แรดจนได้เรื่อง : 3

วันหยุดฉันก็ไม่รู้จะไปไหนได้แต่นอนโง่ๆหายใจทิ้งในห้องเพียงลำพัง เมื่อคืนหลังจากออกจากในห้องน้ำพวกฉันก็แยกย้ายกันกลับไม่มีอารมณ์จะไปสนุกกับใครอีกแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอก...ฉันก็แค่เข่าอ่อนยืนเต้นไม่ไหวแล้วก็แค่นั้นเอง!

หลังจากตื่นแปรงฟันล้างหน้าฉันก็โทรสั่งอาหารขึ้นมาทานบนห้องเสร็จเรียบร้อยฉันก็ลุกเก็บกวาดทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย ล้างห้องน้ำทิ้งขยะทำอะไรเสร็จสิ้นฉันก็ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเดินไปเคาะหน้าประตูอีฝ้ายมัน

“อีฝ้าย!อีฝ้ายมึงตื่นยัง!” ฉันร้องเรียกทั้งเคาะทั้งทุบอยู่สักพักถึงได้ยินเสียงคนเดินมาเปิด

“อ้าวไม่ใช่อีฝ้าย...” แต่เป็นผู้ชายคนนึงรูปร่างหล่อล่ำนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวติดกายโชว์หน้าอกเปลือยเปล่าน่าลูบไล้มาเปิดประตูให้แทน

“ฮ้าว...อีว่านน้อยๆหน่อยนี่อ่ะของกู!” สักพักอีฝ้ายก็เดินมากระแซะฉันตรงหน้าประตูแล้วเบี่ยงให้ฉันเดินเข้าห้อง

“แล้วนี่มึงมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ยฮ้าว..” มันถามไปหาวไปอย่างคนอดหลับอดนอน

“เช้าที่ไหนอีควายนี่มันบ่ายแล้วไหม” ฉันด่ามันไป

“แหม่...ก็เมื่อคืนกว่ากูจะได้นอนก็สายแล้วไหมเหนื่อยจะตายเนี่ย” อีฝ้ายบอกแล้วพยักหน้าให้ผู้ชายของมันเข้าไปนอนต่อก่อนจากนั้นก็เตรียมหันมาไล่ฉันกลับแน่ๆ

“จะไล่กูกลับว่างั้น”

“แสนรู้ดีนี่!”

“ไปก็ได้อีคนเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน” ฉันสะบัดเสียงใส่มันตามประสาเพื่อนที่เย้าแหย่กันเป็นประจำ

“เหมือนมึงไม่เคย”

“กูทำบ่อยฮ่าๆๆๆไปดีกว่าเชอะ!” ฉันก็เดินกลับมานอนต่อที่ห้องและวางแผนว่าคืนนี้จะชวนพวกมันไปตี้ต่ออีกผับนึงสักหน่อย แต่วันนี้พิเศษหน่อยฉันก็เลยต้องขุดตัวเองไปเดินห้างหาซื้อของสำคัญ...

แล้วก็เหมือนเดิมบอกแล้วว่าคิดจะคบกันต้องศีลเสมอกันถึงจะอยู่ด้วยกันได้สามทุ่มนิดๆพวกเราทั้งสี่ก็มาอยู่ที่ผับมีชื่อเหมือนเดิมตามประสาแก๊งสาวโสดที่อาจจะไม่โสดคนนึงดูจากเมื่อคืนที่อีฝ้ายมันยอมพามาห้องแสดงว่ามันต้องจริงจังระดับนึง

“อ้าวชนค่าา” ตอนนี้พวกฉันก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนแก้วกันแล้วกระดกขึ้นดื่ม

“หมดแก้วๆๆๆๆ” เสียงอีก้อยตะโกนบอกตามด้วยแต่ละคนที่ยกดื่มอย่างไม่มีใครยอมใคร

พวกเราก็ดื่มกันไปเม้าท์กันไปแอบส่องผู้กันไปเรื่อยๆก็มีหนุ่มๆแวะเวียนเข้ามาขอชนแก้วกันอย่างไม่ขาดสาย แต่คืนนี้ฉันว่าจะไม่หาเหยื่อแล้วเพราะเมื่อคืนจุกมากบอกเลย...

แต่บางครั้งกลับรู้สึกแปลกๆคลับคล้ายคลับคลาว่ามีสายตาของใครสักคนจับจ้องมาทางกลุ่มพวกเรา ไม่บ่งบอกว่าประสงค์ดีหรือประสงค์ร้ายใส่ แต่มันทำให้ฉันขนอ่อนในกายลุกวาบแปลกๆ แต่ก็นะเป็นธรรมดาก็กลุ่มฉันสวยหยอกน้อยที่ไหน มีแต่คนสวยๆอีฝ้ายก็ตัวเล็กๆทรวดทรงองค์เอวก็น่ามองหน้าตาสวยหวานๆ ส่วนอีก้อยออกแนวเซ็กซี่เอ๊กซ์ๆหน่อยเพราะหน้ามันสวยเฉี่ยวตัวสูงหุ่นนางแบบเลยล่ะแม้ว่าก่อนหน้ามันจะไม่ได้สวยแบบนี้มาก่อนก็ตาม ส่วนฉันก็สวยสุดในกลุ่มล่ะหน้าตานี่อั้มพัชราภายังชิดซ้ายญาญ่ายังต้องหลบทางให้อ่ะ^_^ไม่แปลกที่จะมีคนมาแอบมองบ่อยๆ

ส่วนอีพีทน่ะแต่งแมนๆมันก็หล่อชิบหาย แต่ถ้าลองได้แต่งหญิงขึ้นมาล่ะก็โยชิก็โยชิเถอะ! แต่อีพีทมันสะดวกแบบนี้ไงแต่ผู้ชายของมันก็ไม่เคยขาดมือเลยนะ

เวลาก็เดินผ่านไปเรื่อยๆจนเกือบจะเที่ยงคืนนักร้องนักดนตรีอยู่ๆก็สาดแสงไฟมาทางกลุ่มพวกฉันพร้อมๆกับที่พนักงานสองสามคนเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับเค้กที่จุดเทียนไว้

“เอาล่ะครับเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของแขกประจำร้านเราที่คืนนี้เพื่อนซี้เธอจะทำเซอร์ไพรส์ให้ ขอให้ทุกคนช่วยกันร้องเพลงวันเกิดให้เธอหน่อยนะครับแฮปปี้เบริดเดย์คุณก้อยด้วยนะครับ”

พนักงานเดินถือเค้กขนาดใหญ่ที่ฉันเป็นคนสั่งมาหยุดที่หน้าอีก้อยที่ยังทำท่าเอ๋อๆอยู่ แล้วทุกคนในผับก็ช่วยกันร้องเพลงแฮปปี้เบริดเดย์ให้จนจบเพลงแล้วอีก้อยก็ยังนั่งเอ๋ออยู่

“อีก้อยมึงอธิฐานแล้วเป่าเค้กสิ” เสียงอีฝ้ายกระซิบข้างหูอีก้อย

“เออๆ” อีก้อยหลับตาก่อนจะอธิฐานในใจและเป่าเค้กก่อนจะมีเสียงปรบมือให้ดังๆแล้วมันก็หันไปขอบคุณเบาๆ

“น่ารักมากเลยครับน่าอิจฉาที่น้องก้อยมีเพื่อนดีและสวยๆอย่างนี้” เสียงนักร้องที่อวยพวกฉันไม่ขาดสาย รู้หรอกว่าอยากได้พวกฉันน่ะ!

หลังจากนั้นก็โต๊ะใครโต๊ะมันส่วนอีก้อยมายืนชิดๆสุมหัวในกลุ่มแล้วพูดขึ้นว่า...

“วันนี้วันเกิดกูหรอ?” อ้าวสงสัยทำงานจนเบลอเลยลืมวันเกิดตัวเองจนได้สินะ!

“ก็ใช่ดิยี่สิบสี่ตุลาวันเกิดมึงไง” ฉันตอบกลับไปแต่อีพีทกับอีฝ้ายมันหลุดขำออกมา

“อีว่าน!กูเกิดวันที่ยี่สบหกตุลาอีกตั้งสองวันนู่น” มันบอกพร้อมกับกลั้นขำก่อนที่จะทนไม่ไหวแล้วมันก็หัวเราะลั่นออกมา

“อ้าว!” เอ๋อสิกูจำวันเกิดเพื่อนผิด

“แล้วทำไมมึงไม่ท้วงกูอีพีทอีฝ้าย” ฉันหันไปเอาเรื่องอีสองตัวที่รู้แต่ไม่ยอมคร้านแต่แรก

“ฮ่าๆๆกูเห็นมึงสั่งเค้กไว้แล้วก็ไม่อยากขัดไงไม่เป็นไรๆถือว่าฉลองล่วงหน้าให้มันล่ะกัน” พวกมันขำกันใหญ่ส่วนฉันก็ยืนหน้ามึนๆอยู่

“ยังไงก็ขอบคุณมึงมากนะว่านที่เป็นเพื่อนที่ดีมาตลอดแม้จะจำวันเกิดกูผิดก็ตาม พวกมึงด้วยอีฝ้ายอีพีทขอบคุณที่ยอมคบกับเพื่อนที่เคยอัปลักษณ์อย่างกูไม่รังเกียจและคอยช่วยเหลือกูทุกอย่าง”

“คิดมากเรื่องมันผ่านมานานแล้วมึงลืมมันเถอะมีความสุขกับปัจจุบันดีที่สุดกูรักพวกมึงนะ!” อีพีทกอดคอเราทั้งสี่ไว้ด้วยกัน

“กูด้วยกูก็รักพวกมึงมากๆเหมือนกัน” อีฝ้ายร้องไห้โฮๆบอก อ้าวอีสัสนี่ดราม่าเฉย!

“กูก็รักพวกมึงทุกคน” ฉันกับอีก้อยพูดพร้อมกัน

ว่าจะไม่ร้องไห้แต่มันก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ได้เมื่อคิดถึงอะไรๆหลายๆอย่างที่เคยผ่านด้วยกันมามีทั้งสุขและทุกข์แต่ว่าเราก็ก้าวผ่านมันมาได้

“แดกเหล้าต่อเถอะพวกมึงจะดราม่าทำไมเนี่ย!” อีพีทดันพวกเราออกจากกันก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมารอชนแก้ว

“เอ้าาชนนน!”

“เฮ้้ๆๆ”

คืนวันเสาร์ก็จะมีลูกค้าเยอะๆหน่อยเป็นธรรมดาบางทีก็มีคนเดินเบียดกันไปเบียดกันมาบ้างเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือมีคนมายืนเบียดฉันจากทางข้างหลังแล้วหยุดนิ่งไม่ขยับไปไหนเลย

“เอ่อ...คุณคะ?เขยิบออกไปหน่อยได้ไหมคะคือฉันอึดอัดน่ะ” ฉันหันไปหาเขาโดยที่ยังไม่ทันมองหน้า

“อ้าว...เอ่อขอโทษจริงๆครับพอดีข้างหลังเค้าเบียดผมมาขอโทษด้วยนะครับ” ผู้ชายคนนั้นก้มหัวให้เป็นเชิงขอโทษในขณะที่ฉันกำลังเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ” พอตาประสานรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมันสปาร์คขึ้นมาทันที

“เอ่อพวกมึงกูมึนๆอ่ะเดี๋ยวออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อยก่อนนะ” ฉันหันไปตะโกนบอกเพื่อนเสียงดังๆให้เขาได้ยิน

“อีแรด...ถูกใจล่ะสิคนนี้” พวกมันกระซิบด่าฉันเบาๆไม่ให้เขาได้ยิน

“รู้ดีอีดอกกูไปก่อนอิอิ”

ฉันเดินเบียดเสียดเขาออกไปจังหวะที่เดินเบียดช่วงอกฉันก็เสียดสีกับอกแกร่งของเขาพอดิบพอดี วินาทีนั้นฉันรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ราวกับมีสายตาของใครจับจ้องมาอย่างกับจะทิ่มแทงกันให้ตายไปข้างนึงเลย

“ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ?”

“อืมได้สิคะ!”

แล้วเขาก็เดินตามฉันมาจนกระทั่งเราออกมายืนอยู่ด้านหน้าผับที่มีโต๊ะตัวเล็กๆให้นั่งมีไฟส่องสว่างพอให้ได้เห็นหน้ากัน

“คุณสวยจัง...ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวย” ตอนนั่งลงข้างๆกันเค้าก็หันหน้ามาหาแล้วมองตาหวานฉ่ำใส่

“บ้า!ชมแบบนี้ว่านก็เขินแย่!” ฉันแสร้งยกมือตีบนอกแกร่งเบาๆจังหวะนั้นก็แอบลูบไปตามอกล่ำๆเพื่อสำรวจเรือนร่างเขาไปด้วย

หู้ยยย แน๊นแน่น! กล้ามอกเป็นมัดๆน่ากัดจริงๆ

“ชื่อว่านหรอครับชื่อน่ารักจัง”

“ค่ะแล้วคุณล่ะชื่ออะไร?” ปกติไม่ค่อยถามขื่อใครสักเท่าไหร่เพราะพอแยกย้ายก็ต่างคนต่างไปจบเลย แต่นี่ก็คุยๆไปก่อน

“พายุครับ...”

“อ๊ะ!” ฉันร้องออกมาเบาๆแล้วทำท่าสะบัดๆตรงหลังคอ

“คุณว่านเป็นอะไรหรอครับ...ให้ผมดูให้ไหม?” เขาถามสีหน้าตกใจแต่แววตาเปล่งประกายแปลกๆ

“อะ..อะไรกัดว่านไม่รู้ค่ะตรงข้างหลังคุณพายุช่วยดูให้ว่านทีค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับสายเสื้อที่ผูกตรงต้นคอออก คอลเล็คชั่นถอดง่ายๆใส่คล่องๆแบบนี้ที่บ้านฉันมีเยอะบอกเลยแทบจะทุกสีอ่ะ

“อาาาห์~ขาว”

“อะไรนะคะ?”

“อ๋อเปล่าๆครับแดงๆนิดหน่อยแต่ยังหาตัวไม่เจอเดี๋ยวผมขอเลิกดูหน่อยนะครับไม่รู้ว่ามันจะไปกัดตรงไหนอีกบ้าง” 

เขาบอกพร้อมกับทำท่าจะสอดมือเข้าไปในแผ่นหลังฉันแล้วลูบไล้หาตัวที่มันมากัดฉันไปมาจนปลายนิ้วเกือบไถลแทรกเข้าไปที่หน้าอกอีกแต่นิดเดียวเท่านั้น

หูฉันได้ยินเสียงเขาหอบหายใจหนักๆขณะที่ฝ่ามือเขาก็ลามลงไปด้านหน้าอกฉันทันทีที่เห็นว่าฉันไม่ว่าอะไร

“อ่าาห์~ใหญ่จัง...นุ่มมือด้วย!” เขาครางแหบพร่า

ทว่ากำลังเพลินๆกับสองมือเขาที่เคล้าคลึงขยำเต้าฉันอยู่ก็ถูกดึงร่างออกกระเด็นมาติดอกของใครบางคน

“เฮ้ย!” เสียงพายุร้องขึ้น

“คะ..คุณมาได้ไงอ่ะ” เสียงฉันเอ่ยถามไอ้คนเมื่อคืนที่บังคับกินตับฉันไปแล้วตะปบเสื้อเอาไว้ไม่ให้มันล่วงลงไปโป๊แล้วรีบผูกมันไว้บนต้นคอลวกๆ

“ร่านไม่เลิก!สงสัยต้องโดนจัดหนักๆให้!!” เขาคำรามจนเส้นเลือดตรงลำคอปูดโปนพลางบีบต้นแขนฉันแน่นจนเจ็บ

“ปล่อยฉันนะคุณมายุ่งอะไรด้วย!” ฉันพยายามสะบัดแขนออกจากเขาแล้วส่งสายตาไปหาพายุ

“ปล่อยว่านนะ!” พายุผลักอกเขาแล้วพยายามดึงตัวฉันออก

“เรื่องของผัวเมียมึงไม่ต้องเสือกไสหัวไปให้พ้น!” เขาตะคอกใส่พายุจนเค้าหน้าเสียและเดินคอตกไปเมื่อได้ยินคำว่าผัวเมีย

เพี๊ยะ!

ฉันตบหน้าเขาไปแรงๆหนึ่งทีคนกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มมาขัดทำไมก็ไม่รู้แล้วมีหน้ามาพูดว่าเป็นผัวเมียเหอะ!!

“ถ้าการที่นายได้เอาฉันครั้งเดียวแล้วเป็นผัวฉันถ้างั้นทั้งผับนี้ก็คงเป็นผัวฉันหมดเหมือนกันนั่นแหละ!” ฉันตะคอกใส่หน้าเขา

“หึ!ร่านนักใช่ไหม?” เขาขบกรามกำมือแน่นจนเส้นเลือดตรงแขนปูดขึ้นแล้วแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ส่วนมือเขาก็กระชากลำตัวฉันเข้ามาใกล้

“ฉันจะร่านมันก็ตัวฉันไม่เกี่ยวกับนาย!”

“แต่ผมจะทำให้คุณเลิกร่านให้ได้ไงมานี่!!” เขาฉุดกระชากลากถูฉันไปตามทางที่จอดรถแล้วปลดล็อครถคันนึงแล้วเปิดประตูผลักฉันเข้าไป

จากนั้นก็วิ่งอ้อมไปขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้ขัดขืนเลยสักนิด อีหยังวะ!ชีวิตฉันที่ผ่านมาไม่เคยมีใครมาเรียกร้องหรือทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ต่างฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนความสุขกันแม้จะไม่ได้สอดใส่ในตัวกันก็ตาม บางคนที่ฉันเต็มใจให้สอดใส่พอเสร็จกิจก็แยกย้ายต่างคนต่างไปไม่เคยมีใครเหมือนนายนี่สักคน

แล้วเขาจะมาเรียกร้องอะไรจากฉันวะ!

“นายจะพาฉันไปไหน?” ฉันถามทำใจดีสู้เสือแม้จะรู้ว่าคนตรงหน้าโกรธจนแทบจะหักคอฉันได้เลย

“เดี๋ยวก็รู้!” เขาตอบแค่นั้นแล้วเหยียบคันเร่งชนิดนักแข่งยังต้องยอมแพ้เหยียบมิดตันเร่งจนฉันหลับตากรีดร้องลั่นรถเพราะความกลัวตาย

นี่ฉันก็เลยวัยเบญจเพศมาแล้วนี่หว่าทำไมปีนี้ฉันซวยนักวะ! หรือว่าจะถึงคราวเลิกทำตัวรักสนุกเสียที

ไม่รู้ว่าตัวเองกรีดเสียงร้องมานานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีรถก็มาหยุดอยู่ที่ไหนสักที่ทั้งเงียบและมืดสนิทข้างหน้าเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆที่มองเห็นเพียงเงาลางๆ

“ที่นี่ที่ไหน?” เพิ่งรู้ว่าตัวเองเสียงหายจนแหบแห้งไปหมดก็ตอนนี้เอง

“อยากรู้ก็ลงไปสิ!” เขาบอกพร้อมกับดับเครื่องรถแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไฟฉายแล้วเปิดประตูรถลงไป

สักพักเขาก็มาเปิดประตูฝั่งฉันออกแล้วกระชากแขนฉันเดินลงไป

“มะ..ไม่ไป!” เขาจะพาฉันมาฆ่าทิ้งหมกป่าหรือเปล่า เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันเพิ่งอ่านข่าวกิ๊กสาวถูกลวงไปฆ่าหมกป่ากว่าคนจะรู้ศพก็อืดหมดแล้ว

“มะ..ไม่นะฉันยังไม่อยากตายแบบศพไม่สวย!” ราวกับหูแว่วได้ยินเสียงเขาหัวเราะหึหึในลำคอเบาๆ

“ผมจะทำให้คุณสวยๆแล้วกันนะ” เขาบอกสีหน้านิ่งขรึม

ไม่ใช่สิน่ีไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการสักหน่อยเขาต้องบอกว่า ‘ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก’ อย่างนี้ถึงจะถูก!

“คุณพาฉันมาที่ไหนแล้วพามาทำไม?” ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเพราะนึกกลัวขึ้นมาจริงๆ

“ก็แค่จะพาคุณมาเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆและก็แค่อยากดัดนิสัยให้คุณเลิกทำตัวมั่วผู้ชายแบบนี้สักที”

โหแรงมากพ่อ!!

“คุณจะมะ..ไม่ฆ่าฉันใช่ไหม?” ฉันหันไปเขย่าแขนเขารัวๆ

“ถ้าคุณไม่ขัดใจผมก็คงไม่ทำ”

“ฉะ..ฉันจะไม่ขัดใจคุณเลยจะยอมทำตามคุณทุกอย่างเลยค่ะ” พยักหน้าให้เขาอย่างว่าง่ายอะไรที่เป็นทางรอดฉันจะยอมทุกอย่างเลย

ยังคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่อ้อมกอดจากพ่อฉันยังไม่พร้อมจะตายตอนนี้!

“ไปเข้าบ้าน” เขาบอกเสียงเข้มแล้วเดินลากฉันเข้าไปในบ้านที่พอเปิดไฟสว่างแล้วก็พบว่ามันสวยมากแม้จะเป็นแค่หลังเล็กๆกระทัดรัดก็ตาม

“บ้านย่าผมเอง...ไม่มีคนอยู่หรอกถ้ามีใครถูกฆ่าและเอาทิ้งน่าจะอีกนานกว่าจะมีคนมาเจอ” เขาบอกราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

ม่ายยย!ฉันกลัวแล้ว!

ได้แต่ยืนทำตาปริบๆยืนนิ่งราวกับเป็นคนโง่งมไปเลย

“มะ..ไม่มีคนอยู่เลยหรอคุณ?” ฉันถามเบาๆน้ำเสียงแหบจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์

“อื้ม”

เราทั้งคู่เดินมานั่งที่โซฟากลางบ้านแล้วเขาก็หันมาจ้องหน้าฉันเขม็ง

“อะ..อะไร!” ฉันขยับตัวหนีท่าทางระแวดระวังไว้ก่อน

“ไปอาบน้ำกัน”

“ห๊ะชวนไปอาบน้ำตอนนี้เนี่ยนะ”

“อืมหรือว่าคุณจะนอนทั้งเหนียวๆตัวแบบนี้”

“ก็คุณไปอาบก่อนก็ได้นี่”

“อือเอางั้นก็ได้...แต่ที่นี่เค้าว่ากันว่าผีดุนะผมก็กลัวๆอยู่เหมือนกัน”

“ห๊าา!ปะ..ไปอาบพร้อมกันก็ได้คุณประหยัดน้ำดี!” ฉันแหกปากร้องบอกเขาทันที เรื่องอื่นฉันอาจจะเก่งแต่เรื่องผียกไว้สักเรื่องแล้วกันที่ฉันจะไม่สู้!!

.

.