูเสียงดัง จนคนที่เข้าไปก่อนสะดุ้งตกใจ

“ส่งแค่หน้าบริษัทก็พอนะคะคุณนิษ” อารยาบอกเลขาคนสนิทของสามีด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ไม่กล้าบอกเขาเอง เพราะรู้ดีว่าเขาต้องไม่ยอมแน่

“เข้าไปส่งข้างในเลย จะเดินเข้าไปให้เมื่อยทำไม” 

บริษัทที่เธอทำงานใหญ่โตพอสมควร ตัวอาคารกับหน้าบริษัทก็อยู่ห่างกันตั้งไกล เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้เธอลงหน้าบริษัท แล้วเดินเข้าไปเองด้วยระยะทางขนาดนั้น