เธอเป็นคนต้องการมัน

เมื่อพวกเขามาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ดวงตาของอลิซเบิกกว้างด้วยความตะลึงงัน ความมั่งคั่งของสถานที่นั้นเกินกว่าสิ่งใดที่เธอเคยเห็นมา เสาหินอ่อนโบราณ โคมไฟระย้าคริสตัลระยิบระยับ และการตกแต่งที่หรูหราโอ่อ่า บ่งบอกถึงฐานะและอำนาจอันยิ่งใหญ่ เอเดรียนพาเธอเข้าไปด้านใน มือของเขาสัมผัสแผ่วเบาที่หลังส่วนล่างของเธอ นำทางเธอผ่านโถงทางเดินอันหรูหรา

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ?" อลิซเอ่ยถาม น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความระแวง

เอเดรียนหยุดและหันกลับมาเผชิญหน้าเธอ ดวงตาของเขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง "ฉันรู้สึกว่าเธอ... น่าค้นหา" เขายอมรับ พร้อมกับยิ้มมุมปาก "และฉันอยากรู้ว่าเมื่อค้นไปแล้ว...ฉันจะเจออะไรบ้าง"

ก่อนที่อลิซจะตอบสนอง เอเดรียนก็โน้มตัวเข้ามา ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับใบหน้าของเธอจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา “เธอเป็นหนี้ชีวิตฉันนะ เธอควรตอบแทนฉัน” เขากระซิบ “แมวน้อย...ให้ฉันได้ชิมเธอ”

เสียงกระซิบของเอเดรียนทำให้อลิซเสียวสันหลังวาบ "เอาอะไรมาพูดว่าฉันต้องให้คุณ 'ชิม'?" เธอถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เธอเข้าใจความหมายแฝงนั้นเป็นอย่างดี

อลิซถอยขยับตัวออกห่าง ใจเต้นรัวด้วยความโกรธ     "คุณจะบ้าเหรอ?" น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความโกรธ           แต่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้แสดงความกลัว "ถึงคุณจะช่วยฉันเอาไว้ แต่คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้!"

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเอเดรียน ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความสนุกสนาน “ฉันรู้ดีว่าฉันเป็นใคร และเธอเองก็รู้เช่นกัน แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมรับก็ตาม”

อลิซกอดอกแน่น พยายามข่มความกลัวเอาไว้ “ฉันไม่ทำตามที่คุณบอกหรอก!” อย่างที่เขาบอก เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน เขาอันตราย...

เอเดรียนก้าวเข้ามาใกล้เธออีกก้าว ร่างสูงใหญ่ของเขา บดบังร่างเล็กของเธอจนแทบมิด “เธอคิดว่าเธอมีทางเลือกเหรอแมวน้อย ถ้าหากว่าฉันไม่เจอเธอที่ตรอกนั่นล่ะ?”

“ฉ...ฉันหาทางออกได้เสมอ!!” เธอโต้กลับ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือแม้เธอจะพยายามแสดงความกล้าหาญ และกำลังจะหันหลังหนี เธอรู้แก่ใจว่าถ้าเขาไม่ช่วยเธอไว้เธอคงโดนย่ำยีไปแล้ว

เอเดรียนคว้าข้อมือของเธอไว้ก่อนที่เธอจะหันหลังหนี “ฉันคิดว่าเธอยังไม่เข้าใจนะ” เขากล่าว น้ำเสียงของเขาลดลง จนกลายเป็นเสียงกระซิบที่ฟังดูอันตราย “ตอนนี้...ชีวิตของเธอเป็นของฉันแล้ว”

หัวใจของอลิซเต้นรัวจนรู้สึกแน่นในอก เธอรู้ดีว่าเธอควรจะกลัว แต่กลับมีบางอย่างที่ดึงดูดใจเธอเกี่ยวกับเอเดรียนอย่างปฏิเสธไม่ได้ เธอพยายามปฏิเสธมัน แต่ก็ไม่อาจห้ามมันได้

“คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลย!” อลิซพูดขึ้น พยายามควบคุมสถานการณ์อีกครั้ง เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“ฉันรู้มากกว่าที่เธอคิด...” เอเดรียนตอบ จับข้อมือของเธอไว้แน่นแต่ไม่ทำให้เธอเจ็บปวด “ฉันรู้ว่าเธอดื้อรั้น ฉันรู้ว่าเธอ   ไม่ยอมใคร และฉันรู้ว่าเธออยากรู้อยากเห็น”

อลิซจ้องมองเขา ดวงตาสีฟ้าของเธอเปล่งประกายด้วยความท้าทาย “แล้วฉันอยากรู้อยากเห็นเรื่องอะไร?” อลิซไม่เข้าใจคำพูดของชายหนุ่ม

“หึหึ....เธอรู้ดีแก่ใจอลิซ” เอเดรียนพูดอย่างเรียบง่าย และดึงมือเธอมาสัมผัสที่อกแน่นของเขา อลิซจะดึงมือกลับและถูกเขายึดเอาไว้

เธออ้าปากจะโต้เถียง แต่กลับไม่มีคำพูดออกมา มีส่วนหนึ่งในตัวเธอที่กระหายใคร่รู้ อยากรู้ว่าการมอบตัวให้เขาจะเป็นอย่างไรเช่นกัน อลิซรู้สึกกลัวตัวเองที่มีความคิดแบบนี้

“คุณมันบ้าไปแล้ว” เธอพึมพำและมองไปทางอื่น

“อาจจะ” เอเดรียนพูดและปล่อยข้อมือเธอก่อนที่จะจับคางเพื่อให้หันหน้ากลับมาหาเขา “แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอก็รู้สึกเช่นกัน”

อลิซกลืนน้ำลายอึกใหญ่ การต่อต้านของเธออ่อนลงแล้ว “นี่มันบ้าไปแล้ว..”

“ใช่แล้ว” เอเดรียนเห็นด้วย น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเช่นกัน “แต่บางครั้งสิ่งที่บ้าที่สุดก็ทำให้พบเจอกับเรื่องดีๆ เหมือนกัน...”

อลิซลังเล เกิดความขัดแย้งระหว่างนิสัยดื้อรั้นของเธอกับแรงดึงดูดที่เธอรู้สึกต่อเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้ “คุณต้องการอะไรจากฉัน?” เธอถาม เสียงของเธอเบาราวกับเสียงกระซิบ

ดวงตาของเอเดรียนหรี่ลงด้วยความปรารถนา “ทุกอย่างของเธอ...อลิซ...”

เพียงคำเดียวก็สั่นสะท้านไปตามกระดูกสันหลังของเธอ เธอรู้ว่าเธอยืนอยู่บนขอบหน้าผา และเมื่อเธอตัดสินใจกระโดดลงไปแล้ว เธอจะไม่มีทางหวนกลับได้อีก

“ก็ได้....” อลิซตอบตกลงด้วยน้ำเสียงของเธอสั่นเครือ มีทั้งความตื่นเต้นและความหวาดกลัว “แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ....”

รอยยิ้มของเอเดรียนอ่อนลงจนแลดูว่ามันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว...” เขาตอบกลับเธอไปทั้งที่ทั้งคู่รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องโกหก

เขาโน้มตัวลงมาจูบเธอด้วยความเร่าร้อนและแสดงความเป็นเจ้าของ มือของอลิซเกาะไหล่ของเขาเอาไว้เพื่อพยุงร่างเอาไว้ ความต้านทานของเธอละลายไปเมื่อลิ้นของเขารุกรานเข้าไปในปากของเธอ เธอได้ลิ้มรสความอันตรายและความปรารถนา และเธอก็พบว่าตัวเองต้องการมากกว่านี้...

เมื่อจูบลึกซึ้งขึ้น มือของเอเดรียนก็ลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอ สำรวจทุกส่วนโค้งและส่วนเว้า อลิซครางขณะที่จูบกับเจา ร่างกายของเธอตอบสนองต่อการสัมผัสของเขาแม้ว่าเธอจะรู้ดีกว่าก็ตาม เธอไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน ความต้องการอันรุนแรงและดิบเถื่อนนี้

ความร้อนระอุแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ ขับไล่ความคิดและเหตุผลออกไป เธอเหลือเพียงความรู้สึกและสัญชาตญาณ เมื่อเอเดรียนดึงเธอเข้าใกล้ชิด ร่างกายของพวกเขารวมเป็นหนึ่งเดียว เธอก็ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปกับเขาอย่างสมบูรณ์

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเธอก็ไม่รู้ รู้เพียงว่าเธอสูญเสียตัวตนไปในเปลวไฟแห่งความปรารถนา เมื่อเอเดรียนผละตัวเองออกจากเธอ เสียงหอบเหนื่อยของพวกเขาดังก้องไปทั่วห้อง อลิซรู้สึกหมดแรง ร่างกายของเธอยังคงสั่นระริกจากความสัมผัสของเขา

เธอมองดูเขา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและความอิ่มเอมใจ รู้สึกทั้งอับอายและพึงพอใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เอเดรียนยิ้ม รอยยิ้มที่ชั่วร้ายและท้าทาย “เธอชอบมันไหม?” เขาถาม

อลิซเม้มริมฝีปาก รู้สึกคำพูดติดคอ “มัน...” เธอพยายามจะหาคำพูดมาอธิบาย แต่ก็ไม่มีคำพูดไหนเหมาะสม

เอเดรียนหัวเราะ “ไม่ต้องพูดอะไร” เขาเอ่ย “ฉันรู้ว่าเธอชอบ”

เขาก้มลงมาจูบเธออีกครั้ง จูบนี้มีความอ่อนโยนและ โรแมนติกมากกว่าจูบแรก เธอก็ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปกับมัน เธอแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าจะรู้สึกดีกับจูบของคนแปลกหน้านี้ได้

เอเดรียนถอนจูบ ลมหายใจของเขาขาดหาย “ไปที่ห้องนอนของฉัน” เขาคำราม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความปรารถนา

อลิซพยักหน้าช้าโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา เอเดรียนพาเธอขึ้นไปที่ชั้นสอง มือของเขาไม่เคยปล่อยเอวเธอเลย เมื่อพวกเขามาถึงห้องของเขา เขาก็ผลักประตูให้เปิด ดึงเธอเข้าไปข้างใน และปิดประตูแน่นตามหลังพวกเขา

ในแสงสลัว ผมสีเงินของเอเดรียนเปล่งประกาย เขาสลัดเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นหน้าอกและแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อประดับประดาด้วยรอยสักอันซับซ้อน ดวงตาของอลิซเบิกกว้าง ลมหายใจของเธอขาดหายไปเมื่อเห็นมัน เขามันตัวอันตรายจริงๆ นั่นแหละ

“เหมือนอย่างที่คาดหวังไว้ไหม?” เอเดรียนถามเธอด้วยเสียงที่แหบพร่า