บาปรัก 7: แม่มึงแต่เมียกู (จบ)

วันต่อมาผมก็พาพี่ปรางกลับบ้านที่มีลูกชายเธอและเพื่อนสนิทผมนั่งหน้าบอกบุญไม่รับรออยู่ก่อนแล้ว

“แม่ไปไหนมาทำไมไม่กลับบ้านแล้วนี่ไปไหนกันมา”

เมื่อมาถึงคิวก็เดินดุ่มๆเข้ามาถามสีหน้าและแววตาเกรี้ยวกราดสุดฤทธิ์คนเป็นแม่ได้แต่ก้มหน้านิ่งเพราะรู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ

“ว่าไงไอ้โจ้มึงพาแม่กูไปไหนมาทั้งคืนทำไมถึงเพิ่งกลับมากันป่านนี้”

“คือ..ว่าไอ้คิวมึงฟังกูพูดก่อนนะคือ..” ผมเองก็ยังหวาดๆกับสีหน้าเกรี้ยวกราดของมันจนถึงขั้นตัวลีบเลยทีเดียว

“ฟังเหี้ยอะไร!มึงพาแม่กูหายไปทั้งคืนเนี่ยนะไอ้สัสโจ้” ไอ้คิวตะคอกใส่ผมเสียงดีังลั่น

“คิวใจเย็นๆก่อนนะลูกค่อยๆพูดกันก็ได้” พี่ปรางพยายามปลอบไอ้คิวเสียงอ่อนพลางลูบหลังมันเบาๆ

“งั้นแม่ก็บอกมาดิว่าหายไปไหนกับมันมาทั้งคืน” ไอ้คิวตะคอกใส่พี่ปรางจนหน้าเสีย

“ไอ้สัสคิวมึงอย่าตะคอกใส่แม่มึงแบบนั้นสิวะ” พอเห็นเมียผมหน้าเสียแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้

“อย่าเสือกนี่แม่กู!”

“แม่มึงแต่เมียกู!”

“ไอ้สัสโจ้!”

ผลั๊ว!

เสียงหมัดหนักๆกระแทกเข้าที่ตรงปากและจมูกผมพอดีจนมึนไปชั่วครู่สักพักลิ่มเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากผมเล็กน้อย

“ว๊าย!อย่านะลูกหยุดๆ” พี่ปรางร้องไห้เสียงดังพยายามรั้งแขนไอ้คิวไม่ให้ตามมาซ้ำผมอีกครั้ง

“กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะกล้าทำแบบนี้กับกูได้ แม่เองก็เหมือนกันนี่มันเพื่อนของผมนะทำไมแม่ถึงได้มักง่ายแบบนี้!”

“คิว...” พี่ปรางครางเสียงแผ่วน้ำตาหยดติ๋งๆเป็นทาง

“กูขอโทษ...แต่กูรักแม่มึงไปแล้วถึงแม้มันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม” ผมปาดเลือดตรงมุมปากออกแล้วบอกเพื่อนเสียงเบาลึกๆรู้สึกผิดเหลือเกินเพราะรู้ว่าไอ้คิวมันรักแม่มันมาก

“....” ไอ้คิวยังยืนนิ่งเงียบ

“ให้โอกาสกูได้ไหมคิวกูสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่มึงเสียใจเด็ดขาด”

“มึงกลับไปก่อนเถอะ!” คิวพูดแล้วเดินขึ้นข้างบนไปเลย

“โจ้กลับไปก่อนนะ..ไง้ให้คิวใจเย็นแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่เถอะนะ”

“ครับยังไงพี่ก็อย่าเครียดไปนะครับทุกอย่างมีทางแก้ไขเสมอผมรักพี่นะ”

“จ้ะ”

หลังจากนั้นผมก็ออกมาจากบ้านไอ้คิวตรงไปยังบ้านผม ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าทั้งพี่ปรางและไอ้คิวอีกเลยพยายามไปหาที่บ้านพวกเขาก็หลบหน้า มหาลัยไอ้คิวก็ไม่ยอมไปจนผมจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย

ห้าวันที่ไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้ยินแม้แต่เสียงมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกร้อนรนเป็นห่วงพี่ปรางไปหมดไม่รู้ว่าจะปรับความเข้าใจกับไอ้คิวได้หรือยัง แล้วผมจะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่กัน

คืนนี้แหละผมจะไม่ทนอีกแล้วต่อให้ต้องปีนบ้านเข้าไปหาเสี่ยงกับส้นตีนของไอ้คิวก็ช่าง แต่ผมจะไม่ทนรอแบบนี้อีกแล้ว

รอจนได้โอกาสเหมาะตอนนี้น่าจะราวๆตีสามทั้งบ้านเงียบสนิทผมค่อยๆย่องไปทางหลังบ้านที่มีต้นไม้สูงใหญ่แล้วไต่ปีนขึ้นไปช้าๆ โชคดีที่ต้นไม้ต้นนี้มันดันอยู่ตรงกับหลังห้องของพี่ปรางเข้าพอดีผมจึงได้โอกาสเหมาะ

ปีนไปจนถึงหลังห้องได้สำเร็จก็พบว่าพี่ปรางไม่ได้ล็อคประตูหลังห้องเอาไว้ ผมก็ค่อยๆเลื่อนประตูเปิดแล้วแทรกตัวเข้าไปในความมืดช้าๆ บรรยากาศในห้องเย็นฉ่ำไปด้วยเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ตลอด

กลิ่นหอมอ่อนๆกระจัดกระจายอยู่เต็มห้องกลิ่นตัวหอมๆของพี่ปรางผมจำได้ เดินไปทรุดนั่งลงบนขอบเตียงแล้วแทรกตัวลงไปนอนกอดร่างนุ่มนิ่มภายใต้ผ้านวมผืนหนา ส่วนมือก็ควานหาคนเนื้อตัวนุ่มนิ่มเข้ามากอดแนบอก

แต่แปลก...ที่ไม่เจอกันแค่ห้าวันแต่ทำไมพี่ปรางถึง...

ผมควานหาเนื้อตัวที่แข็งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างสงสัยมือไม้ก็คลำเปะปะไปทั่วลำตัวจนกระทั่งไปเจออะไรบางอย่างที่มีเหมือนของผม...

“อ๊ากกกก!อะไรวะเนี่ย” ผมแหกปากร้องลั่นห้องเมื่ออยู่ๆไปจับเจอบางอย่างที่มันใหญ่พอๆกับของผมเลยล่ะ

สักพักมีคนมาเปิดไฟทำให้ผมเห็นชัดๆถนัดตาว่าคนที่ผมกอดอยํ่เมื่อครู่นี้คือไอ้คิวนั่นเอง

“ไอ้คิว!”

“กูคิดแล้วว่าคนอย่างมึงจะต้องมาปีนห้องแม่กูแน่ๆ”

“กูไม่สนอีกแล้วนะว่ามึงจะรับกูได้หรือไม่รับแต่กูรักพี่ปรางกูรักแม่ของมึงแล้วกูก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด”

“แม้ว่ากูจะแจ้งตำรวจมาจับมึงข้อหาบุกรุกบ้านกูอ่ะนะ!”

ไอ้คิวบอกพลางกวาดสายตามองผมนิ่งๆ จากการที่คบกันมานานพอสมควรผมรู้ว่มันทำจริงแน่ๆ

“แล้วแต่มึงเลยคิวถ้าอยากให้น้องมึงเกิดมาโดยไม่มีพ่ออ่ะ”

ผมเองก็ตอบมันไปอย่างไม่สะทกสะท้านเหมือนกัน แม้จะไม่รู้ว่าน้ำยาผมจะทำงานดีหรือเปล่าหรือแม้ว่าผมจะยังเด็กอยู่ก็ตาม แต่ทว่าคืนนั้นเราก็ไม่ได้ป้องกันเลยสักครั้ง แต่ถึงจะมีเค้ามาผมก็สามารถเลี้ยงไหวอยู่แล้วล่ะ

“ไอ้สัสโจ้นี่มึงสดกับแม่กูเลยหรอ”

“กูขอโทษ...แต่กูพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง”

“มึงจะรับผิดชอบยังไงไหวลำพังตัวมึงยังเอาตัวแทบไม่รอดเลยมั้ง”

“มึงจะเรียกสินสอดเท่าไหร่ล่ะบอกมาสิ” นี่มาถึงยุคที่ผมต้องมาเจรจาสินสอดกับลูกชายของว่าที่เจ้าสาวของผมแล้วหรอวะเนี่ย...

“หนึ่งล้านถ้าพรุ่งนี้เช้ามึงไม่มีมาวางที่นี่ก็ไสหัวไปให้พ้นหน้ากูกับแม่ได้เลย”

“...คิว” เสียงพี่ปรางครางชื่อไอ้คิวอย่างไม่แน่ใจดูท่าเธอจะกลัวว่าผมจะไม่มีสินสอดมาวางกระมัง

“เออ!ตามนั้น”

“โจ้!ตะ..แต่ว่า” พี่ปรางทำท่าจะคร้านแต่ผมส่ายหน้าไม่ให้เธอพูดอะไร

“ไม่เป็นไรพี่รอเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของผมก็พอ” ผมบอกเธออย่างมั่นใจเงินหนึ่งล้านบาทไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับผมอยู่แล้ว

“แล้วเธอจะหาเงินจากไหนเงินไม่ใช่น้อยๆเลยนะ!พอเถอะทั้งสองคนอย่าทำแบบนี้เลยนะ” พี่ปรางหน้าซีดเซียวน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร

“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้ากูจะมาใหม่พี่ปรางไปนอนเถอะทำใจให้สบายไม่ต้องคิดมากพรุ่งนี้เช้าเจอกันนะครับคนดี” ผมหันไปกระซิบปลอบคนตัวเล็กที่สีหน้าอ่อนล้าคงเพราะเครียดๆอยู่

“....” พี่ปรางไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้ารับรู้ทั้งที่แววตายังคงเป็นกังวลส่วนผมมองหน้าไอ้คิวแป๊บนึงก็เดินออกไปจากห้องทันทีโดยที่มันเองก็ไม่ได้พูดอะไร

แปดโมงเช้าผมรีบตื่นไปธนาคารแต่เช้าเพื่อเบิกเงินสดหนึ่งล้านบาทออกจากบัญชีส่วนตัว โดยที่เรื่องนี้คนที่บ้านผมก็รู้เรื่องทั้งหมดและจะตามไปสมทบกันที่บ้านไอ้คิวทีหลัง ส่วนเงินหนึ่งล้านที่ผมเบิกออกมานั่นก็เป็นเงินปัณผลรายปีที่บริษัทพ่อกับแม่ผมให้ลูกๆทุกคนโดยการฝากเข้าบัญชีธนาคารไว้ให้ โดยที่ผมไม่เคยเอาออกมาใช้เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเบิกออกมา

แม้ว่ามันจะไม่น่าภูมิใจเท่ากับเงินเก็บของตัวเอง แต่ทว่านี่ก็ถือเป็นเงินส่วนตัวของผม บางทีไอ้คิวมันอาจจะไม่คิดว่าคนอย่างผมจะมีเงินมากมายมาให้แม่มันเยอะขนาดนี้มันถึงยื่นเงื่อนไขนี้มาให้ผม แต่ยังไงก็ตามผมก็เข้าใจทุกอย่างที่มันทำก็คงเพราะเป็นห่วงแม่ของมันนั่นแหละ

เก้าโมงตรงแป๊บตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบ้านของไอ้คิวกับพี่ปรางประตูบ้านถูกเปิดอ้าไว้รอราวกับกำลังรอคอยผมอยู่ ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกับกระเป๋าใส่เงินสดๆ

งานนี้บอกเลยว่าผมไม่ได้มาเล่นๆดต่จะมาเอาเมียนะครับ!

อีกไม่นานผมก็เรียนจบและก็มีอีกเยอะที่แต่งงานมีครอบครัวไปด้วยเรียนไปด้วย บางคนเลี้ยงลูกไปพร้อมก็มี

“โจ้...” ทันทีที่เห็นหน้าผมพี่ปรางก็ทำท่าดีใจและมองผมอย่างมีความหวัง

“อ่ะนี่เงินหนึ่งล้านบาทมึงจะลองนับดูก็ได้” ผมวางกระเป๋าเงินลงตรงหน้าไอ้คิวแล้วมองหน้าคนสวยของผมที่ตอนนี้แม้จะตาบวมช้ำแต่ยังคงความสวยไว้เสมอ ดูท่าเมื่อคืนคงจะนอนร้องไห้ทั้งคืนสิท่า

ไอ้คิวเปิดประเป๋าเงินเพื่อดูก่อนจะตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเงินเป็นปึกๆนอนเรียงอัดแน่นอยู่ในกระเป๋าแล้วมองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“นี่...มึงเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมายขนาดนี้ไอ้โจ้!” ไอ้คิวถามผมอย่างตกใจ

“เงินเก็บของกูเอง มึงคงจะไม่รู้ว่ามีเพื่อนรวยขนาดไหน” ผมไม่ได้จะอวดอ้างจริงๆนะเพราะที่ผ่านมาผมทำตัวติดดินมาโดยตลอดขับรถเก๋งธรรมดาทั้งๆที่ผมสามารถซื้อรถนอกราคาหลายล้านมาขับก็ได้ ไม่แปลกหรอกถ้ามันจะตกใจไปบ้าง

“เชี้ย!มึงแม่งบ้าว่ะ” ไอ้คิวครางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ก็กูบอกแล้วว่ากูจริงจังกับแม่มึง” แล้วก็พอดีกับมีเสียงรถเข้ามาจอดในบ้านซึ่งนั่นก็เป็นพ่อกับแม่ผมเองที่มาถึงพอดี

"เอ่อ..นี่พ่อกับแม่ผมครับ แล้วก็นี่พี่ปรางแฟนผมครับพ่อส่วนนี่ไอ้คิวเป็นลูกชายของพี่ปรางแล้วก็เป็นเพื่อนของผมเองครับ" ผมหันไปแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกันโดยมีสายตาอึ้งๆของทุกคนมองอยู่

"สะ..สวัสดีค่ะ" พี่ปรางยกมือไหว้พ่อกับแม่ผมโดยมีไอ้คิวทำตามด้วยท่าทางงงๆราวกับคนทำอะไรไม่ถูก

"ไหว้พระเถอะลูกแหมก็สวยอย่างนี้นี่เองตาโจ้ถึงได้รีบร้อนให้แม่มาสู่ขอให้ก่อน" แม่ผมเอ่ยแซวสีหน้ายิ้มๆไม่ได้เกรี้ยวกราดหรือวิตกกังวลอย่างใดแม้ว่าผมจะได้แฟนที่อายุมากกว่าหลายปี พวกท่านบอกว่าเลี้ยงลูกก็เลี้ยงได้แค่ตัวเท่านั้น ส่วนหัวใจถ้าลูกรักใครแล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็พร้อมจะรักด้วย ถือว่าผมโชคดีมากจริงๆที่มีครอบครัวที่รักและเข้าใจผมขนาดนี้ 

การเจรจาผ่านไปได้ด้วยดีผมกับพี่ปรางหมั้นกันไว้ก่อนด้วยเงินสดหนึ่งล้านบาทที่ผมนำมาด้วย แต่ปีหน้าถ้าผมเรียนจบเราสองคนก็จะแต่งงานกันทันที แต่ในระหว่างนี้เราสองคนก็สามารถใช้ชีวิตด้วยกันได้โดยไม่จำเป็นต้องปิดบังใคร ไอ้คิวก็ยอมตกลงด้วยดีเพราะแพ้ความน่ามึนของผม

ครอบครัวผมก็รักและเอ็นดูพี่ปรางมากจนตอนนี้กลายเป็นว่าผมแทบตกกระป๋องไปแล้วสิครับ ส่วนไอ้คิวก็ไปตกหลุมรักกับน้องที่เจอกันที่โรงหนังจนตอนนี้ก็คบกันอย่างจริงจังเรียบร้อยและเลิกเจ้าชู้เด็ดขาดเช่นเดียวกับผม

สองปีให้หลังผมกับพี่ปรางก็แต่งงานและจดทะเบียนสมรสกันอย่างเป็นทางการพร้อมกับที่ตอนนี้เธอเองก็อุ้มท้องกลมๆลูกของผมกับเธออยู่หลังจากที่เราเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่ถึงปีผมก็หมั่นปั้มทั้งวันเพื่อทำหลานให้ปู่กับย่าไว้เลี้ยงเล่นจะได้ไม่เหงาจนตอนนี้ก็ใกล้จะได้ครบกำหนดคลอดแล้วล่ะหลังจากที่คุมมาเป็นปีพอปล่อยปุ๊บก็ติดปั๊บน้ำยาแรงดีจริงๆเลยผมเนี่ย

ถึงอายุจะห่างกันหลายปีแต่ทว่าชีวิตคู่ของเราสองคนราบรื่นดียิ่งกว่าอะไร นับวันเมียผมยิ่งมีลูกกับยิ่งสวยวันสวยคืนจนผมอดไม่ได้ขยันทำการบ้านทุกคืนๆจนไม่นานไอ้คิวก็ได้น้องชายคนที่สองมาเล่นด้วยหลังจากที่ได้น้องสาวคนแรกไปแล้ว

ความสัมพันธ์ของผมกับเพื่อนก็ยังแนบแน่นเหมือนเดิม เหมือนมันเองก็ทำใจยอมรับที่ผมจะกลายมาเป็นพ่อเลี้ยงมันอย่างเป็นทางการได้แล้ว และผมก็พิสูจน์ให้มันเห็นมาแล้วตลอดปีหลายที่ผ่านมาว่าผมรักและดูแลแม่มันอย่างดีมาโดยตลอด

(จบ...)