Episode-04 เพราะพี่!

ชีวิตมอสองเป็นอะไรที่ล่องลอยมากจริง ๆ สำหรับฉันมันเหมือนใช้ชีวิตไปวัน ๆ แค่นั้นเองและบางวิชาก็ไม่รู้ว่าเรียนจบไปแล้วเอาไปทำอะไร ยกตัวอย่างเช่น รำกระบี่กระบอง ... 

“ทำหน้าดี ๆ หน่อย กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่ามึงไม่ชอบเรียนวิชานี้”

“พูดอย่างกับมึงชอบตายแหละ”

“จำใจเรียนอะ เคยได้ยินไหม”

“เฮ้อ...”

“เขาเรียนให้มีความรู้ มึงอย่าสงสัยเยอะสิ” 

ฉันไม่ชอบเลยค่ะ อาจารย์ก็เอาแต่พูดว่าถ้าเธอรำเป็นนะไปสมัครงานที่ไหนเขาก็รับเลยทันที มันใช่เหรอคะ? มันเป็นศิลปะป้องกันตัวอย่างหนึ่งนะ แต่เหมือนอาจารย์ท่านนี้จะอธิบายแบบขอไปทีแล้วมันทำให้น่าเบื่อ กลายเป็นวิชาที่ไม่อยากเข้าเรียน

“ท่องไว้ว่าเขาให้คะแนนเยอะ”

“เฮ้อ...” ถอนหายใจวนไปค่ะ

ไม่เข้าใจตรงไหนให้ถาม พอยกมือถามกลับถูกย้อนมาว่าตอนสอนทำไมไม่ฟัง อ้าว! กว่าจะหมดชั่วโมงคือนานมากไม่ชอบเลยเวลาที่ไม่ได้คำอธิบายอะไร แต่ช่างมันเถอะ!

“คาบต่อไปเรียนอะไร”

“คอมสองชั่วโมง บ่ายดนตรี”

“ฝากเปิดคอมด้วยกูไปห้องน้ำก่อน” 

“เออ” 

คล้อยหลังไอ้จูนฉันก็รีบมาเข้าห้องน้ำทันทีแต่ว่าห้องคอมมันอยู่ตึกสามค่ะ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือห้องน้ำหลังตึกนั่นเอง

พอทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมาล้างมือด้านนอก แต่คราวนี้มีสมาชิกใหม่มาเพิ่มด้วยอีกหลายคน เป็นรุ่นพี่มอปลาย มีคนหนึ่งไม่ได้เข้าห้องน้ำแต่มายืนล้างมือข้างฉัน หลังจากนั้นเขาก็สะบัดมือเต็มแรงทำให้ละอองน้ำกระเด็นใส่หน้าฉันเข้าอย่างจัง

“ก็งั้น ๆ อย่ามั่นหน้าไปหน่อยเลย” เขาจงใจพูดกับฉันแน่ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น แต่ฉันไม่อยากมีเรื่องกับใครไง “อย่ายุ่งกับทิว” ในที่สุดก็เปิดประเด็นออกมาจนได้ค่ะ

“พี่เป็นแฟนพี่ทิวเหรอ”

“กูบอกอย่ายุ่งก็คืออย่ายุ่ง จะวัดกันก็ได้นะ” 

“หนูไม่ได้รู้จักพี่ทิวเป็นการส่วนตัวสักหน่อย ไม่ได้คุยกันอยู่ด้วย” 

“ตอแหล! วันก่อนที่โรงอาหารกูเห็นกับตา หลายครั้งแล้วนะมึงอะ” น้ำเสียงไม่พอใจยังคงเอ่ยออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ใครกันแน่ที่ตอแหล บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันไงวะ” 

“รู้ตัวว่าไม่ได้เป็นก็อย่าเสนอหน้าให้มาก!!”

ผลัก!

“กูเห็นอีกครั้งนะมึงเจอกูแน่” คำขู่ดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือยื่นมาผลักฉันเต็มแรงจนล้มขมำไม่เป็นท่า

“อีเกตุใจเย็น ๆ เดี๋ยวอาจารย์มาก็โดนเล่นหรอก” เพื่อนเขาเข้ามาห้ามก่อนจะลากกันออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

ฉันนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นมองตัวเองในกระจก 

“เพราะพี่! เพราะพี่คนเดียวเลย” ก่นด่ากับตัวเอง ไม่ชอบเลยที่จะต้องมาทะเลาะกับคนอื่นด้วยเรื่องแบบนี้ 

“เป็นอะไรวะ หน้าบึ้งมาเชียว” มาถึงห้องคอมไอ้จูนก็เอ่ยถาม

“ช่างแม่ง!” ตอบแบบขอไปที 

เห็นแบบนั้นมันก็ไม่เซ้าซี้อะไรต่อ จนหมดชั่วโมงเรียนก็ลงมาที่โรงอาหารกัน อีต้นไปซื้อน้ำ ไอ้จูนไปซื้อข้าว ส่วนฉันนั่งรอที่โต๊ะค่ะ รู้สึกได้เลยว่าอารมณ์ตัวเองยังไม่เป็นปกติ จนสายตาหันไปเห็นใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารเหมือนกัน ฉันทำเป็นไม่เห็นแล้วมองเลยไปทางอื่นแทน

“กินข้าวเสร็จไปเข้าห้องน้ำกันนะ” ไอ้หมูเอ่ยชวน

“ไปดิ” 

ระหว่างมื้อเที่ยงก็จะมีเสียงพูดคุยหัวเราะดังอยู่ตลอด จนกระทั่งกินข้าวเสร็จแล้วมาเข้าห้องน้ำ

“ตาล ไปมินิมาร์ทเป็นเพื่อนหน่อย”

“ปวดท้องว่ะ เอ็งไปกับมุขแล้วกันนะพลอย” 

“เออ ๆ เอาไรกันหรือเปล่า”

“อะไรก็ได้ แล้วแต่จะกรุณา” ฉันว่ายิ้ม ๆ ตอบปัดมันไปแบบนั้นแหละ 

คล้อยหลังพลอยฉันก็มานั่งรอในห้องดนตรี แต่เท้าทั้งสองข้างกลับชะงักไปเมื่อเห็นใครบางคนอยู่ในห้องนี้ด้วย ไม่สิ! เขาอยู่กันหลายคนเลย

“พี่มอห้าเข้ามาทำไมวะ” หันไปถามหัวหน้าห้อง

“อาจารย์เขาสอนควบ”

“หมายความว่าต้องเรียนกับพี่เขางี้เหรอ”

“เออ สองชั่วโมงวนไป” อยากจะบ้าตาย อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่ายิ่งหนียิ่งเจอน่ะ  

ฉันแยกตัวออกมานั่งมุมหนึ่งของห้อง แค่เพียงไม่นานไอ้จูนกับหมูก็ตามมาติดแถมยังมีขนมมาฝากฉันอีกด้วย

“ซื้อแบบนี้มาจากไหน” 

“...” นอกจากจะไม่ตอบแล้วมันสองคนยังอมยิ้มใส่อีกด้วย ฉันมั่นใจว่าขนมห่อนี้มันไม่มีในมินิมาร์ทแน่นอน

“ไม่บอกไม่กินนะ”

“ขนมที่มึงคุ้นเคย” ไอ้จูนมันว่ายิ้ม ๆ คราวนี้กลายเป็นฉันเองที่เงียบไป ก่อนจะเบนสายตาไปทางใครบางคนที่กำลังหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนเขาอยู่  “เขาฝากให้มึงตอนกูไปซื้อข้าว” 

“อืม” พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ 

“น่าอร่อย แกะดิอยากกินด้วย” ไอ้หมูพูดขึ้น

“แกะดิ กินได้เลย”  

“ให้ข้ากินเหรอ แต่เขาให้เอ็งนะ”

คนตรงหน้าดูอึดอัดใจนิดหน่อย เห็นแบบนั้นฉันจึงเป็นฝ่ายแกะคุกกี้ห่อนี้เองแล้ววางลงตรงหน้า หยิบกินไปแค่หนึ่งชิ้นที่เหลือมันสองคนซัดเรียบ

ระหว่างชั่วโมงเรียนก็ไม่ได้สนใจเขาอีกเลยจนไอ้หมูสะกิด 

“เขามองเอ็งด้วย” 

“...” เขาจะมองฉันทำไม ไม่ได้มีอะไรให้น่ามองเลยด้วยซ้ำ บางทีมันก็เว่อร์เกินไป

หลังจบคาบดนตรี วิชาต่อไปเป็นคณิตศาตร์เพิ่มเติมแต่อาจารย์ไม่อยู่และไม่มีใครสอนแทน ก็เลยอยู่ในห้องดนตรียาวเลย

“กูไปห้องน้ำก่อนนะ” บอกพวกมันก่อนจะแยกตัวออกมา แต่ใครบางคนกลับรั้งฉันไว้ซะก่อน 

“ถ้าไม่ได้เป็นควายก็คงเข้าใจภาษาคนที่กูพูดนะ”

“พูดอะไร” น้ำเสียงห้วนเอ่ยจากด้านหลัง เบือนหน้าไปมองเป็นพี่ทิวค่ะ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างเขากับพี่คนที่ชื่อเกตุคืออะไร และมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แทรกกลางความสัมพันธ์ของใครด้วย

“ทิวก็รู้ว่าเรา...” 

ฉันเลือกที่จะเดินออกมาแล้วปล่อยให้พวกเขาเคลียร์กันเอง  นี่ขนาดแค่แอบชอบนะ

หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จกลับเข้ามาในห้องดนตรีบรรยากาศรอบตัวแปลก ๆ ค่ะ เหมือนถูกจับตามองยังไงก็ไม่รู้

“มึงจะยุ่งกับใครก็ได้แต่มึงห้ามยุ่งกับคนของพี่เกตุ” ไอ้น้องเปิดประเด็นขึ้นคนแรก

“ใครเหรอคนของพี่เกตุ”

“มึงรู้อยู่เต็มอก! อย่าทำเป็นใสซื่อได้ไหม”

“แล้วมึงจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรด้วยอีน้อง กูเห็นหลายครั้งแล้วมึงออกตัวแทนอีนี่ตลอดเลย” ไอ้ป๊อปเสริมขึ้นอีกคน

“ก็มันเป็นพี่กู”

“มึงคลานตามมันมาหรือไง! นี่ถ้าไม่บอกกูคิดว่ามึงชอบพี่ทิวนะเนี่ย” ฉันเองก็แอบคิดเหมือนกัน แต่ไม่มีสิทธิ์โวยวายอะไรเพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่แอบชอบเขาเฉย ๆ

น้องมันเงียบไปจนไอ้จูนทนไม่ไหวแล้วตั้งคำถามกับมันแทน

“มึงชอบพี่ทิวเหรอไอ้น้อง”

“เปล่า”

“ขอให้จริงอย่างที่พูด กูไม่ได้เข้าข้างใครมึงก็เพื่อน ตาลก็เพื่อน แอบชอบก็ไม่ผิด แต่มึงจะมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไม่ได้”

“...”  

ทุกอย่างเงียบลงจนถึงเวลาเลิกเรียน วันนี้ออกประตูหน้าโรงเรียนค่ะเพราะนัดกับมุขไว้จะไปร้านศึกษาภัณฑ์เพื่อซื้อของมาทำงานกลุ่ม 

“ขอคุยด้วยหน่อย” พี่ทิวค่ะ เขามากับพี่ริว

“คุยอะไรคะ”

“เกตุพูดอะไรด้วย”

“พูดอะไรไม่สำคัญหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันพี่ไม่เห็นต้องสนใจเรื่องนี้เลย ส่วนเรื่องขนมขอบคุณนะคะแต่คราวหน้าพี่ไม่ต้องลำบากหรอกหนูเกรงใจ”

“เกรงใจหรืออะไรกันแน่”

“...” ถ้าจะบอกว่ารู้สึกแย่เพราะพี่ก็คงไม่ถูก การแอบชอบของฉันมันควรมีแค่ฉันที่รู้สึกสิ อีกอย่างก็ไม่ได้อยากผิดใจกับคนอื่นเรื่องผู้ชายด้วยค่ะโดยเฉพาะเพื่อน

“ก่อนพี่จะคุยกับเพื่อนมุข พี่ไปเคลียร์กับคนของพี่ก่อนดีกว่านะ ตาขวางจนจะหลุดออกมาจากเบ้าอยู่ละ” ไม่รู้ว่ามุขมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็คงได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว 

“เออ กูเห็นด้วย เกตุแม่งโคตรน่ารำคาญ” พี่ริวเสริมขึ้นอีกคน

“เราไปกันเถอะ” ฉันจูงมือมุขออกมาจากตรงนั้นทันที 

คิดแบบไม่ได้เข้าข้างตัวเอง การกระทำแบบนี้มันหมายความว่าพี่ทิวกำลังแคร์ความรู้สึกฉันอยู่หรือเปล่านะ แต่คงไม่หรอก เขาจะสนใจอะไรฉัน