ตอนที่5 ช่วยครั้งที่สอง

"แบบลินน่าจะหาแฟนจริง ๆ ได้สบายนะ คงมีผู้ชายเข้าหาอยู่ไม่น้อย ที่จริงไม่ต้องมาจ้างเราเลยก็ได้"

"ไม่เอาอ่ะ แบบนี้สะดวกใจกว่า แล้วตกลงจะรับไหม เราจ่ายจริงนะ ที่บอกจะให้สามเท่าก็เรื่องจริง"

"เราต้องทำอะไรบ้าง?"

"ก็แค่ไปเจอแม่เราสักสองสามครั้ง พอให้ท่านเชื่อว่าเรามีแฟนแล้ว"

"แต่เราว่าไม่พอหรอกถ้าแค่นั้น"ครามไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายขนาดนั้น"ถ้าแม่ลินยอมเรื่องแค่นั้น จะหาใครก็ได้ไหม"

ลินดาคิดตามที่ครามพูด ก็เริ่มเห็นภาพมากขึ้น ก็จริงอย่างเขาว่า แม่คงไม่เชื่อแค่เพราะเจอกันไม่กี่ครั้งหรอก แล้วแบบนี้เธอไม่ต้องอยู่กินกับเขาหรอกเหรอ

"คงไม่ได้หมายถึงเราต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาใช่ไหม แบบนั้นเราว่าไม่ค่อยดี"

"เราถึงบอกไง ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น แต่ไม่มีวิธีไหนแล้วนะ นอกจากวิธีนี้ สมัยนี้คนเป็นแฟนเขาก็อยู่ด้วยกันทั้งนั้นแหละ"

ลินดาเม้มปากเข้าหากันแน่น เมื่อเรื่องเริ่มยุ่งยากขึ้นไปอีก ยิ่งเห็นคนตรงหน้าดูจะอยากให้เธอจ้างเขาแบบนั้น ยิ่งคิดหนักว่าไม่รู้ตัวเองคิดผิดหรือถูกที่นัดเจอกับเขาในวันนี้

เห้อออ...อยู่ดีไม่ว่าดี

"เอาไงล่ะ เราได้ทั้งนั้นนะ"

ครามเร่งคนตรงหน้า แม้จะไม่ได้แสดงออกมากว่าเขาอยากให้เธอจ้างเขา เหตุผลไม่มีอะไร คือเขาสนใจเธอขึ้นมา ตั้งแต่เห็นตัวจริงของเธอ ลินดาเป็นผู้หญิงสวย หุ่นดี มีความเซ็กซี่มาก ขนาดวันนี้เธอใส่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาว ที่ไม่ได้โชว์อะไรมาก ผู้ชายหลายคนในผับยังเมียงมองมาที่เธอไม่ขาด

เมื่อโดนกดดันทางสายตา ลินดาก็คว้าแก้วเครื่องดื่มที่เขาสั่งมาดื่มจนหมด จากที่คิดว่าจะไม่เมา ก็เริ่มกรึ่ม ๆ ขึ้นมา พอดื่มหมดหนึ่งแก้ว ครามก็สั่งมาเพิ่มให้อีก ไม่ใช่เหล้าแรงอะไรแต่เมื่อดื่มไปหลายแก้วเข้า ก็เริ่มทำให้เธอมึนหัว

"เฮียครับ ผู้หญิงเมื่อคืนมาอีกแล้วครับ"ราชันย์ลูกน้องคนสนิทขึ้นมารายงานพายุที่นั่งดูเอกสารอยู่ในห้องทำงาน โดยมีอันนานั่งเล่นอยู่ด้วย

"มากับใคร?"

"เป็นผู้ชายครับ ผู้ชายคนนี้ผมเห็นหน้ามันบ่อย ๆ มันชอบมากับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า"

"ไปดูไว้ให้ดี"ราชันย์รับคำก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนอันนาที่นั่งฟังเรื่องราวอยู่นาน ก็อดใจที่จะถามไม่ได้

"ใครเหรอคะพี่พายุ"

"รุ่นน้องนะ แล้วอันไม่ไปนั่งดื่มอะไรข้างนอกเหรอครับ อยู่ในนี้ไม่สนุกนะ เดี๋ยวเสร็จงานพี่จะตามออกไป"

"อันกวนพี่เหรอคะ"

"เปล่าครับ แค่กลัวอันจะเบื่อ แต่ถ้าอยากนั่งในนี้ ก็ตามใจ"พายุตัดบท เขาเองก็มีงานต้องเคลียร์อีกมาก แต่เธอกลับมานั่งเฝ้าจนเขารู้สึกอึดอัด ผู้หญิงอะไรตื้อเป็นบ้า แบบนี้ยิ่งทำเขาเบื่อมากขึ้นไปอีก ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีอะไรน่าค้นหา นี่ถ้าเขาเสนอสิ่งที่เธอต้องการให้ คงรีบคว้าเอาไว้ทันที

นั่งทำงานไปสักพัก ราชันย์ก็เดินเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ยืนอ้ำอึ้งไม่ค่อยกล้าพูด จนพายุต้องพยักหน้าว่าให้พูดออกมา

"ผู้หญิงคนเมื่อคืนเหมือนจะโดนมอมเหล้าอีกแล้วนะครับ จะให้ทำยังไงต่อ"

พายุวางปากกาในมือลง รู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน ผับมีเป็นร้อยทำไมเธอต้องมากวนใจเขาอยู่ได้ แล้วไม่เคยมาปกติเหมือนคนอื่น ต้องมามีเรื่องที่นี่ได้ทุกที

"ไปเฝ้าไว้ก่อน เดี๋ยวกูตามลงไป"

เมื่อราชันย์ออกไป พายุก็หันหน้าหาอันนาที่นั่งมองเขาอยู่ก่อนแล้ว"กลับก่อนได้ไหมครับ พี่มีธุระ"

"ผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ ธุระของพี่ คงจะสำคัญมากสินะคะ"น้ำเสียงน้อยใจของอันนาถูกส่งออกมา ทำให้พายุอึดอัด นอกจากอึดอัดที่ต้องแกล้งเป็นคนดีแล้ว ยังอึดอัดที่เธอทำเหมือนเป็นเจ้าของเขา ทั้งที่ไม่ใช่

"เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนะอัน ไม่ว่าเรื่องอะไรพี่คิดว่าไม่จำเป็นต้องบอก เดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องไปส่งที่บ้าน พี่ติดธุระจริง ๆ"

อันนายกยิ้มมุมปาก คิดว่าเธอจะยอมอะไรง่าย ๆ เหรอ เธออยากได้เขามาตั้งนาน อุตส่าห์บอกพ่อให้มาพูดกับพ่อของเขาเรื่องหมั้น

"เราเป็นคู่หมั้นกันนะคะ พี่ลืมไปหรือเปล่า ต้องให้อันบอกคุณพ่อพี่เหรอค่ะ ว่าพี่ทิ้งขว้างอัน"พายุตวัดสายตาคมมองคนตรงหน้า บอกแล้วว่าเขาไม่เคยมองใครผิด ตัวตนของเธอไม่ได้น่ารักเหมือนที่คนอื่นเห็น

"อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้นะอัน ตอนที่พี่ยังใจดีด้วย ก่อนจะอยากหมั้นกับพี่หรือแต่งงานควรรู้ไว้อย่างว่าพี่ไม่ใช่คนดี"

"งั้นเราก็เหมาะสมกันที่สุด อันเองก็ไม่ใช่คนดีเหมือนกัน ไม่ว่าวิธีไหนที่จะได้พี่มา อันจะทำทุกอย่างค่ะ ไม่เชื่อลองดูสิคะ"

พายุเดินมาตรงหน้าหญิงสาว ยกมือหนาขึ้นบีบคางคนตรงหน้าอย่างแรง แถมเสียงเค้นรอดไรฟัน"งั้นก็ลองดู"

อันนานิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ถอย ยังยืนประจันหน้ากับเขาอยู่เหมือนเดิม จนพายุปล่อยมือจากคางเธอ แล้วเรียกลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างนอกเข้ามา

"ไปส่งคุณอันนา"เมื่อพูดจบก็เดินออกไปทันที ไม่สนใจผู้หญิงที่ยืนบีบมือเข้าหากันแน่นอย่างโกรธแค้น เกมส์นี้มันเพิ่งเริ่ม เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอกับเขาใครจะเลวได้มากกว่ากัน

พายุเดินลงมาตรงที่ราชันย์ยืนอยู่ เห็นลินดานั่งเมามายไม่ได้สติกับชายหนุ่มที่ราชันย์บอกว่าเคยเห็นมาที่นี่กับผู้หญิงมากหน้าหลายตา

"มึงเคยเห็นเขามาด้วยกันหรือเปล่า"

"ไม่เคยครับ ครั้งนี้ครั้งแรก"ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาราชันย์ไปได้ พายุเชื่อในข้อนี้ ทำให้ราชันย์เป็นลูกน้องคนโปรดของเขา

"มีอะไรผิดปกติจากที่มึงเห็นอีก นอกจากคิดว่ามันมอมเหล้าเธอ"

สายตาคมยังจ้องไปยังโต๊ะลินดาไม่วางตา แต่ยังไม่ต้องถึงขั้นเข้าไปตอนนี้ เขาอยากรอดูท่าทีอีกสักพัก

"คิดว่าน่าจะเพิ่งเจอกันวันนี้ครับ ตอนแรกก็ดูจะคุยกันปกติ แต่สักพักผมเห็นเธอกินเหล้าหลายแก้ว แล้วผู้ชายคนนั้นก็สั่งให้ไม่หยุด ลักษณะเหมือนน่าจะชอบเธอ"

"เสน่ห์แรงชิบหาย!!! เมื่อวานก็คนหนึ่ง มาวันนี้อีกคน ไม่ใช่สิที่ร้านอาหารด้วยอีกคน"

ราชันย์หันมองเจ้านายแวบหนึ่ง จากคำพูดเมื่อกี้ เขาคิดว่าเจ้านายเขาเองก็เหมือนจะหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน แต่เขาคงไม่พูดออกไปแน่นอน ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ

"มึงไปจัดการไอ้หนุ่มนั่นก่อนไป ส่วนลินดาเดี๋ยวกูเข้าไปเอาตัวมาเอง"ราชันย์รับคำสั่ง เดินตรงไปยังโต๊ะของลินดา ก่อนจะพูดคุยกับครามพักใหญ่ แต่ทว่าไม่มีท่าทีว่าครามจะออกจากโต๊ะ

เรื่องไม่ได้ง่ายสินะ คราวนี้เป็นพายุเดินเข้าไปที่โต๊ะทันที สายตาคมมองคนตัวเล็กที่เมาไม่ได้สติ แทบจะฟุบคาโต๊ะ แต่ผู้ชายที่มาด้วยไม่ได้มีอาการเมาสักนิด

"มึงเป็นใคร? รู้จักผู้หญิงคนนี้แค่ไหน"เสียงทุ้มเรียบเฉยของพายุเอ่ยถามครามออกไปทันที

"ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนกู มึงยุ่งอะไร"ราชันย์พุ่งตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อครามทันที ที่บังอาจขึ้นเสียงใส่เจ้านายเขา แถมยังทำหน้าไม่เกรงกลัว

"มึงอย่ารุมดิว่ะ"ครามจ้องพายุตาวาวโรจน์

"แน่จริงสั่งให้คนของมึงปล่อยกู กูจะพาแฟนกูกลับบ้าน"

"ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มึงคิดว่าที่มึงยืนอยู่คือที่ไหนว่ะ อย่าให้กูโยนมึงออกไปนะ"เสียงทุ้มเริ่มมีอารมณ์ขึ้นเรื่อย ๆ

"ถิ่นใครแล้วกูต้องสนไหม มึงอยากใช้อำนาจแบบไหนก็เรื่องของมึง แต่กูไม่กลัว"

พายุส่งสัญญาณให้ราชันย์หิ้วมันออกไปจัดการหลังร้าน ปากดีแบบนี้ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ บอกแล้วเขาไม่ใช่คนดี เรื่องใช้กำลังเขาถนัดยิ่งกว่าอะไร อีกทั้งยังไม่ต้องลงมือเองอีกต่างหาก

เมื่อลูกน้องพาตัวครามออกไป ก็หันมาจัดการร่างเล็กที่นั่งพึมพำอะไรบางอย่าง พายุเงี่ยหูฟังสิ่งที่เธอกำลังพูดอยู่

"ตก ลง จา รับ ไหม รับ จ้าง เป็น แฟน อ่ะ"

รับจ้างเป็นแฟน เขาว่าเขาได้ยินไม่ผิดแน่นอน แม้เสียงหวานจะพูดยานคาง แต่ก็ยังฟังรู้เรื่องอยู่

"แบบเธอทำไมต้องจ้างใครเป็นแฟน ผู้ชายหลงเสน่ห์เต็มไปหมด ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไปได้"

"ไม่ได้มีปัญหานะ แต่ถ้าไม่มีแฟนอ่ะมีปัญหาแน่ บอกแล้วแม่จะให้ฉันไปนัดกินข้าวอีก คงนัดจนฉันตกลงปลงใจกับใครสักคนล่ะมั้ง แล้วผู้ชายวันนี้ฉันเกลียดที่สุด นะรับเถอะนะคราม นายคือที่พึ่งเดียวของเรา"ประโยคยืดยาวจากคนเมา ถูกพ่นออกมา แต่ทว่าพายุก็นั่งฟังอย่างใจเย็น แม้เสียงที่พูดจะเป็นจังหวะช้า ๆ อย่างคนไม่มีสติ

ที่แท้ที่ร้านอาหารวันนี้ คือนัดที่แม่เธอนัดให้สินะ