บทที่ 5 ญาติตัวดี - 70%

"อุ๊ย ที่บ้านโทร. ตามอีกแล้ว หนูไปก่อนนะคะ...ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูเดินออกไปเอง บ๊ายบายค่ะหนูพราว เสาร์หน้าเจอกันนะคะ"

มัลลิกาโบกมือให้เพื่อนตัวน้อยแล้วเดินออกจากห้องไปไม่เร็วนักเพราะยังเจ็บหัวเข่าอยู่ เธอเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงรั้วบ้านของตัวเองแล้วจึงเปิดซองสีน้ำตาลนั้นออกดู จากนั้นก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นธนบัตรใบสีเทาอยู่ในนั้นปึกหนึ่งจึงลองนับจากในซองเพราะไม่กล้าหยิบออกมาด้านนอก

"โห! ตั้งสองหมื่นแน่ะ ถ่ายรูปแค่นี้เองเนี่ยนะ"

มัลลิกายืนมองรถบัสสองชั้นที่จอดเรียงรายหน้าอาคารเรียนด้วยแววตาระยิบระยับ บรรดานักเรียนในชุดลูกเสือและเนตรนารีเดินกันขวักไขว่ เสียงจอแจหยอกล้อพูดคุยกันอย่างสนุกสนานนั้นทำให้หญิงสาวอดนึกไปถึงตอนที่ตนเป็นนักเรียนมัธยมต้นไม่ได้

ขณะที่มัลลิกายืนรอน้องชายอยู่กับมารดาและพ่อเลี้ยงนั้น ก็มีเด็กผู้ชายตัวผอมเก้งก้างคนหนึ่งเดินสะพายเป้ใบใหญ่มาทางนี้ หญิงสาวอมยิ้มมองน้องชายต่างบิดาที่อายุห่างกันเก้าปี เธอรอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินมาถึงรถจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่คอของนฤบดินทร์มีรอยแผลครูดเป็นทางยาวประมาณหนึ่งฝ่ามือ

"คอไปโดนอะไรมาน่ะไอ้ดิน" ครั้นพอมารดาได้ยินที่เธอถามน้องชาย ท่านจึงรีบแหวกคอเสื้อของนฤบดินทร์ออกเพื่อดูแผลให้ชัด ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเอ่ยปากถาม

"ดีนะที่แผลไม่ลึก ตกลงไปโดนอะไรมาน่ะตาดิน"

"โดนหนามเกี่ยวตั้งแต่ไปถึงวันแรกครับ ไม่เป็นอะไรหรอกแผลนิดเดียว อาจารย์ทำแผลมาให้แล้ว" เสียงห้าวของเด็กชายที่กำลังย่างเข้าวัยรุ่นตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินไปเปิดกระโปรงหลังรถเพื่อเก็บกระเป๋าเป้ไว้ในนั้น ทุกคนจึงขึ้นไปนั่งรอบนรถโดยนฤบดินทร์ขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย

ทั้งสี่คนตกลงกันตอนนั่งรถว่าจะกินอาหารญี่ปุ่นเป็นมื้อเย็น นฤเบศร์จึงขับรถเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้าน ระหว่างนั่งรออาหารมาเสิร์ฟก็คุยกันสัพเพเหระ ซึ่งหัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องบุตรชายคนเล็กของบ้านไปเข้าค่ายต่างจังหวัดเป็นครั้งแรก

พลันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของมัลลิกาดังขึ้น หญิงสาวจึงหยิบขึ้นมาดูชื่อคนที่โทร. เข้ามา ครั้นพอเห็นว่าเป็นเบญญาภา ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่กินเส้นกันตั้งแต่จำความได้ มัลลิกาก็เบะปากทันที กระนั้นก็ยังกดรับสาย

"มีอะไร" เธอถามเสียงห้วน และพอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายโทรศัพท์มาทำไม

"ยายมะลิ นี่แกไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้เอเอ็นเอสหรือ"

ได้ยินปลายสายถามรัวเร็วเหมือนร้อนใจมัลลิกาก็ยิ้มกว้าง แต่พอหันหน้าไปมองมารดากับพ่อเลี้ยง ก็เห็นท่านทั้งสองส่งสายตาปรามมาเป็นเชิงว่าอย่าไปต่อล้อต่อเถียงด้วย ทว่า...

"อุ๊ย! เขาเอาขึ้นเพจแล้วหรือ ไวดีจัง เป็นไง สวยใช่ไหมล่ะ"

หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาของท่านทั้งสอง เพราะกับคนอื่นเธออาจยอม แต่สำหรับเบญญาภา คู่ปรับตั้งแต่เกิดคนนี้เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด

"ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย อย่างกับเด็กแอบเอาเครื่องสำอางแม่มาทาเล่น แกไม่กลัวเขาเจ๊งรึไง ระวังเถอะเขาจะฟ้องร้องแกโทษฐานที่ทำให้สินค้าเขาขายไม่ได้"

"แหม จะไปกลัวทำไมก็ในเมื่อเจ้าของแบรนด์เขามาขอร้องฉันด้วยตัวเองเชียวนะ แถมยังเป็นคนแต่งหน้าให้ฉันเองเลยด้วย แกพูดแบบนี้ก็หมายความว่าเจ้าของแบรนด์ฝีมือแต่งหน้าไม่ได้เรื่องน่ะสิ นี่ยายเบญ ถ้าแกอยากชมว่าฉันสวยแกก็พูดมาตามตรงเถอะ ไม่เห็นต้องอ้อมค้อมทำมาเป็นตินั่นตินี่เลย"

เธอพูดพลางมองน้องชายที่นั่งข้าง ๆ เห็นเจ้าตัวแลบลิ้นทำท่าเหมือนจะอาเจียนจึงยื่นมือไปผลักศีรษะอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้

"อีบ้า! เด็กเนิร์ดหน้าจืดอย่างแกเนี่ยนะสวย ถ้าอยากสวยก็ต้องไปเกิดใหม่อย่างเดียวนั่นแหละ อย่าหลงตัวเองนักเลย"

ยังไม่ทันที่มัลลิกาจะได้โต้ตอบอีกฝ่ายก็ชิงวางสายไปก่อน แต่แทนที่จะโกรธที่ถูกเบญญาภาด่าทอ ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกอารมณ์ดีที่ทำให้คนแบบนั้นดิ้นพล่านไปด้วยความร้อนรุ่มในอก

หญิงสาวยิ้มกริ่มแล้วเข้าแอปพลิเคชันไลน์ เลื่อนหารายชื่อของลูกพี่ลูกน้องคู่ปรับ จากนั้นก็พิมพ์ข้อความบางอย่างลงไปเพื่อเติมเชื้อไฟลงไปอีก

...แกสิบ้า อย่าขี้อิจฉานักเลย เดี๋ยวก็อกแตกตายจนนอนไม่หลับหรอก...

ทางด้านคนที่ถูกยั่วโมโห หลังจากอ่านข้อความที่มัลลิกาส่งมาแล้วก็ได้แต่คับแค้นใจจนเกือบปาโทรศัพท์ทิ้ง แต่เพราะมันคือเครื่องมือทำมาหากิน เบญญาภาจึงได้แต่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องเพื่อระงับความโกรธ

เธอเกลียดมัลลิกาเข้าไส้ เกลียดที่ตั้งแต่เล็กจนโตเธอจะถูกผู้ใหญ่นำไปเปรียบเทียบกับมัลลิกาตลอด เพราะอายุเท่ากันเรียนชั้นเดียวกัน แต่อีกฝ่ายเรียนดีสอบได้ที่หนึ่งของห้องเสมอ ในขณะที่เธอมีผลการเรียนระดับกลาง ผู้เป็นย่า หรือแม้กระทั่งบิดาของเธอเองจึงเอาแต่ชื่นชมมัลลิกาไม่ขาดปาก ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ถูกอบรมและถูกพูดกรอกหูอยู่เสมอว่าให้เอาเป็นเยี่ยงอย่างก็คือเธอ ดังนั้นเธอจึงเกลียดแสนเกลียดผู้หญิงคนนี้

พลันนั้น ความคิดบางอย่างก็ผุดวาบขึ้นในหัว เบญญาภารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเข้าหน้าเฟซบุ๊กของเครื่องสำอางยี่ห้อเอเอ็นเอสทันที

"วางขายมะรืนนี้อย่างนั้นหรือ" หญิงสาวคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อคิดออกแล้วว่าควรทำอย่างไรถึงจะเป็นฝ่ายพลิกเอาชนะมัลลิกาในเกมนี้ได้

เบญญาภาเป็นเน็ตไอดอลชื่อดังที่มีคนติดตามในเพจและอินสตาแกรมเกือบแสนคน เครื่องสำอาง อาหารเสริมยี่ห้อดังหลากหลายยี่ห้อต่างก็ติดต่อเข้ามาจ้างเธอรีวิวให้ และถ้าเธอเป็นฝ่ายรีวิวลิปสติกรุ่นนี้ด้วยตัวเองโดยที่เอเอ็นเอสไม่ได้จ้าง แต่เธอจะใช้วิธีแท็กชื่อเพจของแบรนด์นี้เข้าไป อย่างไรเสียแอดมินของทางเอเอ็นเอสจะต้องเห็น และต้องนำขึ้นไปเสนอผู้บริหารเพื่อให้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์แทนที่มัลลิกาแน่นอน

ในเมื่อเธอสวยกว่า ดังกว่า คนรู้จักมากกว่า มีหรือที่เอเอ็นเอสจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป

"คอยดูละกันนังมะลิ ว่าระหว่างฉันกับแกเขาจะเลือกใคร"

มัลลิกานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเตียงขณะที่มองรูปตัวเองโชว์หราอยู่หน้าเพจของเครื่องสำอางแบรนด์ดัง ไม่อยากเชื่อว่าตนจะได้มาเป็นนางแบบลิปสติก เพราะแต่ไหนแต่ไรมาใบหน้าของเธอแทบไม่ได้แตะต้องเครื่องสำอางเลย ในแต่ละวันมีเพียงครีมบำรุง ครีมกันแดด แป้งเด็ก และลิปกลอสเท่านั้น

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้งตามมาด้วยเสียงเปิดประตูแล้วปิดลงตามเดิม ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครเดินเข้ามา มัลลิกาจึงส่งเสียงทักออกไป

"มีอะไรรึเปล่าดิน เพราะปกติเวลานี้แกต้องนั่งเล่นเกมอยู่ในห้องไม่ใช่หรือ"

นฤบดินทร์ยักไหล่พลางเดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วถาม

"อาทิตย์หน้าจะไปบ้านนู้นหรือ"

"อืม วันเกิดน้องภูมิน่ะ คุณย่าโทร. มาชวน กะว่าจะอยู่สักพักก็กลับแล้วละคงไม่อยู่นานหรอก คนเยอะเรื่องก็เยอะ ขี้เกียจไปวุ่นวายด้วย" หญิงสาวเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงญาติทางฝั่งบิดาบังเกิดเกล้า

"ก็ดี ถ้าพี่ไปก็ระวังตัวด้วยล่ะ โดยเฉพาะพวกนั้น" เด็กหนุ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับมีเรื่องให้เครียดตลอดเวลา

"พี่รู้น่า ถึงได้บอกว่าไม่อยู่นานไง ถ้าพี่เกาะติดอยู่กับคุณย่าตลอดเวลาพวกมันก็คงไม่กล้ามาแกล้งอะไรพี่หรอก" มัลลิกาเห็นน้องชายพยายามวางท่าเคร่งขรึมก็อดยิ้มไม่ได้ แต่พอเหลือบไปเห็นรอยครูดที่คอจึงจ้องหน้าน้องชายนิ่ง

"ไอ้ดิน แกบอกพี่มาตามตรงว่ารอยที่คอไปโดนอะไรมากันแน่"

ได้ยินพี่สาวเค้นถาม ทั้งยังทำท่าราวกับว่าตนต้องตอบไปตามความจริงห้ามโกหก นฤบดินทร์จึงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วตอบว่า

"ต่อยกับเพื่อนในห้อง"

"แล้ว..." หญิงสาวรู้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นจึงคาดคั้นให้น้องชายพูดต่อ

"ก็ไม่แล้วไง มันสู้ผมไม่ได้ก็เลยบีบคอผม ก็แค่นั้น" เด็กหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"สาเหตุล่ะ พี่รู้สึกว่าแกบอกพี่ไม่หมดนะ" มัลลิกาได้แต่เค้นถามเพราะไม่สามารถจับมือน้องชายเพื่ออ่านใจอีกฝ่ายได้

"มันเรียกผมว่าไอ้ตุ๊ด บอกว่าผมสวยกว่าผู้หญิง ผมไม่ชอบก็เลยต่อยมัน"

มัลลิกาถอนหายใจแผ่วเมื่อทราบถึงสาเหตุที่ทำให้น้องชายเลือดร้อนของตนก่อเรื่อง แต่จะว่าไปนฤบดินทร์ก็จัดว่าเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีเหมือนนักร้องเกาหลีที่สาวไทยชื่นชอบ ด้วยความที่ใบหน้าขาวใสไร้สิวหนำซ้ำริมฝีปากยังแดงราวกับทาลิปสติก จึงไม่แปลกที่จะถูกเพื่อนในห้องล้อเลียนว่าสวยเหมือนผู้หญิง

"แกจะไปใส่ใจทำไม ไม่รู้รึไงว่าหน้าตาแบบนี้สาว ๆ เขาชอบกันจะตาย พี่ว่านะ คนที่มันล้อแกน่ะคงอิจฉามากกว่า เป็นเพราะผู้หญิงในห้องมาชอบแกเยอะสิท่าก็เลยถูกหมั่นไส้เอาน่ะ พี่เดาถูกไหม"

นฤบดินทร์หันขวับมองพี่สาวด้วยสีหน้าลำบากใจ แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ จากนั้นก็อ้อมแอ้มพูดเสียงแผ่วราวกับกลัวคนได้ยิน

"พรุ่งนี้ไปโรงเรียน อาจารย์ฝ่ายปกครองบอกว่าจะส่งจดหมายเชิญผู้ปกครองให้มาคุยเรื่องที่ผมไปต่อยเพื่อน พี่มะลิไปแทนคุณพ่อหน่อยได้ไหม"

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะความจริงแล้วแค่การทะเลาะวิวาทกันธรรมดา อาจารย์ไม่น่าเชิญผู้ปกครองไปพูดคุยถึงที่โรงเรียน นอกเสียว่าเรื่องจะค่อนข้างร้ายแรง

"ทำไมถึงต้องเชิญ แกบอกพี่มาตามตรงสิไอ้ดินว่าแกไปทำอะไรเพื่อนกันแน่"

นฤบดินทร์นั่งโน้มตัวมาด้านหน้าเอาศอกวางไว้บนหัวเข่าแล้วถูมือตัวเองไปมาไม่ยอมปริปากพูด ซึ่งอากัปกิริยาเช่นนี้มัลลิกาก็เดาออกแล้วว่าน้องชายของตนเล่นงานเพื่อนร่วมห้องหนักหนาไม่น้อยเลย

เด็กหนุ่มนั่งเงียบอยู่ประมาณสิบนาที มัลลิกาเองก็รอคำตอบอย่างใจเย็น ในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมเปิดปากพูด

"ผมต่อยมันดั้งหัก คางแตกเย็บไปยี่สิบเข็ม"