ตอนที่ 4 ไปตายเอาดาบหน้า

สายป่านเดินเข้ามาในห้อง เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง เวลานี้เธอคิดถึงแม่ที่สุด สายป่านลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่หลังตู้ลงมา เก็บเสื้อผ้าและสิ่งของที่จำเป็นใส่กระเป๋า เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าต้องทนอยู่ที่นี่ เพราะวันนี้พ่อทำให้เธอเห็นแล้วว่า ระหว่างเมียของเขากับลูกอย่างเธอ พ่อเลือกเมียของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

สายป่านเดินลากกระเป๋าออกมาจากห้องนอน เห็นพ่อกำลังทำแผลให้กับนังมารร้ายอยู่ เธอก็เดินผ่านไปโดยไม่คิดจะหันกลับไปมอง

“สายป่าน ..แกจะไปไหน” เสียงพ่อตะโกนถามเธอเสียงดัง แต่เธอไม่สนใจอีกแล้ว เธอถือกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านทันที หูยังได้ยินเสียงตะโกนของพ่อไล่หลังมาอีก

“เออ..ไปเลย อวดดีนักนะ ถ้าแกคิดว่าไปรอดก็ไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีกล่ะ” สายป่านน้ำตาไหล ปวดร้าวกับคำพูดของพ่อเหลือเกิน

เธอเดินไปที่บ้านอากิตติศักดิ์ เพื่อไปหากิตติยศ เขาตกใจมากเมื่อรับรู้เรื่องราวจากปากของน้องสาว ใบหน้าของเธอบวมแดงเพราะโดนตบ เขาเอามือลูบหน้าเรียวเล็กนั้นน้ำตาคลอ

“ป่าน แล้วป่านจะไปไหน เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตรายนะ อยู่กับพี่ที่บ้านนี้ก็ได้ อย่าไปเลย” กิตติยศพยายามรั้งน้องสาวเอาไว้ ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่ะพี่ยศ ป่านไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้อะไรอีก ให้ป่านไปเถอะค่ะ ป่านเอาตัวรอดได้” สายป่านตอบพี่ชาย น้ำตาไหลริน

“ป่านเคยคิดไว้ว่าอยากไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย BB ที่กรุงเทพฯ ป่านจะไปสมัครเรียนที่นั่น หาที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วก็หางานพาร์ทไทม์ทำ ก็น่าจะพออยู่ได้ เงินที่แม่ฝากเข้าบัญชีของป่านไว้ก็มีอยู่มาก ป่านไม่ลำบากหรอกค่ะพี่ยศ พี่ขับรถไปส่งป่านที่ท่ารถหน่อยนะคะ”

“ไม่อ่ะป่าน กว่าป่านจะไปถึงก็มืดค่ำ ห้องหับก็ยังไม่มีนอน แล้วป่านจะทำยังงัย คนรู้จักก็ไม่มี พี่จะไปกับป่านเอง แล้วถ้าหาที่อยู่ได้เรียบร้อย พี่ค่อยกลับมา รอพี่ตรงนี้นะ พี่จะไปเก็บของแล้วโทรบอกพ่อก่อน ห้ามไปไหนนะ” เขากำชับน้องสาวแล้วรีบเข้าไปเก็บข้าวของที่จำเป็นแล้วพากันออกเดินทางมุ่งสู่กทม.ทันที

สองพี่น้องใช้เวลาเดินทางจากจังหวัดแพร่ ถึงกทม. ราว ๆ 8 ชม. ด้วยระยะทางเกือบ 600 กม. กว่าจะถึงที่หมายก็มืดค่ำ กิตติยศจึงแวะทานอาหาร และพากันไปหาห้องพักรายวัน เพื่อพักกันก่อนสำหรับคืนนี้ แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยไปหาหอพักกันอีกที

วันรุ่งขึ้นกิตติยศพาน้องสาวไปมหาวิทยาลัย BB สถานที่ในฝันที่เธออยากเข้ามาเรียน สายป่านยิ้มอย่างมีความสุขเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่นั่งรถจากบ้านมา หลังจากนั้นกิตติยศก็พาเธอขับรถไปหาห้องพักใกล้กับมหาลัย เขาเลือกหอพักที่ปลอดภัย มีคีย์การ์ดเข้าออก และราคาไม่สูงเกินไป เพราะสายป่านอยากจะประหยัด เธอเป็นคนกินอยู่ง่าย ๆ ไม่ติดหรูอยู่สบายอะไรมากนัก โดยหอพักแห่งนี้ผู้พักส่วนมากจะเป็นนักศึกษาหรือไม่ก็เป็นคนวัยทำงาน จึงดูเงียบสงบและไม่วุ่นวาย

กิตติยศอยู่กับสายป่านได้เกือบ 1 สัปดาห์ โดยเขาพาน้องสาวไปสมัครเรียนที่มหาลัยเป็นที่เรียบร้อย จนเขาเองมั่นใจว่าสายป่านสามารถอยู่ได้อย่างปลอดภัยนั่นแหละ เขาถึงได้ยอมกลับ

เปิดเทอมวันแรก

วันนี้เป็นวันที่สายป่านตื่นเต้นมาก ๆ เพราะจะได้ไปมหาวิทยาลัยเป็นวันแรก เธอแต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อยก็เดินไปมหาวิทยาลัย เพราะความถี่ถ้วนของกิตติยศอีกนั่นแหละ เขาบอกกับเธอว่าไหน ๆ จะหาหอพักทั้งที เอาให้ใกล้มหาลัยไปเลย ถึงราคาสูงนิดหน่อยแต่ก็คุ้ม เพราะไม่ต้องเปลืองค่าเดินทางและเสียเวลาพักผ่อน ซึ่งเธอก็เห็นว่ามันดีจริง ๆ ก็วันนี้นี่แหละ เดินยังไม่ทันเหนื่อยก็ถึงมหาลัยแล้ว

ครึ่งวันแรกของการเรียนผ่านไปด้วยดี จนถึงเวลาพักกลางวัน สายป่านรอคิวสั่งอาหารก็สังเกตเห็นนักศึกษาที่รออยู่คิวข้างหน้า เหมือนซิบกระโปรงของร่างบางนั้นจะแยกออกจากกัน เธอจึงสะกิดนักศึกษาสาวคนนั้นด้วยความหวังดี ร่างบางนั้นหันมาหาเธอพลางยิ้มให้ ...สวยจังเลย  แต่ เอ.. นี่เพื่อนร่วมห้องเรียนของเรานี่นา

“เธอ เราเห็นเหมือนซิบกระโปรงด้านข้างของเธอมันแยกออกจากกัน เหมือนซิบจะแตกเลย” นักศึกษาสาวหน้าสวยรีบก้มดูซิบกระโปรงด้านข้างของตัวเอง แล้วก็หน้าเสียทันที

“จริงด้วย .. ทำไงดีล่ะ” นักศึกษาสาวสวยกล่าวด้วยแววตากังวลใจ

“ไม่เป็นไร เรามีเสื้อคลุมอยู่ที่กระเป๋า เธอรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปเอามาให้” สายป่านพูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมส่งให้อีกฝ่ายทันที เธอรับไปใส่แล้วกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณเธอมากเลยนะ เราชื่อมาลารินทร์ เธอชื่ออะไรเหรอ” ร่างบางพูดพลางยิ้มให้

“เราชื่อสายป่านจ้ะ”เธอตอบกลับไปอย่างมีไมตรี ทั้งสองสาวนั่งทานข้าวด้วยกัน และขึ้นเรียนพร้อมกัน หลังจากนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปโดยปริยาย

มาลารินทร์เป็นสาวสวยหวาน ทั้งรูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณเรียกว่าสวยน่ารักพร้อมสรรพ ดูแล้วเหมือนตุ๊กตา จนได้รับเลือกเป็นดาวมหาลัย ที่บรรดาหนุ่ม ๆ ต่างตั้งฉายาให้ว่า คนสวยฟ้าประทาน

ส่วนสายป่านเป็นสาวสวยเปรี้ยว ผิวขาวเนียนละเอียด รูปร่างสมส่วน อกใหญ่ เอวเล็ก สะโพกกลมมน ผมตรงยาวสลวย ยิ้มสวย และพูดเก่ง มีความมั่นใจในตัวเองสูง ทำให้เธอมีเสน่ห์มาก หนุ่ม ๆ ขายขนมจีบกันไม่เว้นแต่ละวัน เรียกได้ว่าสองสาวนี้มีความสวยสะดุดตาที่ใครเห็นเป็นต้องมองเหลียวหลังกันเลยทีเดียว

วันนี้มาลารินทร์เอ่ยปากชวนสายป่านไปทานข้าวที่บ้านด้วยกัน เพราะเป็นวันเกิดของเธอ ทุก ๆ ปีเมื่อถึงวันเกิดของสมาชิกในครอบครัว ตอนเช้าก็จะทำบุญใส่บาตร ส่วนตอนเย็นจะทำอาหารกินกันแค่เฉพาะในครอบครัวเท่านั้น ซึ่งครอบครัวของเธอมีด้วยกันสี่คน คือคุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็ปริณ ผู้เป็นน้องชายของมาลารินทร์ สายป่านจึงตอบรับคำเชิญอย่างเต็มใจ บรรยากาศการทานอาหารในครอบครัววันนี้เต็มไปด้วยความสุข คุณพ่อคุณแม่เอ็นดูสายป่านมาก คุณแม่มาลารินทร์ ชื่อป้าวิมาลา สายป่านเรียกว่าป้าวิ ป้าวิมีส่วนคล้ายแม่ของเธอมาก โดยเฉพาะความอ่อนโยนนั้น ทำให้สายป่านอดคิดถึงแม่ขึ้นมาไม่ได้   

Write Talk: สายป่านก้าวเข้าสู่ชีวิตคนเมืองโดยลำพังอย่างเต็มตัวแล้ว แต่โชคดีได้เพื่อนที่ดีอย่างมาลารินทร์ ชีวิตเธอจะเจออะไรอีกหนอ ... มาลุ้นกันค่าาาาา