บทที่ 5 หนังสือสัญญาหย่า

หลีซูฉินไม่อยากจะเชื่อว่าหลีเกอจะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอ

เธอชี้นิ้วที่สวมแหวนไพลินวงใหญ่ใส่หลีเกอ “เธอคิดอะไรอยู่?! เธอลองพูดอย่างเมื่อกี้ใหม่ซิ!”

หลีเกอมีท่าทีไม่หวั่นเกรงสิ่งใด ดวงตางดงามมองหลีซูฉินตรง ๆ “ฉันพูดว่าในเมื่อซีอวิ๋นนั่นจะมาอยู่บ้านฮั่วแล้ว ในอนาคตบรรดาเรื่องที่พวกคุณไม่ทำก็ให้เธอไปซะ ฉัน…จะไม่ทำอีกต่อไปแล้ว!”

วาจาที่ชัดเจนพ่นออกจากริมฝีปากแดงของหลีเกอทีละคำ

เมื่อคำพูดประโยคนี้เอ่ยจบ เธอก็ใจโล่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ทว่านั่นกลับทำให้หลีซูฉินบันดาลโทสะอย่างแท้จริง “เธอ!”

“มะมะ… แม่คะ!” ในช่วงเวลาสำคัญฮั่วซินคว้าแขนหลีซูฉินไว้พลางเอ่ยเบาเสียงลงเล็กน้อย “พี่สะใภ้โกรธมาก! ได้ยินว่าเมื่อคืนพี่…”

ฮั่วซินพูดใส่ไฟเหตุการณ์เมื่อคืนอีกรอบ จากท่าทางที่เปล่งเสียงและกระหยิ่มยิ้มย่องของเธอก็รู้ว่าไม่ได้พูดในทางที่ดีอะไร

หลีซูฉินเข้าใจทันที กล่าวพรวดใส่หลีเกออย่างมั่นอกมั่นใจ “เป็นเพราะรั้งสามีตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลยมาโวยวายกับฉันอย่างนั้นเหรอ!”

หลีเกอเกอค่อย ๆ เดินลากกระเป๋าเดินทางพลันหยุดอยู่ด้านนอกของบ้าน

ที่ขมับเต้นตุบ

เธอกลั้นอารมณ์ชั่ววูบที่อยากหันหน้าไปด่าคน และบ่ายศีรษะไปกล่าวเย้ย “คุณสงสัยว่าฉันเป็นหมันมาตลอดสามปีไม่ใช่เหรอ? แทนที่จะสงสัยฉันไม่สู้ให้ฮั่วจิ้นเฉิงไปตรวจโรคทางระบบบุรุษเวชหน่อยล่ะ นกเขาไม่ขันแบบนี้ ดูซิปัญหาอยู่ที่ใครกันแน่?!”

“เธอ เธอ เธอ…!” คำพูดประโยคนี้ทำทั้งหลีซูฉินกับฮั่วซินตกตะลึง

หลีซูฉินตอบโต้อย่างเดือดดาล “หลีเกอ เชื่อไหม ฉันจะให้จิ้นเฉิงหย่ากับเธอเดี๋ยวนี้!”

เมื่อก่อนเธอเลี่ยงการโต้เถียงกับคนอื่น ๆ ในตระกูลฮั่วเพราะเดิมเห็นแก่หน้าคุณย่าฮั่วจึงยอมทำทุกอย่าง

อดีตเธอเคยกลัว แต่ตอนนี้เธอจะไม่สนใจอีกต่อไป

หลีเกอพูดเฉยชา “ตามใจ”

หลังโพล่งสองคำนี้ออกไป เธอก็ไม่สนว่าหลีซูฉินจะโวยวายอะไรตามหลัง เดินออกจากบ้านไปอย่างแน่วแน่

หลังเธอจากไป หลีซูฉินรู้สึกตงิดใจจึงออกปากสั่งฮั่วซิน “ลูกไปตรวจชั้นบน ของมีค่าชิ้นไหนหายไปไหม กระเป๋าเธอหนักขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าใส่อะไรไว้บ้าง!”

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ฮั่วซินวิ่งลงบันไดมาร้อนรนในมือพลางถือเอกสารหนึ่งฉบับ

“แม่คะ! ของไม่หาย แต่มีของอย่างหนึ่งบนตู้ข้างเตียงค่ะ!”

หลีซูฉินรับเอกสารมาดูพลางรูม่านตาหดลงฉับพลัน

อักษรหลายตัวเขียนด้านบนชัดเจน “หนังสือสัญญาหย่า!”

หลีซูฉินโทรศัพท์หาฮั่วจิ้นเฉิงทันควันฟ้องลูกชายถึงสิ่งที่หลีเกอก่อเรื่องไว้ หลังได้ยินคำว่า ‘หนังสือสัญญาหย่า’ กับคำอ้างว่าเขา ‘นกเขาไม่ขัน’ ฮั่วจิ้นเฉิงก็จบการประชุมด้วยสัญญาณมือพลางหยิบเสื้อคลุมบนหลังเก้าอี้ออกห้องประชุมทันที

“แม่ครับ ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ” เขาปลอบมารดาเสียงเข้ม

“ฉันก็ไม่ได้รีบ! ฉันแค่โกรธ! เธอไปได้จังหวะเหมาะให้ซีอวิ๋นแทรกที่! ที่ฉันโกรธคือคิดไม่ถึงว่าเธอจะเสนอหย่า!”

ขณะหลีซูฉินยังพูดฉอด ๆ ฮั่วจิ้นเฉิงก็วางสายไปแล้ว สีหน้ามืดครึ้มลงประปรายพลางเปล่งรัศมีโดดเด่น

จนบัดนี้เขาไม่กล้าจะเชื่อว่าผู้หญิงหัวดีจะกระทำเรื่องเนรคุณเช่นนี้จริง ๆ

แต่พอนึกถึงความผิดแผกของหลีเกอเมื่อคืน เขาพลางหาเบอร์โทรของหลีเกอในรายชื่อติดต่อโทรศัพท์เขา

นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่เขาเป็นฝ่ายโทรหาหลีเกอเอง

“คุณฮั่ว” ทว่ายังไม่ทันโทร หลังผู้ช่วยหลานออกจากลิฟต์ชั้นบนสุดก็ตรงมาหาเขาทันที

“เมื่อสักครู่ จู่ ๆ ผมได้รับอีเมลขอลาออกของเลขาหลีครับ”

ผู้ช่วยหลานหอบแฮก ๆ “ก่อนหน้ามีโครงการจำนวนไม่น้อยที่อยู่ภายใต้การดูแลของเลขาหลี โครงการที่สำคัญที่สุดคือนิทรรศการด้านการแพทย์ที่ดูไบ เรายังไม่ได้ทำการส่งมอบ แล้ว…เรา…จะทำยังไงดีครับ…?”

สีหน้าฮั่วจิ้นเฉิงยิ่งมืดครึ้มและน่ากลัวมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะเมื่อมีเสียงสัญญาณตอบรับจากมือถือดังขึ้นว่า “ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกกำลังติดคู่สายสนทนาอยู่ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง…”

ดีมาก! หลีเกอตัดสายเขาทิ้งไปแล้ว