เล่ห์รักมาเฟียร้ายกับแมวน้อยของเขา

สาวน้อยผมบลอนดกก้าวออกจากร้านอาหารหลังจากจบกะดึกอย่างเหนื่อยล้า สายลมเย็นยามค่ำคืนกระทบใบหน้า ทำให้เธอต้องกระชับเสื้อแจ็คเก็ตที่เก่าแล้วเข้ากับตัว ผมสีบลอนด์ยาวสลวยของเธอถูกลมพัดจนปลิวไปตามจังหวะที่เธอก้าวเดิน

ร่างเล็กของเธอเดินผ่านตรอกเล็กๆ ความมืดมิดที่เธอคุ้นเคยเพราะเป็นเส้นทางลัดกลับที่พักที่ใช้ประจำ แต่คืนนี้กลับรู้สึกต่างออกไป ความอ่อนล้าจากการทำงานทำให้เธอรู้สึกว่าระยะทางยิ่งยาวไกลกว่าที่เคย

สายตาของอลิซยังคงมองไปข้างหน้า แต่เมื่อเธอเดินผ่านหัวมุมตึก เงาร่างของชายกลุ่มหนึ่งโผล่ขึ้นขวางทางโดยไม่ทันตั้งตัว สี่คน… มากกว่าที่เธอจะรับมือไหว ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย หนึ่งในนั้นยิ้มเยาะอย่างไม่หวังดี 

"กลับบ้านคนเดียวเหรอสาวน้อย?" เสียงของมันฟังดูหยามเหยียด อลิซกัดฟันแน่น หัวใจเต้นรัวขึ้น สัญชาตญาณบอกให้เธอเตรียมพร้อม แม้ร่างกายของเธอจะเหนื่อยล้า แต่สมองยังคงสั่งการให้เธอต่อสู้

อลิซถอยหลังหนึ่งก้าว จับจ้องพวกมันด้วยความระมัดระวัง

เธอเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาก่อน และรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามา เธอหลบได้อย่างหวุดหวิด ใช้ข้อศอกกระแทกสวนไปยังท้องของมันจนมันสะดุ้ง เธอหมุนตัวอีกครั้ง เตะเข้าที่ขาของอีกคนจนเสียหลัก

แต่การต่อสู้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เธอสู้ไปสองคน แต่อีกสองคนที่เหลือกลับเข้ามาขนาบจากสองข้าง พวกมันมากเกินไป เธอรู้ว่าพละกำลังของเธอจะหมดลงในไม่ช้า ก่อนที่เธอจะสามารถหลบเลี่ยงได้ หนึ่งในนั้นก็คว้าตัวเธอไว้จากด้านหลัง อลิซพยายามดิ้นรน ตะโกนเรียกความช่วยเหลือ แต่แรงของพวกมันมากเกินไป เธอพยายามจะต่อสู้ แต่ก็ไม่ไหว...

ชายผมเงินดูท่าทางน่าเกรงขามนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถสีดำเรียบหรูของเขาซึ่งจอดอยู่ตรงทางเข้าตรอก และสังเกตเหตุการณ์นั้นด้วยความสนใจ เขากำลังเดินทางกลับจากการนัดพบทางธุรกิจบางอย่าง

ด้วยความสนใจในตัวของเด็กสาวที่ยืนหยัดต่อสู้กับกลุ่มนักเลงอย่างไม่ยอมแพ้ เขาส่งสัญญาณให้คนขับหยุดรถและ

ลอบสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ เขาอยากรู้ว่าสาวน้อยคนนั้นจะทำอย่างไร

“บอส คุณอยากให้ผมจัดการเรื่องนี้ไหมครับ?” คนขับรถถามโดยหันกลับไปถามเขาด้วยท่าทางสุภาพ

“ไม่” เขาตอบโดยสายตาของเขาจับจ้องไปที่อลิซ "ฉันจะจัดการเอง"

ชายหนุ่มสุดลึกลับมองดูสถานการณ์ซักครู่ เมื่อเห็นว่าเด็กสาวคนนั้นควรได้รับการช่วยเหลือแล้ว เขาจึงก้าวออกจากรถ รูปร่างของเขาสูงใหญ่ประมาณ 190 เซ็นติเมตร และสายตาที่เย็นชาของเขาดึงดูดความสนใจจากพวกอันธพาลได้ทันที

พวกอันธพาลต่างพากันตกใจเมื่อได้เห็นผู้มาเยือนเหล่านักเลงทำตัวลีบเล็กเมื่อจำเขาได้ 'เอเดรียน' ชื่อเสียงของเอเดรียนนั้นโด่งดังมากในกลุ่มพวกเขา ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา และพวกคนต่ำต้อยเหล่านี้ยังรู้ดีถึงความโหดร้ายของชายคนนี้

"ไสหัวไปให้หมด!" เอเดรียนตะโกนสั่ง น้ำเสียงเย็นยะเยือก เต็มไปด้วยอำนาจที่สั่งการที่ไม่อาจปฏิเสธได้  พวกอันธพาลมองหน้ากันไปมาด้วยความกังวล ก่อนพากันวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เอเดรียนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มมีความน่าเกรงขาม เขาก้าวเท้าเข้ามาหาอลิซ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย   ไร้ซึ่งอารมณ์ แต่แววตาของเขากลับจดจ้องเธออย่างไม่วางตาราวกับต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง

อลิซเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอสูงเพียงระดับไหล่ของชายหนุ่มเท่านั้น ความกลัวในตอนแรกค่อยๆ หายไป ถึงแม้ว่าเขาคนนี้จะดูน่ากลัว แต่ไม่มีท่าทีคุกคามเธอเหมือนกับกลุ่มคนเมื่อซักครู่

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง เธอสบตาเขาโดยตรงอย่างไม่กลัว และเอเดรียนพบว่าตัวเองทึ่งกับความกล้าของเธอ มีคนไม่มากนักที่กล้าจ้องหน้าเขาตรงๆ และพูดคุยกับเขาแบบนี้

เอเดรียนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มีรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเขาเล็กๆ

อลิซพยายามซ่อนความกลัว ทำตัวให้ดูไม่สะทกสะท้านกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ถึงแม้จะรู้สึกถึงอะดรีนาลีนที่ยังสูบฉีดอยู่ในร่างกายก็ตาม เธอมองดูชายแปลกหน้า สงสัยว่าเขาจะทำอะไรต่อ

เอเดรียนยื่นมือช่วยเธอลุกขึ้น “เธอสู้ได้ดี แต่โชคร้ายที่พวกนั้นมีเยอะเกินไป..." ชายหนุ่มเว้นช่วงซักครู่ก่อนเอ่ยถามพร้อมกับยื่นมือไปหาเธอ "เธอชื่ออะไร?”

“อลิซค่ะ...” เธอตอบพร้อมจับมือเขาอย่างระมัดระวัง

“ฉันชื่อเอเดรียน” เขาแนะนำตัวเอง สายตาของเขาจ้องมองเธออยู่ “เธอเป็นหนี้ฉันที่ช่วยชีวิตของเธอแล้ว”

ดวงตาของอลิซเบิกกว้าง "คุณหมายความว่าอะไรคะ?"

“มากับฉัน” เอเดรียนพูด น้ำเสียงของเขาไม่มีช่องว่างให้โต้แย้ง “เราจะคุยกันเรื่องการชำระหนี้ชีวิตของเธอ” เอเดรียนพูดออกมาเหมือนเป็นคำสั่ง

อลิซขมวดคิ้ว แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “ฉันซาบซึ้งในความช่วยเหลือของคุณนะคะ แต่คุณจะมาบังคับกันไม่ได้!!” สาวน้อยโต้แย้งอย่างไม่ยอม เธอเข้าใจดีว่าถ้าไม่มีเขา เธออาจเจอกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดไปแล้ว แต่การตามเขาไปมันไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก

เอเดรียนเหยียดยิ้มเย็น “อ่า... แต่ฉันไม่ได้ช่วยเธอฟรีๆ ...มากับฉันซะ”

เธอก้าวถอยหลังแล้วส่ายหัว “ไม่ค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ”

"คิดซะว่ามันเป็นการตอบแทนบุญก็ได้" เอเดรียนพูดด้วยน้ำเสียงราบรื่น ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความเจ้าเล่ห์ "ฉันช่วยเธอจากสถานการณ์อันตราย.... ตอนนี้....เธอก็แค่ทำตามที่ฉันบอก ง่ายๆ แค่นี้เอง มาด้วยกัน ฉันสัญญาว่าเธอจะปลอดภัย" เขาจ้องเธอไม่วางตา

อลิซลังเล สัญชาตญาณของเธอเตือนให้เธอหนี แต่มีบางอย่างในแววตาของเอเดรียนที่ดึงดูดเธอไว้ เธอพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก "ก็ได้ค่ะ.... แต่แค่คุยกันนะคะ"

รอยยิ้มของเอเดรียนกว้างขึ้น “เด็กดี ตามฉันมา”

ด้วยความรู้สึกมึนงง อลิซก้าวตามเขาไปที่รถ คนขับรถหน้าตาเคร่งขรึมเปิดประตูให้เธอ เธอเลื่อนตัวไปนั่งเบาะหลัง หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความกังวล ร่างสูงใหญ่ตามเข้ามานั่งข้างๆ เธอ

ขณะที่รถแล่นออกไป อลิซแอบลอบมองเขาจากหางตา เขาหล่อเหลาอย่างปฏิเสธไม่ได้ ผมสีเงินและใบหน้าที่คมเข้มราวกับถูกแกะสลัก ทำให้เขาดูเหมือนหลุดมาจากโลกอื่น แต่ก็แฝงไว้ด้วยเสน่ห์อันตรายบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่

“เจออะไรหรือเปล่า?” เอเดรียนเอ่ยปากหยอกล้อเธอ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่แอบมองอยู่ซักพักแล้ว

อลิซรีบหันหน้าหนี แก้มของเธอแดงระเรื่อ "ข...ขอโทษค่ะ"

เอเดรียนหัวเราะในลำคอเสียงต่ำ “ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว”

"ทำไมคุณถึงช่วยฉันล่ะคะ?" อลิซเอ่ยถาม พยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากแรงดึงดูดที่เธอไม่อาจปฏิเสธที่มีต่อเขา

เอเดรียนจ้องมองเธอและยิ้มมุมปากเล็กน้อย "เอาเป็นว่า...เธอดึงดูดความสนใจของฉันก็แล้วกัน"

อลิซขมวดคิ้ว "คุณหมายความว่ายังไงคะ?"

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนๆ ของเขาสัมผัสเข้ากับใบหูของเธอ มันทำให้อลิซรู้สึกขนลุก "ฉันชอบเล่นกับแมวน้อยที่ดื้อดึง.... และเธอก็ดูไม่ค่อยเชื่องดีน่ะ"

"ฉันไม่ใช่ของเล่นนะคะ" อลิซไม่ค่อยชอบที่ถูกทำเหมือนของเล่นเท่าไหร่

หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวและความอยากรู้อยากเห็น เธอรู้ดีว่ากำลังก้าวเข้าสู่เกมที่อันตราย แต่บางอย่างเกี่ยวกับบุคลิกอันน่าค้นหาของเอเดรียนทำให้เธอไม่อาจห้ามใจ

"ใครบอกว่าเธอเป็นล่ะ?" เอเดรียนยิ้มให้เธอและหันหน้ามองไปข้างหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก