บทที่ 10

คอนโดคลีโอ

"อื้อ กี่โมงแล้วเนี้ย" คลีโอสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา บรรยากาศภายนอกก็เริ่มมืดแล้ว เธอคว้ามือถือข้างตัวมาดูเวลา ก็บ่งบอกว่าเป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าแล้ว

"ยังไม่มาอีก คนบ้า" ร่างสมส่วนเริ่มรู้สึกน้อยใจ บวกกับอาการมึนหัวครั่นเนื้อครั่นตัว ทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายกว่าปกติ

เธอลองเปิดเข้าไปยังแอปพลิเคชันก็ไม่ได้พบข้อความอะไรจากชายหนุ่มบอดี้การ์ดอีก นอกจากที่เธอส่งหาเมื่อตอนช่วงบ่าย

นิ้วเรียวไล่ดูข้อความอื่นๆที่ถูกส่งจากชายหนุ่มหลายคนที่เธอเก็บเอาไว้พูดคุยด้วยยามเหงา ก็พบข้อความจากเหยื่อหนุ่มคนใหม่ถูกส่งมาหาตั้งแต่ตอนที่เธอหลับ

Line

Pete : เมื่อวานไปเที่ยวไม่เห็นชวนเลย

Pete : น้อยใจดีไหมเนี้ย

CELO : ขอโทษนะคะ คลีนัดกับเพื่อนกะทันหันเลยไม่ได้ชวน

Pete : ทำอะไรอยู่ เราทักหาตั้งนานแล้ว แฮ้งค์เหรอ

CELO : คลีไข้ขึ้นนิดหน่อย เลยเพิ่งตื่น

Pete : อ้าวเหรอ ว่าจะชวนออกไปเที่ยวสักหน่อย

Pete : แล้วมีคนอยู่ด้วยเปล่า ให้พีทไปดูแลไหม

คลีโอแสยะยิ้มอย่างรู้ทันความคิดอีกฝ่าย ที่ผ่านมาเธอมาทักพูดคุยหยอกล้อกับชายหนุ่มบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้สนิทกันขนาดที่อีกฝ่ายควรเสนอตัวมาดูแลเธอเช่นนี้ แต่ด้วยนิสัยที่ชอบบริหารเสน่ห์จึงตอบกลับเย้าแหย่อีกฝ่ายไป

CELO : คลีป่วยอยู่นะ กลัวพีทติดไข้ ไม่เป็นไรหรอก

Pate : พีทเป็นห่วงนะ ไม่ให้ไปจริงเหรอ

Pate : โทรหาได้ไหมครับ

CELO : ก็ได้ค่ะ

ครืด ครืด ครืด

"ฮาโหล"

(ป่วยหนักไหมครับ) เพลย์บอยตัวร้ายของคณะวิศวะเอ่ยถามเสียงนุ่ม

"ไม่มากค่ะ มีไข้กับปวดหัว"

(แล้วคลีกินยาหรือยัง เราซื้อไปให้เอาเปล่า) ปลายสายยังคงพยายามหาข้ออ้างเพื่อมายังคอนโดหญิงสาว

"ยังไม่ได้ทำความรู้จักกับพีทให้ดีเลย จะมาห้องคลี ไม่รู้จะดูไม่ดีไหม" คลีโอเอ่ยเสียงหวานยั่วเย้า

(แค่เอายาไปให้เอง พีทดูไว้ใจไม่ได้เหรอครับ)

'โคตรไว้ใจไม่ได้เลยย่ะ' คลีโอกลับตอบในใจ

"แต่คลีแต่งตัวไม่เรียบร้อย..."

(ไม่เป็นไร เราแมนพอ ไม่ทำอะไรคลีอยู่แล้ว...ถ้าคลีไม่เต็มใจ) ร่างสมส่วนแบะปากใส่ทันทีกับคำพูดต่อท้ายของอีกฝ่าย เสือไม่ทิ้งลายจริงๆ

ปัง!

"ทำอะไรอยู่ครับ" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามทันทีที่เปิดเข้ามาในห้องนอนคุณหนูสาว เห็นร่างเล็กนอนคว่ำหน้าเท้าคางคุยโทรศัพท์เสียงหวาน

(เสียงใครน่ะคลี ไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ)

"พอดีพี่ชายส่งคนเอายามาให้ งั้นคลีขอตัวไปกินยาก่อนนะ"

(โอเคครับ หายเร็วๆนะ)

คลีโอกดวางสายหันกลับไปมองบอดี้การ์ดหนุ่มที่ยืนนิ่งนัยน์ตาฉายแววคุกรุ่นอันตราย ก่อนจะลุกไปนั่งตรงปลายเตียงมองกลับด้วยสายตาท้าทาย

"คุยกับใคร" ร่างสูงถามเสียงเย็น ค่อยๆก้าวตรงมาหาร่างเล็กในชุดนอนเดรสสายเดี่ยวตัวบางบนเตียง

"โทรหาผู้ชายให้มาดูแลตอนป่วยค่ะ ไหนๆก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว" คุณหนูสาวตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว

"คลีโอ!" ลีโอเรียกชื่อหญิงสาวตัวแสบเสียงดัง เมื่อร่างเล็กยังไม่หยุดพูดประชดประชัน

"ไม่กลับมาพรุ่งนี้เลยล่ะ คลีกำลังจะให้คนอื่นมาดูแลแทนพอดี"

หมับ!

มือร้อนบีบปลายคางบังคับร่างบางที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้เงยขึ้นมองใบหน้าหล่อร้ายของชายหนุ่ม

"อย่าคิดว่าป่วยอยู่ผมจะไม่กล้าทำอะไร..."

"...ถ้าอยากให้มันหายไปจากโลก ก็ลองพามันมาสิ" มือขวาหนุ่มกัดกรามแน่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันตราย แววตาลุกโชนเต็มไปด้วยโทสะ

น้ำตาร้อนรื้นเอ่อรอบกระบอกตา ยิ่งเห็นอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีรู้สึกเป็นห่วงอะไรกับอาการป่วยของเธอ แถมยังตวาดใส่เธอเสียงดัง ความน้อยใจที่สะสมก็ยิ่งเอ่อล้นจนระบายออกมากับหยาดน้ำตา

"ถ้าไม่เป็นห่วงคลีก็กลับไปเลย" เธอปัดมือชายหนุ่ม ออกแรงผลักให้ห่างตัว

ลีโอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อคุณหนูสาวเริ่มงอแง เขาเอื้อมมือไปอังหน้าผากมนที่ร้อนกว่าปกติก็รู้สึกอ่อนใจ

"ทำไมไม่กินยา" เขาปรับเปลี่ยนท่าทางให้อ่อนลง พอจะรับรู้ว่าเวลาเธอป่วยมักมีอารมณ์อ่อนไหว งอแงกว่าปกติ

"ไม่ต้องยุ่ง นี่ตัวคลี" คลีโอสะบัดหน้าหนี พลางเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าออก

"เพิ่งเคลียร์งานเสร็จ แล้วก็วนไปซื้อโจ๊กร้านที่คุณหนูชอบมาให้เลยมาช้า" ร่างสูงอธิบายเสียงอ่อนเพื่อให้หญิงสาวขี้น้อยใจอารมณ์ดีขึ้น

"..."

"มานี่ก่อน"

คลีโอมองท่าทีอ่อนลงของมือขวาหนุ่มจึงยอมลุกเดินเข้าไปหาร่างสูง

หมับ!

"อ๊ะ" เธอร้องออกมาได้แค่นั้นก็ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวประกบจูบลงมา ร่างสูงคว้าหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน บดจูบร้อนแรงจนเธอเผลอคล้อยตาม เปิดปากรับสัมผัสชายหนุ่มอย่างเต็มใจ ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเย้ายวน บดเบียดร่างกายให้แนบชิดเธอ

"อย่าให้รู้ว่าคุยกับผู้ชายที่ไหนอีก คงไม่อยากให้ผมลงมือจัดการเองใช่ไหมครับ" ลีโอผละริมฝีปากออก จ้องมองร่างเล็กในอ้อมแขนเอ่ยเสียงจริงจัง ประกายตาวาวโรจน์

"เหอะ! ขอเป็นแฟนก็ไม่ยอมเป็น แล้วจะมาหวงคลีทำไมกัน"

"ผมไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร"

"..."

"ถ้าอยากทำอะไรคุณหนูมีสิทธิ์ทำกับผมแค่คนเดียว" นิ้วเรียวเชยคางร่างเล็กในอ้อมแขนให้มองใบหน้าเขา เอ่ยย้ำเสียงเข้ม นัยน์ตาสีดำฉายแววดุดันเอาจริง

เธอมองชายหนุ่มด้วยความสับสน เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าหวงเธอมากแค่ไหน โกรธเธอแทบบ้าหากเธอคุยกับผู้ชายอื่น แต่กลับไม่ยอมตกลงเปิดใจกับเธอ หรือหากติดงานก็จะหายลับอย่างไม่สนใจไยดีเธอสักนิด หญิงสาวไม่สามารถเข้าใจความคิดของเขาเลย

"คนเห็นแก่ตัว" เธอตำหนิอีกฝ่ายออกไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

"ก็ไม่เคยบอกว่าใจดี" มือขวาหนุ่มยอมรับคำอย่างไม่แยแสก่อนจะลากเธอออกมาจากห้อง บังคับตัดจบบทสนทนาโดยการยัดเธอลงเก้าอี้ หยิบชามมาเทโจ๊กร้านดังเลื่อนมันมาไว้ตรงหน้าเธอ

"กินข้าวครับ เป็นเด็กดี เผื่อผมจะให้รางวัล"

"ชิ" ร่างเล็กจิ๊ปากหมั่นไส้ แต่ก็ยอมทานโจ๊กตรงหน้าโดยดี ไม่อยากทรมานร่างกายตนเองประชดผู้ชายเย็นชา สู้เก็บแรงคิดหาทางให้เขาทนไม่ไหว จนต้องยอมรับความรู้สึกตัวเองดีกว่า

คลีโอเลื่อนชามตรงหน้าออกทันทีที่รู้สึกอิ่ม ลอบมองร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียงข้างสระว่ายน้ำ ความรู้สึกสับสนตีกันให้ยุ่ง เธออยากจะตัดใจ พยายามลองเปิดใจคุยกับคนอื่นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เพียงแค่ลีโอโผล่มา ทุกการกระทำ ทุกคำพูดของชายหนุ่ม ก็ทำลายความตั้งใจเธอลงไปทุกที

ร่างบางถอนหายใจ เธอคงผิดเองที่ไปหลงรักคนแบบนี้ หรือบางทีเธออาจจะเสพติดความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายมอบให้ มีความสุขผสมความทุกข์ หากเธอพยายามถึงที่สุดแล้วอีกฝ่ายยังคงไม่หันมา หวังว่าใจเธอคงจะรู้เองว่าควรต้องถอยได้แล้ว ตอนนี้คงยังเจ็บไม่พอ

"อิ่มแล้วเหรอ" บอดี้การ์ดหนุ่มที่เดินกลับเข้ามาปรายตามองชามอาหารบนโต๊ะ ก็เห็นว่ายังเหลืออีกเยอะ

"ค่ะ รู้สึกวันนี้รสมันแปลกๆ"

ร่างสูงพยักหน้า ไม่ได้พยายามบังคับให้หญิงสาวทานต่อ เก็บล้างชามจนสะอาดตามปกติ เขาเดินไปหยิบถุงใส่ยาในห้องนอนก่อนจะส่งมันพร้อมน้ำเปล่าให้ร่างเล็ก

เธอรับยามาทานอย่างว่าง่าย กระดกน้ำเปล่าตามลงไปอีกหลายอึก

"ไปนอนพักเถอะ เดี๋ยวผมช่วยเช็ดตัวให้"

"เพิ่งตื่นเอง ยังไม่ง่วงเลย"

"แล้วอยากทำอะไร"

ร่างบางไม่ตอบ แต่อ้าแขนส่งให้บอดี้การ์ดหนุ่มแทน ลีโอช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาพาเดินกลับมาส่งบนเตียงนอน

ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก 2 3 เม็ด กระดุมที่ข้อมือ รูดเข็มขัดกางเกงออกมาวางพาดไว้บนพนักพิงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งข้างเตียง ดึงปลายเสื้อที่สอดในกางเกงออกมา ก่อนจะก้าวขึ้นมาบนเตียง ยกแขนพาดหมอนให้ร่างเล็กนอนซบอกแกร่งอย่างเคย

คลีโอยกยิ้มซุกหน้าเข้าหาแผงอกโดยมีมือขวาที่เธอใช้นอนหนุนลูบศีรษะเธอเบาๆไปด้วย

ร่างเล็กหลับตาพริ้มรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกในอ้อมกอดของผู้ชายเย็นชาแบบลีโอ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรออกมา จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ต่างฝ่ายต่างตักตวงช่วงเวลาเรียบง่ายแต่มีความสุขเอาไว้ให้มากที่สุด