Share
บทที่ 301 ความอยากรู้อยากเห็นอาจจะนำอันตรายมาสู่ตัวเองได้
Related chapters
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 302 ฉันชอบอเล็กซ์มากกว่าอเล็กซานดรา
อเล็กซานดราพยายามที่จะวิ่งไล่ตามพวกเขาไป แต่ลุงของเธอกับเหล่าบอดี้การ์ดก็ได้หายไปจากโถงทางเดินและเข้าไปในลิฟต์แล้ว เธอก้มศีรษะลงด้วยความทุกข์ “เอ๊ะ นี่ฉันทำอะไรลงไป!”เซนพูดไม่ออกมากกว่าเดิม “เกิดอะไรขึ้นกับความห้าวหาญของเธอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาเสียใจกับเรื่องนี้ล่ะ?”"ฉันเป็นห่วงเธอ!" อเล็กซานดราถูขมับของตัวเอง และพูดด้วยความเป็นห่วงอย่างคนสำนึกผิดว่า “เธอไม่รู้ว่าลุงของฉันเขาเป็นคนยังไง เขาเป็นคนหัวโบราณ ขี้ใจร้อนและอาฆาตแค้นแรงมาก ฉันเป็นหลานสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงชินชากับการถกเถียงกับฉัน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่เคยลงไม้ลงมือฉันเลยสักครั้ง แม้ว่าฉันจะทำให้เขาโกรธมากขนาดไหนก็ตาม และการที่เขาไปฟ้องพ่อของฉัน ก็คงจะเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดที่เขาจะทำ แต่เธอไม่เหมือนกับเขา เธอเป็นคนนอกและเธอก็เรียกตัวเธอเองว่าเป็นแฟนของฉันด้วย เขาอาจจะโกรธเธอจนควันออกหูเลยก็ได้ ถ้าเธอตอบโต้เขาแบบนั้น อีกอย่างฉันรู้จักเขาดี เขาไม่มีทางยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่…”อเล็กซานดราตบหน้าตัวเองเบา ๆ ด้วยความผิดหวัง “เฮ้อ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันควรจะคิดให้มากกว่านี้ ตอนที่ฉันส่งข้อความนั้นไป”“นั่นคือสิ่งที่
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 303 อเล็กซานดราฉันหย่ากับภรรยาแล้ว
เขาเรียนการต่อสู้มาจากที่ไหน? คำถามนั้นทำให้เซนย้อนนึกไปถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เขายังอาศัยอยู่กับตระกูลลาร์สัน มันเป็นช่วงเวลาที่แสนจะสบาย เขารู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริงในช่วงเวลานั้นของชีวิต และความสัมพันธ์ของเขากับซีดาร์นก็ยังไม่มาถึงขั้นแตกหัก“ฉันเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาจากปรมาจารย์ เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก” เซนคิดอะไรบางอย่างออกขึ้นมาดวงตาของอเล็กซานดราเปร่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น เธอจ้องไปที่เซนด้วยความคาดหวัง "เธอจะสอนวิชาการต่อสู้ให้ฉันได้ไหม?"เซนถึงกับตกตะลึง เขามองเธอด้วยความร่าเริง “เธออยากเรียนจริง ๆ เหรอ?”"ใช่ ฉันอยากเรียน!" อเล็กซานดราพยักหน้าด้วยความกระตือรือร้น “เธอรู้ไหม ฉันใฝ่ฝันอยากจะเป็นนางเอกตั้งแต่ยังเป็นเด็ก นักต่อสู้ที่ช่วยคนจนและต่อสู้เพื่อความยุติธรรม เช่นเดียวกับโรบินฮู้ด ฮ่า ฮ่า!” เธอทำท่าชกต่อยกับอากาศรอบ ๆ ตัวพลางพูดอย่างคนมีระเบียบวินัยท่าทางของเธอทำให้เซนถึงกับหัวเราะในใจ “ฉันไม่เห็นว่าเธอจะจำเป็นต้องฝึกศิลปะการต่อสู้ในแบบผู้หญิงหรอก ใช่ไหม? เพราะว่าเราอยู่ในสังคมที่มีกฎหมายคุ้มครองอยู่แล้ว และอีกอย่างเธอจะถูกจับ
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 304 เสียงระฆังงานหมั้นกำลังจะดังขึ้นในไม่ช้า
ตอนนี้ถึงคราวที่แฟรงค์คลินต้องแปลกใจบ้าง “ไม่มีทาง วิคเตอร์ นี่นายรู้จักเขาอย่างงั้นเหรอ? เขาเป็นคนไม่มีอะไรเลยนอกจากเป็นขยะไร้ค่า และเขาก็ไม่มีอะไรดีสักอย่างนอกจากเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่น่าสมเพช นายแน่ใจเหรอว่าใช่คนเดียวกัน?”วิคเตอร์ขมวดคิ้ว ขณะที่พยายามนึกว่าเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน แต่แม้ว่าเวลาจะผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว เขาก็ยังคิดไม่ออกสักที เขาส่ายหัวพลางพูดว่า “ฉันจำไม่ได้ ว่าฉันเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน ตอนนี้ที่ฉันรู้ก็มีแค่นี้แหละ”“มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ ๆ คนไร้ค่าอย่างเขาจะสามารถดึงดูดความสนใจของนายได้ยังไง?” แฟรงค์คลินหัวเราะออกมาเบา ๆความสนใจของวิคเตอร์ทำให้เขารู้สึกโกรธ เมื่อเขาสังเกตเห็นท่าทางที่ไม่พอใจของแฟรงค์คลิน เขาจึงเอ่ยถามพี่ชายของเขาว่า “นิสัยใจคอของคนลาร์สันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ แฟรงค์คลิน? ฉันไม่เคยเห็นพี่โกรธเคืองกับเด็กคนนี้มาก่อน”"ฮึ่ม!" แฟรงค์คลินรู้สึกว่าเขากำลังโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพวกเขาได้พูดถึงชายที่เป็นตัวปัญหาคนนั้น เขาดึงแขนเสื้อของเขาขึ้น และตั้งท่าต่อสู้ขึ้นมาเพื่อดับความโกรธที่มันกำลังเดือดพล่านอยู่ภายในตัวเขา “เขาไม่ได้
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 305 เครื่องดื่มแห่งความเศร้าโศก
เมื่อเห็นว่าอเล็กซานดรายังไม่ยอมหยุดเร้าหรือง่าย ๆ เซนจึงรีบตัดบทว่า “เอาล่ะเราถึงแล้ว ได้เวลากลับห้องพักโรงแรมแล้ว”อเล็กซานดราไม่ชอบความคิดที่จะต้องแยกจากกันในตอนนี้ เธอทักท้วงขึ้นมาด้วยความดื้อรั้น “แล้วเธอล่ะ? เธอเพิ่งจะหย่ากับภรรยามาแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน?”“ฉันมีที่ไปเยอะแยะน่า เยอะจนฉันแทบจะเลือกไม่ถูกเลย” เซนยิ้มพลางบอกแท็กซี่ให้ออกรถขณะที่อเล็กซานดรามองดูเขากลับไป เธอกำหมัดเอาไว้แน่นและขยี้จมูกเพื่อแสดงความมุ่งมั่นของเธอ “ก็ได้ ไม่ต้องบอกฉันก็ได้ ยังไงสักวันฉันจะต้องรู้เรื่องราวของเธอให้ได้”ไนท์1998 เป็นบาร์ลับที่อยู่ในตรอก ที่มีคนเข้ามาใช้บริการไม่เกินสิบคน เมื่อเซนเข้ามาในร้านเขาก็รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก บนเวทีไม่มีนักเต้นที่เซ็กซี่แม้แต่คนเดียว มีเพียงชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะมีอารมณ์อ่อนไหวกำลังร้องเพลงเศร้าอยู่ธุรกิจบาร์ถือว่าเป็นการสูญเสียระยะยาว ทุกคนสามารถเห็นได้ว่ามันถึงวาระที่ธุรกิจนี้ควรจะต้องปิดตัวลงได้แล้ว แต่ทว่าบาร์แห่งนี้ก็ยังคงเปิดให้ใช้บริการอยู่หลังจากผ่านมาตั้งเจ็ดถึงแปดปี มันขาดทุนมากมายถึงหลายแสนดอลลาร์ต่อปี แต่ยังไงมันก็คือธุรกิจอยู่ดีเหล่า
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 306 ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยคุณไป
หลังจากที่เขาผล็อยหลับไป ลูกค้าในบาร์ก็ลุกขึ้นทีละคนพลางก้มโค้งตัวลงคับนับต่อหน้าเซนที่ยังคงนอนแผ่อยู่บนโซฟาในขณะที่หลับสนิท จากนั้นพวกเขาก็เริ่มลงมือ คนหนึ่งเดินไปปิดประตู คนหนึ่งห่มผ้าให้กับเซน และอีกคนกำลังออกโทรไปหาใครบางคน “สวัสดีครับบอส ผมยินดีที่จะแจ้งให้บอสทราบว่านายท่านได้กลับมาแล้ว”บาร์ถูกปิดลงภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แสงนีออนที่ส่องประกายถูกปรับให้หรี่ลง และชายวัยกลางคนที่ร้องเพลงอยู่ก็เดินลงมาจากเวที เขาเดินไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าอาจมีเสียงไปปลุกเซนให้ตื่น แม้ว่ามันอาจจะดูเป็นไปไม่ได้ก็ตาม ใครก็ตามที่ดื่มแซฟไฟร์แฟนธ่อมเข้าไปร่างกายจะรู้สึกหนาวเย็นไปชั่วขณะ พวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาแม้ว่าคุณจะตั้งการแสดงโชว์ดอกไม้ไฟไว้ข้าง ๆ พวกเขา ทุกคนต่างถือแนวคิดนี้ไว้ในใจเป็นอย่างดี แต่พวกเขาก็ยังคงมั่นใจว่าพวกเขาอ่อนโยนและสุขุมรอบคอบขณะที่ทำต่อไป เพราะว่ามันคือสัญลักษณ์ของพวกเขาที่ทำไว้เพื่อเซนประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้หญิงรูปร่างสูงสวมเสื้อกันฝนคนหนึ่งเดินเข้ามาในบาร์ เธอมีออร่าของผู้สั่งการอย่างเหลือเชื่อ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็สูงเกือบ 6 ฟุต เธอเซ็กซี่ขยี้ใจสุด ๆ
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 307 นอนไปสิบแปดชั่วโมง
ภาพที่น่ารื่นรมย์เหล่านั้นได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับกระจก ก่อนจะสลายหายไปเป็นฝุ่นผง เขาเฝ้าดูคุณปู่ของเขาจากอาการโคม่า และทุกคนในครอบครัวต่างก็สงสัยว่าเขาคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังของอาการป่วยในครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะพยายามอธิบายมากแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนหรืออ้อนวอนสักเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเชื่อเขาเลยสักคน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าของทุกคนและถูกทุบตีจนฟกช้ำไปทั้งตัว ขณะที่พวกเขาพากันสาปแช่งเขาราวกับว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ในที่สุดเขาก็ถูกเนรเทศให้ออกจากตระกูลลาร์สัน เขากลายเป็นคนไร้บ้านและเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการเขาแต่งงานเขามาในครอบครัวคาร์เตอร์ เพื่อหนีจากความโหดเหี้ยมของตระกูลลาร์สัน เขากลายเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว และเป็นคนที่ต้องซ่อนตัวจากโลกใบนี้เพื่อเตรียมการกลับมาที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิมเขาคิดที่จะออกไปจากเมืองวอลซ์แห่งนี้ แต่ว่าซีดาร์นกลับไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ซีดาร์นรู้ดีถึงความสามารถของเขา และเขาจะอยู่อย่างสงบสุขได้ก็ต่อเมื่อตระกูลลาร์สันจับตาเฝ้าดูเซนให้อยู่ในสายตาต่อไปโชคดีที่ปู่ของเขาฟื้นคืนสติได้ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตลง เขาลบล้างชื่อของเซนออกจากมลทินทั้งหมด และทิ้งทรัพย์สินท
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 308 เข้าใจหรือเปล่า
เซนดึงลูกกลิ้งบานประตูขึ้น ก่อนจะเดินออกไปจากบาร์ แสงแดดอบอุ่นกำลังสาดส่องลงมาอย่างร่าเริง เพื่อต้อนรับการกลับมาของเขาผู้หญิงคนนั้นเฝ้ามองดูเขาเดินจากไป ขณะที่ใจหนึ่งก็คิดว่าควรจะตามเขาออกไป แต่ทว่าเธอก็พยายามหยุดตัวเองไว้ได้ในที่สุด เธอรู้ว่าเซนเป็นคนอย่างไร ไม่มีความพยายามใด ๆ ที่จะโน้มน้าวให้เขาเปลี่ยนการตัดสินใจของเขาได้ และมันก็ไม่ช่วยอะไรนอกจากจะทำให้เขารู้สึกรำคาญมากขึ้นไปอีก เธอจึงเรียกคนของเธอให้กลับมาหาที่บาร์หลังจากที่ได้นอนหลับไปถึงสิบแปดชั่วโมงแล้ว เซนก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนใหม่ที่สดชื่นและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความท้าทายใด ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นในชีวิตของเขาแล้ว เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะจมปลักอยู่กับความเวทนาของตนเอง การหย่าร้างกับเฟย์ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดก็จริง แต่มันคงต้องใช้เวลามากกว่านั้น ถ้าจะล้มเขาลงและกักขังให้เขาอยู่ที่นั่นตลอดไปตอนนี้เขาได้นอนหลับเต็มอิ่มและฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะใช้ชีวิตต่อไป เพราะยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังรอการกลับมาของเซน หลังจากที่ออกมาจากไนท์1998 เขาก็ไปทำงานที่บริษัทไวโอเล็ต วิชั่น ทันที เขารู้สึกราวกับว่าทุกอย่างได้กลับมาเ
เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 309 หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
“วิลเลียมเขาเป็นเด็กดี… เขาเฉลียวฉลาดและสุภาพอ่อนโยน และเขาก็เป็นคนมีความสามารถ สิ่งสำคัญคือชาติตระกูลทางครอบครัวของเขาก็เท่าเทียมกับเรา เขามีบุคลิกภาพที่ค่อนข้างดี ลูกจะมีความสุขถ้าลูกได้แต่งงานกับเขานะ” ราเชลกล่าวอย่างใจเย็นอเล็กซานดราตะคอกกลับด้วยความดูถูก “โกหก! เซนเคยบอกกับหนูว่าวิลเลียมเป็นแค่คนขี้ขลาดคนหนึ่งเท่านั้น เขาเป็นเสือผู้หญิง ใครจะรู้ว่าเขามีผู้หญิงที่คบหาไว้เล่น ๆ อีกกี่คน? เขาก็แค่ปิดบังเรื่องพวกนี้เก่งเท่านั้นแหละ และพ่อกับแม่ก็ไม่มีทางจับเขาได้หรอก! ถ้าหนูแต่งงานกับเขาไปละก็ ชีวิตของหนูก็คงจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น ชีวิตของหนูคงได้จบสิ้นลงแค่นี้แน่ ๆ”วิคเตอร์และราเชลสบสายตากันอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามต่อว่า “อเล็กซานดรา ไหนลูกลองบอกพวกเราทีสิ ว่าเซนคนนี้มีความสำคัญกับลูกยังไง?”อเล็กซานดรากลอกตามองบนพลางตอกกลับ “ขอร้องเถอะแม่ เลิกเสแสร้งสักที! ลุงแฟรงค์คลินคงบอกพ่อกับแม่ไปหมดทุกอย่างแล้ว!”“เอ๊ะ นังเด็กเหลือขอคนนี้ แฟรงค์คลินเขาเป็นลุงของลูกนะ ลูกพูดถึงเขาแบบนั้นได้ยังไง?” วิคเตอร์ทำหน้าบึ้งตึง“ก็เขาเป็นคนไม่มีเหตุผล พ่อกับแม่ไม่เห็นว่าคืนนั้นเขาทำตัวอุกอาจขนาดไหน ถ
Latest chapter
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 310 เซนต้องได้ชดใช้
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 309 หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 308 เข้าใจหรือเปล่า
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 307 นอนไปสิบแปดชั่วโมง
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 306 ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยคุณไป
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 305 เครื่องดื่มแห่งความเศร้าโศก
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 304 เสียงระฆังงานหมั้นกำลังจะดังขึ้นในไม่ช้า
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 303 อเล็กซานดราฉันหย่ากับภรรยาแล้ว
- เมื่อชะตาผันเปลี่ยน บทที่ 302 ฉันชอบอเล็กซ์มากกว่าอเล็กซานดรา
