All Chapters of เมียเสี่ย: Chapter 1 - Chapter 10

ภายในบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ เสียงพูดคุยโต้เถียงกันดังมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร จนคนงานในบ้านต่างหาที่หลบกันแทบไม่ทัน เมื่อคู่สามีภรรยาของบ้านกำลังโต้เถียงกันอย่างหนัก “เสี่ยพูดใหม่อีกทีสิ” หลังจากฟังเหตุผลต่างๆ นานาที่สามียกมาอ้าง ใบหน้าอ่อนวัยของสาวสวยวัยยี่สิบสองเริ่มตึงเครียด ถามสามีที่อายุห่างกันเกือบสิบปี ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับเรื่องที่ได้ยินออกจากปากเขา เป็นเรื่องที่ราวกับฝัน ใครมันจะอยากเชื่อล่ะ เมื่อเขายกเหตุผลต่างๆ มาพูดกับเธอ เพื่อขอเลิก ไม่ใช่เลิกกันในฐานะแฟน แต่เป็นการขอหย่าที่มีใบสำคัญการหย่าวางตรงหน้าเธอด้วย “ก็ตามนั้นแหละ หย่าให้เสี่ยเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลายังดูอ่อนเยาว์ แม้ปีนี้อายุจะเข้าสามสิบสองแล้ว รูปหน้าคมคายดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เมื่อสิ่งที่เคยคิดว่าจะง่าย เริ่มไม่เป็นไปอย่างที่คิด “ถึงตอนแรกเราจะไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก แต่เสี่ยเป็นคนไปขอหนูนะ พอไม่เป็นที่ต้องการก็ถีบหัวส่งทันทีเลยเหรอ” อารยาถามด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองมากกว่าจะเสียใจกับการกระทำของสามีในวันนี้ “เสี่ยจะชดเชยให้ แต่ช่วยหย่าให้ที ทางนั้นเขาขอมา” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

ที่เธอแต่งงานกับเขาไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่บังคับ แม้ตอนแรกจะหลอกตัวเอง และโยนความผิดไปให้เขาที่บีบบังคับให้เธอแต่งงานด้วย แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าเธอรักชอบเขาก่อนหน้านั้น เธอเองก็ไม่ค่อยรู้ตัว และถามตัวเองมาตลอดหนึ่งปีที่แต่งงาน แต่ทุกอย่างมันเด่นชัดว่าเธอรักเขา ก็ตอนที่กำลังจะเสียเขาไป เพื่อนสาวทั้งสองถอนหายใจเบาๆ ก็สงสารเพื่อนแหละ แต่ผู้ชายเขาเป็นฝ่ายขอหย่า ต่อให้พวกเธอไม่ยุให้หย่า เขาก็ตั้งใจจะหย่าอยู่ดี ต่อให้สงสารเพื่อนก็คงไม่มีหนทางช่วยเหลืออะไรอีกแล้ว นอกซะจากฝ่ายชายจะเปลี่ยนใจ แต่เสี่ยขุนเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ พวกเธอจึงเดาไม่ออก ว่าเขารักเพื่อนของพวกเธอหรือเปล่า “ไอซ์?” เสียงทักทายเพื่อนที่นั่งกำลังนั่งจมกับสิ่งที่คิดไม่สนใจโลกภายนอก ทำให้สองสาวที่มีสติดีกว่าหันไปมอง ทันทีที่เห็นว่าใครเป็นคนทัก สองสาวก็เบะปากใส่คนมาใหม่ทันที “มาทำไม” “ก็แค่บังเอิญหรือเปล่า” คนมาใหม่ยักไหล่อย่างไม่แคร์ คำพูดกระแนะกระแนของเพื่อนสาวอารยา เดินไปนั่งข้างคนที่นั่งเงียบอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับโอบมือรอบลำคอเธอเหมือนเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ “เอามือออกไปนะเปรม” อารยาเตือนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ จับมือที่พา

หลังจากใช้เท้าเปิดประตูห้องนอนได้ ก็ใช้เท้าถีบมันกลับไปที่เดิมเบาๆ เดินไปที่เตียงกว้างที่ตัวเองใช้หลับนอน ก่อนจะวางร่างของเธอลงอย่างเบามือ เขาอยากเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอเองก็ไม่อยากจะหย่ากับเขา “ไอซ์ขอบ้านหลังนี้ได้ไหมคะ” อารยาปาดน้ำตาออกจากหน้า มองด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอน เธอไม่ต้องการอะไร แต่บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเธอ เธออยากเก็บช่วงเวลาที่มีรวมกันไว้ที่นี่ ไม่อยากให้ผู้หญิงคนต่อไปของเขา เข้ามาเหยียบย่ำความรู้สึกที่เธอมี “ได้สิ” อัครราชผละออกไปอย่างรีบร้อน เขานึกว่าเธอจะยื้อจนถึงที่สุด ที่แท้ก็อยากได้อะไรที่มีค่ามากกว่าเงินสิบล้านกับบ้านที่ชะอำ เขาหลงคิดว่าเธอต่างจากคนอื่น ที่แท้ก็ไม่ต่างกัน “งั้นคุณก็เก็บของออกไปซะสิ เก็บออกไปตอนนี้เลย” อารยามองด้วยสายตากรุ่นโกรธ คงอยากจะหย่าจนตัวสั่นสินะ ถึงยอมยกบ้านที่เป็นมรดกตกทอดของตัวเองให้เธอ อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ที่ได้หัวใจสามีเธอไปครอง “อะไรนะ! ตอนนี้ เธอจะบ้าเหรอ” “ไม่บ้าหรอกค่ะ ในเมื่อเสี่ยออกปากตกลงยกให้แล้ว เสี่ยก็ต้องย้ายของๆ เสี่ยออกไป ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ” “แต่นี่มันบ้านฉัน! และอีกอย่างฉันยังไม่ได้เซ็นช

“เสี่ยไม่ได้แอบโง่หรอกค่ะ โง่แบบโจ้งแจ้งเลย ไอซ์ไม่หย่าค่ะ เหตุผลเดียวของไอซ์คือเสี่ย” มือเล็กผลักสามีออกห่าง ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะพูดความรู้สึกตัวเองออกไปให้เขารับรู้ “แล้วจะทำยังไง ฉันทำผู้หญิงคนนั้นท้อง” อัครราชพูดอย่างจนปัญญา เขาอยากรับผิดชอบลูกที่เกิดมา แต่ถ้าไม่รับผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยา เขาจะไม่ได้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูก ไม่อยากฟ้องร้องกันไปมา แม้จะอยากจบปัญหาง่ายๆ ด้วยการจ่ายเงินชดเชยให้เธอคนนั้น เธอก็ไม่ยอมรับเงิน ได้แต่ยื่นคำขาด ว่าต้องรับผิดชอบทั้งสองคนเท่านั้น เธอถึงจะยอม “สำส่อน” อารยาพึมพำเบาๆ แต่สามีคงได้ยิน เพราะเขาดึงเธอมากอดไว้ พร้อมกระซิบเบาๆ ให้เธออาย “ก็เธอไม่ยอมนอนด้วย ฉันเป็นผู้ชาย” อัครราชขบเม้มใบหูเล็กเบาๆ โกรธนิดๆ ที่เธอหาว่าเขาสำส่อน แม้มันจะเป็นความจริงทั้งหมด แต่เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ว่าตัวเองโง่ถูกผู้หญิงพวกนั้นมอมเหล้า เพราะให้เกียตริผู้หญิงมาตลอด เขาจึงปล่อยเลยตามเลย รับดูแลเธอพวกนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าโดนหลอก “อย่ามาโบ้ยความผิดให้ไอซ์นะคะ เสี่ยต่างหากที่ไม่พอใจร่างกายของไอซ์ เจอหน้ากันทีไรมีแต่เบือนหน้าหนี ถูกตัวกันแต่ละที ก็ขยับห

ทุกย่างก้าวของเธอกับเสี่ยขุน มีแต่สายตาจดจ้อง ด้วยไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมากับเสี่ย ก็แหงล่ะ ไม่มีใครรู้นี่นาว่าเธอเป็นเมียเสี่ยขุน คนที่รู้จริงๆ ก็มีไม่กี่คน เพราะแบบนั้น จึงมีคนพยายามเข้าหาเสี่ยอยู่เป็นประจำ “ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ คนมองใหญ่แล้ว” อารยาบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมเบาๆ มองรอบตัวอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกไป “โต๊ะเธอละ” “อยู่ในห้องค่ะ หนู คือไอซ์เข้าไปเองได้” มือเล็กหลบไปซ่อนอยู่ข้างหลัง เมื่อสามีเอาแต่ใจ พยายามจะดึงมันไปจับ คงตั้งใจจะลากเข้าไปข้างในด้วยกันนั่นแหละ แค่นี้ก็อายคนอื่นจะแย่แล้วเสี่ย “แทนตัวเองด้วยชื่อแหละดีแล้ว” ก็ชอบนะที่เธอแทนตัวเองว่าหนู แต่อยู่ข้างนอกแทนตัวเองด้วยชื่อน่าจะดีกว่า เธอเองก็ดูพยายาม เหมือนอยากจะเปลี่ยนไปแทนตัวเองด้วยชื่อแบบที่ทำอยู่ “งั้นจะปล่อยให้ไอซ์ไปทำงานได้หรือยังคะ” เมื่อก่อนแทนตัวเองแบบนั้นบ่อยจนชิน แต่เธอเองก็ต้องโตขึ้น จะแทนตัวเองว่าหนูเหมือนเป็นเด็กอยู่ตลอด จะเอาอะไรมามัดใจสามีได้ละ “ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ” “ขอบคุณค่ะ” อารยายกมือขึ้นโบก ไม่ใช่โบกลา แต่ตั้งใจโบกไล่มากกว่า มองแผ่นหลังที่เดินออกไปจนลับสายตา หมุนตัวกลับไปเ