ตอนที่6 สิ่งตอบแทน

ลินดาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่อยู่เกือบชิดหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้หน้าไม่เหมือนคนที่เธอนัดด้วยวันนี้เลย พยายามหรี่ตามองว่าเขาคือใคร แต่สุดท้ายก็มองไม่ออก เพราะตามันลายไปหมด

"เพ่งอะไรขนาดนั้น ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึก ครั้งนี้ครั้งที่สองแล้วนะที่ฉันช่วยเธอ ครั้งแรกฉันปล่อยเธอไปแล้ว แต่เธอก็กลับมาอีก แบบนี้มันพรหมลิขิตแล้วชัด ๆ"

พายุเอ่ยอย่างหยอกเย้าคนเมา ก่อนอุ้มร่างบางขึ้น พาเดินไปบนห้องพักชั้นสามห้องเดิมกับเมื่อคืน

เมื่อวางร่างเล็กลงบนที่นอน มองดูการแต่งตัวของเธอวันนี้แตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ ที่แท้ก็รู้จักปกป้องตัวเองเหมือนกันนี่่หว่า มาพบคนไม่รู้จักพยายามไม่แต่งตัวเซ็กซี่ แต่ทว่าเธอคงลืมไป ว่ามีผู้ชายหลายคนชอบแบบนี้ มันดูน่าค้นหาดีกว่าผู้หญิงที่ชอบเปิดเผยเป็นไหน ๆ และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้ชายเหล่านั้นด้วย


วันต่อมา

ลินดาลืมตาตื่นตอนเช้าอีกวัน และสถานที่นี้ที่เธอตื่นก็คือห้องเดิมเหมือนเมื่อวาน อีกทั้งยังรู้สึกสัมผัสหนัก ๆ ที่หน้าท้อง เมื่อหันไปมองก็พบเจ้าของผับนอนกอดเธออยู่

น่าแปลกที่ไม่นึกอยากโวยวาย กลับทำได้เพียงสำรวจหน้าตาหล่อเหลาของเจ้าของท่อนแขนแกร่ง คิ้วเข้มดกดำ ขนตางอนยาวอย่างกับผู้หญิง น่าจะยาวกว่าของเธออีกมั้ง จมูกก็โด่งเป็นสัน ใบหน้าขาวใสราวกับผู้หญิง แต่ทว่ามีความคมคายแบบผู้ชาย ท่อนแขนที่วางพาดบนหน้าท้องเธอก็เต็มไปด้วยมัดกล้าม

"จะจ้องอีกนานไหม"ลินดาตกใจ เขยิบตัวหนีตามสัญชาติญาณเมื่ออยู่ ๆ ร่างสูงข้าง ๆ ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ราวกับว่าเขาตื่นก่อนเธอนานแล้วแต่แกล้งหลับตาไว้

"หึ...ฉันหล่อมากเลยสิ"

"หลงตัวเอง"เสียงหวานพึมพำตอบกลับ พยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่เป็นผลเมื่อคนตัวโตดึงเธอจนล้มเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง

"จะไปไหน?"

"จะกลับ...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"ร่างเล็กดิ้นขยุกขยิก แต่แรงเธอเท่ามดจะไปสู้แรงผู้ชายที่ออกกำลังกายเป็นประจำได้อย่างไร แถมยิ่งเธอดิ้นก็ยิ่งสัมผัสแนบชิดขึ้นไปอีก แบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ มันอันตรายต่อหัวใจเกินไป

"ฉันบอกตอนไหนว่าให้เธอกลับ"

"มีสิทธิอะไรจะขังฉันไว้ที่นี่ เมื่อวานฉันให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณปฏิเสธมันเองนะ"

เสียงทุ้มหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ นึกขำเธอ คำพูดพวกนี้มันหลุดออกมาจากคนที่เป็นรองได้อย่างไร เขาต่างหากที่ต้องเป็นคนต่อรองเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาต่อรองเขา

"ฉันหรือเธอที่เป็นต่ออยู่ตอนนี้"

"ห๊า!!! อ๋อ...ฉันไง"

ร่างสูงปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะนอนหงาย เอามือยกขึ้นก่ายหน้าผาก ทำทีราวกับว่าตัวเองเป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำเธอ

"ฉันช่วยเธอสองครั้งแล้วนะ เด็กดี"

"ทวงบุญคุณทำไม บอกแล้วคุณหมดสิทธิ์ตั้งแต่คุณปฏิเสธฉันเมื่อวานแล้ว อีกอย่างฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยด้วย มานึก ๆ ดูแล้ว หากฉันไปกับคนที่คุณไปช่วย น่าจะปลอดภัยกว่ามาอยู่กับคุณแบบนี้เสียอีก ไม่ได้เป็นอะไรกัน ยังมานอนกอดฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต"

"แล้วต้องเป็นไรกันล่ะ ถึงจะนอนกอดกันได้"

"แก่จนป่านนี้ไม่รู้เหรอ ไม่รู้ก็โง่ต่อไปแล้วกัน ฉันจะกลับไปนอน"

ลินดาคว้ากระเป๋าตรงหัวเตียง เปิดประตูออกไป แต่ทว่ากลับมีลูกน้องของเขายืนขวางทางอยู่ ทำให้เธอไม่สามารถเดินออกไปได้

"บอกให้ลูกน้องคุณหลีกออกไปด้วย"

"บอกเองสิ"

พายุลุกขึ้นเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวเดิมเหมือนเมื่อวาน เอาบุหรี่ออกมาจุดสูบด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ยืนหน้าตาบูดบึ้งอยู่ตรงประตูห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงเธอบอกราชันย์ ลูกน้องคนสนิทของเขา ให้หลีกทางให้ ซึ่งก็ได้รับคำตอบเป็นใบหน้าเรียบเฉยกลับมา

"นี่คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ หรือคุณสนใจฉันเหรอ"

"ใช่...ฉันสนใจเธอ เรามาตกลงกันดีกว่า"

"ตกลง...ตกลงอะไร ฉันไม่มีอะไรจะตกลงกับคุณ อย่ามาทำวางอำนาจจะฉวยโอกาสข่มขู่ฉัน มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"ลินดาเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัว ทำใจดีสู้เสือปากดีไปก่อน ไม่แน่กับผู้หญิงเขาอาจไม่คิดทำอะไรรุนแรงก็ได้

"ฉันอยากได้ของตอบแทน"คำพูดราบเรียบ แถมไม่ได้หันมาสบตาของเขา ทำเอาเธออึ้งไปเหมือนกัน ตกลงเขาเป็นคนประเภทไหนกันแน่

"เมื่อวานฉันให้โอกาสคุณแล้ว วันนี้ฉันไม่มีให้อีก"

"ฉันเองก็ให้โอกาสเธอไปแล้วเหมือนกัน แต่เมื่อคืนเธอก็ยังพาตัวเองมาให้ฉันช่วยอีก แบบนี้เขาเรียกว่าหนีกันไม่พ้นนะ"

"หมายความว่าไง"

พายุพ่นควันบุหรี่อบอวลไปทั่วห้อง ก่อนเอามันบี้กับที่เขี่ยบุหรี่ หันมามองหน้าเธอตรง ๆ ก่อนจะพูดคำที่ทำเอาลินดาอ้าปากค้าง

"วันนี้เธอไม่มีโอกาสได้ออกจากห้องนี้อีก นอกจากฉันจะอนุญาต ไม่ว่าจะยังไง"

ความกลัวเริ่มเกาะกินใจ ร่างกายเริ่มร้อนรุ่ม ไม่รู้ความหมายที่เขาพูดจะใช่แบบที่เธอคิดหรือเปล่า อีกอย่างเธอไม่ได้เตรียมใจว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย

"คุณจะทะ ทำอะไร"

"สั่นขึ้นมาเชียวนะ ไหนว่าเก่ง เมื่อกี้ยังขู่ฉันฟ่อ ๆ อยู่เลย แต่ฉันไม่ชอบเล่นบทบังคับ ฉันชอบเล่นบทสมยอม"

หมดเวลาที่เขาจะใจดีกับเธอแล้ว บอกแล้วเขากับเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน แต่ตอนนี้เธอคือเหยื่อที่มาให้เขาขย้ำถึงที่ถึงสองครั้ง และครั้งนี้เขาคงไม่ใจดียอมปล่อยเธอไปอีก

"คุณโกรธฉันเรื่องอะไร ฉันเคยไปทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงจะทำแบบนี้กับฉัน"

"ชู่~เด็กดี เธอกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้โกรธเธอ ไม่งั้นฉันจะอยากได้เธอไปทำไม ว่าง่าย ๆ ดีกว่า เราจะได้มีความสุขด้วยกัน"

"แค่ร่างกายฉันเหรอที่คุณต้องการ คือสิ่งที่ตอบแทนเรื่องที่คุณช่วยฉันใช่ไหม"

ลินดาไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลย เขาเหมือนคนอารมณ์สองขั้ว จะว่าร้ายก็ไม่เชิง จะว่าดีก็ไม่ใช่ ก่อนหน้าเธอเคยเจอกับเขาสองสามครั้ง นอกจากครั้งที่เขาเป็นคนไปส่งเธอที่คอนโดตอนเรื่องของปิ่นมุก นอกนั้นเธอก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกับเขาอีก ยอมรับว่าครั้งนั้นเธอก็ด่าเขาไปเยอะจริง ๆ แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ทำไมถึงเพิ่งจะมาโกรธแค้นเธอ

"ผู้หญิงอย่างเธอ ที่ผู้ชายไล่ตอมเป็นแมลงวัน คิดว่ามีไรดีนอกจากร่างกายสด ๆ ของเธอ อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป ฉันไม่ได้จะเป็นแฟนเธอเสียหน่อย แต่เราจะมีผลประโยชน์ร่วมกัน"

"ผู้ชายที่ไม่ให้ค่าผู้หญิงแบบคุณ ก็คงไม่มีใครอยากเป็นแฟนเหมือนกัน คุณเองก็อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป แค่ที่ยังโสดจนถึงป่านนี้ ก็น่าจะคิดได้นะคะ ว่าทำไมถึงยังหาแฟนไม่ได้"

ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาต้องการ ไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่หงอให้เขาอยู่ตลอดเวลา แบบนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย มันคือมวยถูกคู่เลยก็ว่าได้

"เธอกำลังถูกแม่บังคับให้มีแฟนนิ ถึงขนาดจะไปจ้างคนอื่นให้มาเป็นแฟน จะไปเสียเงินทำไมให้ยุ่งยาก เอาฉันนี่แหละเป็นแฟนเธอ"

"รู้ได้ยังไง"

พายุหันไปพยักหน้าให้ราชันย์เดินเข้ามาในห้อง"เมื่อคืนมึงไปจัดการไอ้เด็กนั้นเป็นยังไงบ้าง"

"มันบอกว่าเป็นคนที่หลอกผู้หญิงว่ามันทำอาชีพรับจ้างเป็นแฟนครับ ทำมาสักพักแล้วด้วย เมื่อคืนมันนัดคุณลินดามาเพราะเห็นรูปโปรไฟล์เธอแล้วถูกใจ กะว่าจะมอมเหล้าแล้วพากลับคอนโดเหมือนทุกที แต่เฮียไปช่วยไว้ได้ก่อน"

ลินดาอ้าปากเหวอ ไม่คิดว่าเธอจะถูกหลอกจากผู้ชายที่ดูรูปร่าง หน้าตาดีได้ นึกย้อนไปเมื่อคืน ครามเองก็ไม่ได้ขยั้นขยอให้เธอดื่มเหล้าเสียหน่อย แต่เป็นเธอเองที่รู้สึกประหม่า เลยดื่มจนเมามาย

"แต่เขาไม่ได้บังคับให้ฉันดื่มนะ แบบนี้จะเรียกว่าหลอกได้ยังไงกัน นี่พวกคุณรวมหัวกันหลอกฉันใช่ไหม"

"ถึงขนาดนี้ยังคิดว่าตัวเองฉลาดอยู่อีก จะถูกลากไปเอาอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่ไปช่วยไว้ แถมไอ้เด็กนั่นมันยังปากดีอีกด้วยนะ แต่ตอนนี้มันน่าจะนอนอยู่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง"

ความกลัวเริ่มเกาะกินใจเธออีกครั้ง ทำไมครั้งนี้เธอไม่คิดว่าเขาพูดเล่น อาจเพราะแววตาคมที่ส่งมาไม่ได้มีแววล้อเล่นสักนิด มันดูดุดัน น่ากลัว คนแบบนี้น่าจะเห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลา เธอเองก็ไม่รู้จะรอดออกไปได้หรือเปล่า

"กลัว?"พายุที่เห็นท่าทางคนตัวเล็กแปลกไป ใบหน้าขาวใสดูซีดเผือด บริเวณกรอบหน้ายังมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมออกมา