ตอนที่ 3 อยู่ร่วมกันไม่ได้อีกต่อไป

เช้าวันนี้สายป่านตื่นมาหุงหาอาหารและใส่บาตรในตอนเช้าเพื่ออุทิศส่วนกุศลไปให้แม่เหมือนกับทุก ๆ วัน หลังจากนั้นก็เข้าไปเก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน เธอได้ยินเสียงรถยนต์ของพ่อแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน

“กลับมาได้สักทีสินะ หายไปตั้งหลายวัน” เธอคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก จากนั้นก็ได้ยินเสียงพ่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเสียงพูดคุยกับใครบางคนดังแว่วมา “พ่อมากับใคร?”เธอจึงเดินออกไปดูต้นเสียงนั้น

“พี่เวชแน่ใจนะคะว่าจะให้วิมาอยู่กับพี่ที่นี่ได้ ลูกสาวพี่จะยอมเหรอ” วิไลรัมภาเอ่ยถามหลังจากเดินตามหลังนายปิยะเวช ที่กำลังถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของเธอเข้าไปในบ้าน

“ที่นี่มันบ้านพี่นะ พี่มีสิทธิ์จะให้ใครอยู่หรือไม่ให้ใครอยู่ก็ได้” นายปิยะเวชตอบเสียงหนักแน่น ทำให้วิไลรัมภายิ้มอย่างพอใจ

“ทีนี้แหละ.. จะได้เห็นคนอกแตกตายกันบ้าง หึหึ” เธอนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ นั่นไง... ยัยตัวร้ายเดินมานั่นแล้ว..

สายป่านเดินออกมา เธอมองด้วยความไม่พอใจทันทีที่เห็นพ่อพาวิไลรัมภาเข้ามาที่บ้าน เมื่อเห็นกระเป๋าสัมภาระเยอะแยะแบบนี้เธอก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้

“พ่อ .. นี่มันอะไรกันคะ พาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านเราทำไม” เธอเอ่ยกับบิดาเสียงแข็ง แสดงความไม่พอใจอย่างเต็มเปี่ยม

“ไม่เอาน่าป่าน แม่เขาก็ตายไปแล้ว วิเขาก็มีสิทธิ์ที่จะมาอยู่ที่นี่ได้ เพราะเขาก็เป็นเมียของพ่อ ป่านก็น่าจะรู้ดี” นายปิยะเวชบอกกับลูกสาวที่ยืนจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง

“แต่แม่เพิ่งจะเสียไปได้ไม่กี่อาทิตย์เองนะพ่อ” สายป่านพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลออกมา

“พ่อจะให้วิอยู่ที่นี่ บ้านเราก็ใหญ่โตกว้างขวาง แกก็อยู่ในส่วนของแก เขาก็อยู่ในส่วนของเขา พ่อไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาตรงไหน อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่นะป่าน” พ่อดุเธอเสียงเขียว ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเยาะเย้ย และเบะปากใส่สายป่าน

“ก็ได้ แล้วแต่พ่อเลย ในชีวิตนี้แค่มีผู้หญิงคนนี้อยู่กับพ่อ พ่อก็คงพอใจแล้ว ไม่ว่าจะไม่มีแม่ หรือไม่มีหนู พ่อก็คงจะไม่สนใจหรอก ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาล้ำเส้นหนูก็แล้วกัน” สายป่านพูดจบก็เดินกลับเข้าห้องไป

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สายป่านก็ไม่เคยอยู่แบบสงบอีกเลย เพราะอีกฝ่ายชอบทำตัววุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการในบ้าน เสมือนเป็นเจ้าของบ้านซะเอง ส่วนเธอก็พยายามหลีกเลี่ยง ต่างคนต่างอยู่ ถึงแม้บางทีจะมีถกเถียงกันบ้าง แต่สายป่านก็พยายามไม่ยุ่ง เพราะอยากมีปัญหาอะไร

วันหนึ่ง ในขณะที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นเพลิน ๆ อยู่ ก็ได้กลิ่นเหมือนผ้าไหม้ เธอจึงเดินออกไปหาที่มาของกลิ่นนั้น มันมาจากดงกล้วยที่หลังบ้าน มีกลุ่มควันขนาดย่อม ๆ กำลังไหม้อะไรอยู่สักอย่าง สายป่านเดินเข้าไปดู ด้วยคุ้น ๆ กับกองสิ่งของนั้น ... เสื้อผ้า !! .. นั่นเสื้อผ้าของแม่นี่ .. ใครเป็นคนเอามาเผา แล้วสายป่านก็นึกออกในทันที ..เธอกัดริมฝีปากแน่นๆ อีวิไลรัมภา  

เท้าเร็วเท่าความคิด เธอรีบเดินเข้าไปในบ้าน เห็นตัวคนก่อเหตุกำลังนั่งไขว่ห้างดูทีวีอย่างสบายใจอยู่ เมื่อหล่อนเห็นสายป่าน ก็ปรายหางตามองแค่เพียงนิดหน่อย แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจ

“แกเอาเสื้อผ้าแม่ฉันไปเผาทำไม แกมีสิทธิ์อะไร .. ห๊า!! ” สายป่านตะคอกเสียงดัง อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนพลางเชิดหน้า

“ก็เสื้อผ้าคนตาย จะเก็บเอาไว้ทำไมให้เป็นเสนียดล่ะ เผาๆ ไปซะให้หมดน่ะดีแล้ว นี่ยังไม่หมดเลยนะ ยังเหลืออีกตู้นึง ฉันว่ากำลังจะไปเอามาเผาอยู่พอดี” วิไลรัมภาพูดจบก็เดินนวยนาดเข้าไปในห้องนอนของนางสายสุนีย์ เธอหยิบเอาเสื้อผ้าที่พับอยู่ในตู้ออกมาแล้วโยนออกมานอกห้อง แล้วเอาเท้าเขี่ย ๆ ให้มากองรวมกัน เพื่อที่จะเอาไปเผา

เท่านั้นเอง .. ฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง สายป่านหมดความอดทนอีกต่อไป เธอถลาเขาไปลากวิไลรัมภาออกมาจากห้องของ ฝ่ามือหนัก ๆของเธอตบเข้าที่หน้าของอีกฝ่ายดังฉาดใหญ่ เท่านั้นยังไม่สาแกใจ เธอทั้งต่อย ทั้งเตะ และกระทืบร่างนั้นจนล้มลงไปกองกับพื้น โต๊ะเก้าอี้ล้มเสียงดังสนั่น สายป่านตรงเข้าไปนั่งคร่อมร่างที่ล้มกลิ้งนั้นแล้วตบ ซ้าย ขวา เข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายรัวๆ จนหล่อนร้องวี๊ดว๊ายเสียงดัง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะป่าน แกเป็นบ้าอะไร ไปตบวิเขาทำไมเนี่ย!! ” นายปิยเวชที่ได้ยินเสียงดังโครมครามเลยเดินเข้ามาดู เห็นบุตรสาวนั่งคร่อมเมียของตนและตบซ้ำ ๆ แบบไม่ยั้ง เขารีบจับสายป่านแยกออกจากวิไลรัมภาทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”นายปิยะเวชตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห เมื่อเห็นหน้าตาของเมียเด็กของตนปูดบวม ปากแตก และมีเลือดซึมออกมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง นั่งกุมท้องตัวเอง เพราะจุกที่โดนทั้งเข่าทั้งศอกของสายป่านไม่ยั้ง

“มันเอาเสื้อผ้าแม่ไปเผาหมดตู้เลย มันมีสิทธิ์อะไรมาวุ่นวายในห้องแม่ มาเผาของของแม่” สายป่านพูดไปร้องไห้ไปด้วยความโมโห

“ก็หนูเห็นว่าเป็นของคนตายน่ะพี่ ไม่ควรเอาไว้ในบ้าน ก็เลยเอาไปเผาทิ้ง ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้ลูกสาวพี่จะทำกับวิขนาดนี้ ถ้าพี่ไม่อยู่ มันไม่ฆ่าวิตายไปเลยเหรอ” วิไลรัมภากอดสามี ร้องไห้สะอึกสะอื้น ... ตอแหลจริงๆ

“คนที่ไม่ควรเอาไว้ในบ้านคือแกนั่นแหละ เป็นแค่คนอาศัย แต่ยุ่งวุ่นวายไม่หยุด บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาล้ำเส้นกัน ถ้าทำไม่ได้แกก็ไม่ต้องอยู่ ออกไปจากบ้านนี้เลย” สายป่านตะโกนไล่วิไลรัมภาทันที

“แกนั่นแหละออกจากบ้านฉันไปเลย” นายปิยะเวชกล่าวเสียงดังด้วยความโมโห

“อะ .. อะไรนะพ่อ?? นี่พ่อถึงขนาดไล่หนูออกจากบ้านเลยเหรอ พ่อเลือกมัน แต่ไม่เลือกลูกของตัวเองงั้นเหรอคะ” สายป่านพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอไม่คิดว่าคำพูดนี้จะออกจากปากของคนเป็นพ่อ

“พ่อรู้มั้ยที่แม่ต้องตายเพราะพ่อนั่นแหละ พ่อนอกใจแม่ไปมีเมียน้อยทำให้แม่เสียใจจนป่วยตายไง คนอย่างพ่อสักวันเวรกรรมต้องตามทัน ระวังเมียน้อยพ่อจะทำเหมือนที่พ่อทำกับแม่ก็แล้วกัน ” สายป่านตะโกนว่าพ่อด้วยความปวดร้าว

“เพี๊ยะ” เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่น สายป่านหน้าชา หูอื้อเพราะแรงตบ เธอหยุดร้องไห้ จ้องหน้าพ่อด้วยแววตาแข็งกร้าว แล้วเดินกลับเข้าห้องของตัวเองทันที

Write Talk : สายป่านมือตบ จัดชุดใหญ่ไฟกระพริบให้แม่เลี้ยงตัวเองซะเยินไปเลย ส่วนคนเป็นพ่อนั้นนนน...

เห้อ.. สงสารสายป่านจริง ๆ เลยค่ะ