บทที่ 9

"ขอบใจมากนะที่มาส่ง ขอบคุณนะคะพี่ลีโอ" ร่างเล็กของมิลินหันมากล่าวขอบคุณเพื่อนสาวและบอดี้การ์ดหนุ่มทันทีที่ทั้งคู่มาส่งถึงคอนโด

"ไปพักเถอะ เจอกันวันจันทร์" คลีโอโบกมือให้อีกฝ่ายก่อนที่รถหรูจะเคลื่อนตัวออก

ร่างเล็กหลับตาทิ้งน้ำหนักพิงกับเบาะรถถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างหมดเรี่ยวแรงที่ต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติต่อหน้าเพื่อน ตอนนี้เธอทั้งมึนหัวครั้นเนื้อครั้นตัวและปวดร้าวทั่วร่างกาย

หมับ!

เธอปรือตาขึ้นมามองทันทีเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่หน้าผากเธอเบาๆ บอดี้การ์ดหนุ่มประจำที่นั่งฝั่งคนขับดึงมือกลับไปจับพวงมาลัยเช่นเดิม ปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะกลับไปมองถนนด้านหน้าอีกครั้ง

"ตัวรุมๆนะครับ" เขาเอ่ยเสียงเย็นชาแต่แววตาฉายแววเป็นห่วง แม้เป็นการกระทำอ่อนโยนเล็กๆน้อยๆหญิงสาวก็อดอมยิ้มไม่ได้

"เพราะใครล่ะคะ"

"เสร็จงานวันนี้เดี๋ยวผมไปหา"

"ได้หยุดกี่วัน"

"หนึ่งอาทิตย์" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบเช่นเดิม ปรายตามองท่าทีมีความสุขของคุณหนูสาวเล็กน้อยอย่างเอ็นดู

คลีโอยกยิ้มอย่างดีใจเพราะปกติชายหนุ่มจะได้หยุดพักเพียง 2 3 วัน มากสุดก็ 5 วัน เธอโน้มตัวเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม พิงศีรษะซบไหล่แข็งแกร่งอย่างออดอ้อน ฝ่ามือซ้ายปล่อยจากพวงมาลัยรถ ยกขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆ

"นอนไปก่อนก็ได้...ถึงแล้วเดี๋ยวปลุก"

คลีโอหลับตานอนซบไหล่ชายหนุ่มโดยมีมือหนาลูบศีรษะเธอเบาๆจนร่างเล็กผล็อยหลับไปทั้งแบบนั้น

คอนโดคลีโอ

"อื้อ" เธอขยี้ตาอย่างมึนงง กว่าที่ร่างเล็กจะรู้สึกตัวลีโอก็กำลังวางเธอลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนแล้ว

"ทำไมไม่ปลุกคลีตอนถึงคอนโดละคะ"

"ทีหลังอย่าไปหลับข้างใครแบบนี้นอกจากผมนะครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมเอื้อมมือดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเธอให้

"หวงคลีเหรอคะ" คลีโอยกยิ้มเอ่ยถามอย่างเจ้าเล่ห์

"คุณหนูนอนน้ำลายไหลครับ"

"พี่ลีโอ!" ร่างเล็กเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแหลม ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางด้วยความไม่สบอารมณ์

"หึ"

ลีโอมองท่าทางบึ้งตึงของคลีโอ ก่อนจะก้าวออกจากห้องนอนไปหยิบถุงกระดาษที่วางทิ้งไว้ด้านนอกพร้อมน้ำแก้วหนึ่งเดินกลับเข้ามายังห้องนอนหรู

เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างร่างเล็ก ยื่นถุงในมือให้หญิงสาวพร้อมแก้วน้ำโดยไม่พูดอะไร

คลีโอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงรับของมาถือไว้ วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียงก่อนจะเปิดถุงสำรวจของด้านใน ก็พบกับกล่องยาคุม 2 กล่อง ยาแก้อักเสบและยาลดไข้

"วันนี้กินยาคุมฉุกเฉินไปก่อน ต่อไปกินแบบรายเดือนเอา ผมเช็คดูแล้วอันนี้ค่อนข้างปลอดภัย" ร่างสูงร่ายยาวพลางชี้นิ้วอธิบาย

"ทำไมพี่ลีโอไม่ใส่ถุงเองล่ะ" เธอถามกลับอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

"..." ร่างสูงของบอดี้การ์ดหนุ่มยังคงไม่ตอบ กลับโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดพวงแก้ม แขนแกร่งทั้งสองข้างวางคร่อมศีรษะเธอไว้กับหัวเตียง ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเธอเสียงแหบพร่า "ก็เอาสดมันเสียวกว่า"

"พี่ลีโอ!" เธอเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงดังพลางใช้มือทุบเข้าไปที่หน้าอก บอดี้การ์ดหนุ่มแสยะยิ้มร้ายกาจเมื่อคุณหนูสาวเริ่มเขินอายจนใบหน้าเห่อร้อนกับคำพูดเขา

"กินยาได้แล้วครับ ส่วนยาคุมฉุกเฉินทาน 1 เม็ดก่อน อีก 12 ชั่วโมงทานอีก 1 เม็ด"

มือขวาหนุ่มจัดแจงแกะเม็ดยามากมายส่งให้เธอก่อนจะยื่นแก้วน้ำเพื่อให้เธอดื่มตาม

"นอนพักได้แล้ว" ร่างสูงพูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป แต่ก็ถูกแขนเรียวเล็กกระตุกรั้งแขนเสื้อเอาไว้ก่อน เรียกให้บอดี้การ์ดหนุ่มหันกลับมามอง

"..." คลีโอเม้มปาก ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เพียงแค่รู้สึกยังไม่อยากให้ชายหนุ่มกลับไปตอนนี้

"อย่าดื้อ เดี๋ยวรีบกลับมา" ร่างสูงเอ่ยเสียงทุ้ม ปลายนิ้วเรียวเต็มไปด้วยรอยสักเชยใบหน้าสวยเงยขึ้นก่อนเขาจะก้มลงแนบริมฝีปากร้อนผ่าวบนกลีบปากอวบอิ่มแผ่วเบา จุมพิตดำเนินไปอย่างเนิบนาบ หวานซึ้งจนร่างเล็กอ่อนระทวย ก่อนที่ชายหนุ่มจะผละริมฝีปากออก เขากดจูบบนหน้าผากมนหนึ่งทีพร้อมสั่งเสียงเข้ม "นอน"

คลีโอกัดปากใบหน้าแดงซ่าน หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวกับการกระทำเมื่อครู่ เธอมองดูชายหนุ่มคว้าเสื้อสูทตัวนอกตรงปลายเตียงพาดไหล่ก่อนจะเดินออกจากห้องเธอไป

เธอทิ้งตัวลงไปบนเตียง ยกนิ้วขึ้นสัมผัสริมฝีปากตนเองอย่างขวยเขิน ทุกครั้งที่เธอป่วยจะไม่ชอบอยู่คนเดียว งอแงเอาแต่ใจราวกับเด็กๆ แต่เขากลับรับมือเธอได้อย่างง่ายดาย เพียงแค่จุมพิตเบาๆความขุ่นมัวน้อยใจก็หายวับทันที

ลีโอเลี้ยวรถเข้าไปตามเส้นทางเปลี่ยวแสนคุ้นเคย บริเวณนี้รกทึบไปด้วยต้นไม้สูงห่างไกลจากตัวเมือง จึงพ้นจากสายตาพวกสอดรู้สอดเห็น รั้วเหล็กที่แม้จะดูทรุดโทรมแต่กลับแข็งแรงล้อมรอบโกดังหลังเก่า ที่หากดูจากภายนอกก็ไม่ต่างจากโกดังร้าง แต่ภายในกลับอัดแน่นไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกและ 'สินค้า' ที่เตรียมจัดส่ง

ทันทีที่จอดรถลูกน้องที่ยืนเฝ้ายามโดยรอบก็หันกลับมายกปืนขึ้นเตรียมพร้อมอย่างระแวดระวังเนื่องจากวันนี้เขาใช้รถของคลีโอขับมา

ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ พวกลูกน้องก็ถอนหายใจ เก็บอาวุธก่อนจะแยกย้ายกันไปยืนเฝ้าจุดเดิม

"นึกว่าใคร รถใหม่เหรอวะ" ภูผามือขวาของลีออนหนึ่งในเพื่อนสนิทและหุ้นส่วนของไคโรก็ร้องทัก พลางจุดบุหรี่ขึ้นสูบ

"เปล่า...เมื่อกี้ไปส่งคุณหนู ไม่ว่างเปลี่ยนรถ" ลีโอตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะล้วงซองบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมาจุดบ้าง

"ได้ข่าวได้วันหยุด คืนนี้สนใจเปล่า" ภูผายกยิ้มถามอย่างเย้าแหย่

"..."

"ที่ใหม่ ร้านดี สาวๆงี้โคตรเด็ด ว่าไงไม่สนใจปลดปล่อยบ้างเหรอ" มือขวาหนุ่มยังคงพยายามนำเสนอ แต่ลีโอกลับไม่มีท่าทีสนใจ

"ไม่ล่ะ กูมีธุระ" เขาตอบเสียงเรียบ พิงกายกับกระโปรงหน้ารถ อัดควันขาวเขาปอด

"โห่~ อะไรวะ มีเมียป่ะเนี้ย วันหยุดทีหายหัวตลอด"

ภาพรอยยิ้มซุกซนเจ้าเล่ห์ของคลีโอลอยเข้ามาในหัวทันทีเมื่ออีกฝ่ายถามจบ นอกจากทำงานให้ไคโร เวลาเลิกงานหรือได้วันหยุดส่วนใหญ่เขาก็มักจะขลุกตัวอยู่ที่คอนโดของคุณหนูสาว จนคอนโดหรูของตนเองแทบไม่เคยได้ใช้งาน มีบ้างบางครั้งที่หลังเสร็จงานจะออกไปดื่มสังสรรค์กับเหล่าลูกน้องแต่ก็ไม่ได้บ่อย

"อย่าเงียบดิ๊ ใจคอไม่ดีนะเนี้ย"

"..." ลีโอตวัดสายตาเย็นชามองอีกฝ่ายด้วยความเบื่อหน่ายกับท่าทางขี้เล่นไม่ต่างจากเจ้านายของมัน

"สรุปติดเด็ก หรือมีเมียก็ตอบหน่อยเหอะ กูสงสัยจริง"

"ไม่มี"

"หยุดตั้งหลายวัน ไม่โผล่หน้ามาหาเพื่อนบ้างเลย จะไปไหนของมึง"

"ก็ไม่ต้องเสือกเรื่องกูเยอะหรอก" ลีโอตอบกลับอย่างรำคาญเมื่อถูกซักไซ้ไม่หยุด

"อย่าให้กูรู้นะว่าซุกเด็กไว้" ภูผายกยิ้มยียวน

ครืด ครืด

ลีโอล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าขึ้นมาดู เมื่อได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือน

Line

CLEO : คิดถึงแล้ว

CLEO : รีบกลับมาดูแลคลีเร็วๆนะ

CLEO : หนาวจัง อยากมีคนกอด

CLEO : (Sent a picture)

ลีโอเผลอยกยิ้มเมื่อเห็นรูปภาพที่คุณหนูสาวส่งมา เป็นภาพของเธอนอนตะแคงข้างในชุดนอนสายเดี่ยวตัวบางเว้าลึกจนเห็นเนินอกอวบอิ่ม กำลังทำหน้าตาน่าสงสาร 'หึ ยั่วเก่งขนาดนี้ จะมาหาว่าเขาชอบรุนแรงใส่เธอได้อย่างไร'

"นี่กูตาฝาดป่ะว่ะ"

"..."

ลีโอปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ตวัดสายตาเย็นชาขึ้นมองภูผาที่กำลังขยี้ตา

"เมื่อกี้มึงอมยิ้มเหรอ!" มันถามเสียงดังอย่างตกใจจนโอเวอร์เกินจริง

"อะไรของมึง"

"ติดเด็กก็บอกมา ทำมาปิดบังเป็นความลับ กูจะฟ้องไอ้เวย์!!" ว่าจบมันก็เดินกลับเข้าไปในโกดัง ท่าทียียวน ติดเล่นดูไม่เหลือมาดมือขวามาเฟียเสียเลย พนันได้เลยว่ามันต้องรีบไปเล่าบทสนทนาเมื่อครู่ให้พวกเพื่อนคนอื่นๆฟังอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มส่ายหัว กดบันทึกรูปภาพก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

Line

LEO : ไปนอน!

มือขวาหนุ่มเก็บมือถือใส่ในกระเป๋าพลางก้าวเข้าไปด้านใน ลูกน้องหลายคนที่คุ้นหน้าพยักหน้าทักทาย เขาเดินตรงเข้าไปหาลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่กำลังใช้ท่อนเหล็กงัดเปิดฝาลังไม้กันอยู่

"เหลืออีกกี่ลัง" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ

"อีก 10 กว่าลังครับ"

"..." ลีโอพยักหน้ารับ หยิบอาวุธปืนภายในลังขึ้นมาตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนที่จะส่งไปให้ลูกค้าคืนนี้ มือขวาหนุ่มถอดประกอบอย่างชำนาญ เช็คทีละกระบอกว่าไม่มีชิ้นไหนเสียหาย

สักพักใหญ่ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มก็ก้าวเข้ามาในโกดัง ไคโรเดินตรงเข้ามาหาลูกน้องคนสนิทที่ตรวจเช็คอาวุธปืนอยู่

"ใกล้เสร็จยัง"

"อีก 6 ลังครับ"

"ให้พวกลูกน้องทำไปก่อนส่วนมึงมากับกู"

ลีโอประกอบปืนในมือเรียบร้อย ก่อนจะวางลงใส่ลังไม้ มือขวาคนสนิทก้าวเดินตามเจ้านายหนุ่มไปยังห้องประชุมที่ชั้นใต้ดิน

"มึงจะกลับไปคอนโดยัยคลี?" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาระหว่างที่เดินผ่านทางเดินคดเคี้ยว เมื่อเขาสังเกตเห็นรถสปอร์ตหรูของน้องสาวถูกจอดเอาไว้ด้านหน้าโกดัง

"ครับ เหมือนคุณหนูจะมีไข้ ผมเลยจะแวะซื้ออาหารเข้าไปให้อีกที"

"งอแงหนักเลยสิ" ไคโรเค้นหัวเราะเนื่องจากรู้นิสัยน้องสาวดี หากตนเองป่วยจะชอบงอแงให้คนตามเอาใจ

"ก็นิดหน่อยครับ"

"อืม...ไงก็ฝากดูด้วย"

"ครับ"

"แล้วเรื่องเพื่อนยัยคลี..." มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาลงกว่าเดิม "หาข้อมูลทุกอย่างแล้วส่งให้กูด้วย"

"หึ...ครับ"

"ขำอะไรของมึง" มาเฟียหนุ่มหันกลับมามองมือขวาคนสนิทอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นลีโอแสยะยิ้มล้อเลียน

"นายดูจริงจัง"

"เรื่องของกู" มาเฟียหนุ่มตัดบทอย่างเสียอาการเมื่อถูกคนสนิทหยอกล้อ "เช็คของเคลียร์เอกสารเสร็จมึงจะไปไหนก็ไป วันนี้ไอ้วิคเตอร์มันจะไปส่งของเอง"

"ครับ" มือขวาหนุ่มรับคำ หากต้องเคลียร์เอกสารด้วยเขาคงต้องใช้เวลาอีกนาน พลางคิดถึงร่างแสนเย้ายวนที่คงบึ้งตึงใส่เขาอีกแน่หากเขากลับไปหาเธอช้ากว่าที่รับปากไว้