ตอนที่7.

ตอนที่7.

แล้วไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้นแมทธิวก็ได้มายืนอยู่บนแผ่นดินไทยและกำลังเฝ้ามองน้องสาวต่างมารดาซึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงพยาบาลสีฟ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังด้วยความเวทนาในชะตาชีวิตของน้องสาวที่ต้องมาเจอเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้ ดวงตาคมทอดมองกลางลำตัวของน้องสาวซึ่งไร้สิ่งมีชีวิตน้อยๆ แล้วนั้นด้วยความเจ็บยอกในอก กรามแกร่งบดเขาหากันอีกครั้งด้วยความแค้นที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ

“แล้วตอนนี้ไอ้วายุมันอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มถามมือขวาของตนด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม 

“อยู่ที่บ้านของมันครับที่ติดกับบ้านผู้หญิงคนนั้นครับ บ้านแฟนเก่า...” หลุยส์ตอบเรียบๆ

“ตั้งแต่เกิดเรื่องมันไม่เคยโผล่มาเลยใช่มั้ย”

“ครับ...”

“จิตใจมันทำด้วยอะไรนะ... เห็นทีฉันต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แล้วตอนนี้คุณแม่กับคุณพ่ออยู่ไหน”

“อยู่ที่บ้านครับ คุณท่านพยายามจัดการเรื่องหย่าของคุณหนูแต่ไอ้วายุมันไม่ยอมหย่า” คำตอบที่ได้จากหลุยส์นั้นยิ่งทำให้แมทธิวรู้สึกเคียดแค้นชิงชังผู้เป็นน้องเขย ซึ่งเขารู้ดีว่าเหตุใดวายุจึงไม่ยอมหย่าจากเมริสา

“ฉันคิดอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เอาเป็นว่าฉันฝากนายดูแลเมรี่ด้วยหากเมรี่ฟื้นแล้วให้โทร. บอกฉันทันที” พูดจบร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งของแมทธิวก็เดินออกไป ซึ่งหลุยส์พอจะเดาได้ว่าผู้เป็นนายจะไปที่ใด

“พี่วามาที่นี่อีกทำไมคะ...” คำถามแรกของพราวแสงแขทำให้วายุคอแข็งเล็กน้อยแต่ยังคงทำยิ้มเซียวๆ ให้ดูน่าสงสาร แต่สำหรับพราวแสงแขแล้วไม่อาจจะหลงเชื่อท่าทีนั้นของเขาได้อีกต่อไป และไม่ว่าเขากลับมาหาเธอด้วยเหตุผลใดก็ตามเธอไม่มีวันให้ความสนิทสนมกับเขาได้ดังเดิมแน่นอนยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนแล้วพราวแสงแขก็ยิ่งขยาดผู้ชายคนนี้

“ตอนนี้พี่กลับมาอยู่บ้านเดิมแล้วนะพราว พี่ไม่มีใครแล้วจริงๆ”

“ค่ะ เสียใจด้วยนะคะ”

“พราว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม พี่สัญญาว่าหากพี่หย่ากับเมรี่แล้วพี่จะมาแต่งงานกับพราวอย่างที่เราเคยวางแผนกันไว้ ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าพี่รักพราวมากแค่ไหน กับเมรี่ก็แค่เพียงอารมณ์ชาววูบพี่แค่หลงรูปภายนอกเท่านั้นพอพี่ได้เข้าไปสัมผัสกับคนพวกนั้นแล้วพี่ถึงได้รู้ว่า ชีวิตเรียบง่ายที่มีแค่ครอบครัวเล็กๆ ที่มีแค่เราก็เพียงพอแล้ว...”

วายุพูดยืดยาวและเดินมากุมมือหญิงสาวอย่างถือวิสาสะซึ่งพราวแสงแขก็ไม่ได้ปัดป้องเพราะไม่ได้รู้สึกอะไรกับสัมผัสของเขาอยู่แล้ว เพียงแต่เธออยากเห็นว่าเขาจะแสดงบทบาทอะไรให้เธอดูอีกหลังจากที่เขาเคยแสดงละครตบตาเธอมาตลอด...

“พราวว่าพี่วากลับไปเถอะนะคะ หากพี่วาต้องการเพื่อน พราวก็ยังคงเป็นเพื่อนให้พี่วาได้เสมอ แต่เพื่อนในที่นี่ของพราวก็คงจะไม่ได้สนิทสนมเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะคะ พี่วาควรจะไปดูแลลูกเมียของพี่มากกว่าจะมาขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นมันเลวร้ายมากนะคะ และมันทำให้ใครๆ ก็มองพราวไม่ดี... กลับไปเถอะค่ะแล้วอย่ามาหาพราวอีกถือว่าพราวขอร้องนะคะ หวังว่าพี่วาคงเข้าใจ”

พราวแสงแขพูดจบก็ค่อยๆ ปลดมือออกจากอุ้งมือของเขาแผ่วเบาแล้วเดินผ่านหน้าเขาเข้าบ้านหลังเล็กของตนไปทิ้งให้วายุนึกแค้นขุ่นใจที่เธอไม่แยแสเขาเหมือนเมื่อก่อน

“เล่นตัวจริงนะมึง กูไม่มีที่ไปหรอกนะถึงได้มาง้อมึงอีพราว...”

วายุกัดฟันพูดอย่างเจ็บใจเมื่อตอนนี้เขาไม่สามารถจะกลับเข้าไปที่คฤหาสน์หลังงามของเมริสาได้ ในขณะเดียวกันบ้านเดิมของเขาบิดามารดาซึ่งเคยสนับสนุนเห็นดีเห็นงามกับการที่เขาได้เป็นเขยเศรษฐีนั้นกลับไม่มีใครอยากให้เขากลับเข้าบ้านเพราะเกรงกลัวอิทธิพลของบิดาเมริสาจะทำให้พวกตนเดือดร้อน เมื่อสิ่งที่วายุก่อไว้นั้นมันร้ายแรงนักและไม่มีใครอยากจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับเขา และเหตุนี้เองวายุจึงเลือกที่จะมาง้อพราวแสงแขเพราะเขารู้ดีว่าบิดามารดาของเขายังมีความเกรงใจสองแม่ลูกนี้อยู่บ้าง หากเขาสามารถคืนดีกับพราวแสงแขได้ บิดามารดาของเขาก็อาจจะให้โอกาสเขากลับเข้าบ้านอีกครั้งแต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อผู้หญิงเงียบๆ หัวอ่อนว่าง่ายอย่างพราวแสงแขดูแกร่งกร้าวขึ้นชนิดที่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่าเช่นนี้ได้...

แต่เขาจะไม่ยอมแพ้แน่นอนเพราะตอนนี้เขาไม่เหลือใครแล้ว...

แมทธิวเฝ้ามองหญิงชายคู่นั้นด้วยความขุ่นแค้นพลางดูข้อมูลของหญิงสาวคนนั้นที่คนสนิทของเขาส่งมาให้ทางโซเชียลมิเดียอันทันสมัย

“หึ ฉันจำได้แล้วว่าเคยเห็นเธอที่ไหน... เป็นครูเสียด้วย แต่ทำตัวแบบนี้จะไปสอนใครได้... พราวแสงแข เธอกับฉันเจอกันแน่ ส่วนแกไอ้วายุ แกจะต้องย่อยยับหากน้องสาวฉันเป็นอะไรไปมากกว่านี้...”

แมทธิวแค่นยิ้มเยาะหยันเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงที่เข้ามาทำให้ครอบครัวของน้องสาวแตกแยกจนเมริสาต้องสูญเสียลูกในท้องไปพร้อมๆ กับความทรงจำ เมริสาฟื้นขึ้นมาแต่เพียงลมหายใจแต่จิตวิญญาณของเธอไม่ได้กลับคืนมาด้วย เมริสากลายเป็นคนเศร้าซึมและเหม่อลอยไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ จนทั้งบิดามารดาของเขาต้องทุกข์ทนไปด้วย ซึ่งมันทำให้แมทธิวคลั่งแค้นในอกจนอยากจะฆ่าหญิงชายคู่นี้ให้ตายคามือ แต่เขาจะไม่ให้คนทั้งสองนี้ตายง่ายเกินไปทั้งวายุและพราวแสงแขจะต้องชดใช้สิ่งที่ทำไว้กับน้องสาวของเขาอย่างสาสม...

แมทธิวขับรถออกมาจากหน้าบ้านหลังเล็กของพราวแสงแขกลับบ้านของตนเมื่อได้รับข้อความว่ามารดากับบิดาของเขารอพบเขาอยู่และไม่นานเขาก็เข้ามายืนอยู่ในห้องทำงานกว้างของบิดาในคฤหาสน์หลังงามที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเศร้าสร้อย...

“แมทคิดว่าเราจะทำยังไงดี น้องไม่มีทีท่าจะจำอะไรได้เลยแม้แต่แม่” คุณมาลินีกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือโดยผู้เป็นสามีคอยโอบกอดนางไว้อย่างปลอบประโลม

“พ่อว่าจะพาน้องไปพักรักษาตัวที่รีสอร์ตของเราที่เชียงใหม่เผื่อน้องจะอาการดีขึ้น แมทจะว่ายังไง”

“หากคุณพ่อคิดว่าจะทำให้น้องดีขึ้น ผมก็ไม่คัดค้านอะไรครับ ส่วนทางนี้ผมจะจัดการเอง”